...มีจริงหรือรักแรกพบเพียงสบตาแค่หนึ่งครั้ง

แค่แรกเห็นเดินผ่านมาไม่พูดจา

ไม่ทักไม่ทายไม่รู้ว่าใคร เหตุใดจึงรักกัน...

     จะมีสักกี่คนบนโลกใบนี้ที่จะมีโอกาสได้เจอคำว่า...รักแรกพบ... และถึงแม้ว่าจะมีโอกาสได้เจอและรู้จักกับคำๆ นี้...แต่จะมีสักกี่คนกันที่ได้มีความสุขและสมหวัง กับคนที่เค้าหรือเธอเข้าใจว่า"คนๆ นี้แหละ ที่คือรักแรกพบของฉัน"

ฉันก็เป็นอีกคนนึงที่มีโอกาสได้รู้จักและรู้สึกถึงคำนี้ ...แม้มันอาจจะเป็นแค่"รักแรกพบ...ข้างเดียว" แต่ฉันก็มีความสุขนะเพราะนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้มีโอกาสรู้จักกับความรักจริงๆ ...

โรงแรม

ก๊อกก๊อก …

“ต้นน้ำเสร็จรึยังลูกจะสายแล้วนะ” เสียงของแม่ดังลอดเข้ามาจากข้างนอก

“เสร็จแล้วค่า” ฉันตะโกนตอบออกไป พร้อมกับเก็บของใช้ส่วนตัวชิ้นสุดท้ายลงกระเป๋าเดินทาง ตรวจเช็คความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายอีกรอบก่อนที่จะเดินออกจากห้องพักของโรงแรมไปหาพ่อกับแม่ที่ห้องอาหารก่อนที่จะไปรายงานตัวเป็นนิสิตใหม่มหาลัยในฝันของฉัน

ใช่แล้วล่ะตอนนี้ฉันกำลังจะเป็นน้องเฟรชชี่ปี 1 ของมหาวิทยาลัยที่ฉันตั้งใจอ่านหนังสือสอบเอาเป็นเอาตายเพื่อจะได้เข้าเรียนที่นี่ซึ่งพอสอบได้แล้วก็ต้องมาสู้รบกับพ่อตั้งนานเพื่อให้ท่านอนุญาตให้ฉันมาเรียนที่นี่ให้ได้ กว่าพ่อจะยอมฉันก็ต้องอ้อนวอน ร้องห่มร้องไห้บีบน้ำตามารยาสาไถจนพ่อใจอ่อนแล้วก็ดีที่ว่าฉันมีแม่เป็นแบ๊คไงล่ะ

ขอแนะนำตัวก่อนเลยแล้วกันฉันชื่อต้นน้ำ ณัชกร กิจอักษร เป็นสาวอีสานแท้ๆโดยกำเนิด และตอนนี้ฉันกำลังจะขึ้นปี1 ในมหาวิทยาลัยที่ฉันรักล่ะ จบจากโรงเรียนหญิงล้วน ฉันเป็นคนเฮฮาชอบทำให้คนอื่นหัวเราะ และก็เข้ากับคนอื่นได้ง่าย และฉันก็ค่อนข้างจะเป็นตัวของตัวเองสูงนะเพราะในขณะที่เพื่อนๆ เลือกที่จะเรียนมหาวิทยาลัยใกล้บ้านแต่ฉันก็ตัดสินใจขึ้นเหนือมาคนเดียวเลยทั้งรุ่นเลยมีแค่ฉันที่เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยนเรศวร

“พ่อกับแม่รอข้างนอกนะเสร็จแล้วก็โทรมาล่ะ” พอมาถึงที่รายงานตัวพ่อกับแม่ก็ปล่อยฉันลงตรงหน้าทางเข้าแล้วก็ออกไปหาที่นั่งรอ ความจริงจะแอบไปเที่ยวกันสองคนล่ะสิพิษณุโลกมีที่เที่ยวตั้งเยอะ แต่จะรอลูกรายงานตัวเสร็จก่อนแล้วค่อยไปไม่ได้รึไงอิจฉานะ

