Come Fly With Me...By:Air-lslto-ry...แอร์ตอหลี www.facebook.com/ComeFlyWithMeByLaila

เบื้องลึก เกอิชา บนกำปั่นเหาะ 1

สถานที่และอุปกรณ์อัพบล้อก วิ้งๆ ชอบอ้ะ>< iG@litaparis

หลายคนที่มีความฝันอยากเป็นแอร์นั้น พอมาคิดดูดีๆแล้ว เอ้ะ ไปที่นู่นมันต้องทำอะไรบ้าง จะเจออะไรบ้าง ชีวิตที่นั่นเป็นยังไง
ความจริงแพรก็ได้เล่าไปจนเกือบหมดแล้ว แต่อาจจะยังนึกภาพไม่ออกว่า มาที่นี่แล้ว มีขั้นตอนอะไรบ้าง เริ่มตั้งแต่สมัครจนมาถึงลาออกเนี่ย ต้องเจออะไรบ้างกันแน่ แพรจะเรียบเรียงขั้นตอนตั้งแต่แรกเริ่มจนบินจนลาออกเลยนะคะ
ตอนนี้ขั้นตอนสมัครก็ต่างจากรุ่นก่อนๆเย้อออออ เห็นว่าต้องสัมภาษณ์onlineกันวุ่นวาย อันนี้แพรก็ไม่รู้ว้าอะไรยังงัยกันแน่ แล้วจะไม่มีการwalk in อีกต่อไปหรือไร เดาใจท่านไม่ถูกจริงๆค่ะ แต่ก็ได้แนะคำตอบไปแล้ว ไม่รู้ว่าช่วยได้มากน้อยแค่ไหน ก็เสี่ยงๆกันเอาเองละกันเน้อ
หลังจากที่เราผ่านการตรวจร่างกายแล้ว อีกซักอาทิตย์สองอาทิตย์เราน่าจะได้ตั๋วกับวีซ่ามาได้แล้ว เค้าก็จะระบุวันเดินทางมา ส่วนใหญ่ก็มีเพื่อนร่วม servivorกันสองสามคนในไฟลท์เดียวกัน บางทีเค้าก็จับนั่งข้างกัน บางทีก็แยก แต่อย่างว่าค่ะ ไฟลท์กรุงเทพเต็มตลอดๆ จะมาขอนั่งด้วยกันคงยาก โดนกราว์จิกกัดกัดถลอกปอกเปิก(ทางจิตใจ) เนื่องจากrequested นอกเหนือจากที่นางจัดให้ (อย่าให้เม้าท์) เดี๋ยวเม้าท์ทีหลังถ้านึกขึ้นได้ ใครที่เป็นกราวน์นางนั้น ที่คอยจิกลูกเรือ พึงสำเหนียกไว้ ณ ที่นี่ด้วย ไม่ได้ด่า แต่บอกตามตรงว่า "ตำหนิ" อยากแสดงออก ณ จุดนั้น แต่ให้เกียรติ ถึงแม้บางทีนางอาจจะไม่ให้เกียรติพวกลูกเรือตาดำๆอย่างเราบ้าง แต่ต้องการที่นั่งกลับโดฮา จึง "จำเป็น"ต้องใช้ comercial smile (อุ้ย! เก็บกดจนนอกประเด็น) ค่ะ คือว่า พอไปสนามบิน เราก็ยื่นตั๋วให้เค้าพร้อมพาสปอร์ตและวีซ่า เค้าก็จะจัดการให้น้องชั่งน้ำหนักกระเป๋า แล้วพิมพ์ตั๋วให้ ตอนที่พี่บินครั้งแรก เรยเล่าว่า ขอที่นั่งข้างผู้หญิง เป็นไปได้มั้ย คุนน้องที่เคาน์เตอร์ก็น่ารักค่ะ หาให้ แต่อีกนางหนึ่ง ซึ่งเข้าใจว่าเป็นซุป (supervisor) แต่หล่อนยิ่งใหญ่เยี่ยง ซุป'ตาร์ เพราะนางสามารถ กระแทก แดกดัน ลูกเรือไม่เว้นเมียนักบินอย่างคุณพี่ได้ถึงใจมากๆ ถ้าเจอกันข้างนอก น่าจับมาสวัสดีงามๆยิ่งนัก แล้วเท่าที่จำได้ ชีคนเดิมนี่แหละค่ะ ที่เจอแทบทุกครั้งที่จะกลับโดฮา มาพร้อมกับคำพูดเจ็บๆแสบๆ คือน้องคนไหนจะไปโดฮาครั้งแรก ก็พึงระวังชีไว้หน่อยละกัน ไม่อยากระบุว่าเป็นใคร แต่ถ้าเจอคนหน้าโหดๆ (อายุรุ่นน้องแม่ เอ้ะ หรือไม่ถึง