*** สวัสดีคะ แวะมาเยี่ยม มีความสุขมาก ๆ นะคะ ***

เม้นท์ก่อน แบบว่าภาษาญี่ปุ่นยังอ่านไม่จบฮ่าๆๆ ก๊อปไปแปะดิก แปลเป็นอังกฤษอีกรอบ ฮ่าๆๆ เล่นเอาเหนื่อยเลยคันจิเนี่ย

เป็นเรื่องราวที่ดีมากเลยค่ะ คนที่กำลังท้อแท้ได้ดูแล้วคงมีกำลังใจมากขึ้นเลยนะคะ

น่าสนใจคับ(เสียดายอ่านไม่ออก)

สังเกตว่าหนังสือ หรือละครญี่ปุ่น จะเน้นเรื่องราวการสู้ชีวิต
คงเป็นภาพสะท้อนสังคมของคนญี่ปุ่นอีกทางนึง

สวัสดียามเช้าค่ะ

ขอบคุณมากนะคะที่แวะเข้ามาเยี่ยมเยือน

เรื่องนี้สำหรับคนเป็นแม่อย่างดิฉันแม้จะอ่านภาษาไม่เข้าถึงพริกถึงขิง....ยังซึ้ง....ห่วงลูกๆไม่อยากให้ตกเป็นเหยื่อเหตุการณ์เช่นนี้ หรือเมื่อเจอเหตุการณ์แล้วสามารถแก้ไขได้ทันเวลา....

***รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม***

คิดเหมือนน้องปุ้ยเช่นกันค่ะ**คนที่กำลังท้อแท้ได้ดูแล้วคงมีกำลังใจมากขึ้นเลยนะคะ**

ใช่เลยค่ะ *สังเกตว่าหนังสือ หรือละครญี่ปุ่น จะเน้นเรื่องราวการสู้ชีวิต
คงเป็นภาพสะท้อนสังคมของคนญี่ปุ่นอีกทางนึง*

การดำรงชิวิตต้องมีกำลังใจเป็นปัจจัยในการต่อสู้

โอ้โฮ ศัพท์ยากๆเยอะจังค่ะ อ่านเท่าที่แนะนำ คิดว่าเป็นหนังสือที่ดีมากๆเลย แต่ว่า ถ้าเมย์ซื้อมาอ่าน ไม่รู้ห้าปีจะอ่านจบไหม

เป็นหนังสือที่ดีมากเลยค่ะ
แต่ตัวคันจิ เยอะ และก็เป็นคำที่ยากด้วย
ถ้าจะอ่านจริงๆคงต้องใช้เวลานาน เหมือนเมย์แน่เลย ..ค่ะ

บล็อคสวยจัง

*** สวัสดีคะ แวะมาเยี่ยม ขอบคุณนะคะที่ไปทักทายที่บล็อก จะมากระซิบบอกว่า..หลับฝันดีนะคะ.. ***

งานกีฬาสีวันอาทิตย์ที่27พฤษภาคมนี้ ปีนี้ผมได้รับเลือกเข้าวิ่งแข่ง100เมตร และวิ่งผลัดคับผ้ม และที่สำคัญภาพวาดของผมถูกเลือกมาลงรายการบนโปรแกรมของงาน...
ผมหาเรื่องมาให้แม่กรี้ดอีกแร่ะ กรุณาอย่าว่าแม่ผมขี้เห่อนะค้าบบบบ
หรือว่าที่เขาเรียกกันว่า*โอยะบาก้า*親ばかแบบว่าชอบอวดลูกน่ะกร้ากกกกกกกกกก



เป็นไงบ้างค้าบ...ภาพที่ผมวาด มีใครแอบบอมยิ้มอยู่ป่ะ

「ユタと不思議な仲間たち」
หลังจากที่หาหนังสือมาอ่านแบบสดุดเหมือนคนกำลังสะอึกด้วยศัพย์ที่ยากจนมึนเกินสมองน้อยๆของข้าพเจ้า
เลยรวบรัดตัดตอน เอาเป็นว่าอ่านคร่าวๆพอเป็นกระสัยยา กร้ากกก....


ข้อคิดที่จับใจความได้เป็นดังนี้

คือการเปลี่ยนแปลงหนทางชีวิตของยูตะ เมื่อชีวิตของพ่อที่ประกอบอาชีพทางเรือต้องพบจุดจบลงด้วยอุบัติเหตุ ทำให้แม่ซึ่งเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวที่ไม่สามารถ ต่อสู้ชีวิตในเมืองใหญ่(โตเกียว)ได้ เลยต้องหอบลูกกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนของตน อันเป็นบ้านป่าท้องนา ไปอาศัยอยู่กับตายายและป้าลุง ทำให้ชีวิตของยูตะซึ่งไม่คุ้นเคยกับชนบทต้องพบกับอุปสรรค์นานับประการฯ

