"ไป ซังกลา ต้องซื้อบัตรจองที่นั่งก่อนไหมคะ?"
ฉันเดินไปถามที่จุดประชาสัมพันธ์ของท่ารถที่ดูลึกลับไปหน่อย
เจ้าหน้าที่บอกให้รอรถในที่กำลังจะมาในรอบ 7.45 น. นี่แหละ
"ไม่มีตั๋วโดยสารเพราะรถมันวิ่งมาจาก จันดิการ์ อีกที" เจ้าหน้าที่ตอบ
การขึ้นรถประจำทางท้องถิ่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับตัวเองเท่าไหร่
เว้นแต่ท่ารถที่จอดกันแบบไม่มีป้ายไม่มีสัญลักษณ์บอกแบบนี้ มันทำให้รู้สึก
น่ากังวลพอสมควร ฉันจึงตั้งใจฟังเสียงประกาศเที่ยวรถอย่างใจจดจ่อ
Rivoli Bus Stand
หลังจากได้ขึ้นรถแล้วก็ยังไม่วายมีเรื่องต้องให้แปลกใจอีก
ไม่รู้ว่าทำไมกระเป๋ารถเมล์ถึงไม่เก็บเงินเสียที?
หนแรกฉันเข้าใจไปเอง เขาว่าไม่มีเงินทอนเพราะยื่นแบงค์ใหญ่ไป
"ลงที่ ซังกลา ค่ะ"
เงียบ กริบ.... ไม่มีเสียงตอบรับ
"เอ เท่าไหร่กันคะ?" จริง ๆ แล้วถ้าจะเอาแบงค์ย่อยก็บอกได้นะ
กระเป๋ารถได้แต่ยิ้มๆ แล้วก็เดินไปนั่งนับเงินที่เบาะท้าย
ส่วนเจ้าคนที่นั่งข้าง ๆ ก็ได้แต่ทำมือบ๋อแบ๋ไม่รู้เหมือนกัน
เออแน่ะ... จะให้นั่งฟรี รึไง ?
ถัดจากดิวาลีไปสองวัน ก็จะเป็นอีกหนึ่งเทศกาลสำคัญคือ 'Bhai Dooj'
ที่ตามประเพณีแล้ว น้องสาวจะเจิมหน้าผากอวยพรให้กับพี่ชาย
โดยในที่นี้ จะหมายถึงความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องเท่านั้น ส่วนประเด็นอื่น
นอกเหนือไปจากนี้ ก็นึกไม่ออกว่ามันจะไปเกี่ยวอะไรกับเทศกาลนี้ไหม?
"วันนี้ผู้หญิงไม่ต้องจ่ายค่าโดยสาร เวลาเจ้าหน้าที่เขามาเรียกตรวจตั๋วฯ
เธอจะไม่โดนเรียกเก็บเงินย้อนหลังแน่นอน"
และแล้วก็มีคนช่วยอธิบายให้ฉันเข้าใจเกี่ยวกับโปรโมชั่นพิเศษสำหรับวันนี้
ทางรัฐบาลอนุโลมเรื่องการจ่ายค่าโดยสารให้ผู้หญิงเดินทางในเขตพื้นที่ได้ฟรี
ดีจัง ไม่นึกว่าจะได้เอี่ยวไปกับเขาด้วยทั้งที่ฉันเป็นคนต่างชาติ :)
ภาพเส้นทางถนนเมื่อหลุดออกไปจากเขตเมืองแล้ว
ท่ารถโดยสาร ของหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
จุดรอรถประจำทาง หมู่บ้านซังกลา
17.30 น. เมื่อรถได้เดินทางมาจนถึงปลายทางและดูเหมือนว่าช่วงนี้
จะไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวเท่าไหร่ อาจเพราะเริ่มเข้าฤดูหนาวแล้วด้วย
ฉันได้ที่พักซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามกับท่ารถพอดี ที่นี่ไม่ค่อยดูอึกทึกอะไรนัก
ถึงแม้จะดูมีแนวโน้มถึงภาพความเป็นเมืองมากไปนิดก็ตาม
และนอกเหนือไปจากชาวเมืองที่เป็นชนเผ่าดั้งเดิมแล้ว ก็ยังมีชาวเนปาล
มาอาศัยและทำงานกันในย่านนี้อีกด้วย
เมื่อปี 1989
คินนัวร์ได้เปิดตัวให้นักท่องเที่ยวต่างชาติเข้ามาเยี่ยมเยือน
ดินแดนที่มีวัฒนธรรม และเอกลักษณ์เฉพาะของตนเอง
และมีลักษณะเด่นกว่าเขตเพื่อนบ้านอย่างเขตสปิติ
ซึ่งทางนั้นดูจะกระเดียดคล้ายไปทางทิเบตเสียมากกว่า
ก่อนที่จะลาจากเมืองธรรมศาลา
พระไทยที่พอจะคุ้นหน้าค่าตากัน ก็เคยถามฉันว่ามีแผนจะไปที่เมืองไหนต่อ?
