~*~ ดาวดวงนั้น ~*~
--
สุดปลายฟ้ายังฟุ้งรอยรุ้งฝัน
ดวงตะวันยามพลบกรรทบแสง
ฉาบแถบเรื่อเรืองรองธารทองแดง
ราวปาดแปรงป้ายสรวงเป็นรวงรอย
--
โพ้น .. โอภาสกรายพลอดเหนือยอดผา
ก่อนฟากฟ้าเคลือบเงาความเหงาหงอย
คนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยท้อยังรอคอย
ดาวดวงน้อยพร้อยพรายผกายพราว
--
หลับเถอะโลกโศกร้อนมาซ่อนซบ
มาลอยหลบเล็มเก็บความเหน็บหนาว
รอให้ผ่านพ้นคืนอันยืนยาว
ให้แสงดาวแสงเดือนเป็นเพื่อนนอน
--
ระหว่างที่ริ้วลมพัดพรมล่อง
ขับกล่อมก้องห้องฝันบรรจถรณ์
ฟังหรีดหริ่งเรไรร้องร่ายกลอน
พร้อมราตรีหอมอ่อนกำจรอวล
--
ยามดาวเกลื่อน เดือนฉาย แสงพรายออก
พรางไม้ดอกหลับใหลอยู่ในสวน
เอนลู่ล้อลมเห่อยู่เรรวน
คลอเสียงครวญเพลงค่ำนกรำพัน
--
ก่อนจะหลับนับดาวที่พราวพร้อย
มิเห็นรอยแวววาวของดาวฝัน
หรือว่าจะมอดดับชั่วกัปกัลป์
ไม่มีวันคืนกลับประดับทรวง
--
วลีลักษณา
๓๐ กรกฎาคม ๒๕๖๓
-------------------------

ขณะหนึ่ง
--
แสงอ่อนอ่อนยามสางค่อยพร่างสาย
แถบรุ้งพรายเรื่ออยู่ เหนือภูเขา
ลมรวยรื่นโลมแก้วอย่างแผ่วเบา
พัดพาเอากลิ่นอ่อนขจรอวล
--
โลกตื่นรับอรุณเอื้ออุ่นหล้า
ช่อผกาหลับใหลอยู่ในสวน
แฝงม่านหมอกลอยล่องละอองนวล
ถึงกาลควรผลิบานละลานตา
--
หลังแดดแผดฝุ่นเหมยระเหยออก
เผยไม้ดอกทีละช่อที่รอท่า
เกลื่อนด้วยเม็ดน้ำค้างเหยาะวางคา
ต้องแสงทาทาบจับจนวับวาว
--
หลากหลายเฉดสีสันก็พลันพร้อย
เป็นเพชรพลอยหยาดร่วงจากห้วงหาว
เป็นมณีน้ำค้างอันพร่างพราว
เป็นความงามอะคร้าวบนด้าวดิน
--
ระหว่างที่พันแสงเคลื่อนแปลงสรวง
ชีวิตปวงปรุงตนอยู่บนถิ่น
ภุมราร่อนโล้ผกโผบิน
เหล่าปักษินเริ่มต้นเหินด้นฟ้า
--
น้ำหยดน้อยทยอยเหือดจนเผือดหาย
ที่พร่างเพชรเก็จพรายก็วายค่า
โอนความชื่นฉ่ำคลอช่อผกา
เพียงแค่รอเวลาคลาดคลาไป
--
ที่ปลายสวนไม้ดอกออกระบัด
แต่รักผลัดดอกหล่นลงหนไหน
สักหน่อยคงสลัดทิ้งทั้งกิ่งใบ
มิเหลือให้ตาดอกลัดออกเลย
--
วลีลักษณา
๗ สิงหาคม ๒๕๖๓