"แกอยู่ไม่ได้หรอก" ใครซักคนพูดกับผม

"ถ้าแกไปโรงเรียนนั้น แกอยู่ไม่ได้หรอก" ตามด้วยเสียงสมทบ ผมพึ่งรู้ว่ามีคนสองคนยืนอยู่ ซึ่งคนข้างหลัง น่าจะเป็นรุ่นพี่ ส่วนคนข้างหน้าเป็นลูกสมุนของเขาอีกที

"เอาเป็นว่าแกไม่มีทางไปได้สวย"

"ใช่ๆ ไอ้รุ่นน้องเฮงซวย"

"นี่พี่กำลังพยายามจะดูถูกเหยียดหยามผม" ผมพูดขึ้นบ้าง

"ก็จริงไอ้น้อง แต่ที่พี่พูดหน่ะเป็นความจริง ยังไงคนอย่างแกก็ไม่มีวีนไปได้ดีในโรงเรียนดังๆอย่างนั้นแน่ และถึงแม้แกจะสอบติด ก็รับประกันได้เลยว่าแกจะพินาศ" รุ่นพี่ตัวใหญ่เขม่น

"แกมันไอ้เด็กนอกคอก นอกคอกมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว สามปีที่ผ่านมา มันบอกอะไรให้แกรู้บ้าง แกมันเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องมาตลอดไง"

"ครับแต่เท่าที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยทำอะไรใครนะ นอกเสียจาก..." 

"ก็ที่แกมันมีผู้หญิงรุมล้อมเต็มไปหมด ส่วนพวกข้าไม่มีซักคนไง" เสียงคนอีกหลายคนเริ่มระงมกันมา ทำเอาผมถึงกับตาค้าง

เพราะในนั้นมีคนที่ชื่อ อุเซมี ผู้หญิงที่ผมรักอยู่ในนั้นด้วย

อย่านะ อย่าทำอะไรเธอ อุเซมี ผมจะปกป้องคุณ เพราะคุณคือผู้หญิงคนเดียวที่ผมจะรัก

ท่ามกลางเสียงระงมเซ็งแซ่ มีคนมากมายหลายกลุ่มต่างพากันมารุมต่อยผม...

ผมปกป้องอุเซมีสุดชีวิต ลำพังผมคนเดียวคงไหว เพราะผมเคยต่อกรกับพวกรุ่นพี่ตัวโจ๊กมาหลายครั้งแล้ว

และครั้งนี้ผมจะไม่ให้เธอเป็นอะไร แม่แต่นิดเดียวครับพระเจ้า

ท่ามกลางเสียงระงมเซ็งแซ่อีกละรอก หนึ่งในนั้นก็คือ...

2

เปียโนขนาดยักใหญ่ถูกนำมาวางข้างเสาไฟฟ้าโดยเฮลิคอฟเตอร์ของบริษัทธิ์ยักใหญ่ ฮานาดะ

ภาพชาย4คนกำลังบรรเลงเพลงอย่างอ่อนช้อยงดงาม

ข้างหลังชาย4คนกลับกลายเป็นเจ้าชายตัวสูง ผอม เด่นสะดุดตา กลับมองมาข้างในฝูงชน

เปียโนยักถูกทำให้หยุดบรรเลง

เจ้าชายมองตรงมาที่ชายคนหนึ่งในนั้น 'เป็นไปไม่ได้ ใช่เธอหรือเปล่าเนี่ย ทำไมไม่ตรงกับลักษณะอะไรเลย' 

แต่ในเมื่อพ่อให้มารับตัวเธอผมก็ต้องรับกลับไป' 

ท่ามกลางเสียงเอะอ่ะโวยวาย เสียงเจ้าชายก็ได้ดังขึ้น

"อุเซมิ กลับไปกับข้า ข้ามารับเจ้ากลับแล้ว" ที่ไหนได้มีแต่เสียงแต่ตัวหายไปแล้ว เล่นมายากลกันหรือไง เธอคิด

เจ้าชายได้สั่งให้คนขับเฮลิคอปเตอร์ขับลงมาจอดยังลานกว้างก่อนจะคว้า...ตัวเด็กสาวไป

ไว้จะมาต่อค่า แต่งไว้เท่านี้ เจ้าของบล็อกจะลงทีละ2ตอนน้า