ซึ่งในตอนนั้นฉันตอบไปตามแผนการเดินทางให้รู้ว่าจะไปที่ Kinnaur แต่ในขณะ-
เดียวกัน ก็ต้องหาคำจำกัดความให้ท่านเข้าใจด้วยว่ามันอยู่แถวหิมาลัย และ
มีชนเผ่าที่ใส่หมวกสีเขียวกันทั้งเมือง
หลังจากได้ยินการทวนชื่อเขตเมือง และคำถามที่ว่ามันอยู่ส่วนไหนของอินเดีย
แล้วมีอะไรน่าสนใจบ้าง? จะว่าไปพอย้อนนึกไปช่วงเวลานั้น ฉันคงดูตื่นเต้น
อยู่แค่ฝ่ายเดียวสินะเวลาได้เล่าอะไรแบบนี้ให้คนอื่นฟังอย่างเรื่องของ...
'ชนเผ่าชาวพื้นเมือง - หมวกสีเขียว - ดงแอปเปิ้ล'
ไม่มีการผจญภัยไม่มีแลนมาร์คเด็ด ๆ ดูแล้วไม่เห็นน่าสนุกตรงไหนเลย
ฉันชอบหิมาลัย แต่หลายคนก็เข้าใจผิดถึงความหมายที่จะบอก
มันไม่ใช่การไปพิชิต,ไต่ปีน หรือไปเก็บภาพสวย ๆ แล้วก็จบลงเท่านั้น
ในความรู้สึกตอนนี้ฉันอยากเรียนรู้วัฒนธรรมของผู้คนในแถบพื้นที่นี้มากกว่า
ที่ร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักของฉันนัก เจ้าของร้านเป็น
ชาวเนปาลี ซึ่งย้ายมาจากกาฏมาณฑุ มื้อเย็นของวันนั้นฉันสั่ง 'หมี่ผัดกับโมโม่'
เมนูที่แสนคุ้นเคยมากินแก้หิว หลังจากที่อิ่มแล้วเจ้าของร้านชวนให้ไปนั่งผิงไฟ
ที่เตาหุงต้มในครัวระหว่างรอเงินทอนกับหาถุงใส่อาหารเพื่อห่อกลับไปกินต่อ
อาหารที่สั่งมาฉันไม่สามารถกินหมดได้ ด้วยความหน้ามืดตาลายจึงได้เผลอ
จัดมากินทั้งสองเมนูเลย... แต่จะให้เหลือทิ้งเหลือขว้างไปมันก็น่าเสียดายอยู่
ด้วยความที่แถวนี้มีอากาศหนาวเย็น มันจึงไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ในตู้แช่ก็ได้นี่
จะวางทิ้งไว้ยันเช้าก็ไม่น่าเสีย
ขณะที่นั่งผิงไฟอยู่ในครัว ฉันได้ยินเสียงกระทบโลหะดังโคล้งเคล้ง ๆ ของตะหลิว
และกระทะมาจากทางด้านหลัง เมื่อฉันหันไปดูต้นเสียงก็พบว่าเด็กที่เป็นลูกสาว
เจ้าของร้านเป็นคนลงมือทำอาหาร มองดูแล้วไม่น่าจะเกิน 12 ขวบด้วยซ้ำ
ก็แอบนึกชมนะว่าเก่งจัง
แต่ฉันมีข้อสงสัยบางอย่าง ว่าทำไมน้องถึงพูดโต้ตอบเป็นภาษาอังกฤษแทบไม่-
ได้เลยสักนิดเมื่อตอนที่ฉันเดินเข้ามาถามถึงอาหารในครั้งแรก น้องดูไม่เข้าใจและ
เลี่ยงที่จะพูดกับฉัน ผิดกับป้าเจ้าของร้านที่ยังพอมาชวนคุยโขมงโฉงเฉงไปเรื่อย
ฉันจึงคิดว่าน้องอาจไม่ได้เข้าชั้นเรียนเหมือนเด็กคนอื่น ๆ
และระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แม่ของน้องก็เดินกลับมายื่นตังทอนและ
บอกว่าจะหาที่ห่ออาหารให้ โอ...เรื่องนี้อาจดูวุ่นวายทีเดียวเพราะถุงใส่แกง,
ถุงพลาสติก,กล่องโฟมแบบบ้านเรา เขาไม่มีให้หรอก
ยิ่งพื้นที่ไกลปืนเที่ยงแบบนี้ไม่ต้องนึกถึง
พื้นที่แรกที่ประกาศรณรงค์งดใช้ถุงพลาสติก แห่งแรกในอินเดีย
คือรัฐหิมาจัลประเทศ ซึ่งคินนัวร์ก็ถือว่าอยู่ในเขตการปกครองรัฐนี้เช่นกัน
"เจอแล้ว!"
