ห นั ง สื อ เ ล่ ม เ ก่ า ที่ ยั ง ส ด ใ ส เ ส ม อ
 ผมเจอบางสิ่ง มันคือ หนังสือเล่มเก่า วันเวลาของผมกับคุณ พรั่งพรูกลับมา เสียงฝนตก เสียงใบไม้ กลิ่นสายลมพัดเข้าหา เธอยื่นหนังสือเล่มนี้ให้ผม พูดว่า เก็บไว้ให้ดี ถ้าสักวัน เราต้องจากไป หนังสือเล่มนี้จะนำเธอกลับคืน หนังสือเก่า ๆ แต่ความทรงจำยังสดใหม่ งดงาม หนังสือเล่มเก่า บันทึกคำว่า รักไว้ทุกคำ เหมือนว่า เธอกอดผมไว้แนบกาย พูดว่านานแค่ไหน เธอไม่ลืมสัญญา ได้ความหวาน ได้กลิ่นกาย ดั่งฝันไป ทั้งที่ยังไม่หลับตา
ผมกับคุณไปกันไม่ได้
ขอโทษที่ผมต้องตัดใจ
ผมเปิด Blog มาหลายครั้ง ความคิดมากมาย สับสนวกวน พอเริ่มเขียน... ก็เขียนไม่ออก ไม่รู้!! ว่าทำไม เริ่มเลย... คำกล่าวลา ให้กับใครบางคน ผมขอเดินจากไปเงียบ ๆ ไม่้อยากเหมือนที่ผ่านมา มันอึมครึม เครียดใช้อารมณ์ใส่กัน !! ผมไม่ได้โกรธคุณ ผมจะไม่โทษสิ่งใด ๆ ในที่สุด... ผมก็รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเองไม่ได้ ผมเคยสัญญาว่า จะไม่ทิ้งคุณไป ทั้งที่รู้ว่า.. ผมไ่ม่ควรทำ แต่ถ้าความรัก ไม่มีคำว่า เข้าใจกัน มันไปต่อไม่ได้ เหตุผมที่ให้คุณ...มันเป็นเพียงสิ่งไร้ค่า เพราะ คุณไม่ฟังผม ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์ ความผูกพันที่ดี ต้องจางและห่างหายไป แต่ถ้าไม่เข้าใจ ไม่ยอมรับในหน้าที่การงานของผม ผมหมดปัญญาที่จะรักษาความรักไว้ ในที่สุด ผมก็ต้องปล่อยมือคุณไป ไม่สามารถจะยื้อ จะรั้งเอาไว้ได้แล้วจริง ๆ มันยากที่จะอธิบาย ... ต่างคนต่างความคิด... ผมจะไม่โทษอะไร... อยู่ด้วยกันไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ ....ต่างคนก็ต่างไป เพราะยิ่งอยู่ ยิ่งเสียความรู้สึก ยิ่งรับรู้ ยิ่งรู้สึกแย่ ๆ ผมขอเก็บความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีไว้มากกว่า ผมตัดใจแล้ว ที่จะเดินออกจากชีวิตคุณไป ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้กันอีกครั้ง ขอโทษที่ผมไม่สามารถรักษาความรักของเราไว้ได้ เก็บไว้อ่านเตือนใจ
 เธอ เคย .. หักอกผม
 เมื่อคืนนี้ผมได้ไปงานวันเกิดเพื่อนผมที่เคยเรียนด้วยกัน กว่าจะไปถึงที่นั่น ก็ปาเข้าไป 2 ทุ่ม 20 นาที รถติดโครดดด...* คือไม่อะไรคับ ผมอยากไปงานนี้แทบขาดใจ เพราะผม .. .จะได้เจอเพื่อนคนหนึ่งที่ไปงานนี้ .......... .........* จริง ๆ ...ผมก็ได้เจอเธอคนนั้น อย่างที่ตั้งใจไว้ ตอน ม.ต้น เธอเคยอยู่ห้องเดียวกับผม เธอเคยหักอกผม ผม sad .. .....* วันเวลาดี ๆ เหล่านั้น ผ่านไป เธอคงลืมไปหมด วันที่เราได้ผ่านมาด้วยกัน แต่ว่า เวลาที่ผ่านพ้นไป ผมไม่เคยลืมสิ่งนั้น อยากให้เธอจำไว้ว่าเพื่อนคนนี้ คิดถึงเสมอมา ..... * เพื่อน ๆ พากันคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่...เธอไม่คุยกับผมเลย ยิ้มก็ไม่... คิดบวก ชีวิตบวก........ เวลาเจอความพลัดพรากจากรัก ผมบอกตัวเองว่า นี่คือบทเรียน ที่จะรู้จักหยัดยืน ด้วยขาของตัวเอง ที่ทุกชีวิต มีโอกาสพานพบ......... ปี ใ ห ม่ 2 0 1 1 ผ ม ค า ว ท์ ด า ว . . ค น เ ดี ย ว
 ผมอยู่กับเพื่อนสิบกว่าคน ที่ท่าเทียบเรือแหลมบาลีฮาย พัทยาใต้ -The Grand Pattaya Countdown 2011* แต่พอใกล้จะเที่ยงคืน ผมเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อน ๆ หลบหามุมที่อยากอยู่คนเดียว แล้วรอฟังเสียงพลุ ยิงปืนขึ้นฟ้า เวลา 12.00 ของวันที่ 31 ธันวา - 00.30 ของวันที่ 1 มกรา 54 ผมคาวท์ดาวตรงนั้น เงียบ ๆ คนเดียว . .... * ช่วงนี้ผมยุ่ง อาจห่างหายไปบ้าง แต่ผมคงแวะเวียนมาบล็อคได้ เฉพาะในวันหยุด . .... * เทศกาลที่ผ่านมา ไปไหนมาไหน ผมพบเจอ . . ..ผู้หญิงสวยมากมาย ทั้งรู้จัก . . .และไม่รู้จัก.. ทั้งบังเอิญ... และไม่บังเอิญ แต่ผมยังไม่ .. ..อะไร ... เรื่องรัก . . . ผมยืนอยู่กับที่ ไม่ถอยหลัง ไม่เดินหน้า เหมือนหุ่นยนต์ที่อยู่ในแก้ว .......... |
Affleck
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Group Blog All Blog
Friends Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
