15

พลับพลึงนั่งหน้าตูมเมื่อต้องนั่งร่วมรถคันเดียวกับธนดลเมื่อเช้านี้เธอกะจะให้นายส่วยไปส่งที่ไซด์งานแล้วตอนเย็นก็จะเอารถของบริษัทมาใช้อย่างเดิมเพราะไม่อยากเอารถของธนดลไปทำเสียหายอีกแค่ซีอาร์วีคันที่ยังจอดอยู่ในสภาพเปื้อนดินเปื้อนโคลนอยู่ในโรงรถนั้นก็แทบจะชดใช้ไม่ไหวแล้วแต่ธนดลกลับบอกให้เธอออกไปทำงานพร้อมกันเพราะวันนี้เขาจะเข้าเมืองพอดีแม้เธอจะหาทางปฏิเสธสุดชีวิตแต่สุดท้ายก็ต้องฝืนนั่งอึดอัดมากับเขาจนค่อนทาง

“ให้ผมจอดที่ไหน”

“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

พลับพลึงถือโอกาสบอกกล่าวเสียเลยเพราะเธอเองก็ตั้งใจจะไม่ให้ธนดลขับรถเข้าไปจนถึงตัวสำนักงานอยู่แล้ว

“ที่นี่นี่นะแล้วไหนล่ะที่ทำงานของคุณอย่าบอกนะว่าใต้ต้นไม้แถวๆนี้”

ทั่วบริเวณเป็นพื้นที่ว่างเปล่าที่เพิ่งทำการปรับพื้นที่

“ที่ทำงานฉันเข้าไปอีกนิดหน่อยค่ะแต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเองฉันเกรงใจคุณน่ะ”

“มาถึงขนาดนี้แล้วไม่เห็นต้องเกรงใจหรอกข้างในใช่มั้ย”

ธนดลขับรถตามเส้นทางลูกรังไม่นานก็เห็นอาคารสำนักงานเล็กๆซึ่งถัดไปคือโครงการขนาดใหญ่ที่มีการก่อสร้างบ้านเรือนไปแล้วหลายหลังนี่หากไม่เพราะเป็นห่วงอาการเจ็บของภรรยาก็คงไม่มีโอกาสได้เข้ามาเห็นที่ทำงานของหญิงสาวธนดลนึกเยาะ พวกสถาปนิกเขาอยู่กันแบบนี้เองหรืออาคารสำนักงานหลังไม่ใหญ่มากแถมตัวอาคารหลายๆส่วนยังทำจากเศษวัสดุที่เหลือใช้อีกด้วย

“โครงการใหญ่เหมือนกันนะ”เขาชม

“ค่ะเหลืออีกนิดหน่อยก็จะเสร็จแล้ว”

พลับพลึงหมายถึงการออกแบบที่ได้รับมอบหมายให้เพิ่มเติม

“ฝีมือคุณหมดนี่เลยหรือ”

พลับพลึงตาโตถ้าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเธอคงจะรวยเละไปแล้ว

“เปล่าหรอกค่ะฉันออกแบบแค่อาคารสำนักงานส่วนหน้าก็ที่ที่เพิ่งเคลียริ่งเมื่อกี้ไงคะขอบคุณนะคะที่มาส่ง”

แล้วพลับพลึงก็เปิดประตูรถลงไปเมื่อรถจอดสนิทหมายจะเห็นธนดลขับออกไปโดยเร็ว

“คุณเลิกงานกี่โมง”ธนดลเอ่ยถามก่อนที่ประตูรถฝั่งผู้โดยสารจะปิดลง

“ห้าโมงเย็นทำไมคะ”

“ผมจะมารับ”

“เอ่อ มะไม่ต้องหรอกค่ะ”

พลับพลึงรีบปฏิเสธเป็นพัลวันคงไม่ดีแน่หากใครจะเห็นเธออยู่กับเขา

“คุณนี่เรื่องมากจริงไม่ต้องพูดแล้วเอาเป็นว่าห้าโมงเย็นผมจะมารับช่วยปิดประตูด้วยผมรีบ”

พลับพลึงอ้าปากจะประท้วงแต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเขาเธอก็จำใจยอมปิดประตูแล้วรถก็บึ่งออกไปพร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวของเธอต่างจากคนในรถที่ยิ้มพอใจเขามองกระจกหลังมองพลับพลึงแต่แล้วรอยยิ้มก็หุบลงเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาภรรยาของเขา

'ไอ้หมอนั่นใคร'

คนแปลกหน้า...

