คนบางคนเกิดมาเพื่อให้เรารัก แต่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของเรา
Group Blog
 
All Blogs
 
ยัยตัวจุ้น ป่วนหัวใจนายคาสโนว่า ตอนที่ 8 ความบาดหมางระหว่างภีม และธันวา

ฉันไม่ได้ล้มลงไปอย่างที่คิดไว้ เพราะว่าแขนอันแข็งแรงของใครบางคนเข้ามารองรับฉันได้ทันเวลา ฉันชะงักไปไม่กี่วินาที ก็เลยค่อยๆ หันไปมอง และแล้วคนที่ฉันเจอ หูยยยยยย หล่อมาก เท่ห์อีกต่างหาก กรี๊ดกร๊าดๆ เสียงหัวใจฉันเต้นดังตุ๊บๆๆเลยล่ะค่ะ

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ”
เสียงของเขาทักขึ้นทำให้ฉันต้องหลุดออกจากภวังค์
“เอ่อ...อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ แหะๆ ฉันนี่ก็ซุ่มซ่ามซะจริง”
“ดีนะครับที่ผมกำลังจะขึ้นไปข้างบนพอดี งั้นเราขึ้นไปคุยกันข้างบนดีไหมครับ ผมว่า เดี๋ยวคุณจับแขนผมไว้ดีกว่านะครับ เผื่อคุณจะพลาดแบบเมื่อครู่นี้”
“เอ่อ ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

ฉันเดินตามเขาขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ แล้วเราก็หามุมที่ยืนสบาย พอมองเห็นวิวของสองข้างทางแม่น้ำเจ้าพระยายามค่ำคืน คืนนี้อากาศเย็นจริงๆ ชุดที่ฉันใส่ก็เป็นสายเดี่ยว ทำให้ฉันรู้สึกหนาวเลยล่ะค่ะ ฉันก็เลยได้แต่กอดอก แต่แล้ว

“หนาวสินะครับ นี่ครับผมให้คุณยืมก่อน”
“คะ เอ่อ ขอบคุณค่ะ”

กรี๊ดดดดด ผู้ชายอะไรทั้งหล่อ เท่ห์ แถมยังใจดี เป็นสุภาพบุรุษอีกต่างหาก เราสองคนต่างคนต่างมองดูวิวตั้งนาน เนื่องจากฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร ก็คนมันเขินอ่ะ

“เอ่อ” และเราสองคนก็พูดพร้อมกันซะงั้น
“เชิญคุณพูดก่อนดีกว่าค่ะ แหะๆ”
“อ่าครับ คือ คุณชื่ออะไรนะครับ ยืนด้วยกันมาตั้งนาน ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“อ่อ แหะๆ โทดทีค่ะลืมแนะนำตัว ฉันชื่อเมษาน่ะค่ะ เรียกว่าเมก็ได้ค่ะ แล้วคุณล่ะคะ”
“ผมกวินน่ะครับ เรียกผมว่าวินก็ได้ครับ”
“ค่ะ”
“เอ่อ ว่าแต่คุณเป็นน้องสาวของนายธันวาใช่ไหมครับ”
“เอ๊ะ คุณวินทราบได้ยังไงอ่ะคะ”
“อ๋อ ผมเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับนายธันน่ะครับ แล้วยังทำงานบริษัทเดียวกันอีก”
“อ๊า งั้นเมขอเรียกว่าพี่วินละกันนะคะ”
“คร๊าบ ตามใจน้องเมเลยครับ”

ฉันกับพี่วินคุยกันอย่างสนุกสนาน ราวกับว่ารู้จักกันมาแต่ชาติปางก่อน ฮ่าฮ่า เวอร์ไปไหมคะ แต่จริงๆนะคะ เราคุยกันนานมากจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จนฉันได้ยินเสียงแซวอยู่ทางด้านหลัง

