BlogGang.com : : ใบบอน - เรื่องของฉัน...เรื่องเล่าเคล้าน้ำตา ตอนที่ 12

Blog ของคนรักการอ่านและการกิน ^^

Group Blog

All Blogs

เรื่องของฉัน...เรื่องเล่าเคล้าน้ำตา ตอนที่ 12

วันอังคาร 14 พฤศจิกายน วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า ตี 5 ครึ่ง และฉันกลับถึงกรุงเทพฯ 9 โมง 40 นาที วันนี้ฉันโทรนัดกับที่บ้านเค้าไว้ว่าจะไปคุยกันเรื่องนี้ประมาณ 2 ทุ่ม ฉันคิดไว้ว่าจะไปเล่าเรื่องว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้วทำไมจึงต้องยกเลิกงานแต่งงาน ฉันคิดจะไปคนเดียว

เค้าโทรมาหาฉันประมาณ 8 โมง ตอนที่ฉันยังอยู่บนรถ ถามว่าฉันกลับแล้วหรือ ที่เค้าโทรมาก็เพื่อจะบอกว่า เค้าเลิกกับคนนั้นแล้ว

ฉันบอกว่า ฉันดีใจด้วย ที่เค้าคิดได้ ที่เค้าโตขึ้น ฉันหวังว่าสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น จะเป็นบทเรียน และประสบการณ์ที่สอนเค้าต่อไปในอนาคต

ฉันอดอยากรู้ไม่ได้ว่า แล้วตกลงเค้าจะกลับมาจีบฉันใหม่หรือไม่

เค้าบอกว่า เค้าไม่อยากเรียกว่ามาจีบฉันใหม่ มันรู้สึกแปลก ๆ แต่เอาเป็นว่า เค้าจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันยอมกลับไปคบกับเค้าใหม่

ฉันบอกว่า อย่าลืมนะว่าตอนนี้เราเลิกกันแล้ว ฉันไม่ได้ให้ความหวังเค้า เพียงแต่ฉันไม่ได้ตัดโอกาสของเค้าในการเริ่มต้นใหม่กับฉัน แต่ฉันก็มีอิสระ ในการทำอะไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องรายงานเค้า และฉันเองก็อาจจะพบคนอื่น เค้าต้องยอมรับตรงนี้ แล้วเราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีกแล้ว ขอให้เค้าเข้าใจด้วย

เค้าบอกว่าเค้าเข้าใจ และคืนนี้เค้าจะมารับฉันที่บ้านเพื่อไปคุยกับที่บ้านเค้า ขอให้ฉันรอเค้าด้วย เค้าจะลางานเพื่อกลับกรุงเทพฯ จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย

คืนนั้นเค้ามารับฉัน พอเค้ามาถึงเค้าก็บอกฉันว่า ขอคุยกับฉันก่อนได้มั้ย

ฉันตกลง

เค้าบอกว่าเค้าไม่อยากจะยกเลิกงานแต่งงานในอีกสองเดือน เค้าจะพยายามทำให้ฉันกลับมาคบกับเค้าใหม่ให้ได้ภายใน 2 เดือนนี้ ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้บอกที่บ้านฉัน เค้ากลัวว่าถ้าที่บ้านฉันรู้เรื่อง เค้าจะไม่มีโอกาสกับฉันอีก เพราะถึงอย่างไรที่บ้านฉันคงไม่ยอมให้ฉันกลับไปคบกับเค้าอีก

ฉันบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ถึงอย่างไรฉันก็ต้องยกเลิกงานแต่งงาน สองเดือนมันสั้นเกินไป แล้วถึงอย่างไร ฉันก็คงไม่กลับไปคบกับเค้าใหม่ง่าย ๆ หรอก เค้าทำกับฉันถึงขนาดนี้ ที่ฉันคิดไว้ ถ้าเรายังมีโอกาสกันอยู่ มันคงใช้เวลาเป็นปี ๆ

