Group Blog
 
All blogs
 
ขอบคุณเอมิเรตส์ ฉันลาออกแล้ว ฉันคืนหมวกแดงให้เธอ

1ปี10เดือน กับงานแอร์สายการบินเอมิเรตส์ที่ผู้คนอยากเป็นนักหนา
จบลงด้วยความทรงจำที่ดี เมื่อย้อนกลับมามองว่า ครั้งนึง เราเคยเป็นแอร์

เอาPERTHไปแลกกับ BKKมาได้ แต่ก่อนหน้าBKK ก็ต้องทำRiyadh
ไม่ได้กลับบ้านมาสามเดือนกว่า คิดถึงใจจะขาด ได้กลับคราวนี้ ไปฉลองวันพ่อ

พ่อแม่ยายเตรียมของกินให้เรา ยายทำข้าวเหนียวมะม่วง พ่อซื้อกุ้งไว้ให้

แต่เราดันป่วย!

ทรมานมากที่ต้องโทรไปบอกครอบครัวที่รอเราอยู่ว่า ไม่กลับแล้ว เพราะป่วย ต้องรักษาสุขภาพเราไว้ก่อน พอโทรไป ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงพ่อบอกว่าซื้อไมโครเวฟใหม่ไว้อบกุ้งให้เราวันพรุ่งนี้ ยายก็วุ่นเตรียมข้าวเหนียวมะม่วงให้เรา

พูดไม่ออก ได้แต่บอกว่าแล้วเจอกันวันพรุ่งนี้

สักพัก นั่งร้องไห้ ตัดสินใจก่อนหน้านี้แล้วว่า ถ้าทำBKKไม่ได้ ป่วยอีก ก็จะลาออกแล้ว เพราะแสดงให้เห็นแล้วว่า ร่างกายไม่ไหวต่องานนี้อีกต่อไป(ป่วยบ่อย โดยเฉพาะเรื่องหู)

สุดท้ายจบลงด้วยอดกลับบ้าน พ่อแม่ยายเข้าใจ และไปลาออกกับCCMในวันรุ่งขึ้น

พยายามแต่งหน้าหนาๆเพื่อไม่ให้เขาเห็นว่า เราร้องไห้เหมือนตอนนที่อดไปBKKปีที่แล้วอีก พยายามโตเป็นผู้ใหญ่

แต่สิ่งที่CCMพูดมา ทำให้เราอึ้งและพูดไม่ออก คำแรกที่ถามคือ "ทำไมลาป่วยไหท์Turn aroundบ่อย" ได้ข่าววันนี้เราลาป่วยBKK บ้านเกิดเราเอง

เข้าใจว่าบทบาทเขาคือให้แอร์ในความดูแลทำงานให้ดีมีประสิทธิภาพ เข้าใจว่าเขาก็ถูกบีบมาจากหัวหน้าอีกที แต่ไม่เข้าใจว่าเขาทำไมเป็นถึงCCMน่าจะเรียนรู้วิธีการพูดที่สามารถชักจูงให้ลูกน้องอยากทำงานให้ได้มากกว่าการบีบบังคับเช่นนี้

"ขอลาออกเลยแล้วกันคะ"

CCMเราก็มีชื่อเสียงด้านแย่ๆในบบรดาที่ลูกเรือเคยเล่ามา เราโชคดีที่ได้เป็นแอร์ในความดูแลเขา เพราะมันทำให้เราtoughมากขึ้น

อย่างไรก็ตาม เราเข้าใจเขานะ เรื่องงานก็แบบนี้ละ แต่ก็เป็นCCMที่แปลกที่ไม่ค่อยทำงานได้ใจลูกน้องเท่าไร

เราได้แต่คิดว่า บริษัทก็คงอยากได้คนที่ตั้งใจทำงานจริงๆ แข็งแรงไม่ป่วย ไม่ร้องไห้คิดถึงบ้าน ถ้าเราไม่มีคุณสมบัติที่เขาต้องการ ก็ออกไปซะ อย่ามาโอดโอย เราจึงลาออก

ตลอดเวลา1ปี10เดือนที่ผ่านมา เรารู้สึก เราขายความสุขแลกกับเงิน

แต่ตอนนี้เรายอมคืนเงิน เพื่อแลกกับความสุข

มีแต่คนถาม เงินเดือนเยอะนะ ออกทำไม ได้เที่ยว เป็นแอร์ดีออก

ลองฟังเรื่องนี้ก่อนไหม ค่อยถาม....