นั่นเป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจของวุฒิชัยซึ่งเหลือบตาไปเห็นเข้าพอดีชายหนุ่มหน้าตาดีมาดสุขุมกำลังเดินตรงมาทางเขาและสถาปนิกสาววุฒิชัยสะกิดพลับพลึงทันทีเมื่อแน่ใจว่าชายหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นต้องเดินตรงมาที่เขาและเธอแน่นอน

“พลับนั่นใคร”

พลับพลึงหันมองตามค่อนข้างตกใจที่ทำไมสามีถึงได้มาปรากฏตัวก่อนเวลาที่นัดกันไว้กะว่าจะรีบเคลียร์งานแล้วเดินออกไปดักรอรถของธนดลด้านนอกเธอยกข้อมือขึ้นดูเวลาอย่างหัวเสียรีบรวบแบบที่กำลังปรึกษาหารือกับวุฒิชัยอยู่

“หน้าตาดีซะด้วยดูสิเขาตรงมาทางเราด้วยนะ”

วุฒิชัยรำพันโดยไม่ได้สนใจอาการอึดอัดที่กำลังเกิดขึ้นกับหญิงสาว

“อ๋อลูกค้าน่ะก็คนที่คุณต้นโยนงานให้พลับไงเขาคงมีอะไรจะคุยกับพลับงั้นพลับขอตัวก่อนนะส่วนรายละเอียดส่วนอื่นๆก็ไม่มีอะไรมากหรอก ชัยถอดแบบประมาณราคาต่อได้เลย”

พลับพลึงตัดบทก่อนที่วุฒิชัยจะมีคำถามมากกว่านี้และหากปล่อยให้ธนดลเดินเข้ามาถึงตัวคงไม่ใช่เรื่องที่ดีนักเรื่องการแต่งงานระหว่างธนดลและเธอควรจะมีคนอื่นรู้น้อยที่สุด

วุฒิชัยทำหน้างงๆแค่ลูกค้ามาหาจำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้นเชียว

พลับพลึงรีบขึ้นรถแล้วนั่งหน้ามุ่ยหันหน้ามองออกไปนอกกระจกมีบางครั้งที่มองค้อนให้คนข้างๆต่างจากธนดลที่ค่อนข้างอารมณ์ดีส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาอารมณ์ดีคงเพราะไม่เห็นผู้ชายคนเมื่อเช้าเดินออกมาส่งภรรยา

“คราวหน้าไม่ต้องมารับฉันแล้วนะคะหรือจะให้ดีคุณอย่ามาที่ทำงานฉันอีกเลยฉันขอร้อง”

คนอารมณ์ดีเริ่มอารมณ์เสียเขาหรืออุตส่าห์รีบมารับเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะรอนานแต่กลับถูกต่อว่าเสียงเขียว

“ที่ไม่อยากให้มาเพราะกลัวแฟนคุณเข้าใจผิดหรือไง”

“ใครแฟนฉันอย่ามามั่ว ฉันกับชัยเป็นเพื่อนกัน”

“อ้อ ชื่อชัยผู้ชายดูกันออกน่าคุณผู้ชายคนนั้นไม่ได้มองคุณแบบเพื่อนหรอกหรือคุณดูไม่ออกจริงๆ”

พลับพลึงตวัดสายตาสั่งให้เงียบเสียและไม่คิดจะอธิบายหรือตอบโต้อะไรกับคนพาลอีก

ท่ามกลางแสงแดดอ่อนของตะวันเริ่มรอนแรมคล้อยต่ำพลับพลึงซึ่งนั่งอยู่ในรถกับสามีที่เริ่มคุ้นเคยแต่ก็ยังไร้เสียงพูดคุยตอบโต้เมื่อถึงจุดหมายพลับพลึงก็เดินลิ่วตรงเข้าห้องนอนเพื่ออาบน้ำอาบท่าก่อนจะผลัดให้อีกฝ่ายได้เข้าไปใช้ห้องหับต่อการกระทำของทั้งคู่สร้างความสงสัยให้กับน้อยสาวใช้มากขึ้นทุกวันเพราะน้อยครั้งมากจะเห็นสามีภรรยาคู่นี้อยู่ร่วมห้องกันแม้ในยามดึกดื่นยังไม่เข้าห้องนอนพร้อมกันเลยซักครั้งแม่บ้านถือถาดน้ำเข้ามาวางเมื่อธนดลนั่งลงยังเก้าอี้รับแขกสายตาแม่บ้านมองอย่างฉงนแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามเมื่อวางแก้วน้ำเรียบร้อยจึงถอยห่างออกมาพึมพำเพียงลำพัง

'ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ'

ธนดลหยิบเอกสารที่ได้จากนักสืบซึ่งเขาจ้างให้ทำงานลับๆออกมาดูหัวคิ้วของชายหนุ่มขมวดม่นหนักหน่วงพลับพลึงออกมาทันเห็นท่าทางเคร่งเครียดนั้นเธอเดินเช็ดผมเข้าไปหาทั้งๆที่ปกติแล้วเธอจะเลี่ยงที่จะพูดคุยกับธนดลให้มากที่สุด

“ดูคุณเครียดๆนะคะ”

“ก็นิดหน่อยไปทานข้าวเถอะ” ธนดลตอบเลี่ยงๆแล้วเปลี่ยนเรื่องเสียเมื่อเห็นแม่บ้านตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว

“แล้วคุณไม่อาบน้ำก่อนหรือคะฉันว่าอาบน้ำก่อนดีกว่าฉันรอได้”

ธนดลพยักหน้ารับเขาวางเอกสารไว้บนโต๊ะแล้วเดินเข้าห้องพลับพลึงมองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะเธอถือวิสาสะหยิบขึ้นมาดูเมื่อลงมืออ่านจึงรู้ว่านี่เป็นเอกสารเกี่ยวกับหนี้สินของลุงกับป้าแต่จำนวนเงินที่ต้องชดใช้หนี้นี่สิมันไม่ใช่สิบห้าล้านอย่างที่ป้ากับลุงเคยบอกเธอ

“อ่ะ!”

พลับพลึงสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจเมื่อเอกสารที่กำลังอ่านอยู่นั้นถูกกระชากออกไปจากมือเธอตวัดสายตามองอย่างไม่ชอบใจแค่เอ่ยขอดีๆ เธอก็จะคืนให้อยู่แล้ว

“คุณไม่ควรเสียมารยาทแบบนี้”ธนดลต่อว่า

“ขอโทษค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วง”

“แต่คุณก็ทำไปแล้ว”

“ถ้ามันไม่เกี่ยวกับหนี้สินของลุงกับป้าของฉันฉันก็คงไม่เสียสายตาอ่านมันหรอก”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะคุณก็ไม่ควร”

ธนดลเสียงเข้มขึ้นแต่อีกฝ่ายก็ขึงขังไม่แพ้กันงานนี้เธอไม่ผิด ยังไงก็ไม่ผิดแถมยังมีเรื่องจะถามเขาเสียด้วย

“ตัวเลขในเอกสารนั่น..”

“ผมจะไปอาบน้ำ”ธนดลเลี่ยง

“หยุดนะคุณดลตัวเลขนั่นไม่ใช่สิบห้าล้านนี่คุณโกงลุงกับป้าฉันเหรอ”

“ผมไม่มีหน้าที่จะตอบอะไรคุณถ้าอยากรู้อะไรคุณก็ควรไปถามป้าคุณเองแต่ผมบอกได้แค่ว่าผมไม่เคยโกงใคร”

ถ้าธนดลไม่ได้โกงก็แสดงว่าป้าโกหกนะสิ

“ผมจะไปอาบน้ำ”ธนดลตัดบท

“หยุดก่อนคุณดลฉันอยากรู้ว่ามีอะไรอีกมั้ยที่ฉันยังไม่รู้”

แต่ธนดลก็ไม่ยอมหยุดพลับพลึงจึงเดินตามเข้าไปในห้องด้วยเธอถอนหายใจฮึดฮัดเมื่อตามเข้าไปช้าเกินไปเพราะชายหนุ่มหนีเข้าห้องน้ำไปเสียแล้วเธอจึงนั่งกอดหมอนรอชายหนุ่มอยู่บนเตียงด้วยสายตามุ่งมั่นว่าอย่างไรก็ต้องได้รับคำตอบให้ได้

ธนดลออกจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืดกางเกงผ้าเบาเขาเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาเอนตัวที่เตียงแล้วเริ่มอ่านมันโดยไม่สนใจคนที่นั่งหน้างอรออยู่ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนเสียด้วยซ้ำไป

“กรุณาบอกฉันเถอะว่ามีอะไรอีกบ้างที่ฉันยังไม่รู้”

พลับพลึงอ้อนวอนคนที่มองเธอเป็นอากาศธาตุแต่ก็ยังไม่ได้รับความสนใจแต่อย่างใดพลับพลึงทนไม่ไหวจึงลุกไปหาแล้วคว้าหมับที่หนังสือในมือของธนดลทำให้ชายหนุ่มหันมามองได้สำเร็จ

“สนใจฉันได้แล้วหรือ”

“เปล่าผมสนใจหนังสือในมือคุณต่างหากเพราะผมยังอ่านไม่จบ”

พลับพลึงแทบเต้นเมื่อได้ยินอย่างนั้นมองมือที่แบขอหนังสือคืนแต่มีหรือจะยอมคืนให้ง่ายๆนอกจากจะไม่ยอมคืนแล้วยังเอาไปซ่อนไว้ข้างหลังอีกด้วย

“ฉันจะคืนให้คุณก็ต่อเมื่อคุณบอกความจริงทั้งหมด”

“ความจริงอะไร”

“หนี้ของลุงกับป้าฉัน”

“มันไม่ใช่เรื่องของผมเลยนะลุงกับป้าคุณจะเป็นหนี้เท่าไหร่แล้วพวกเขาบอกคุณเท่านั้นผมจะไปทราบได้ยังไงไม่แน่ว่าที่บอกตัวเลขต่ำๆเพราะอาจจะอายก็ได้”

พลับพลึงชะงักที่ธนดลพูดมาก็มีเหตุผลเธอห่อไหล่ไม่ว่าจะสิบห้าล้านหรือยี่สิบห้าล้านสุดท้ายแล้วเธอก็ต้องยอมแต่งงานกับธนดลอยู่ดี

“ทีนี้ยังต้องการจะรู้อะไรอีกล่ะหรือต้องให้ผมวิเคราะห์ต่ออ้อ แต่ถ้าคุณอยากจะขอดูเอกสารทางการเงินล่ะก็ขอบอกว่าผมคงให้ดูไม่ได้เพราะเอกสารพวกนี้สงวนไว้สำหรับลูกหนี้เท่านั้น”

พลับพลึงฮึดฮัดเมื่อไม่ได้ดั่งใจและหากยังเซ้าซี้ถามต่อไปก็คงจะไร้ประโยชน์จึงยอมแพ้เสียโดยจะยอมออกไปจากห้องแต่โดยดีแต่กลับถูกเรียกไว้

“เดี๋ยว”

“อะไรอีกเล่าฉันก็เลิกเซ้าซี้แล้วไงจะเอาอะไรอีก”คนหงุดหงิดแหวกลับไป

“หนังสือ”

ธนดลแบมือพลับพลึงหน้าแดงก่ำเธอหันขวับค้อนเคืองยิ่งเห็นหน้านิ่งๆนั่นก้มลงมองหนังสือที่ติดมือเธอจึงยื่นหนังสือคืนให้อย่างกระแทกกระทั้นเม้มปากบ่นอุบอิบจะเดินออกไปจากห้องแต่แล้วก็เปลี่ยนใจเดินกลับไปที่เตียงแล้วเอ่ยผ่านๆกับคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่นั้นด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นว่า

“ฉันหิวถ้าคุณยังไม่หิวฉันขอทานก่อนแล้วกัน”

ธนดลยิ้มขันกับหน้าแดงๆของภรรยาแล้วเก็บหนังสือลุกตามคนหน้าแดงนั้นออกไปใช่ เขาก็ควรจะหิวแล้วเหมือนกัน

***********

ต้องขอโทษอย่างมากเลยค่ะ ปุ้ยคงเบลอจริงๆ ลงนิยายผิดเรื่องซะงั้น ^^ แก้ไขให้แล้วนะคะ... 

Create Date : 08 กันยายน 2557
Last Update : 8 กันยายน 2557 14:49:04 น.		1 comments
Counter : 1375 Pageviews.
Share Tweet