แต่หน้านำอายุ เพราะไม่ใช้SK 2) ประมานว่าชีเดินไปมาหลังเคานท์เตอร์ หน้าเคาทน์เตอร์ อย่าได้ไปแหยม ไม่คุ้มค่ะ น้องอย่าขออะไรนอกเหนือมากมายเลย เพราะจะเปิดช่องให้เค้าว่าเราได้ 6ชั่วโมงเอง ถ้าเค้าไม่ปรานีกับเพื่อนร่วมสายการบิน จัดให้นั่งริมหน้าต่าง ริมทางเดิน หรือมีเมตตาจะถามน้องซักนิด ก็ยกให้เค้าไปเถอะค่ะ ไฟลท์มันเต็มจริง หรือเค้าคงเก็บที่ไว้ให้ผู้โดยตั๋วเต็ม ตั๋วเมียน้อยอย่างเรา จำต้องทน (ฮี่ๆ)
(ปล.กราวน์แทบทุกคนน่ารักมากๆ เฮฮาปราศัยถ้าเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน ไม่เหมารวมค่ะ แค่คนสองคนที่ออกจะเกินไปนัก เจอมากับตัว แต่เพราะคนอื่นนิสัยดี หน้าตาจิ้มลิ้ม ควรไปเป็นแอร์ แต่ชีสองสามนาง ที่เลื่องลือ ลูกเรืออยากจะรีพอร์ท แต่ก็ไม่อยากวุ่นวายแล้วทำให้คนน่ารักๆคนอื่นเดือดร้อน)
พอน้องไปถึงโดฮา เค้าก็จะส่งคนจากบริษัทมารับค่ะ อ้อๆ เรื่องแต่งตัว เอาให้ถูกกาลเทศะนะคะ ไม่งั้นชีนางคนนั้น ไม่ปล่อยน้องมาแน่ น้องคงต้องได้รื้อกระเป๋า30กิโลใบนั้น เอาชุดเรียบร้อยออกมาเปลี่ยนค่ะ แนะนำให้ใส่เสื้อแบบที่ผ้าสบายๆ หน่อยค่ะ ใส่เสื้อเชิ้ตรัดพุงรัดนม มันอึดอัด ยิ่งอยู่บนเครื่องนานๆ ลงมาตัวบวม กระดุมดีดหน้า immigration หรือ ต.ม ที่โดฮาละน้องเอ้ยยยย ส่งกลับเป็นdeportee (นักโทษข้ามแดน) แทบไม่ทัน แล้วเอาblazerบางๆมาเพื่อ เพื่อหนาว กางเกงขายาวหลวมหน่อย แบบที่นั่งเครื่องสบายๆน่ะคุนน้อง 6ชั่วโมง มีคนนั่งประกบซ้ายขวา ที่เท่าแมวนั่งสมาธิ น้องต้องอาศัยความสามารถโยคะ หรือยิมนาสติก ตัวอ่อน ในการขดตัวให้ได้ค่ะ จะให้ดี กรึ้บวอดก้าไปซักช้อต หรือไวน์ซักแก้ว (โปรดใช้วิจารณญานในการรับฟัง) ก็ช่วยได้เล็กๆ ก็ไม่รู้ว่ารุนใหม่เค้าห้ามกินรึป่าว เพราะน้องน่าจะบินในฐานะduty staff แต่พี่ไม่รู้ พี่กิน เอาจนเมาหลับไปกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ (ไม่ดีๆ) สรุปคือ หาชุดสบายๆ แต่สุภาพ(??) ไว้เดินทางนะจ้ะ เพราะมันทรมานนนน หลังจากที่แลนด์ น้องก็ไปเอากระเป๋าใส่รถเข็นมานั่งรอ รุ่นก่อนโดนไปรอที่Lost and found ประหนึ่งว่าเราเป็นลูกหมาหลงทาง เค้ามารับตรงที่จุดของหาย แต่เดี๋ยวนี้ ก็คงให้รอแถวๆนั้นล่ะค่ะ เค้าจะแจ้งจุดนัดพบมา แต่ไม่ต้องกลัว doha arrival terminalมันเล็กมาก มีซักสิบสายพานเล็กๆ ค่ะ เพราะคนมาลงที่นั่นน้อย เวลาลงเครื่องมา อย่าได้หวังว่าจะมีงวงต่อไปถึงสนามบินนะยะ รสบัสค่ะ เหมือนสายการบินในประเทศบ้านเรานี่แหละ ก็นั่งรถบัสมา ทีนี้ อย่าก่งก๊งไปลงที่เค้าtransit(ต่อเครื่อง)นะอิหนู