“ค่า” พูดจบฉันก็รีบวิ่งทางหอประชุมสถานที่รายงานตัวทันที พอเดินเข้ามาก็พบว่าบรรยากาศตรงนี้คึกคักมากมีทั้งว่าที่นิสิตใหม่ แล้วก็พวกรุ่นพี่ที่มาคอยรับน้องเยอะแยะเต็มไปหมด แต่ละคณะก็จะมีป้ายมาไว้ชูบ่งบอกเพื่อให้น้องๆ หาได้ง่ายขึ้น ยืนอยู่ได้ไม่นานก็มีพี่ๆ เดินมาถามว่าอยู่คณะอะไร พอบอกว่าอยู่คณะวิทย์ฯพี่เค้าก็เดินไปส่งให้

ตอนนี้ฉันเข้ามานั่งอยู่ในแถวของสาขาแล้วล่ะลืมบอกไปว่าฉันเป็นน้องปี 1 คณะวิทยาศาสตร์ สาขาไอที ที่ฉันเลือกสาขานี้เพราะคิดว่ามันไม่น่าจะมีคำนวณเยอะน่ะสิความจริงฉันไม่ชอบวิชาพวกวิทยาศาสตร์เลย ตั้งใจว่าพอจบ ม. ปลาย ฉันจะไปเรียนต่อด้านภาษาอย่างที่ชอบถึงแม้ว่าจะจบสายวิทย์-คณิตมาก็เถอะ ฉันเกลียดคำนวณ แต่สุดท้ายก็ดันแอดฯติดคณะวิทย์ซะงั้น เหตุผลน่ะหรอ ก็แค่ติดคณะอะไรก็ได้แต่ขอให้เป็นที่นี่ก็เท่านั้น

ระหว่างรอยื่นเอกสารฉันก็ทำความรู้จักกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ นะแต่ก็มีไม่กี่คนเพราะฉันมาสายที่สุดเลยได้นั่งหลังสุด ระหว่างนั้นก็ตรวจสอบความเรียบร้อยของเอกสารไปด้วยแล้วรุ่นพี่ก็จะมาเดินแจกป้ายชื่ออันบักเอ้กสีม่วงกับริบบิ้นผูกข้อมือสีเดียวกันซึ่งสีม่วงเป็นสีประจำเอก พี่เค้าบอกว่าต้องเก็บไว้ให้ดีห้ามทำหายไม่งั้นจะโดนทำโทษ

เพื่อนส่วนใหญ่มีแต่คนมาจากจังหวัดใกล้เคียงแถวนี้ทั้งนั้นเอาง่ายๆ คือมีแต่คนเหนือนั่นแหล่ะ และดูๆ แล้วคงจะมีแค่ฉันคนเดียวในสาขานะที่มาจากภาคอีสานแล้วมาไกลกว่าเพื่อคนอื่นก็แหงสิฉันเป็นคนเดียวในรุ่นนี่นาที่แอดติดที่นี่

พอถึงคิวที่ของสาขาฉันยื่นเอกสารต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปต่อแถวส่วนฉันยังคงได้แต่ยืนมองซ้าย มองขวาเพื่อนๆ หายไปไหนหมดก็ไม่รู้เลยพยายามมองหาป้ายชื่อสีม่วงแล้วก็เหลือไปเห็นอยู่แถวนึงฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปต่อแถวซะเลย

“หวัดดีเราชื่อเบนซ์นะ เธอชื่ออะไรหรอ” อยู่ๆ ผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉันก็หันมาคุยด้วยพอมองดูป้ายชื่อแล้วเค้าน่าจะอยู่เอกเดียวกับฉันแหล่ะ

“เราชื่อต้นน้ำยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“ชื่อน่ารักดีว่าแต่เธอมีแครอทป่าว” เบนซ์ถามต่อ แต่ออกจะเป็นคำถามที่ทำให้ฉันงง คือคิดในใจเค้าอยากจะกินแครอทอะไรตอนนี้ แล้วมาถามเอากับฉันเนี่ยนะ

“ห๊ะ...”

