<<
พฤษภาคม 2566
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
23 พฤษภาคม 2566
 

จีบอยู่ รู้ยัง - บทที่ 3 - รุกคืบ

ข้าวตูเขียนเรียงความเสร็จแล้ว กำลังจะกดส่งไลน์ให้ปอร์เช่ แล้วก็หดมือกลับ ส่งให้แบบนี้ ได้คุยแต่ไม่ได้เจอ ข้าวตูอยากเจอเขา ข้าวตูต้องพยายาม ข้าวตูหยิบกระดาษมาวาง ลงมือลอกเรียงความลงไป ท้ายหน้ากระดาษมีที่เหลือ ข้าวตูก็เลยวาดรูปเล่น ดาว พระจันทร์ หัวใจ ข้าวตูนึกถึงหน้าปอร์เช่ ตอนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ แล้วก็วาดรูปสัตว์ประหลาดใส่เสื้อกล้ามลงไป

ข้าวตูอ่านเรียงความที่เขียนเองอีกครั้ง นักบินอวกาศ เป็นคนที่ได้บินขึ้นไปอยู่เหนือทุกคนบนโลก มันคงดี ถ้าได้กินอาหารที่ไม่ต้องใช้เวลากินเยอะแบบอาหารของนักบินอวกาศ จะได้มีเวลาไปทำอย่าวงอื่นเยอะขึ้น อยากลองนอนหลับในสภาวะไร้น้ำหนักด้วยว่าจะยังปวดหลังอีกมั้ย และความฝันสูงสุดในอาชีพนี้ คือการได้เป็นคนแรกที่ได้ทำการแสดงบนดวงจันทร์

เหตุผลอะไรของปอร์เช่ก็ไม่รู้ ตลกดี ชุดนักบินอวกาศหนักจะตาย เต้นได้ก็เทพแล้ว ข้าวตูชอบปอร์เช่เพราะเขาเท่มากเวลาอยู่บนเวที ไม่รู้จักกันจริงๆ ไม่มีทางดูออกเลยว่า ภายใต้ท่าทางจริงจัง เวลาที่เขาจดจ่อกับการเต้นของตัวเอง เขามีมุมฝันจนเวอร์แบบนี้ด้วย

โรงเรียนเลิกแล้ว ข้าวตูรีบดิ่งไปห้องซ้อม อยากรีบเอาผลงานไปอวดเขาเร็วๆ ปอร์เช่มาถึงพร้อมเพื่อน แล้วก็มีสาวๆ ตามมาตามเคย แต่วันนี้ข้าวตูไม่สน ตะโกนเรียกปอร์เช่ดังลั่น แล้วรีบเข้าไปหา

“นาย การบ้านเลขเราถูกทุกข้อเลย ครูถามด้วยว่าเราไปลอกใครมา” ข้าวตูพูดด้วยความตื่นเต้น เปิดสมุดการบ้าน ยื่นไปแทบจะชิดหน้าอีกฝ่าย ปอร์เช่ถอยหลังด้วยความตกใจ ยังไม่ทันได้พูดอะไร ข้าวตูก็ดึงสมุดกลับ ล้วงขวดน้ำเปล่ายื่นให้พร้อมกับพูดว่า “ขอบใจนะ”

“อะไรของเธอ” สีหน้าปอร์เช่ยังไม่หายงง

“เราให้ ที่นายช่วยทำการบ้าน แต่เงินอาทิตย์เราหมดแล้ว ซื้อได้แค่นี้ แล้วก็นี่ เรียงความของนาย ไม่ชอบตรงไหนก็แก้เองนะ เรากลับละ”

“อ้าว ไม่ดู...เอ่อ ไม่ดูเชนซ้อมเหรอ” ปอร์เช่ถาม น้ำขวดนั้นยังอยู่ในมือข้าวตู

“เราจะกลับรถเมล์ ไม่มีตังค์ค่าแท็กซี่แล้ว ไปนะ” ข้าวตูมองขวดน้ำเปล่าในมือ มองเลยปอร์เช่ไปถึงกาแฟยี่ห้อดังในมือสาวๆ ที่ตามปอร์เช่มา ตัดใยหันหลังกลับ