เราได้กลับบ้านอีกทีวันที่28 วันเกิดเราพอดี ขึ้นไปบนห้อง เจอข้อความเขียนด้วยลิปสติกสีแดงบนกระจกแต่งหน้าเราว่า

5 Dec 09
To: ชื่อเรา คิดถึงลูกจังเลย
พ่อ

คืนนั้น พ่อไปห้องเรา เขียนข้อความนี้ แล้วร้องไห้
ส่วนแม่ พอเห็นเราหลังจากไม่ได้เจอกันสามเดือน เราเห็นแม่น้ำตาคลอๆ แต่แม่กับเราไม่ค่อยโชว์ความรู้สึกอะไรกันเท่าไร เพราะอาย ยายก็ดีใจ ทำอาหารรอ ได้กลับไปพายายไปหาหมอ ดูยายจะมีความสุขเป็นพิเศษ แม้จะมีน้าคอยดูแล แต่ก็ไม่เท่ามีหลานที่แกเลี้ยงมากับมือตั้งแต่เกิดมาคอยขับรถพาแกไปหาหมอหรอก หมาสองตัวก็ร้องลั่น กระโดดดีใจพอเห็นเรา ดีใจที่มันยังจำเราได้

เหลืออีก2ไฟท์เท่านั้น ฉันจะกลายเป็นคนโง่ที่สุดในสายตาคนอื่นที่ยอมทิ้งเงินเกือบแสนในแต่ละเดือนและโอกาสได้เที่ยวทั่วโลก

และก็เหลืออีก2ไฟท์เท่านั้น ที่ฉันจะทำให้คนพวกนั้นเห็นว่า ฉันทำถูก

ลาก่อนเอมิเรตส์ เธอทำให้ฉันเข้าใจชีวิตของฉันมากขึ้นจุดหนึ่ง
ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ที่ที่ฉันอยากอยู่มากที่สุดคือบ้าน ไม่ใช่เมืองนอกอย่างที่ฝัน
เธอทำให้เข้าใจว่า สถานที่สวยงาม มันก็ดีใจที่ได้เห็น แต่ไม่ได้สุขใจที่ได้เห็น เพราะไม่มีคนที่ฉันรักอยู่ด้วย
เธอทำให้ฉันเข้าใจว่าคนเราเห็นแก่ตัว และไม่มีใครหวังดีกับเราเท่าครอบครัว
และที่สำคัญ เธอทำให้ฉันเข้าใจว่า เงิน ซื้อ ความสุขไม่ได้จริงๆ

ฉันขอคืนหมวกแดงให้เธอนะ และไม่ขอรับมันกลับอีก ขอบคุณที่ให้ฉันยืมมาเป็นเวลาเกือบสองปี


Create Date : 11 มกราคม 2553
Last Update : 1 สิงหาคม 2553 1:39:15 น. 15 comments
Counter : 1961 Pageviews.

 
อ่าน แล้วเศร้าคิดถึงแม่ หนูดำเองก็มาอยู่เดนมาร์ก

เมืองนอก เมืองที่ทุกคนว่าสวัสดิการ ดีที่สุดในโลก


โดย: หนูดำจำมัย วันที่: 11 มกราคม 2553 เวลา:4:22:01 น.  

 
อ่านแล้วซึ้งจัง เราก็มาอยู่ที่อเมริกาเพื่อเงินเหมือนกัน แต่ไม่มีความสุขเท่ากับอยู่กับบ้านและครอบครัวเรา จบข.ทำดีที่สุดแล้วและตัดสินใจดีแล้วคะที่เลือกความสุขและความรักมกว่าสิ่งอื่นใด เราคงต้องตัดสินใจทำอะไรบ้างแล้วเช่นกัน


โดย: Coucou Bamboo วันที่: 11 มกราคม 2553 เวลา:4:50:07 น.  

 
" เธอทำให้เข้าใจว่า สถานที่สวยงาม มันก็ดีใจที่ได้เห็น
แต่ไม่ได้สุขใจที่ได้เห็น เพราะไม่มีคนที่ฉันรักอยู่ด้วย "



โดย: Life & Learn วันที่: 11 มกราคม 2553 เวลา:11:13:42 น.  

 
อ่านแล้วก็เศร้าใจ แต่ผมว่าไม่มีที่ใหนสุขใจเท่าบานเราครับ ดีใจที่ออกนะครับ เพื่อนแฟนผมก็ทำอยู่ครับชื่อ Frist


โดย: rugby34 วันที่: 11 มกราคม 2553 เวลา:17:34:20 น.  

 
เป็นกำลังใจให้ครับ


โดย: malaguena วันที่: 11 มกราคม 2553 เวลา:22:34:15 น.  

 
ดีใจด้วยค่ะที่คุณคิดได้ว่าอะไรสำคัญที่สุดกับชีวิต คนเรามีมุมมองต่างกันไป อย่าไปแคร์คนที่คิดว่าเราโง่หรืออะไร ตัวเรารู้ดีที่สุดค่ะ โชคดีกับการหางานใหม่นะคะ


โดย: Hotelier (Hotelier ) วันที่: 12 มกราคม 2553 เวลา:13:54:22 น.  

 
สู้ๆนะค่ะเป็นกำลังใจให้ค่ะ


โดย: ยัยแก้มป่อง VS จอมยุทธตัวกลม วันที่: 13 มกราคม 2553 เวลา:0:47:42 น.  

 
เข้าใจความรู้สึกค่ะ เพราะเป็นคนนึงที่ลาออกจากสายการบินตะวันออกกลาง เพื่อกลับมาอยู่บ้าน
อยู่กับคนที่เรารักเช่นกันค่ะ
อยากบอกว่าคุณตัดสินใจถูกแล้วค่ะ


โดย: milky_lim วันที่: 13 มกราคม 2553 เวลา:21:08:00 น.  

