|
ก่อนการเดินทาง ตอนต้น สวัสดีครับผม ผมมีเรื่องการเดินทางของนายเอกมาเล่าให้ฟังครับแต่ก่อนที่จะได้เดินทาง ผมคงต้องขอท้าวความไปถึงวัยเด็กของผมก่อนครับผมเกิดมาในครอบครัวคนจีนครับ แม่ผมเชื้อสายจีน 100เปอร์เซนต์แต่เกิดและโตในไทยครับ พ่อผมคนไทย 100 เปอร์เซนต์ผมได้เลือดพ่อมาครับเลยเป็น อาตี๋ ผิวคล้ำไปซะงั้น ผมเกิดมามีแม่เป็นคนเลี้ยงดูครับไม่มีพ่อ เคยถามแม่ว่าพ่อไปไหน แม่ก็บอกว่า พ่อมึงโดนยิงตายไปแล้วมึงอย่าไปพูดถึงมันเลย ก็เอาเป็นว่าผมเป็นลูกกำพร้า ขาดพ่อไป คนจีนมักมีบ้านใหญ่ ผมเองก็เช่นกัน วัยเด็กในบ้านใหญ่ผมไม่รู้สึกถึงความแตกต่างใดๆเลย ทั้งฐานะ โอกาส ความสามารถ เวลากินข้าวอาเหล่าม่า ก็มักจะสอนผมว่า กินข้าวให้เยอะๆกับไม่ต้องมากเพราะเอ็งไม่เหมือนคนอื่น คนอื่นเขามีพร้อมแล้ว แต่แม่เองไม่มีเพราะฉะนั้นกินเยอะๆจะได้มีแรงทำงาน บอกตามตรง ผมไม่เข้าใจหรอกว่าอาเหล่าม่า พูดแบบนั้นทำไม รู้แต่ว่าไปบ้านใหญ่ ได้เล่นกับลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆได้กินข้าวกินขนม ได้ดูหนังดูการ์ตูน ได้เล่นเกมส์ (ไปหยอดเหรียญที่ร้านของชำในซอย1 บาท ก็เล่นได้แล้ว) แล้วก็อ่านหนังสือ (อันนี้น้อยมากเพราะรู้สึกว่าไม่รู้จะอ่านไปทำไม) ผมเป็นเด็กเรียนหนังสือไม่เก่งมักสอบได้ที่รองโหล่ตลอดตั้งแต่ อนุบาล 1 ถึง ประถม 3มานึกดูตอนนี้ก็...อืม...ทำไปได้แฮะผมเป็นคนรักสนุกชอบวิ่งเล่นทั้งโรงเรียนและที่บ้าน ซึ่งจุดมุ่งหมายในการไปโรงเรียนของผมมีอยู่อย่างเดียวคือไปเล่นเท่านั้น จำได้ว่าตอนอนุบาลมีให้คัด ก.ไก่ผมเองตอนนั้นก็ไม่รู้จักหรอกว่า ก.ไก่ ข.ไข่ เขาเขียนกันยังไงคุณครูก็ไม่รู้ด้วยนะว่าเราเขียนไม่ได้ จำได้ว่านั่งดูเพื่อนเขียน ข้างซ้ายทีข้างขวาที อืม มันเขียนอะไรกันหว่า สมัยนั้นสมุดเป็นเส้นตารางแนวตั้งแนวนอนตัดกันเพื่อนนั่งคัดกัน ไอ้เราไม่รู้ งั้นเขียนเป็นสี่เหลี่ยมแล้วกัน เขียนหมดหนึ่งหน้าก็ขึ้นหน้าใหม่ เพื่อนคงสงสัย มันทำอะไรของมันหว่า ผมเองก็ไม่ได้สนใจเพื่อนเท่าไหร่จนคุณครูมาเห็นเราเขียน คุณครูก็ถาม เขียนอะไรเหรอ เขียน ก.ไก่ครับเท่านั้นแหล่ะคุณครูถึงรู้ว่าเราไม่รู้ ก.ไก่ ยิ่งเป็นเรื่องการอ่านยิ่งหนักเข้าไปใหญ่อ่านมานะ มานี ชูใจ ไม่ค่อยคล่อง แม่ก็มีเวลามานอนฟังเราอ่านบ้าง ไม่มีเวลาบ้างก็ค่อยเป็นค่อยไปกันไปครับ บ้างครั้งผิดคำเดิมก็โดนตีมือไป ช่วงที่ผมรู้สึกมีความสุขที่สุด คือ ประถม 1แถวบ้านผมมีร้านขายของชำอยู่ร้านหนึ่ง ที่นั่นจะเป็นที่ๆเด็กๆจะมารวมตัวกันพวกเราได้เล่นพร้อมช่วยงานหลายอย่าง ผมไปทุกเสาร์ อาทิตย์เลย ไปตั้งแต่เช้าหกโมงครึ่ง ไปถึงก็เล่นสเก็ตสี่ล้อก่อนเลย สนุกมากเล่นคนเดียวเล่นไปได้สักพักแดดออก ก็เป็นเวลาการ์ตูนมา ผมก็ขึ้นไปดูบนบ้านเขาเลย(ลืมบอกบ้านผมไม่มีโทรทัศน์) ดูเสร็จก็กินข้าวที่ร้านชำนั่นแหล่ะเพราะแม่จะมาจ่ายให้ที่หลัง หลังกินข้าวก็มีอะไรให้เล่นให้ทำอีกมากอย่างเช่น ปั้นดินน้ำมันเป็นทางเหมือนรถไฟเหาะแล้วเป่าไปตามทางกันใครหล่นเพราะเปาแรงก็ต้องหยุดรอ...ใครถึงก่อนก็ชนะเล่นเกมเศรษฐี เล่นตุ๊กตายางเคนชิโร่ เล่นปาลูกข่าง ทหารกระโดดร่ม เล่นซ่อนหา จับแมลงทับเต่าทอง เล่นชิงช้า (จนคางแตกเลือดไหล แต่แม่ไม่รู้หรอก ไม่กล้าบอกแม่) แล้วก็เตะฟุตบอลส่วนเรื่องช่วยงานก็มีปลูกผักหลังบ้าน ย้ายกระถางต้นไม้ ล้างอ่างปลา(โดนต้นไผ่บาดด้วยแซบสุดๆ) หลังช่วยงานเสร็จก็มีน้ำแดง กับส้มตำไทย ให้กิน อร่อยมากๆอะหลังเตะฟุตบอลเสร็จแล้ว เด็กคนอื่นก็จะล้างตัวกลับบ้าน แต่ผมก็ยังไม่กลับหรอกคุณป้าเจ้าของบ้านใจดี ชวนกินข้าวเย็น กินเสร็จก็อาบน้ำที่นั่นเลย แถมยังขึ้นไปเล่นกระโดดบนเตียงหลังอาบน้ำเสร็จแล้วอีกต่างหากพอจะกลับบ้านไม่กล้ากลับเพราะทุ่มครึ่งได้แล้ว กลัวผีมากเพราะทางกลับบ้านมืดมีแค่ไฟตามทางไม่กี่ดวง ลูกชายกับลูกสาวป้าเลยขันอาสาไปส่งไม่ได้เก่งกันหรอกนะกลัวเหมือนกันหมดแหล่ะ พอเดินไปถึงจุดที่กลัวได้ยินเสียงบางอย่างตกใจวิ่งกันใหญ่เลย...5555 คุณป้าใจดีมีลูกสามคน ชายสอง หญิงหนึ่ง ส่วนใหญ่ผมจะเล่นกับลูกชายคนกลางกับลูกสาวคนเล็กจำได้ว่าเธอเป็นคนน่ารักมากผมสัมผัสความรู้สึกดีๆแบบนี้ได้อยู่หนึ่งปีมั้ง แล้วป้ากับยายที่ร้านชำก็ขายที่ไปอยูที่อื่นจุดรวมตัวของเด็กๆก็เลยหายไปด้วยผมเชื่อว่าตอนนั้นเป็นความสุขที่สุดในวัยเด็กของผมแล้วหละ ตอนเป็นเด็กผมขี้แยด้วย โดนว่ากล่าวกระแหนะกระแหน ก็ร้องไห้แล้ว พอไปเล่าให้แม่ฟังแม่ผมก็จะไปจัดการด่าเขาซะเสียๆหายๆ จนตอนหลังผมไม่ค่อยมีใครมาเล่นด้วย จนกลายเป็นว่าเสาร์ อาทิตย์ ผมต้องไปบ้านใหญ่แทน การไปอยู่บ้านใหญ่ มีของเล่นของน้องหลายอย่าง(น่าเล่นเอามากๆ) แต่ก็เอามาเล่นไม่ได้ทุกชิ้นหรอกครับ มีทำแตกไปบ้าง(โดยไม่ตั้งใจ) ส่วนของเล่นชิ้นโปรดของผม (แต่เป็นของพี่ที่บ้านใหญ่นะ) คือ เลโก้ครับมันเหมือนสิ่งมหัศจรรย์ อยากเปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้แค่แกะ แล้วต่อใหม่ผมชอบจนต้องขอเอากลับไปเล่นที่บ้านเลยอะ เล่นเป็นอาทิตย์ สองอาทิตย์ ได้มั้งมีอยู่วันหนึ่ง ผมเอาไปเล่นที่บ้านเพื่อนแถวบ้าน เล่นไปดูทีวีไปเพราะที่บ้านไม่มีโทรทัศน์ แม่เพื่อนเห็นของเล่นเรา แล้วเขาสนใจเสนอราคามาให้สองร้อยบาท เอามั้ย โอ้ เงินตั้งสองร้อยบาท คิดอยู่นานก็ไม่ขาย ของญาติครับขายไม่ได้ พอผ่านไปชั่วโมงหนึ่งก็โดนตื้ออีก ก็เลยยอมขายอืม...