ส่วนเรื่องที่บ้านฉัน ฉันถามจริง ๆ เค้ารู้สึกบ้างมั้ยว่าเรื่องนี้ทำให้เราเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ที่บ้านฉันเองก็ต้องรู้ว่าฉันเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจริง ๆ เราเองก็ไม่ใช่เด็ก ๆ กันแล้ว เมื่อถึงที่สุดถ้าเค้าสามารถทำให้ฉันยอมกลับไปคบกับเค้าได้ ที่บ้านฉันก็เคารพการตัดสินใจของฉัน

เค้าเองทำสีหน้าหวั่นใจมาก ๆ ว่าถ้าที่บ้านฉันรู้เรื่องนี้แล้วเค้าจะหมดโอกาสกลับมาคืนดีกับฉันจริง ๆ

ฉันบอกเค้าว่า สิ่งเหล่านั้นมันคืออนาคต เราควรจะทำวันนี้ให้ดีที่สุด อย่าเพิ่งกลัวไปเลย แล้วทำไมฉันต้องมาปลอบใจเค้าด้วยนี่

วันนั้นเราถึงที่บ้านเค้าประมาณ 2 ทุ่ม

ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่เค้าฟัง

ฉันอยากบอกทุกคนว่า คนเป็นพ่อเป็นแม่รักลูกทุกคน ไม่ว่าลูกจะทำผิดอย่างไร พ่อกับแม่อาจจะด่าว่าลูก สั่งสอนลูก แต่ทั้งหมดก็ด้วยความรัก ถึงลูกทำอะไรผิดมา ก็พร้อมจะให้อภัย หลังจากตักเตือนสั่งสอนแล้ว ก็จะพยายามหาทางออกให้ลูก พ่อแม่เค้า กับพ่อแม่ของฉันก็ไม่ต่างไปจากนี้

ก่อนที่ฉันจะเล่าต่อไป ขอให้ทุกคนเข้าใจตรงนี้ด้วยนะคะ พ่อกับแม่ไม่ใช่ไม่เห็นลูกผิด ไม่ใช่จะเห็นลูกถูกเสมอ แต่เพราะความรัก เมื่อลูกมีปัญหา ก็จะพยายามช่วยแก้ปัญหานั้น ๆ ให้ โปรดเข้าใจด้วยค่ะ ไม่ใช่แม่เค้าจะไม่เห็นแก่ฉันนะคะ ถ้าตรงไหนคุณรู้สึกไม่ถูกใจ อย่าต่อว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่นะคะ ฉันจะรู้สึกไม่ดีมาก ๆ ค่ะ เพราะที่ฉันเล่าไม่ใช่เพื่อให้ใครมาว่าพ่อแม่เค้า หรือพ่อแม่ฉันค่ะ

ฉันเล่าเรื่องให้แม่เค้าฟังทั้งหมด ระหว่างนั้นแม่ก็ต่อว่าเค้าเป็นระยะ ๆ แต่ก็หันมาบอกฉันว่า เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา จะให้ตัดให้ขาดในเวลาไม่กี่วันมันยากมาก

ฉันบอกว่าฉันเข้าใจค่ะ แต่ฉันจะปล่อยให้ปัญหานี้เนิ่นนานออกไปมากก็ไม่ได้ เพราะงานแต่งงานมันใกล้เข้ามาทุกที ฉันต้องคิดถึงครอบครัวของฉันด้วย

แม่ถามฉันว่า ฉันยังรักเค้าอยู่หรือเปล่า ถ้ายังรักก็ควรจะให้อภัย

ฉันบอกว่า ฉันยอมรับว่ายังรักอยู่ แต่เรื่องนี้แม่ก็ต้องเข้าใจฉันด้วย ฉันให้อภัยเค้าแล้ว ให้โอกาสเค้าแล้ว แต่เค้าทิ้งโอกาสนั้นไปเอง และฉันยอมให้เรื่องนี้มันคาราคาซังเนิ่นนานออกไปมากกว่านี้ไม่ได้จริง ๆ

แม่บอกว่า อีก 2 เดือนแต่งงานกันไปก่อน แล้วจะแก้ปัญหาอย่างไรกันต่อไป จะแยกกันอยู่ไปก่อน หรือจะทำอะไรก็มาช่วยกันคิด ช่วยกันแก้ปัญหา