“เฮ้ย ไอ้วินมาจีบน้องสาวฉันอยู่นี่เหรอ เดี๋ยวเหอะ ไอ้เราก็สงสัยตั้งนานว่าหายไปไหน”
“เฮ้ย เปล่านะเว้ย ก็จริงๆแล้วฉันอยากออกมาสูดอากาศ แต่พอดีเจอน้องสาวนายเข้า”
“นั่นน่ะสิพี่ธัน ก็แหมในงานบรรยากาศมันอึดอัดนี่คะ เมเลยขอตัวออกมาดีกว่า ว่าแต่พี่ธันมีอะไรหรือเปล่าอ่ะคะ ถึงได้ออกมาตามหาเม”
“เปล่าหรอก พี่แค่สงสัยว่าเราหายไปไหน กลัวว่าจะซุ่มซ่ามตกเรือไปจะยุ่ง ^O^”
“พี่ธันอ๊า”
“เอ๊า หรือว่าพี่พูดไม่จริงว่าเราน่ะซุ่มซ่าม ฮ่าฮ่า”
“พี่ธันนนนนน” เถียงไม่ออกซิคะ ก็ซุ่มซ่ามจริงๆ น่ะแหล่ะ
“อ่าวๆ มัวแต่ทะเลาะกัน เลยไม่ได้รู้สักทีว่านายออกมาตามหาน้องเมทำไม” สงสัยว่าพี่วินจะทนไม่ไหว เลยต้องรีบห้ามทัพ
“อ่อ พอดีในงานเขาจะมีจับคู่เต้นรำด้วย เห็นนายกับน้องสาวฉันหายตัวไป เลยออกตามหา ไม่คิดว่าจะอยู่ด้วยกันซะนี่”
“เฮ้ย พี่ธัน มีเต้นรำด้วยเหรอ อะไรจะหรูหราปานนั้น”
“พี่ก็เพิ่งรู้เนี่ย มิ้นท์เขาเลยบอกให้มาตามหาเราน่ะแหล่ะ”

และฉันก็จำใจต้องกลับเข้าไปในงาน จุดประสงค์ของพี่มิ้นท์คงอยากจะใช้โอกาสนี้ให้ฉันได้หาแฟนจากการเต้นรำแน่เลย เพราะว่าเป็นทางเดียวที่จะทำให้ผู้ชายกล้าคุยกับผู้หญิง ฉันมองเข้าไปในกลุ่มของคนที่อยู่บนฟลอร์เต้นรำ ฉันก็เห็นนายภีมกับแอนกำลังเต้นรำกันอยู่ แหมดีใจจัง เราคงไม่ต้องเป็นแม่สื่อชัวร์ป๊าบๆ และแล้ว

“เอ่อ น้องเมครับ ให้เกียรติพี่สักเพลงได้ไหมครับ”
กรี๊ดดดด พี่วินโค้งคำนับฉันด้วย ตายแล้วๆ เมษา ห่างหายจากการเต้นรำมานาน ทำไงดี เกิดไปเหยียบเท้าพี่เค้าเข้า มิแย่เหรอ แต่จะปฏิเสธก็ใช่ที่ มันจะเป็นการเสียมารยาท เอาฟระเป็นไงเป็นกัน
“ค่ะ” ฉันก็เลยถอนสายบัวเป็นการตอบรับ และเดินเกาะแขนพี่วิน ออกไปที่ฟลอร์

ฉันก็เต้นรำกับพี่วินไปเรื่อยๆ อย่างระมัดระวัง ก็นะ ห่างหายจากการเต้นรำมานานมากแล้ว ตั้งแต่จบมัธยม 6 อ่ะ พอเข้ามหาวิทยาลัย ฉันก็ไม่จำเป็นต้องใช้ และก็ไม่ได้อยู่ชมรมลีลาสด้วย ดีนะที่มันเป็นจังหวะช้าๆ ไม่ใช่พวกชะชะช่า หรือว่าแทงโก้ ไม่งั้นฉันตายแน่ ฉันกับพี่วินเต้นรำไปก็คุยกันมากมาย ฉันปลื้มพี่วินสุดๆเลยล่ะ ก็เพราะว่าพี่เขาน่ะเป็นสุภาพบุรุษมากๆ ต่างกับนายภีมลิบลับเลย หมอนั่นนะเจอกันครั้งแรก ก็ทำเอาเมไม่ปลื้ม ซะนี่ เอ๊ะ แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงหมอนั่นขึ้นมาด้วยนะ

ฉันเต้นรำกับพิ่วินจนจบเพลง เฮ้ออออ แทบอยากถอนหายใจออกมาดังๆ ฉันเดินเกาะแขนพี่วินจนออกไปพ้นฟลอร์ ก็ไปหาที่นั่งพัก ส่วนพี่วินก็ไปสมทบกับกลุ่มพี่ธัน พี่มิ้นท์ ในขณะที่ฉันกำลังนั่งดูคู่อื่นเต้นรำอยู่นั้น

“ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ คุณเมษา”
ยี้ๆๆๆ ไม่เอานะ พ่อจ๋าแม่จ๋า เมษาจะทำยังไงดี ไม่อยากเต้นรำกับหมอนี่เลย แต่ก็จะปฏิเสธก็ไม่ได้อีก โอยมารยาทมันค้ำคอ แล้วเกิดแอนดันมาเข้าใจผิดอีก ฉันจะซวยไหมเนี่ย แง๊ๆๆๆ แต่ฉันก็ต้องยอมลุกขึ้นรับคำขอของหมอนั่น และออกไปเต้นรำ

“อ้าว ทำไมทำหน้าหงิกใส่คู่เต้นอย่างงั้นล่ะครับคุณ ดูไม่สวยเลยนะ”
“จะสวยไม่สวยมันก็เรื่องของฉัน ที่ฉันเต้นกับนายเนี่ยเพราะมารยาทหรอกย่ะ”
“อ้าวเหรอครับ แต่ผมจะถือซะว่าคุณเต็มใจเต้นรำกับผมแล้วกันนะครับ”
“แล้วแต่นายจะคิดแล้วกัน ชิ”
“แต่ผมชักจะน้อยใจนะครับ คุณน่ะเต้นกับนายกวินนั่นดูมีความสุขจะตาย ทีกับผมนะทำหน้ายักษ์ใส่”
“…”
“อึก คุณทำไรอ่ะ ผมเจ็บนะ”
“อุ๊บส์ ขอโทดนะคะ พอดีฉันเต้นรำไม่ค่อยเก่งน่ะค่ะ เลยพลาดแบบนี้เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ”

เกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอคะ ก็ตอนที่หมอนั่นพูดถึงฉันกับพี่วิน หมอนั่นดันเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันน่ะสิคะ ฉันก็เลยแกล้งเหยียบเท้าซะเลย โฮะโฮะ สมน้ำหน้า หลังจากฉันจัดการกับหมอนั่นเสร็จ ก็ชิ่งหนีออกมาจากฟลอร์เลยล่ะค่ะ ตามมาสมทบกับพวกพี่ธันดีกว่า ปลอดภัยกว่าเยอะ

“เม พี่ถามไรหน่อยสิ”
“มีไรเหรอพี่ธัน”
“ดูท่าทางเราสนิทกับหมอนั่นจังเลยนะ นายภีมน่ะ”
“สนิทอะไรพี่ กัดกันทุกวันทำการน่ะสิไม่ว่า”
“เฮ้ย เจอกันทุกวันเลยเหรอ ไหนเล่ามาดิ๊ ว่าเจอกันได้ไง แล้วเราน่ะเป็นอะไรกับหมอนั่น”
“ธันคะ ใจเย็นๆ น้องเมงงไปหมดแล้วนะ”
“ใจเย็นดิพี่ธัน ก็คือว่า นายภีมเนี่ย เป็นเจ้าของบริษัทที่เมทำงานอยู่ไง และยิ่งไปกว่านั้นหมอนั่นยังเป็นหัวหน้าโดยตรงของเมอีก และก็เขาอีกนั่นแหล่ะค่ะ ที่เป็นคนดู project โฆษณาเกมส์ของบริษัทพี่ธันอ่ะ พี่ธันไม่รู้เหรอ”
“งานประชาสัมพันธ์พี่ไม่รู้หรอก ถ้ารู้นะพี่ก็ไม่จ้างหมอนั่นหรอก”
“อ้าว แล้วพี่ธันทำไมไม่ชอบหน้าเค้าอ่ะ”
“เอ่อ น้องเมจ๊ะ ไปเข้าห้องน้ำกับพี่หน่อยสินะ”

อยู่ๆ พี่มิ้นท์ลากฉันออกมาจากในวง เราพากันเดินไปทางห้องน้ำ แต่ไม่ได้เข้าห้องน้ำหรอกค่ะ ฉันกับพี่มิ้นท์ขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ ดูเหมือนว่าพี่มิ้นท์มีเรื่องอะไรจะเล่าให้ฟัง และก็เป็นอย่างที่ฉันคิด