เริ่มจากชีวิตประจำวันจากการเข้านอนแต่หัวค่ำและตื่นนอนแต่เช้าตรู่ ด้วยความที่ไม่คุ้นเคยทำให้ยูตะต้องนั่งหลับในห้องเรียนประจำ จนถูกครูเตือนและเป็นที่นินทาของเพื่อนฝูง การแต่งกาย ลักษณะบุคลิกต่างๆ รวมทั้งบทสนทนาที่ยูตะเคยชินมาตั้งแต่เกิด กลับถูกมองเป็นตัวตลกของเพื่อนฝูงในย่านแถวนั้น ในที่สุดก็ถูกกลั่นแกล้งกรีดกันไม่ให้เข้าหมู่คบหาสมาคม กลับถึงบ้านก็ต้องอยู่ตามลำพังเพราะแม่ต้องออกไปทำงานกว่าจะกลับมาก็เย็นคว่ำแทบไม่มีเวลาได้พูดจาปรึกษาหารือ เพิ่มความเหงาว้าเหว่ทวีคนจนเกือบจะประทังชีวิตไม่รอด จนวันหนึ่งยูตะเผอิญได้พบคุณลุงชราภาพคนหนึ่งในหมู่บ้านนั้น ได้เป็นเพื่อนคุยและสั่งสอนการใช้ชีวิตในชนบทให้ยูตะได้เรียนรู้ ด้วยไออุ่นของลุงชราภาพผู้นี้ ชีวิตของยูตะเริ่มสว่างไสวขึ้นมา

ขอบคุณค่ะ ที่ย่อมาให้อ่าน เนื้อเรื่องน่าสนใจมากเลยนะคะ

สวัสดีเมย์จ๋า.....
พี่ยังเล่าไม่จบเลย... มัวยุ่งกับงานชีวิตประจำวัน

ต่อ....

ยูตะได้รู้จักกับคุณลุงชราภาพ(คุณลุงเสือฯ) แล้วชีวิตของยูตะก็ได้พบกับบทเรียนดีๆสำหรับชีวิต

อยู่มาวันหนึ่งคุณลุงเสือได้พายูตะไปพักค้างแรมในเรียวกังเก่าแก่แห่งหนึ่ง ในคืนพระจันทร์เต็มดวงที่เขาเล่ากันต่อๆมาว่าจะมีปรากฎการณ์ที่น่าพิศวงส์เกิดขึ้น
และวันนั้นเป็นวันที่จิตใจของยูตะจดจ่อกับปรากฎการณ์ที่ตนจะได้พบ และคืนนั้นนั่นเองขณะที่ยูตะม่อยหลับไปด้วยความเหนื่อย....

อยู่ๆยูตะก็ได้พบกับพ่อที่ได้จากไปเมื่อไม่นานมานี้ ยูตะมึนงง แต่ร่างของพ่อที่เห็นกับกลายเป็นเด็ก ซึ่งรอบล้อมไปด้วยฝูงเด็กๆมากมายที่ยูตะไม่เคยพบเห็นมาก่อน
และเด็กๆเหล่านั้นก็ได้พูดคุย เกี่ยวกับปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นของยูตะ และเตือนยูตะถึงการมีชีวิตอยู่ในโลกของมนุษย์เป็นสิ่งประเสริฐล้ำ ซึ่งพวกเขาเหล่านั้นต้องการมาก แต่ไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบเดียวกับอยู่ตะ พวกเด็กๆเหล่านั้นอยู่ในโลกอีกใบหนึ่งที่ไม่มีตัวตนหรือที่เรียกว่า*วิญญาณ*

หลังจากนั้นการดำเนินชีวิตของยูตะก็เริ่มเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี ยูตะได้ความคิดดีๆจากการบอกเล่าของเด็กๆกลุ่มนั้นหรือที่เรียกว่า座敷わらしคือสิ่งที่ไม่มีร่าง ไม่มีตัวตน เป็นเพียงวิญญาณที่ยังไม่ได้ไปผุดไปเกิดนั่นเอง

การอยู่บนโลกมนุษย์ ต่างวัยต่างความคิด ต่างศาสนาฯลฯแน่นอนที่สุดต้องเกิดปัญหา แต่ขออย่าท้อทอย
ให้รู้คุณค่าของชีวิต　「生きることの素晴らしさ」


จับใจความคร่าวๆลงมาเขียนบันทึกเพื่เตือนสติประจำใจ
เพื่อเป็นกำลังใจในการดำเนินชีวิต....

จบ

หนังสือน่าอ่านจังเลบนะคะ
แต่ถ้าไปซื้อ แล้วมาอ่านเอง คงจะเปิดดิค กันจ้าละหวั่นแน่ ๆ เลยค่ะ
ภาษาญี่ปุ่นไม่แข็งแรงค่ะ
ขอบคุณที่แปลมาให้ได้อ่านกันนะคะ
ให้ข้อคิดเกี่ยวกับการดำรงชีวิตจังเลยค่ะ