“เดี๋ยว” ปอร์เช่รีบเรียก “เอาน้ำมานี่ กลับคนเดียวระวังตัวดีๆ ถึงบ้านแล้วไลน์บอกผมด้วย” ปอร์เช่ฉวยขวดน้ำไปจากมือข้าวตู แล้วหันกลับไปรวมกับกลุ่มเพื่อน

ข้าวตูยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น แล้วยิ่งยิ้มกว้างกว่านั้น เพราะปอร์เช่ชูเรียงความในมือขึ้นเหนือหัว ตะโกนกลับมาว่า ชอบใจนะ

ข้าวตูส่งไลน์ไปถามการบ้านเลขตอน3 ทุ่ม ซ้อมเสร็จหรือยังก็ไม่รู้ กดส่งแล้ว กะว่าจะไปอาบน้ำก่อนค่อยกลับมาดู แต่แค่ลุกจากโต๊ะ เสียงแจ้งเตือนก็ดังแล้ว ข้าวตูรีบคว้ามาดู

อยู่ไหน ถึงบ้านรึยัง ถึงแล้วใช่มั้ย ผมบอกให้ไลน์บอกด้วย ทำไมไม่บอก ทีหลังไม่มีเงิน ไม่ต้องซื้อของมาให้ผม

ปอร์เช่พิมพ์มายาวเหยียด ปิดท้ายด้วยรูปถ่ายสัตว์ประหลาดใส่เสื้อกล้ามที่ข้าวตูวาด แต่มีรอยวาดเปลวไฟออกจากปากสัตว์ประหลาดเพิ่ม

ข้าวตูทำคอย่นทั้งที่ไม่ได้ยินเสียงดุๆ ของปอร์เช่ โกรธรึไงที่เราให้แค่น้ำเปล่า ข้าวตูนึกถึงกาแฟยี่ห้อนั้น อาทิตย์หน้าซื้อให้ก็ได้

ช่วยสอนการบ้านเราก่อนนะ นายชอบกาแฟอะไร เราค่อยเอาไปให้   ข้าวตูตอบกลับ

ปอร์เช่ส่งสติ๊กเกอร์รูปกองไฟมา 3 กอง กะจะเผาข้าวตูให้ดำไปเลยหรือไง แต่ข้อความต่อมา ข้าวตูอ่านแล้วก็ต้องยิ้ม

ผมไม่กินน้ำหวาน ไม่กินน้ำเย็น ไม่ต้องเอามา ข้าวตูหัวเราะ ถ้าอยู่ใกล้ๆ สงสัยโดนเขกหัวอีก

ข้อความต่อมาเป็นสูตรคำนวณ การบ้านของข้าวตู แล้วก็มีตามมาอีก

กำลังลอกเรียงความ การบ้านใหม่ กลอนแปด 2 บท ไม่มีหัวข้อ

แลกกัน  ปอร์เช่ย้ำมาอีก

ได้ แต่สอนเราทำเลขก่อนได้มั้ยอ่ะ พรุ่งนี้นะ ข้าวตูพิมพ์ไปแล้วก็ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ จะดุอะไรมาอีกมั้ย

มาบ้านผม 9 โมง อย่าสาย ข้าวตูขยี้ตาตัวเองแล้วอ่านอีกที ทำไมใจดี ใจง่าย ขนาดนี้ แต่...ข้าวตูชอบปอร์เช่ แต่จะไว้ใจได้เหรอ

แม่ผมอยู่บ้านถึงแค่ 10 โมง จะมามั้ย ปอร์เช่ส่งข้อความมาอีก ยังกับรู้ว่าข้าวตูคิดอะไร

ไปๆ เจอกัน ฝันดี ข้าวตูส่งไปแล้วก็รอ แต่ปอร์เช่แค่อ่าน ช่างเถอะ ได้แค่นี้ก็.ดีแล้ว พรุ่งนี้จะจีบเขายังไงดีนะ วันนี้วาดหัวใจไว้ที่ขวดน้ำด้วย ไม่เห็นพูดอะไร ไม่กินน้ำหวาน ไม่กินน้ำเย็น แล้วปอร์เช่ชอบน้ำเปล่าของเรามั้ยนะ

ปอร์เช่ลอกเรียงความลงในสมุด  ยายหน้ากลมอยากเป็นนักบินอวกาศเหมือนกันหรือไง  ถึงได้รู้ข้อมูลเยอะจัง  ปอร์เช่เขียนไป  อ่านไป  ก็ยิ้มไปด้วย  ย่อหน้าสุดท้ายของเรียงความ  สรุปปิดท้ายว่า  มันเป็นอาชีพในฝัน  เพราะสิ่งที่อยากเป็นจริงๆ คือ  คนที่อยู่บนเวที  และสร้างความสุขให้ทุกคน  รู้ยังกับมานั่งอยู่ในใจ  ยายหน้ากลมเหมือน  พระจันทร์  หัวใจ  สัตว์ประหลาดหน้าดุนี่คือ เขาเหรอ  ตลกมาก  โดนดุไปกี่ทีแล้วก็ยังจะมา  แค่ทำเลขถูกหมดก็ต้องเอามาอวด  ไม่มีตังค์ก็ยังจะซื้อมาให้  ปอร์เช่หยิบขวดน้ำมาดู  สงสัยจะชอบวาดรูป  ขวดน้ำเปล่าธรรมดา  เลยมีรูปหัวใจหลายดวงอยู่บนขวด  ชวนมาบ้านก็มาง่ายๆ  นึกถึงหน้าตาเกลี้ยงๆ  ไม่มีรอยเครื่องสำอางเหมือนพวกเพื่อนที่โรงเรียน  ความสวยเทียบกันไม่ได้  แต่ถ้าความแปลก  คงชนะเลิศ

ปอร์เช่เอาขวดน้ำวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง  ยิ้มให้ 1 ที  แล้วปิดไฟนอน

ข้าวตูปั่นจักรยานไปถึงบ้านปอร์เช่ก่อนเวลานัด  ก็เลยไปจอดรอให้นาฬิกาบอกเวลา 9 โมงตรง  ถึงได้กดออดหน้าบ้าน  ปอร์เช่มาเปิดประตูให้  ข้าวตูตะลึงมองนิ่ง  จนปอร์เช่ต้องถาม "เธอ  เธอ  เป็นอะไรอีกแล้ว"

จะไม่ให้ตะลึงยังไง  ก็แต่งตัวซะหล่อ  เสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์สีสด  กับกางเกงขายาวพอดีตัว  เซ็ทผมเปิดหน้าดูสะอาดสะอ้าน  ไม่ได้ชุ่มเหงื่อ  เสยลวกๆ  แบบที่เห็นตอนวันซ้อม  ข้าวตูเผลอตัวตอบไปว่า  "ตกใจ  ไม่เคยเห็นหล่อใกล้ๆขนาดนี้"  ข้าวตูพูดจบแล้วถึงได้รู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป  คิดว่าจะโดนดุอีกแล้ว  แต่ปอร์เช่แค่กลับหลังหัน  พูดนิ่งๆว่า  เข้ามา  ปิดประตูด้วย

ปอร์เช่พยายามเดินนิ่งๆ  ยายหน้ากลมนี่เขินเป็นมั่งมั้ยเนี่ย  จ้องตากันตรงๆแบบนั้น  ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง

“เช่ ข้าวตูมาแล้วเหรอลูก หวัดดีจ้ะ ข้าวตู เสียดาย วันนี้ป้าต้องไปหาหมอ ข้าวตูเลยอยู่นานไม่ได้”

“ทำไมอยู่นานไม่ได้ล่ะคะ” ข้าวตูถาม แม่ออกจะตกใจกับคำถามตรงๆ ของข้าวตู แต่เห็นแววตาอยากรู้จริงจัง ไม่ได้ก้าวร้าว อวดเก่ง จึงได้ตอบ