“นี่เม พี่จะเล่าอะไรให้ฟัง สงสัยใช่ไหมล่ะว่าทำไมธันกับภีมไม่ถูกกัน”
“มากเลยล่ะค่ะ”
“ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนที่เรียนอยู่ที่อังกฤษเทอมแรกเลยที่ไปเรียน ตอนนั้นพี่กับธันยังไม่ได้เป็นแฟนกัน และแค่เดินสวนกันไปมา ธันมีเพื่อนสนิทคนนึงเป็นผู้หญิง ซึ่งผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่ธันรักมาก”
“อ้าว พี่ธันรักคนอื่นมาก่อนจะเป็นแฟนกับพี่มิ้นท์เหรอคะเนี่ย ร้ายเหมือนกันนะพี่ชายเรา”
“ก็ทำนองนั้นล่ะจ้ะ แต่ดูเหมือนว่าเป็นรักข้างเดียว เพราะธันไม่เคยบอกผู้หญิงคนนั้นไปเลยว่าชอบ และที่สนิทกันมาก ก็เพราะว่าธันกับผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรีที่เมืองไทย และทั้งคู่ก็ยังได้ไปเรียนต่ที่ collage เดียวกันอีก ธันได้ทุนส่วนผู้หญิงคนนั้นที่บ้านมีฐานะดี ก็เลยส่งมาเรียน ผู้หญิงคนนั้นน่ารักมาก หนุ่มๆตามจีบเยอะเลยล่ะ แต่สุดท้ายเธอก็เลือกภีม แต่พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะว่าภีมตามจีบด้วยหรือเปล่า พอเรียนได้ 1 เทอม ก็มีข่าวว่าเธอเป็นแฟนกับภีม ธันก็ได้ยินเรื่องราวที่เธอเล่ามาโดยตลอด แต่ก็ได้แต่ให้คำแนะนำ ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะยังไงเธอก็ไม่ได้คิดกับธันมากกว่าเพื่อน จะบอกว่าวันที่มีข่าวแพร่กระจายไปทั่ว collage วันนั้นแหล่ะที่พี่ได้พบกับธันครั้งแรก อิอิ”
“แหม พี่มิ้นท์ ยังมีอารมณ์หวานอีกนะคะ คิคิ”
“ก็นิดส์นึง อ่ะมาต่อกันดีกว่า เมื่อข่าวแพร่ออกไป ธันก็เลยได้แต่แอบมองห่างๆ ห่างมาก โดยธันไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว หรือพบปะกับเธอเลย เพราะกลัวว่าภีมจะเข้าใจผิด ธันก็ได้แต่คอยห่วงใย หลังจากนั้นผ่านไปประมาณปีนึง วันนึงเธอก็ร้องไห้ฝ่าสายฝนมาหาธัน และบอกว่า ภีมพาผู้หญิงคนอื่นมานอนที่ห้อง ตอนนั้นธันเดือดมาก แทบจะไปฆ่าภีมเลยก็ว่าได้ แต่พอดีวันนั้นพี่อยู่ด้วย เนื่องจากว่าไปให้ธันติวหนังสือให้ ก็เลยคอยพูดยั้งไว้ เพราะว่าถ้าธันเกิดการทะเลาะวิวาท ธันอาจจะแย่ได้ เนื่องจากเป็นนักเรียนทุน ประวัติต้องไม่เสีย หลังจากนั้นเป็นต้นมาธันก็เลยเกลียดขี้หน้าภีมไปเลย เพราะว่าภีมมีข่าวเรื่องเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยมาก แล้วยิ่งมาเห็นสนิทกับน้องเมขนาดนี้ คงจะกลัวว่าภีมจะทำให้น้องเมเสียใจ”
“โอ๊ย ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ เมไม่มีทางชอบนายภีมนั่นได้หรอก เจ้าชู้ กะล่อนจะตาย เมกับเขาน่ะเหมือนลิ้นกับฟันค่ะพี่มิ้นท์ เจอกันทีไร เป็นต้องกัดกันทุกที”
“เอาเถอะจ้ะ เรื่องของความรักมันไม่เข้าใครออกใคร พี่ว่าเรากลับเข้าไปในงานกันเถอะจ้ะ ออกมานานมากแล้ว เดี๋ยวธันจะเป็นห่วง”
“ค่ะ”

คืนนั้นหลังจากออกจากงาน และกลับมาถึงบ้าน ฉันจัดการตัวเองให้กลับมาเป็นเมคนเดิมเรียบร้อยแล้ว ฉันก็มานั่งคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่พี่มิ้นท์เล่าให้ฟัง ทำไมน้า หมอนั่นถึงได้ทำร้ายจิตใจผู้หญิงได้ขนาดนี้ หรือว่าเขาเห็นผู้หญิงเป็นเพียงของเล่นแก้เหงาไปวันๆ ฉันขอปฏิญาณตนเองไว้เลย ว่าจะต้องไม่ไปหลงเสน่ห์หมอนั่นเหมือนกับสาวคนอื่นๆ อย่างเด็ดขาด
------------------------------------------------------------------------------------------
ตามมาติดๆ ไม่ให้รอคอยกันนานค่ะ แต่งเสร็จสดๆร้อนๆเลยก่อนไปนอน เป็นการชดเชยที่หายไปนาน อ๊ะๆ แต่ยังมีตอนต่อไปให้ติดตามอีกนะคะ เพราะฉะนั้นโปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ และก็อีกเช่นเคย ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาโดยตลอดคร่า

มีเพลงประกอบนิยายด้วยนะคะ คริคริ
เพลง : เผลอใจ
ศิลปิน : พัดชา



Create Date : 24 มกราคม 2551
Last Update : 25 มกราคม 2551 15:51:30 น. 1 comments
Counter : 396 Pageviews.

 
ช่วยกันเม้นท์หน่อยนะคะ บล๊อกเงียบเหลือเกิน คริคริ
โอมเพี้ยงเม้นกันเยอะๆน้า


โดย: จขบ. (MysteryGirl ) วันที่: 25 มกราคม 2551 เวลา:15:53:32 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

MysteryGirl
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add MysteryGirl's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.