|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]
|
บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน
ถ้ามองจากตรงนี้
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ
หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน
ไม่ได้ไกลที่ไหน อยู่แค่นี้เอง
อยู่แค่นี้เอง
อยู่แค่นี้เอง
อยู่แค่นี้เอง
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
..ความเป็นจริงส่งเสียงดังจนความฝันต้องตื่น...
หัวหินปลายหนาว..
ลมหนาวและความเหงาพาใครบางคนเข้ามาในสายตา..
ใครบางคนที่แค่เห็น...ก็เป็นสุข ..
อยากจะรู้จักมากกว่าที่เห็น
อยากจะค้นหาบางสิ่งในความนิ่งเฉยนั้น..
วันเวลาทำให้ลมหนาวผ่านไป
จนสายลมเย็นแปรเปลี่ยนเป็นลมร้อนที่พัดมาจากท้องฟ้าที่เจิดจ้าไปด้วยแสงอาทิตย์
ฉันยังไม่อาจขยับตัวเองเข้าไปค้นหาบางสิ่ง..
ยังคงเป็นเพียง แค่ได้เห็นก็เป็นสุข..
แล้ววันเวลาก็พาลมร้อนลาจากท้องฟ้า
และฉันก็ลาจากหัวหินมา
เพื่อมาพบพานฝนฉ่ำฟ้าที่เมืองเล็กๆทางตอนใต้..
ท้องฟ้าสีขาวแกมเทา ฉ่ำไปด้วยไอฝน
และละอองน้ำที่ม้วนตัวกลายเป็นหมอกหนาลอยโอบกอดตามชายเขา..
ฉันมองภาพแสนสวยนั้น ทั้งวัน..ทุกวัน....
ทำให้ใจแสนเหงา
พร้อมด้วยความเบาของใจที่ไม่ต้องแบกรับงานหรือความรับผิดชอบอื่นใด..
ทำให้อยากจะค้นหาอะไรบางอย่าง อย่างตั้งใจอีกครั้ง..
อยากเป็นสุข..มากกว่าแค่ได้เห็น....
เครื่องมือสื่อสารที่ทำให้เราไม่จำเป็นจะต้องพูดคุยอย่างเป็นทางการ
ถูกทำหน้าที่เชื่อมต่อระหว่างฉันกับคนไกล
ข้อความทักทายสั้นๆที่ถูกส่งไป
เริ่มด้วยเรื่องของหน้าที่ความรับผิดชอบระหว่างกัน...
จากหนึ่งข้อความ เป็นสอง และสาม
ตามด้วยบทสนทนาที่ยาวขึ้น ตามความรู้สึกของใจ ..
เวลาผ่านไป..
วัน และวัน..
อาทิตย์และอาทิตย์ ..
ไม่มีใครฉุดใคร
และฉัน..ก็ไม่ฉุดรั้งหัวใจ..
เวลาที่แสนจะอ่อนหวานของคนไกลกัน
เวลาที่ความรู้สึกดีๆมาห้อมล้อมหัวใจ
และโอบกอดเราไว้จากโลกแห่งความเป็นจริง
เป็นวันเวลาที่แสนประหลาด ..
เป็นความรู้สึกที่แสนจะทรงพลัง...
ฉันปล่อยให้ใจเดินเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกแสนหวาน ..
ค้นหา ค้นหา ..และ ค้นหา..
จนกระทั่งพบว่า..
ความรู้สึกที่เดินทางล่วงหน้าไปเสียแสนไกลแล้ว
ไปหยุดอยู่บนทางที่สิ้นสุดลง..
ไม่มีทางให้ไปต่อ....
ด้วยคนไกล..ไม่มีพื้นที่ว่างของใจ..
ฉันดึงตัวเองออกมาจากความรู้สึกแสนหวาน
ที่เป็นกาวดักใจอย่างยากเย็น
คนไกลไม่ได้ช่วยให้อะไรๆง่ายขึ้นอย่างที่ควรจะเป็น..
ฉันปล่อยให้..คนยื้อใจ.. และใจฉันก็เอนไป..
ความรู้สึกพัดพาฉันไปไกลเกินกว่าจะรู้ตัว..
จากคนไกล..มาได้เห็น..ได้พบ
ได้สบตา.. ได้อยู่ตรงหน้า..
ได้เห็น ได้สัมผัส..
ได้มีความทรงจำในเสี้ยวเล็กๆของชีวิต..
ในวันที่มือจับมือ ใจอยู่ข้างใจ..
แต่จนแล้วจนรอด..ฉันก็ไม่อาจทนให้หัวใจอยู่คียงข้างใคร
ด้วยไม่มีพื้นที่ใดๆให้ฉันเข้าไปอยู่ได้..
พื้นที่ของใจนั้นไม่มีที่ว่างเสียแล้ว..
ในเมื่อความเป็นจริงตะโกนอยู่ตรงหน้า
และดังกว่าเสียงของความฝัน..
ปลุกฉันตื่น..และพาฉันเดินออกมา..
ไม่อยากจะเดินหน้าค้นหา..
ด้วยไม่มีทางใดให้เดินเพื่อจะค้นหาอีกต่อไป..
ฉันหอบความฝันไว้เต็มอ้อมแขน..
เดินกลับมาในชีวิตของตัวเอง..
เปิดกล่องว่างเปล่า.. วางมันลง..
ทอดสายตามองความฝันที่ยังหลับสบายดี
ก่อนจะปิดกล่องอย่างสนิทแน่นหนา...
แล้วหันหน้ามาเจอกับความจริงของชีวิต..
อีกหน่อยฝนก็จะผ่านฟ้า..
คืนวันจะหมุนผ่านไป..
ชีวิตจะมีแต่เดินไปข้างหน้า..
และจะไม่มีวันจะย้อนกลับมา..
ชีวิตก็คงเป็นอย่างนี้...
ฉันไม่เสียใจที่บางสิ่งต้องจบลงไป
ไม่เป็นอย่างที่ฝันไว้
เพราะอย่างน้อย...นั่นก็หมายความว่า..
มันได้เคยเกิดขึ้นมา..และมีอยู่จริง..ในช่วงขณะหนึ่ง..
เขียนให้สิ่งดี..ดี.. ที่เกิดขึ้น ผิดที่..ผิดเวลา แต่มีคุณค่า ให้เก็บไว้ในความทรงจำ ต้นฤดูฝน พฤษภา-มิถุนา 2555 @กระบี่
| Create Date : 20 มิถุนายน 2555 |
| Last Update : 20 มิถุนายน 2555 18:49:03 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 715 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