เค้าจะบอกชัดเจนในรถว่า ตรงนี้ทรานสิท เราไม่ลงค่ะ คนอื่นจะลงกันหมด ให้เราใจเสีย(ไม่มีใครเค้ามาโดฮามากมายหรอกค่ะ ร้อยละแปดสิบ ต่อเครื่อง) แล้วกระโดดลงตาม เค้าจะไล่กลับมาใหม่ค่ะ ให้นั่งต่อไป จนเค้าหยุด แล้วบอกว่า doha arrival มองออกไปจะเขียนชัดเจน และประตูเป็นสีฟ้าๆน้ำเงินๆ พวกทรานสิทเค้าเป็นสีเหลืองค่ะ อันนี้พี่ไม่รุว่า เดี๋ยวนี้เค้าเปลี่ยนเป็นจอดให้doha arrivalก่อนหรือว่าเหมือนเดิม น้องก็ดูออกไปข้างนอกเองหรือฟังดีๆนะจ้ะ ลงผิด เค้าไล่กลับบ้านไม่รุด้วย
ต่อที่ว่าเค้ามารับเราที่สนามบิน เราก็จะนั่งรถบัสคันน้อยๆไปที่ๆพักเรา แล้วกระเป๋าเราเค้าก็จะเอาใส่รถบรรทุกตามรถเรามาค่ะ บางรายโชคร้าย เป็นลูกเรือผู้ชาย อินเดียค่ะ เค้าเล่าว่าของเค้า มีคนมารับที่จุดlost and foundแล้วให้เอากระเป๋าใส่รถบรรทุก แล้วให้ฮีนั่งรถบรรทุกไปที่ๆพัก แล้วนางที่มารับก็ขับรถเก๋งฉิวนำไปเลยค่าาาา เด็ดดวง พี่ว่าโชคดีแค่ไหนมันไม่ให้นั่งบนกระเป๋าหลังรถบรรทุกเป็นแรงงานต่างด้าว(ซึ่งความจริง เราก็คือแรงงานต่างด้าวนั่นแหละ) ยังดีนะ นั่งข้างหน้า5555 แต่กับชะนีอย่างเราๆ เค้าไม่ปล่อยให้ไปกับคนขับรถบรรทุกดอกค่ะ มิต้องกลัว แล้วส่วนใหญ่ เวลาไปที่สนามบินแล้ว เราจะเจอลูกเรือ new joinerชาติอื่นที่เครื่องลงเวลาไล่เลี่ยกันมารอไปพร้อมกันด้วยค่ะ เค้าก็จะเอาเราไปลงที่ตึกเรา เอากระเป๋าลง แล้วน้องก็จะได้ชุดสังฆทาน1ชุด ที่ทำบุญกันมา ได้คืนชาตินี้แหละค่ะ มันเหมือนสังฆทานจริงๆ พี่ไม่ได้เม้าท์ เพราะเค้าจะเอาข้าวสาร อาหารแห้ง เอ้ยๆๆ ประมานว่า ซีเรียล นม น้ำผลไม้กล่อง ขนมปัง แยม อะไรพวกนี้ ใส่ในตะกร้าแล้วหุ้มกระดาษแก้ว มัดตรงปลายงี้ เหมือนป่ะล่ะ น้องรุ่นนี้ยังดี ได้ตะกร้า รุ่นพี่ได้กะละมังซักเสื้อในสีแดงจ้า เก๋เวอร์ แต่ที่สำคัญ น้องจะได้เช็ค2-3000เรียล ไว้ประทังชีวิตจนกว่าจะได้เงินเดือนเดือนถัดไป ใช้ดีๆล่ะ ของที่นี่แพง อย่าหวังจะได้เก็บเงิน หรือส่งเงินกลับบ้านข่วงสองสามเดือนแรกค่ะ เพราะเราต้องซื้อของเข้าบ้าน ซื้อเสื้อผ้า รองเท้า เวลาไปเทรนหรือไปบินไฟลท์แรกๆ เช่นพวกเสื้อโค้ทที่ขนมาจากเมืองไทยไม่ไหว อะไรแบบนี้ รุ่นพี่ได้เงินสด สวยๆ แต่รุ่นนี้ต้องเอาเช็คไปขึ้น มาถึงที่นี่ประมานตีห้าค่ะ เค้าส่งเรา แนะนำว่า อยู่กับใคร เรานอนห้องไหน ทีนี้เราก็ต้องกลั้นใจรื้อกระเป๋าออกมาจัดค่ะ หรือใครจะแค่อาบน้ำ นอนเ