“เช่ไม่อยากอยู่กันเองกับหนูแค่ 2 คน จะไปบ้านข้าวตู เช่ก็กลัวไม่มีใครอยู่เหมือนกัน ก็เลยให้ข้าวตูมาทำการบ้านที่นี่ ตอนที่ป้าอยู่ด้วย”

“ปอร์เช่กลัวถูกจับกินเหรอคะฮ่าฮ่า” ข้าวตูหัวเราะกิ๊กกั๊ก แต่พอเห็นสีหน้าป้าอรณี เลยต้องรีบพูดต่อว่า “หนูหมายถึง แบบโดนยักษ์จับกินนะคะ ไม่ใช่กินกันแบบอย่างว่า”

แม่มองข้าวตูยิ้มๆ แล้วยิ่งยิ้มกว้างไปอีก ตอนเห็นหน้าปอร์เช่ที่กำลังส่งสายตาดุๆ มาถามว่า แน่บอกเขาหมดทำไมเนี่ยยยยย

“เช่ พาข้าวตูไปสิลูก ข้าวตูป้ามีคุกกี้ ถ้าจะกิน กินคุกกี้ อย่าเผลอกินลูกชายป้านะ” ป้าอรณีหัวเราะเบาๆ ส่วนปอร์เช่ หน้าหงิกหนักกว่าเดิม

ปอร์เช่พาข้าวตูไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ข้าวตูวางกระเป๋าไว้ที่เก้าอี้ เอากระติกน้ำที่สะพายมาวางบนโต๊ะ

“เธออายุเท่าไหร่ สะพายกระติกยังกับเด็กประถม ลายการ์ตูนอีกต่างหาก”

“ก็กระติกใช้มาตั้งแต่ประถมแหละ สภาพยังดีอยู่เลย เราใส่น้ำใบเตยมาให้” ข้าวตูเปิดฝากระติกให้อีกฝ่ายดู “หอมมากนะ เราต้มเองเลย”

“รู้แล้ว ไหนการบ้าน มัวแต่อวดของอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ไม่ทันแม่ผมออกจากบ้านหรอก”

ข้าวตูใจแป้ว ขอบคุณสักคำก็ไม่ได้ ท่าทีไยดีก็ไม่มีสักนิด ข้าวตูเอาสมุดการบ้านมาเปิดให้ปอร์เช่ดูโจทย์เลข เขาดูอยู่แป๊บเดียว ก็เริ่มต้นอธิบายให้ข้าวตูฟัง

ปอร์เช่ใช้เสียงเรื่อยๆ เวลาไม่ดุแบบนี้ แล้วยังตั้งอกตั้งใจอธิบาย ปอร์เช่ดูน่ารักสุดๆ ไปเลย แต่พอข้าวตูเผลอมองจนลืมฟัง ก็โดนเขกหัวอีกแล้ว

“สูตรเลขไม่ได้อยู่บนหน้าผม ไม่ต้องมอง เข้าใจแล้วก็ลองทำ เดี๋ยวผมมาดูให้” พูดจบปอร์เช่ก็คว้ากระติกน้ำหายไปหลังบ้าน กลับมาอีกที พร้อมกับน้ำใบเตยมา 2 แก้ว แก้วหนึ่งใส่น้ำแข็ง อีกแก้วไม่ใส่ และคุกกี้อีกจาน 

น่ารักใจดีขนาดนี้ ทำไมไม่มีแฟน เชนบอกว่า เห็นแต่ผู้หญิงมาตาม ไม่เคยเห็นปอร์เช่คบใครเลย ข้าวตูจะได้เป็นคนแรกหรือเปล่า

ข้าวตูปิดสมุด เก็บลงกระเป๋า หันไปพูดยิ้มๆ

“ถ้าถูกทุกข้ออีก จะเอามาอวดนะ” ปอร์เช่ไม่ตอบอะไร ดูนาฬิกา มองไปทางบันได ส่งคำถามลอยมา