“อ้าวเธอไม่ได้เพิ่งลงจากดอยมาหรอ...ฮ่าๆ” เบนซ์หัวเราะลั่น กับมุข เอ่ออมุขแป้กของตัวเอง ฉันรู้ทันทีว่าเค้าหมายถึงอะไร ก็หาว่าฉันเป็นเด็กดอยน่ะสิ จริงๆฉันก็ไม่ได้โกรธนะ ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีคนทักฉันแบบนี้แต่นี่เราเพิ่งรู้จักกันเองนะยะ

“ป่าวฉันเป็นคนอีสานมาจากชัยภูมิ” ฉันปฏิเสธ แกล้งทำหน้าไม่พอใจแต่หมอนั่นไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกผิดอะไรเลย

“อ้ออองั้นต้องเพลงนี้...สาวชัยภูมิอ้ายรู้ใจดี ว่าน้องนั้นมีชายผู้ดีที่รออยู่ ใช่ป่ะๆเธอร้องได้ป่ะ” เบนซ์ทำท่าถือไมค์ร้องเพลง คือจะต้องให้ฉันขำมั๊ยเบนซ์จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีนะ ดูดีเลยแหล่ะถ้าไม่ติดว่าปัญญาอ่อนฉันคงจะหลงไหลในความหล่อของเค้าไปแล้ว ผู้ชายอะไรขาวอมชมพูขาวกว่าฉันอีก

หลังจากนั้นเบนซ์ก็ชวนฉันคุยไม่หยุดแล้วฉันก็ได้รู้ว่าเค้ามาจากแพร่ หนุ่มเหนือด้วยแฮะคุยกันไปสักพักใหญ่ก็มีเพื่อนอีกคนมาต่อแถว แต่ฉันก็ไม่ทันได้สนใจ เพราะมัวแต่ชะโงกหัวไปดูหัวแถวว่าทำไมมันถึงนานจังแถวไม่เขยื้อนสักที นี่ก็ยืนรอมาสักพักแล้ว เห็นแถวอื่นก็เสร็จกันจะหมดแล้วด้วย

“ต้นน้ำๆมารู้จักกับเพื่อนอีกคนสิ” เบนซ์สะกิดฉันที่กำลังชะโงกคอดูแถว

“หวัดดี” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง เรียกความสนใจให้ฉันหันไปมอง

ตึกตึกตึกตึก ตึกตัก ตึกตึก ตักตัก เสียงหัวใจเต้นอย่างกับรัวกรอง เฮ้ยย!! นะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย ผะผู้ชายคนนี้ ทำไม...

“หวะ หวัดดี” ฉันตอบกลับตาไป บ้าไปแล้วทำไมจู่ๆ หัวใจฉันก็ดันเต้นแรงขึ้นมาซะดื้อๆ แรงซะจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอกให้ได้นี่ถ้าไม่ติดว่าเสียงจอกแจกจอแจข้างนอกดังกลบนะมีหวังผู้ชายตรงหน้าคงได้ยินเสียงหัวใจฉันแน่

รักแรกพบแท้จริงเป็นอย่างไร...เพราะเธอใช่หรือไม่ เปิดใจใครที่ฉันเป็น

จากวันนั้นหัวใจรู้สึกเอง ชัดเจนว่าทุกสิ่ง...เกิดขึ้นจริงใช่ฝันไป ได้พบจึงเข้าใจมีอยู่จริง

อยู่ๆเพลงรักแรกพบก็ดังขึ้นในหัวของฉันนี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันรู้สึกใจเต้นแรงแบบนี้กับผู้ชายอ่ะ แปลกมากทั้งที่เราไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า...ฉันรักเค้านะ นี่หรือเปล่าที่เค้าเรียกกันว่า “รักแรกพบ” น่ะ

“ต้นน้ำ...ต้นน้ำ... ต้นน้ำ!!!!!”

