โอน่า หญิงสาว อายุ19 ปี รูปร่างหน้าตา สวยขาว หุ่นดี  สูง160 นิสัย รักสงบ อารมณ์ดี ตลก โก๊ๆ ซุ่มซ่ามเป็นชีวิตประจำวัน เรียนเก่ง  ฐานะทางบ้านไม่ค่อนข้างจน

มาซากิ ชายหนุ่มผู้ที่เต็มไม่ด้วยความสว่างไสว รูปร่างหน้าตา สูงโปร่ง ขาว คม จมูกโด่ง คิ้วเข้ม หุ่นสมาร์ท 

         ในค่ำคืนที่เหน็บหนาว ประกอบกอบกับลมพัดไปมา ใบไม้พริ้วไหวไปมา มีเสียงกระทบกัน ฟริ้วๆ!! โอน่า นั่งมองดวงจันทร์อยู่ข้างหน้าต่าง สี่เหลี่ยมเล็กๆ ในห้องนอนเล็กๆ ไม่ใหญ่มากแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น! ในขณะที่ดวงจันทร์เปล่งประกายเเสงสว่างสีเหลืองนวลอ่อนๆ ข้างๆ ดวงจันทร์ที่มีดวงดาว คอยอยู่เคียงข้างกันตลอด  ......แต่ทำไมฉันไม่มีคนที่อยู่เคียงข้างเหมือนดวงจันทร์กับดวงดาวเลย เห้อออ! คิดแล้วเศร้าใจ โอน่าคิดในใจ ..... (เมื่อไหร่นะคนๆนั้น จะปรากฏตัวมาสักที)  พอคิดสักพัก โอน่าได้ยืนมือออกไปปิดหน้าต่าง จากนั้นเธอได้เดินไปปิดไฟเพื่อนอน โอน่าได้ล้มตัวลงนอนบนที่นอน เสียงดัง ฟุ๊บบบบ!! แล้วเธอก็หลับไป ทันใดนั้น! โอน่าฝันเห็น ชายหนุ่มผู้ที่เต็มไม่ด้วยความสว่างไสว รูปร่างหน้าตา สูงโปร่ง ขาว คม จมูกโด่ง คิ้วเข้ม หุ่นสมาร์ท กำลังพาเธอไปเดินเล่นที่ทุ่งดอกทานตะวันที่เต็มไปด้วยสีเหลืองทั้งทุ่งมองไปทางไหนก็มีแต่ดอกทานตะวันเต็มไปหมด โอน่า พูดขึ้นว่า นายๆ นายเป็นใครอ่ะ และแล้วชายหนุ่มก็เห็นมามองใบหน้าอันสวยของโอน่าแล้วยิ้มด้วยความรัก 

มาซากิ : เราชื่อมาซากิ เธอไม่จำเป็นต้องรู้จักเรา   

         มาซากิ ตอบโอน่าเสร็จมาซากิก็เดินไปช้าๆๆๆ ทันใดนั้น มาซากิก็หยุดแล้วหมุนตัวมาหาโอน่าพร้อมยืนมือมาค้นมือโอน่าอย่างนุ่มนวล 

โอน่า : นี่นายมาจับมือเราได้ไง! อย่าลองดีรึไง ห๊าาาาาาาาา!!!!!! โอน่าตบหน้ามาซากิไปอย่างเต็มแรง ปัง! 

มาซากิ : หยุดเดี๋ยวนี่นะ เธอกล้าดียังไงมาตบหน้าชั้น หึๆ (มาซากิ ทำหน้าโกรธ) 

โอน่า : ทำไมเราจะตบหน้านายไม่ได้นายเป็นใครใหญ่มาจากไหน หะ รึว่านายเป็นเจ้าของดวงจันทร์บนโลกนี้ (โอน่า พูดด้วยความขำ )

มาซากิ : มองหน้าโอน่าด้วยความโกรธ แล้วนึกในใจว่า (เราอุตส่าเฝ้ามองเธอมานานหลายปีแสงกว่าเราจะโคจรมาเจอเธอได้มันไม่ง่ายเลยนะ ทำไมเธอถึงมาทำรุนแรงขนาดนี้)

โอน่า : รู้สึกไม่ดี ไม่สบายใจว่าที่ตัวเองไปตบหน้ามาซากิอย่างแรงแบบนั้นจึง ขอโทษ ก็ได้ เราขอโทษนายละกัน ทีหลังอย่ามาฉวยโอกาสจับมือเรา เข้าใจไหม? 

มาซากิ : ไม่ยอมให้อภัย โอน่า มาซากิ โมโห กระชากตัวโอน่าเข้ามากอดไว้ที่ตัวอย่างแน่น โอน่าตกใจ! 

โอน่า : ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะนายมาซากิ 

มาซากิ : ไม่ปล่อย! ฉันจะพาเธอไปที่ๆ เธอไม่เคยไป 

โอน่า : จะพาฉันไปไหนนนนนนนนนน     ปล่อยเดี๋ยวนี้ แล้วโอน่าก็ร้องไห้ 

มาซากิ : ได้ปล่อยโอน่าไว้ที่ทุ่งดอกทานตะวันหลังเขาไว้คนเดียว ข้างเต็มไปด้วยความมืดเงียบสงัดแต่แต่เสียงลมยังไม่มี