ฉันเห็นเธอไปหยิบค้นสิ่งที่ว่า มาจากลังกระดาษใบโต
มันเป็นถุงพลาสติกเก่าเก็บสำหรับใส่อะไรมาก่อนสักอย่าง
'โชวเมียนไก่' ครึ่งหนึ่งที่เหลือจึงถูกเทใส่และมัดปากถุงพร้อมยื่นให้
ก่อนที่จะลุกออกไปจากครัว ป้าก็ยังย้ำบอกว่าให้ใส่เสื้อหนา ๆ กว่านี้
รวมไปถึง ถุงเท้า ที่ควรใส่ให้อบอุ่นตอนนอนด้วย
ฉันบอกลาคนที่ร้านและเดินออกมาไกลจนกระทั่งดูพ้นสายตา
ก่อนจะเหลือบมองหาที่ทิ้งหมี่ผัดห่อนั้นแบบลับ ๆ
คิดว่าในการเดินทางหนหน้า ฉันควรพก'กล่องข้าว'ติดมาด้วย
เพราะมันก็น่าจะดีกว่า ที่จะยอมให้ป้าเนปาลี
เอาถุงพลาสติกที่พะยี่ห้อ Puma มาใส่ให้น่ะสิ
" อื่นๆ "
(1) ซังกลา หากไม่เริ่มที่ เมืองชิมลา ก็สามารถ ต่อรถโดยสารจาก
เมือง มานดี (Mandi) ได้เช่นกัน
(2) เข้าใจว่าเป็นรอยต่อพรมแดนติดกับจีน ดังนั้นจึงต้องมีมาตรการเข้มงวดเล็ก
ในการตรวจสอบการเดินทางของชาวต่างชาติ
(3) PAP : Protected Area Permit
ถ้า อ.เต๊ะ จะไปนะ ต้องพก ชแลงไปด้วยท่าจะดี อิอิ
แล้วก็ น้องฟ้าก็ให้ อ.เต๊ะ คิดไปต่างๆนานา ว่าทำไมเค้าไม่เก็บค่าโดยสาร ทั้่วๆไปที่ยกเว้น ก็มี พระ เด็ก สตรีมีครรภ์ คนชรา
ดุแล้วไม่มี ข้อไหนเลย ที่พอจะได้ ก็ต้องข้อสุดท้ายนี่แหละ อิอิ
น้องฟ้าบอก หนอย เอ็งหาว่าข้าชราเหรอ ถ้าข้าแก่ เอ็งก็หง่อม ตะบันน้ำกิน ก็แล้วกัน 555
อ.เต๊ะ บอก ก็เล่นมาเฉลยทีหลัง งั้นต้องขออภัยโทษด้วยจ้า555
แล้วก็ประเพณี Bhai Dooj ที่น้องสาว เจิมหน้าผาก อวยพรให้พี่ชายนี่
เกิด ครอบครัวไหนไม่มีพี่ชายจะทำไง หรือว่ามีแต่พี่ชาย ดัน กายเป็นชาย แต่ใจเป็นสาว จะผิด กฏ หรือเปล่า ละเนี่ย เค้าสงสัยจริงๆนะ ตะเอ้งงง อิอิ
น้องฟ้าบอก ตรงลงเอ็งถามนี่เพราะอยากรู้ หรือว่าเอ็งเป็นเอง
เอ็ง ใช่ ชิมิ สารภาพมาซะดีๆ เร็วๆซี้ย่ะ หล่อน555
แหม แล้วก็อุตส่าห์ ห่อหมี่จะกลับไปนอนกินที่ รร. ซะหน่อย เค้าแค่ใส่ถุง puma มาให้แค่นั้น ไม่เห็นจะเป็นไรเลย
เพราะ เสื้อpuma เค้าก็มี นาฬิกา puma ก็เป็นไปได้นะ เอาไปทิ้งเสียของหมด ทีหลังไม่เอาอย่าทำนะจ๊ะ
น้องฟ้าบอก ข้าว่าคงไม่ใช่ถุงเสื้อ อย่างที่เอ็งคิดหรอก เพราะ กลิ่น ฮ่องกงฟู้ด โชยมาแต่ไกล
ถ้าเอ็งไปกะข้า ข้าจะให้เอ็งกินคนเดียวเล้ย เดี๊ยะๆๆ555
ปล.บล็อกที่แล้วที่ทายปัญหา พวงมาลัยของแม่ยก ลิเกอะ อ.เต๊ะ มาอ่านแล้วนะ กำลังจะมาตอบซะหน่อย
น้องฟ้าก็วู่วาม อัพบล้อกใหม่ก่อน ต้องขออภัยด้วยนะเพคะ ช่วงนี้ อ.เต๊ะ งานยุ่ง คิว เม้นท์ก็แยะมาก ยาวเหยียดเลยจ้า แฮ่ๆ
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
กาบริเอล Travel Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น