ฉันบอกว่า คงเป็นไปไม่ได้ อีกอย่างเรื่องนี้ฉันต้องบอกให้ที่บ้านฉันรู้เรื่องด้วย เพราะมันไม่แฟร์กับที่บ้านฉัน ถ้าแต่งงานกันไปแล้วที่บ้านฉันมารู้เรื่องนี้ทีหลังพ่อกับแม่ฉันจะรู้สึกอย่างไร แล้วถ้าแต่งงานกันไปแล้ว ยังเลิกไม่ได้ หรือถ้าเค้ายังมีพฤติกรรมแบบนี้อยู่ในอนาคต แล้วที่บ้านฉันมารู้ว่าฉันรู้เรื่องนี้มาก่อน พ่อกับแม่ฉันจะเสียใจขนาดไหน

อีกอย่างตอนนี้ฉันก็เลิกกับเค้าแล้ว ฉันไม่มีความจำเป็นต้องปกป้องเค้า แต่ฉันก็จะไม่ใส่ร้ายเค้า เพราะแค่ความจริงมันก็เลวร้ายพออยู่แล้ว

แล้วถ้าจะให้แต่งงานกันไป แล้วบังคับให้เค้ากลับมาอยู่กรุงเทพฯ ให้เร็วที่สุด แล้วฉันต้องมาคอยคุม คอยตรวจดูพฤติกรรมของเค้า แล้วจะทำไปเพื่ออะไร ไม่มีความสุขกันทั้งคู่ ฉันเองก็ระแวง แล้วเค้าเองก็ต้องคอยระวังไม่ทำอะไรที่จะสะกิดใจฉันให้คอยจับผิดเค้า ฉันไม่ต้องการชีวิตแบบนี้

ถึงตอนนี้ฉันบอกแล้วว่าฉันเปิดโอกาสให้เค้าทำตัวดี ๆ แสดงให้เห็นความเป็นลูกผู้ชาย ความเป็นผู้นำที่พึ่งพาได้ เค้าจะทำอย่างไรต่อไปเค้าต้องคิดเอง ทำเอง ฉันจะไม่ชี้นำ ไม่ชี้แนะ และฉันเองก็มีอิสระ มีโอกาสกับคนอื่นเหมือนกัน เพราะเราเลิกกันแล้ว

แม่ถามเค้าว่า แล้วเค้าจะทำอย่างไรต่อไป

เค้าบอกว่า เค้าไม่อยากเลื่อนงานแต่งงาน เพราะเลื่อนงานตอนนี้ มันก็เหมือนการยกเลิกนั่นแหละ เพราะเค้าคงหมดโอกาสแล้ว

ฉันบอกว่า สองเดือนนี้ถึงอย่างไรก็เป็นไปไม่ได้ เพราะฉันทำใจไม่ได้ ไม่มีทางที่ฉันจะยอมรับเค้ากลับมาภายในระยะเวลาสองเดือน

ที่บ้านเค้าเลยต่อรองเวลากับฉัน ฉันบอกว่า ฉันเองก็เห็นแก่ผู้ใหญ่ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องเลื่อน ถ้าไม่อยากใช้คำว่ายกเลิก งั้นก็เลื่อนไปก่อน ส่วนเรื่องชงไม่ชง บอกตามตรงที่บ้านฉันไม่ถือเรื่องนี้ แต่ที่บ้านเค้าถือ ก็ลองไปดูมาว่า ถ้าชงแล้วจะแต่งงานได้หรือไม่ ฉันไม่ได้กำหนดระยะเวลาให้เค้าสำหรับการกลับมาเริ่มต้นกันใหม่ ถ้าเค้าแสดงตัวให้เห็นว่าดีพอสำหรับฉัน ฉันอาจจะยอมรับภายใน 6 เดือน 1 ปีก็ได้ มันคืออนาคต ฉันบอกไม่ได้ แล้วถ้าถึงตอนนั้น จะแต่งงานก็ค่อยดูกันอีกที แต่บางที 2-3 ปี เค้าก็ยังไม่สามารถแสดงให้ฉันเห็นได้ แล้วถึงเวลานั้นฉันเองก็อาจจะมีโอกาสกับคนอื่น ๆ ไปแล้ว ขอให้ยอมรับตรงนี้ด้วย