ยก้อได้ เค้ามีที่นอน ปลอกหมอน ผ้าห่มให้ค่ะ เซ็ทเหมือนที่ขายตามบิ้กซีอ่ะค่ะ ที่มีชุดเครื่องนอนกะผ้านวม ไม่มีหมอนข้างนะจ้ะ ใครที่ติดหมอนข้างก็กอดผ้าห่มไปก่อน(พี่ต้องไปซื้อหมอนอีกใบมากอด ที่นี่ไม่มีหมอนข้างขาย) แนะนำว่า ตอนจัดกระเป๋า เอาพวกสบู่ แชมพู เครื่องสำอางค์ไว้ที่ๆเปิดง่ายๆ หยิบง่าย มาถึงนี่น้องจะเพลียจากไฟลท์ ไม่อยากทำอะไร แค่อาบน้ำนอน ตอาแพคเอากระดาษห่อพวกครีมหรือขวดของเหลวมาก็ดีนะคะ พี่ห่อกระดาษแล้วก้อเอาใส่ถุงบิ้กซีพันๆอิกชั้น เพราะความกดอากาศข้างบนมันอาจทำให้ขวดแตกได้ค่ะ เคยพริกไทยขวดแก้วแน่นหนา ไว้ในกระเป๋าเดินทาง เสื้อผ้าหุ้มรอบ แต่ระเบิดเต็มกะเป๋าค่ะ
น้องๆจะมาถึงตีห้า แล้วมีเวลาพักอีกวันนึงเต็มวัน แต่ก็ต้องรีบนอน เพราะว่าอีกวันต้องเทรนเลยค่ะ เทรนเช้า เจ็ดโมง รถมารับ วันที่พัก ก็เริ่มจัดกระเป๋าได้เลยทั้งวันค่ะ ยังไม่ต้องออกไปไหน จัดของไปก่อน เราจะได้รู้ว่าเราต้องการอะไร ขาดอะไร แล้วค่อยออกไปตอนสี่ห้าโมง ไปซื้อของเข้าบ้าน เนื่องจากเวลาที่เมืองไทย ช้ากว่าโดฮา4ชั่วโมง น้องจะตื่นเช้ามากกกกกก ต่อให้เป็นคนสันหลังยาวแบบพี่ ตื่นสิบโมง มานี่น้องจะตื่นหกโมงของที่นี่ค่ะ เริดๆ จะตกใจตัวเองว่า โอ้ว เราตื่น6โมงได้เยี่ยงไร แนะนำว่าให้เกาะกลุ่มคนไทยด้วยกันไว้ค่ะ เพราะถ้าออกไปซื้ออะไรจะได้ไปด้วยกัน ส่วนใหญ่จะออกไปไหน taxiค่ะ อย่าได้คิดกินลมชมเมือง ใส่กางเกงวอร์มรัดตูด แว่นตาเรย์แบน เดินไปนั่นนี่ ไม่เชื่อก็ลองดูค่ะ ได้โดนมองทะลุไปถึงไหนๆ ทั้งสายตาทั้งเสียงแซว ให้ได้ขนลุก เพราะขยะแขยงไปตลอดทาง ถ้าไปถึงตึก แล้วเห็นว่ามีซุปเปอร์อยู่ใกล้ ระยะไม่เกิน200เมตร รีบไป รีบกลับได้ เกินกว่านั้นให้ถามยามว่ามีเบอร์deliveryมั้ย ส่วนใหญ่แล้ว ลูกเรือถ้าไม่มีเวลาไปคาร์ฟูร์ เราจะโทรสั่งให้ซุปเปอร์แถวนั้นมาส่งของค่ะ จะอย่างเดียวสองอย่างเค้าก็มาส่งให้ล่างตึก ปลอดภัยกว่าค่ะ เวลาสั่งก็บอกว่าตึกชื่ออะไร ห้องอะไร จบ ไม่ต้องบอกทาง เพราะถ้ายามมีเบอร์ก็คือเค้ามาส่งให้ลูกเรือเก่าในตึกนั้นทุกวันอยู่แล้วค่ะ คนที่นี่จะไม่ออกไปเดินเพ่นพ่านซื้อของแถวบ้านนะคะ เป็นผู้หญิง ระวังตัวด้วย ห้าม! ออกไปเดินไหนต่อไหน ไม่ว่าจะใกล้ก็ตาม อาจจะเห็นฝรั่งหัวทอง หรือชาติอื่นเดินไปมาคนเดียวตามถนน อย่าไปทำ แล้วไม่ต้องย้อนพี่ว่า" ทีเค้ายังทำกันเลย " ถ้าอย่างนั้น ก็เชิญออกไปเสี่ยงโดนข่มขืน โดนลวนลามได้เลย พี่เตือนไปหลายบล้อกแล้ว ว่าผู้ชายที่นี่ เห็นผู้หญิงแล้วหื่นขึ้น อัตราส่วนผู้ชาย ผู้หญิงคือ 3:1 ถ้าคิดว่าคุ้มกับการลองดี ก็เชิญค่ะ เพราะตัวเองเกือบเอาตัวไม่รอดมาแล้ว จากประสบการ์ณจริง ไม่คิดเดินถนนอิกเลย ถ้าไม่ใช่ใจกลางเมือง กลางวันแสกๆ แบบว่าแ่ข้ามถนน วิ่งขึ้นรถ จบ

