โลกใบนี้ สวยงาม ยามมีรัก
ประหนึ่งว่า น้ำต้มผัก ก็ยังหวาน
หลงความรัก ต้องคู่กัน นานแสนนาน
แลกสิ่งใด ยอมทั้งนั้น ได้รักมา
หลงในกาย เสพตัณหา มาเคียงคู่
หวังเพียงรัก คงอยู่ ไม่ไปไหน
เมื่อรักห่าง จืดจาง ระทมใจ
จากความหวาน แปรไป กลายเป็นขม
ความทุกข์ตรม บังเกิด แก่ดวงใจ
เพราะสมมุติ ว่าหวานไป มันเสพติด
ใจจึงคิด ครองอยู่ คู่ไม่หน่าย
ใจผันเปลี่ยน รักร้าง ทนไม่ไหว
เพราะต่างคน มุมมองรัก มีหลากหลาย
เมื่อต่างคน ต่างใจ ก็ต่างกัน
รักเพราะกาย หรือใจนั้น จำต้องจาก
รักมากมาก หมดไป กับธาตุขันธ์
ร่างพรากจาก สิ้นกาย สิ้นรักนั้น
ก็หมดกัน ที่ว่ารัก จากดวงใจ
เป็นอดีต แค่จิต บันทึกไว้
เมื่อต่างคน สิ้นใจ ไม่เหลือใคร
รูปถ่ายไว้ เก็บไป เป็นตำนาน
จากชั่วกาล สิ่งสมมุติ สิ้นสุดรัก
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [
