เรื่องราวตั้งแต่เล็ก วัยรุ่น จนคาดว่า ณ ตอนนี้คงเรียกได้
เต็มปากเต็มคำ ว่า ได้เข้ามาสู่ ความเป็นเป็นผู้ใหญ่
แต่ละช่วงอายุล้วนผ่านประสบการณ์ เรื่องราว น่าจดจำบ้าง ไม่อยากจดจำบ้าง
เข้ามาเวียนเรียงร้อยกับยุ่งเหยิงไปหมด
แปลก.........ที่เรื่องราวเหล่านั้น ที่คาดว่าเจ็บปวด
แต่
ปัจจุบัน พอเราลองย้อนมันกลับไป ก็ได้แต่ขอบคุณตัวเองที่ผ่านมันได้
ก็นี่แหละชีวิตถ้าไม่โลดโผน ไม่ล้ม ไม่สะดุด
จะเรียกว่า ชีวิต อย่างเต็มปากเต็มคำได้เหรอ..."
___________________________
เราเชื่ออยู่อย่างนึง ที่มันคอยอยู่ในหัวเราตลอดคือ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต
ณ ตอนนี้ คือเราเลือกมันแล้วและเราจะทำให้มันดีที่สุด
จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลังว่าเรายังทำมันไม่ดีเลย
___________________________
แม้นแต่ ใบไม้มันยังผลัดใบ
ทุกอย่างมันก็ต้องผลัดไปตามวงจรชีวิต ตามพลวัต
ที่บางที่ ที่เราเคยยืน เคยเป็น เคยมีความสุข
บางทีมันก็ต้องเปลี่ยนไป
คนที่เก่งไม่ใช่คนที่เดินออกไปก่อน
แต่เป็นคนที่ยอมรับความจริงได้ก่อน ตะหาก...
แดด ร่ม ลม ตก เราเคยคิดว่าเราจะพยายามลืม
แต่เปล่าเลย มันลืมไม่ได้หรอก
แต่มันจะเลือกที่จะจำได้
วันนี้คงไม่เป็นไร ....
เพราะเมื่อฝนซา ฟ้าก็สวยเสมอ
และเมื่อเวลา ผ่านไป เราก็ค้นพบจริงๆ ว่า ...
สงบแล้ว คลื่นมันได้สงบแล้ว
บททดสอบ ได้จบแล้วอีกขั้น
รอพายุคลื่นใหม่ ที่คงจะกระทบชายฝั่งอีกครั้ง
ก็ได้แต่หวังว่า ภูมิต้านทานที่มีอยู่เดิม
คงจะเป็นเกราะกำบังได้บ้าง สิ.........
ชอบจินตนาการ การสร้างสรรมุมกล้องนะคร้า
ขอขอบคุณมากมายเลยที่แวะเยี่ยมชมที่บล๊อกเรา
ยินดีที่ได้รู้จักกันผ่านบล๊อกคะ
แล้วเจอกันอีกนะคร้า...
Mokeaw Literature Blog