ปล. ซิมการ์ด :มาถึงนี่แล้วค่อยซื้อที่ซุปเปอร์ หรือ ไปซื้อตอนที่จะไปซื้อของเข้าบ้านตามห้างเลย
อินเตอร์เน็ต :ถ้ามาอยู่กับลูกเรือเก่าที่เค้าติดเน็ตอยู่แล้ว ก็ถามพาสเวิร์ดที่เค้า แล้วแชร์กันจ่ายค่ะ ปกติอยู่ที่200 -300เรียล แล้วแต่ความเร็วที่เจ้าขอฝห้องคนเดิมติดตั้งค่ะ เน็ทเป็นwifi ติดตั้งโดยQtel ผ่านบริษัทค่ะ สะดวก คือถ้าเรามาถึงใหม่กันทั้งคู่ในห้องเนี่ย เราก็รอวันที่ไปเทรนวันแรก ว่างหรือหลังเลิกเรียน ไปที่บั้นไอที ถ้าไม่ย้ายก้อชั้น4ค่ะ ถามเค้าว่า installing internetอ่ะ ทางไหน แล้วเค้าก็จะให้เรากรอกฟอร์ม เอ รุสึกว่าต้องมีไอดีก่อนอ่ะค่ะ (บัตรพนักงานจะได้หลังจากเริ่มเทรนซัก1-2อาทิตย์ จำไม่ได้จริงๆ) เพราะเค้าจะให้เราไปถ่ายเอกสารไอดีที่ห้องข้างๆ แล้วมายื่นพร้อมฟอร์มติดตั้ง แล้วเค้าจะบอกว่าคนของqtelจะมาติดตั้งมะไหร่ ตามนั้น แต่เข้าใจว่าจะโทรกลับบ้าน โทรหาแฟน อัพเฟสบุ้ค อันนี้ น้องก็ซื้อซิมของVodafone หรือ Qtel ดูแพคเกจก่อนตัดสินใจซื้อ เอาโบชัวร์เค้ามาเลย ในช้อปอ่ะค่ะ แล้วก็ดูว่าเราจะใช้อันไหน เด็กเดี๋ยวนี้smart phoneกันแล้ว ก็ใช้มือถือในเน็ทไปก่อน ช่วงที่รอwifi routerเนอะ แต่ถ้ามาถึงกาตาร์ปั้ป จะรีบบอกที่บ้าน ให้รีบเอาโทรศัพท์มาอัพสเตตัสเฟสบุ้คว่าถึงแล้ว จะcheck inจะอะไรก้อว่าไป ให้ที่บ้ทนรู้ว่ามาถึงแล้ว เพราะเราอาจมีเวลาไม่มาก ถ้าเค้ามารอรับ ระหว่างที่รอกะเป๋า ซึ่งโชคดีว่านานามาก ประมาน20นาที ให้รีบอัพstatusก่อนเลย ที่บ้านจะได้ไม่เป็นห่วง บอกที่บ้านด้วยว่าอินตะเน็ทยังไม่มี จะขาดการติดต่อไปซักวันนึง เพราะต้องรอไปซื้อซิมอีกวัน ควรเตี้ยมกับคนที่บ้านก่อนไปนะคะ ไม่งั้นคนที่บ้านจะไม่รุเรื่องว่าถึวแล้ว แล้วทำไมไม่โทไป ทำไมเงียบไป เป็นอะไรป่าว ถ้าได้ซิมแล้วก็มีอินตะเน็ทpackage ก้อตามสบายค่ะ เฟสบุ้ค อินสะตาแกรม ไลน์ ว้อทแอ้พ ก้อเอาให้เต็มที่ ที่นี่ส่วนใหญ่ตามคาเฟ่ ไม่ค่อยมีไวไฟฟรีนะคะ นอกจากร้านชิชาร้านใหญ่ๆบางร้าน อย่าหวังพึ่งคาเฟ่หรือfast foodค่ะ ควรซื้อแพคเกจจากซิมที่เราใช้
โทรกลับไทยยังไง: อันนี้ โดยส่วนตัวพี่ใช้skypeค่ะ ชัดบ้างไม่ชัดบ้าง แต่ก็ใช้มาตลอด ส่วนใหญ่เราก็ใช้skypeนี่แหละค่ะ เพราะว่ามีแพคเกจ ไม่ค่อยแพง ลองเสิชหาแพคเกจที่คุ้มแล้วซื้อเครดิตเติมไว้ก่อนไปนะคะ ถ้าหมดแล้ว แล้วเราไม่มีบัตรเครดิต ก็ให้ที่บ้านซื้อให้ผ่านเน็ท หรือให้หักอัตโนมัติผ่านบัตรเครดิตนั้นก็เลือกได้ที่ตั้งค่า ให้แฟนซื้อให้หรือเราซื้อเองก็ตามสะดวกค่ะ

