BlogGang.com : : anotherhand - โครงการปล่อยกะเหรื่ยงไทย ไว้ในเปรู....ภาคจบ

Time may change my life, But my heart remain the same to you, Time may change your heart.. my love for you never change.

Group Blog

All Blogs

โครงการปล่อยกะเหรื่ยงไทย ไว้ในเปรู....ภาคจบ

กลับบ้านกันดีกว่า..

วันสุดท้ายของการทำงานซะแร้ววว วันนี้ต้องทำงานหนักหน่อย เริ่มด้วย มื้อเช้า แบบ อเมริกาโน่ เหมือนเดิม (ไม่อร่อยเหมือนเดิม

) แต่วันนี้เริ่มด้วยการเพิ่ม ไข่ดาว กะ เบคอน แล้ว ก็ ฮอทดอก ซะหน่อย ปิดท้ายด้วย โยเกิร์ต 1 แก้ว เหอ ๆ วัยรุ่นไทยสดใสด้วย โยเกิร์ต

แล้ว ก็ไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ (ดูรูป เพราะเป็นภาษาสเปน) เหมือนจะจับใจความว่า สตาร์วอร์ส เค้าจะสร้างภาคต่อจากภาค 3 ใหม่ (มั้ง อ่านไม่ออกน่ะ แต่กลิ่นมันว่ายังงั้น รอดูต่อไป) นั่งรอเจ๊กุย อยู่ เก้าโมงกว่า ยังไม่มาอีก เก้าโมงเกือบครึ่งถึง จะโผล่มาได้ พร้อมกับรถส่วนตัว ฮุนได รุ่นไร ก็ไม่รู้ พร้อมจะไปทำงานกันได้ โก โก โก ลุยเลยเจ๊....

หลังจากทำงานสำรวจห้างเปรูแล้ว ก็พบว่าราคาพอ ๆ กันกับสินค้าเมืองไทย ไม่แตกต่างกันมาก และแล้ว ก็ อาหารกลางวันดีกว่า วันนี้เจ๊กุย ทิ้งท้ายด้วยไป บุฟเฟต์ ริมทะเล เหอ ๆ แต่ว่าเค้ากินกัน 3 รอบ มีรอบ appetizer ,main dish
แล้วก็ dessert แต่ข้าพเจ้า appetizer ก็ จะตายแล้ว ไอ้เรามันเด็กบ้านนอก กินบุฟเฟต์ไม่ค่อย เป็นหรอก แต่ถ้า หมูกะทะละก็ พอไหว นะ...

ตอนแรกตกลงกะเจ๊กุย ว่าจะให้พาไปซื้อของฝากประมาณ local ของเปรู แต่ดันไปจำได้ว่าเครื่องบินออกตอนสี่โมงเย็น กว่าจะกินข้าวกันเสร็จ ก็บ่ายสองแล้ว เจ๊กุย เลยต้อง บึ่งฮุนได คู่ใจไปเอากระเป๋า ที่ออฟฟิศ รีบแทบตาย แต่ พอดูตั๋ว จริง ๆ หกโมงเย็น นี่ฝ่า...

เซ็งเลย ไปหน้าแตกอยู่ที่โน่น แถม ของฝากก็ไม่ได้อีก มาซื้อที่สนามบิน ก็ แพง ซะเหลือเกิน (พี่จะเอาเงินไปสร้างอนุสาวรีย์หรือไงกันเนี่ย)

มาถึงเรื่องหน้าแตกรอบสองกันดีกว่า ก็ไอ้ตั๋วเครื่องบินนี่อีกล่ะ ก็ฟอร์แมต ของ KLM มันเป็นมาตรฐาน พิมพ์ไว้เลยว่า ช่องที่นั่งจะพิมพ์ตรงไหน ชื่อใครตรงไหน แต่พ่อเจ้าประคุณที่เปรู นี่สิ ดันไปใช้ฟอร์แมต ไหนก็ไม่รู้ ดันพิมพ์ที่นั่งไปอยู่ ซะข้างล่าง ไอ้เราก็ไม่รู้เรื่อง (ความจริงเค้าบอกแล้ว แถมวง ด้วยปากกาให้ด้วย แต่ฟังไม่รู้เรื่องน่ะ) ขึ้นเครื่องก็เลย นั่งที่ผิดตามระเบียบ (ดันมีที่ว่างให้นั่งด้วยนะ) ทะเลาะ กับฝรั่งแป๊ปนึง เราแพ้เช่นเคย

ก็ตั๋วมันดันพิมพ์แบบนั้นทำไมเล่า

อัมสเตอร์ดัม รอบสอง
หลังจากดูหนังเล่นเกมส์บนเครื่องครบ 13 ชม. ก็มากึง อัมสเตอร์ดัม จนได้เวลาประมาณบ่ายสอง

เครื่องต่อไปออกกี่โมงหว่า?? เหอะ ๆ ๆ สองทุ่มสี่สิบห้า

แล้วตรูจะไปทำไรฟระเนี่ย...... เดินเล่น นอนหลับ อ่านหนังสือ ก็แล้วก็ยังไม่มีไรทำ (ตอนนั้นไม่รู้ว่ามี วีซ่าวันเดียว ไม่น่าโฮ่เลย ก็อย่างว่า ข้ามันกะเหรี่ยงนี่หว่า) และแล้ว ก็ถึงเวลาขึ้นเครื่องจนได้ สองทุ่มครึ่งแล้วถอดข้าวของเตรียมตัวตรวจเช่นเคย .... ผ่านฉลุย (ก็ผ่านเครื่องตรวจมาหลายรอบแล้วนิ อิ อิ) มานั่งดู คนอื่นเค้าถูกตรวจกันอย่างถึงพริกถึงขิงดีกว่า... เหอะ ๆ

อันนี้ถ่ายตอน 3 ทุ่ม (ยังสว่างอยู่เลย แล้วจะมืดกันกี่โมงเนี่ยสหาย)

ขาสุดท้ายเนี่ย กระวนกระวาย กว่าทุกครั้งเพราะว่า อยากจะกลับบ้านจะแย่แล้ว กินข้าวก็กินไม่ลงมันเบื่อมั่ก ๆ อาหารฝรั่งเนี่ย... ที่พอคุยกันได้ก็ ไวน์แดงนี่แหละ เหอ ๆ

จัดมา 1 ขวดเล็ก หลับยาวไป 6 ชม.รวด ตื่นมาอีกทีจะถึงแล้ว รู้งี้ กินทุกไฟล์ท ดีกว่า เหอ ๆ..... มาถึงสุวรรณภูมิ รู้สึกดีใจแล้วก็ภูมิใจ เพราะสนามบินเราสวยกว่าที่อัมสเตอร์ดัม แล้ว ก็ ลิม่า มาก... ดูภูมิฐานแล้วก็ทันสมัยในตึกเดียวกัน รู้สึกภูมิใจมาก แต่ก็ต้องมาห่อเหี่ยวกับการจัดการภายใน ที่มมันดูจะไม่สะดวกไปซะทุกอย่าง ไม่ว่าจะสายพานลำเลียงกระเป๋า (จะสูงไปถึงไหน ใครเอาของแตกได้ใส่กระเป๋ามา ก็ทำใจไป) หรือป้ายบอกทางที่ ไม่รู้จะหวงไปทำไม หรือกลัวเดินถูก สุดท้ายก็มายืน ยิ้มแห้ง ๆ กับ สีปูนดิบ