 
คุณคิดถูกแล้วล่ะครับ

ทำสิ่งที่ตัวเองมีความสุขดีกว่าครับ ^^


โดย: mr.wisdom วันที่: 18 มกราคม 2553 เวลา:8:39:17 น.  

 
อ่านแล้วโดนคะ
พี่เอง (ขอใช้คำว่าพี่แล้วกันเน๊อะ เพราะจากอายุงาน 1 ปี 10 เดือน จขบ.น่าจะอายุน้อยกว่าพี่แน่ๆ) ก็เป็นแบบนี้เลย
อีก 1 ปีผ่านไป กำลังทบทวนอย่างจริงจังว่า

"งานที่เงินเยอะแต่ต้องแลกกับความสุข หรือ งานที่มีความสุขแต่เงินน้อยหน่อย"

อะไร ? คือคำตอบในชีวิตของพี่

หลายๆคนคงต้องหาคำตอบของตัวเองกันต่อไป
ดีใจด้วยคะ ที่ จขบ.ค้นหาคำตอบให้ตัวเองได้แล้ว


โดย: I am Kae Vy วันที่: 19 มกราคม 2553 เวลา:8:32:54 น.  

 
สวัสดีค่ะ เข้ามาเยี่ยมชมบล๊อก แล้วก็ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะคะ

ขออนุญาตประชาสัมพันธ์ทุนด้วยค่ะ

ทุนเรียนฟรี 1 ปี พร้อมที่พักระหว่างเรียน IELTS-EFL / PreMaster @Cambridge, UK รวม 30 ทุน

ถ้าผู้ได้ทุนเป็นนักเรียน โรงเรียนจะได้รับเงินบริจาค จากวิทยาลัย 10000 บาท ต่อนักเรียน 1 คนด้วยค่ะ

สอบถามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่

Mrs Rachinya Wilson,
International Director & Scholarship Coordinator
Cambridge Seminars Tutorial College
143-147 Newmarket Roead,
Cambridge, CB5 8HA
UK

Tel 00 44 1223 313 464
00 44 1223 300 123
00 44 7940 589 077

E mail camsem@hotmail.co.uk
rachinya@camsem.co.uk
rachinya.wilson@cambridgesemainars.co.uk

Websites: //www.cambridgeSTcollege.com
//www.camsem.co.uk
//www.cambridgeseminars.co.uk

หรือ ติดตามเอกสารประชาสัมพันธ์ทุนนี้ได้ที่สถานศึกษา หน่วยงานราชการทุกแห่งที่สังกัด กรมสามัญการศึกษา สำนักงานการศึกษาเอกชน กรมอาชีวศึกษา สกอ และ กพ

หรือ ติดตามได้ในบล๊อกนะคะ

กรุณาช่วยบอกต่อทุกคนที่รู้จักเพื่อเป็นวิทยาทานด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ



โดย: mookyja วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:3:53:49 น.  

 
สวัสดีค่ะ เข้ามาอ่านแล้วรู้สึกมันเศร้าๆยังไงไม่รู้ ครอบครัวเราคล้ายๆคุณเลย มีพ่อแม่และก็ยาย ที่เค้าเลี้ยงเรามาตั่งแต่เกิด ผิดอย่างเดียวคือเราไม่ใช่แอร์ แต่ก็ฝันว่าอยากเป็น อ่านบทความของคุณแล้วทำให้เรากลับมานั่งทบทวนตัวเองว่าถ้าเราเป็นแบบนั้นแล้วเราจะรู้สึกแบบคุณไม๊ เศร้าค่ะ แต่ยังไงก็กลับมาบ้านเราอนาคตที่มีความสุขรออยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ


โดย: barbieboomy วันที่: 19 มีนาคม 2553 เวลา:14:05:32 น.  

 
ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ


โดย: เล็กโฟไม่เลือด วันที่: 11 เมษายน 2553 เวลา:20:59:54 น.  

 
เคยบอกแม่ว่าจะไปเรียนต่อทีอเมริกาแล้วจะไม่กลับมาอีก
จะไปตั้งรกรากเลย แต่ตอนนี้คิดใหม่ล้ะ ยังไงก็ต้องคิดถึงที่บ้านอยู่แล้ว


โดย: Miss Alexis (Miss Alexis ) วันที่: 21 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:58:52 น.  

 
เศร้าจังค่ะ พ่อเราก็แบบคุณเลย

เรามีโอกาสเกือบได้ไป Qatar แล้ว นึกหน้าพ่อ อายุเยอะ แล้วปกติเค้าหวงเรามาก

เราเลิกความคิดที่อยากจะเก็บตังจากอาชีพนี้เลยค่ะ


โดย: แก้ว (Artdy ) วันที่: 3 มกราคม 2554 เวลา:22:49:25 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

Ankhesenpaaten
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]





Musique Orientale - Hossam Ramzy - Arabic Belly Dance Music - Egypt(1).mp3 - Musique Orientale
Friends' blogs
[Add Ankhesenpaaten's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.