ตอนหน้ามาเริ่มเทรนด้วยกันนะคะ อ้อ แล้วก็เรื่องสวัสดิการที่เราจะได้จ้ะ:)

อัพเดท,มีอะไรสงสัย ที่ www.facebook.com/ComeFlyithMeByLaila นะคะ เฟสบุ้คส่วนตัวพี่ไม่ค่อยเช็ค ถามมาในเพจดีกว่าเนอะ :) 




Create Date : 22 มกราคม 2556
Last Update : 22 มกราคม 2556 13:49:11 น. 2 comments
Counter : 2774 Pageviews.  

 
สุดยอดเลย พี่แพรของน้อง ๆ มีประโยชน์มากเลย ถ้าเค้าเข้ามาอ่านก่อนไปโดฮาทุกคนจะดีมากเลย อย่างต้องมอบมงกุุฏให้พี่แพรไปเลยคร้าาา


โดย: น้าอ้อ IP: 119.42.103.98 วันที่: 22 มกราคม 2556 เวลา:14:47:34 น.  

 
เห็นคุณแพรพูดแล้ว อยากไปอยุ่มากๆๆๆ เมื่อไรจะเปิดรับชายไทยอีกครับ


โดย: Champion IP: 27.55.148.90 วันที่: 22 มกราคม 2556 เวลา:23:59:27 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

LitaParis
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 48 คน [?]




follow me @ instagram: litaparis. For lates updates everyday ka. Nice to meet and share with everyone naka^^
New Comments
[Add LitaParis's blog to your web]