“วันนั้นเธอรู้ได้ยังไงว่าผมเจ็บแขน”

“เราถามจากเชน เห็นใกล้วันแข่งแต่นายไม่ไปซ้อม เราลุ้นอยากให้นานหายทัน ถึงได้ซื้อคุกกี้ไว้ พอเพจลงว่าไม่ได้ไปแข่งแล้ว เรายังคิดอยู่เลยว่า จะเอาไปให้ที่ไหน” ข้าวตูยิ้มจนตาหยี “เราตกใจและก็ดีใจมากเลยนะ ที่บ้านนายอยู่ใกล้บ้านเราแค่นี้เอง" ปอร์เช่หันไปมองบันไดบ้านอีกแล้ว

"ปกติอยู่บ้านก็แต่งตัวหล่อแบบนี้เหรอ" ปอร์เช่ก้มลงดูตัวเอง  แล้วข้าวตูก็โดนเคาะหัวอีกแล้ว

"เธอชมผู้ชายว่าหล่อต่อหน้าตรงๆแบบนี้ทุกคนเหรอ  ห๊ะ  เป็นผู้หญิง  ใครเขาทำแบบนี้"

ข้าวตูหัวเราะจนตัวโยน  "นายอายุเท่าไหร่  ดุเหมือนพ่อเลย ฮ่าฮ่าฮ่า"  ข้าวตูคิดว่าตัวเองคงจะโดนพ่นไฟใส่ไปแล้ว  ถ้าป้าอรณีไม่ลงมาซะก่อน

"หนูทำการบ้านเสร็จแล้ว  ปอร์เช่อธิบายดีมาก  คุกกี้อร่อยมากด้วยค่ะ  หนูกลับแล้วนะคะขอบคุณค่ะ"  หันไปยิ้มให้ปอร์เช่อีกที  "ขอบคุณนะ  คุณพ่อ" 

ข้าวตูปั่นจักรยานจะถึงบ้านแล้ว เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมกระติกน้ำ คิดว่าจะกลับไปเอาแล้วก็เปลี่ยนใจ ทิ้งไว้ที่นั่นดีกว่า จะได้มีเรื่องไปหาปอร์เช่ได้อีก น้ำใบเตยจืดสนิท มีแต่กลิ่นหอมๆ ปอร์เช่ยังกินหมดแก้ว ข้าวตูก็จืดสนิทเหมือนกัน เขาจะชอบมั้ยนะ

“แม่ว่า ข้าวตูน่ารักดีนะ ตรงไปตรงมาดี ท่าทางจะชอบลูกมากด้วย”

ชอบเหรอ ที่ตะลึงมองเขา ที่ชมว่าเขาหล่อ คือชอบเหรอ

“ไม่ชอบ เขาจะมาจีบลูกทำไม อ่ะ อ่ะ ไม่ต้องทำหน้าสงสัย ที่ได้พ่อมาเนี่ย ฝีมือแม่เหมือนกันนะ จีบมาเองกับมือเลย” แม่หัวเราะเสียงดัง ก่อนจะพูดต่อ

“กระติกน้ำนี่ เขาลืม หรือตั้งใจทิ้งไว้ จะได้กลับมาเอานะ ลูกว่าไง” แม่ยิ้มล้อเขาอีกแล้ว

ข้อความในการ์ด รูปหัวใจที่เรียงความกับขวดน้ำ  ห้องซ้อม  การบ้าน  น้ำใบเตย

คืนนั้น  ปอร์เช่ฝันเห็นพระจันทร์ดวงกลมๆ  เปิดฝากระติกน้ำ  สาดหัวใจใส่เขาจนเปียกไปทั้งตัว




Create Date : 23 พฤษภาคม 2566
Last Update : 23 พฤษภาคม 2566 16:09:18 น. 1 comments
Counter : 513 Pageviews.  

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณหอมกร

 
 
 
 
น่ารักดีจ้า

 
 

โดย: หอมกร วันที่: 24 พฤษภาคม 2566 เวลา:8:08:09 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

วัลยา
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




[Add วัลยา's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com