ก็ได้เงินมา เอาไปทำอะไรดีหว่า...เอาไปซื้อขนมดีกว่า พอตกเย็นแม่ถามหาของเล่นอยู่ไหนผมบอกว่าขายไปแล้ว ผมก็เลยโดนบ่นใหญ่เลย แม่ต้องเอาเงินไปคืนพอผ่านไปได้อาทิตย์หนึ่ง แม่ให้เอาไปคืนพี่ ผมเสียใจมากเลยอะแล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เล่นอีกเลย อยู่บ้านใหญ่จะได้เพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งส่วนใหญ่เป็นลูกคนจีนทั้งนั้น และก็เหมือนเดิมยังชอบเล่น..อยู่นี่ได้กินไอติมกะทิบ่อยๆแท่งละ 2 บาท ตรงกะทิด้านล่างนี้มันย่องอย่าบอกใครเชียวชอบสุดๆแล้วอยู่นี่ยังได้รู้จักดังกิ้นโดนัท เป็นครั้งแรกด้วย อี๊เป็นคนซื้อมาแจกเด็กๆ ผมเลือกไม่ถูกก็เลยรอเป็นอันสุดท้ายดีกว่า แต่ของเขาอร่อยจริงๆ ตอนนั้น อี๊ผมเอาเพลงของคุณแหวนมาเปิดให้ฟัง เราก็ว่าเพราะดีนะ อี๊ผมเลยเปิดเพลงสากลให้ฟังก็..อืมเพราะยิ่งกว่าการไปบ้านใหญ่ทำให้ผมได้ดูพี่เบิร์ด ประกวด KPN แถมด้วยการ์ตูนอิคคิวซัง เณรน้อยเจ้าปัญญา ตกเย็นก็กินข้าว อาบน้ำ และก็กลับบ้าน ผมไปบ้านใหญ่ตั้งแต่ช่วง ประถม 2ถึงประถม 5 อย่างที่บอกผมสอบได้ที่รองโหล่ จนถึงประถม 3สาเหตุที่เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง เป็นเพราะญาติๆของผม เขาเริ่มรู้ว่าผมเรียนไม่เก่งก็เลยจับมานั่งเรียน ก็ไม่มีอะไรมาก พยัญชนะ สระ ไทยกับอังกฤษให้คล่องให้สามารถท่องกลับหน้ากลับหลังได้ เมื่อโดนบังคับแบบนี้ก็ต้องจำใจเรียนไปครับก็พยายามไปตามเป้าที่ อี๊ บอกไว้ ผลก็ออกมาตามนั้นนะถึงจะช้าไปหน่อยก็เถอะ.. มีอยู่วันหนึ่งผมก็นั่งกินข้าวผัดหมูไปดูทีวีไป(ที่บ้านใหญ่นี่แหละ)เคี้ยวข้าวไปก็รู้สึกแปลกๆเอ...ทำไมข้าวในปากมันแข็งจังหว่า เคี้ยวไม่ละเอียดซักที...ก็เลยคายข้าวออกมาก็เขี่ยข้าวดูอืม...มันก็ไม่มีอะไรนี่หว่า...พอเขี่ยไปอีกนิดก็..เอะ..อะไรขาวๆเท่านั้นแหล่ะรีบวิ่งไปที่กระจกเลย ปรากฏว่าฟันหน้าหลุดพร้อมกันสองซี่เลยยิ้มทีกำแพงหายเลย...555
| Create Date : 31 สิงหาคม 2558 |
| Last Update : 15 กันยายน 2558 0:51:02 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 489 Pageviews. |
 |
|
