เริ่มปีไหม่ มาก็มีความสุขดี แต่พอหลังจากนั้นชีวิตก็เข้าสู่กับภาวะปรกติ

มีงอน มีง้อ หน้าบึ้งหน้าบูด ทะเลาะเบาะแว้ง กันพอเป็นพิธี ชีวิตมีรสชาด

บอกตรงๆบางทีก็เบื่อมากๆ ชีวิตแบบนี้ สิ่งที่ทำให้เรามีความสุขมีรอยยิ้มได้ทุกวันก็มากเด็กๆทั้งสามแค่นั้นเอง

นอกนั้น เหมือนเป็นฝุ่นผงในอากาศ ไม่มีผลกับจิตใจอะไรเราเลย เหนื่อย

สองสามวันมานี่อากาศเริ่มหนาวมากๆ อย่างวันนี้หนาวและมีฝนตก ขากลับเดินจากโรงเรียนลูกขาสั่นพับๆ ปวดหัวปวดหูอย่างชา ยังกะหูจะหลุด

เริ่มปีไหม่เราไปโรงเรียนโดยไม่สายบรรดาเพื่อนๆด้วยกันส่งเสียงทักทายไหญ่

เพราะปรกติสายงัย กัมบัดต้ะน๊า เซนเซพูดมา ไม่รู้จะดีใจดีรึป่าวนิ