ฉันไม่ได้จะคบเผื่อเลือก เพราะถึงตอนนี้ฉันเองก็ไม่มีใคร ทั้งหมดมันคืออนาคต ถึงตอนนั้นเค้าเองก็อาจจะท้อที่จะมาตามง้อฉัน นั่นก็แล้วแต่เค้า ส่วนฉันก็อาจจะเข็ดกับความรักไปอีกนาน ถึงจะไม่แต่งงานฉันก็อยู่ได้ แต่มันก็คืออนาคต มันยังมาไม่ถึง ฉันไม่สามารถคาดการณ์อะไรได้

สรุปว่า เราเลื่อนงานแต่งงานไปก่อน แล้วสุดท้ายมันจะเป็นการเลื่อนจริง ๆ หรือการยกเลิกไปเลย ก็ขึ้นอยู่กับเค้าและฉันแล้วหละค่ะ และตอนนี้เค้าไม่มีสิทธิอะไรในตัวฉัน เราต่างคนต่างอยู่ ถ้าเค้าโทรมาฉันจะรับหรือไม่รับสายก็ได้ ถ้าเค้าจะชวนฉันออกไปทานข้าว หรือดูหนัง ฉันอาจจะไปด้วยหรือไม่ก็ได้ ฉันมีสิทธิปฏิเสธเค้า ฉันขอบอกตรงนี้ให้ผู้ใหญ่รับรู้ด้วย

ส่วนเรื่องของเค้า ถ้าเค้าอยากให้ฉันรู้ เค้าก็บอกฉันเอง ฉันจะไม่ซัก ไม่ถาม ส่วนเรื่องของฉันถ้าเค้าอยากรู้ก็ให้ถามฉันเอง ฉันจะไม่บอกก่อน เค้าจะทำตรงนี้ได้หรือไม่ได้ก็แล้วแต่เค้า

ส่วนเรื่องบ้าน เค้าไม่มีสิทธิมาค้างที่บ้านหลังนี้อีก ถ้าจะมาหาฉันก็ให้มาตอนกลางวันแล้วกลับไปนอนบ้านเค้า เรื่องผ่อนบ้านก็ผ่อนกันไปอย่างเดิมก่อนก็ได้ แต่เมื่อไรเลิกผ่อน ฉันก็คงต้องขายบ้าน เพราะฉันผ่อนคนเดียวไม่ไหว

คืนนั้นเค้าบอกฉันว่า เค้าวางแผนไว้แล้ว บอกหัวหน้าไว้แล้วว่าเค้าจะลาออก แล้วจะกลับมาหาอะไรทำที่กรุงเทพฯ ไปก่อน และหางานใหม่ไปด้วย

ฉันรับฟัง

Create Date : 08 ธันวาคม 2549

Last Update : 8 ธันวาคม 2549 9:53:13 น.

2 comments

Counter : 504 Pageviews.

อยู่ห่างอย่างไร้ใจ
ดีกว่าอยู่ใกล้อย่างไร้ค่า
หากมีแค่ตัวแต่หัวใจไม่ให้มา
ขอเธออย่ายื้อเวลาให้เปลืองใจ

โดย: ความรัก IP: 222.123.236.139 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:17:32 น.

คุณเข้มแข็งดีจัง ถ้าฉันทำใจได้อย่างคุณก็ดีน่ะ

โดย: เพื่อนหญิง IP: 113.53.9.55 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:21:48:33 น.

ใบบอน

Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

เป็นคนชอบอ่านหนังสือ ชอบทำอาหาร และชอบทำขนมแจกเพื่อน ๆ

เคยคิดว่า ถ้าต้องไปติดเกาะ อยากขอหนังสือที่มีอยู่ไปติดเกาะด้วย พร้อมเครื่องครัว แค่นี้ชีวิตก็มีความสุขแล้ว

Friends' blogs

Webmaster - BlogGang

[Add ใบบอน's blog to your web]

Links

Bloggang.com

Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.