“เฮ้ย!! อะ อะไร นายจะตะโกนทำไมเนี่ย” สติฉันกลับเข้าร่าง เมื่อได้ยินเสียงของเบนซ์ดังโหวกเหวกอยู่ข้างๆมันจะตะโกนทำบ้าไรฟระ!!

“ฉันเรียกเธอตั้งหลายรอบแต่เธอเหมือนจะไม่ได้ยิน นึกว่าวิญญาณออกจากร่าง ...จะแนะนำเพื่อนให้รู้จักนี่ปัณเพื่อนสาขาเราเหมือนกัน” เบนซ์บ่นยาวก่อนจะแนะนำคนมาใหม่ให้ฉันรู้จัก บ้าเอ้ยหัวใจยังไม่ยอมหยุดเต้นเลยแฮะ

“หวัดดีต้นน้ำเราชื่อปัณนะมาจากกรุงเทพฯ” ปัณยิ้มแล้วแนะนำตัวเสร็จสับ เรียกสติฉันกลับมาอีกครั้ง

“อ่ะเอ้อ หวัดดี มาไกลเนอะ” ไม่รู้จะทักอะไร ก็มีแค่ประโยคโง่ๆที่หลุดออกจากปากไปเท่านั้น

“แหมอย่างกับตัวเองอยู่แถวนี้” เสียงเบนซ์ดังแทรกขึ้นกลางวงอย่างน่าหมั่นไส้

“ต้นน้ำมาจากไหนหรอ” ปัณถาม

“ชะชัยภูมิน่ะ” ฉันตอบตะกุกตะกัก หัวใจดวงน้อยๆ ก็แกว่งแล้วแกว่งอีกผู้ชายตรงหน้ามีอิทธิพลกับหัวใจฉันจริงๆ ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกแท้ๆ

“มาไกลเหมือนกันเลยแฮะ” ปัณยิ้ม อ๊ายย คนบ้าอะไรยิ้มมีเสน่ห์ชะมัด ขนตานี่ยาวยิ่งกว่าฉันซะอีกเย็นไว้ต้นน้ำ อย่าหื่นๆ ต้นน้ำ สงบเสงี่ยมไว้

“ทำไมแถวมันไม่เขยื้อนเลยวะ”เบนซ์พูดขึ้นมา เรียกความสนใจของทุกคน(หมายถึงฉันกับปัณน่ะ)

“นั่นสิ” นายเพิ่งรู้สึกรึไงยะ ได้แค่พูดในใจ ไม่กล้าปล่อยของเยอะ เพราะเพิ่งรู้จักกัน

“นั่นสิแถวอื่นจะเสร็จหมดแล้วอ่ะ” ปัณพูดขึ้นมาบ้าง คนอะไรก็ไม่รู้เสียงเพราะเป็นบ้านางเอกเริ่มเพ้อละ

ฉันเดินออกจากแถวแล้วเดินขึ้นไปดูที่หัวแถวก็ไม่เห็นว่าจะมีเจ้าหน้าที่ พอลองสังเกตดูดีๆ นี่ไม่ใช่แถวของไอทีนี่หว่าแล้วทำไมไม่มีใครบอกเลยนะ คนหัวแถวก็ไม่รู้เลยรึไง

“นี่...พวกนายฉันว่าเราต่อผิดแถวอ่ะ”

“ห๊ะ!! …ต่อผิดแถว” ทั้งสองคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน ตกใจเว่อร์ไป

--------------------------------------------------

ฝากด้วยนะคะ เพิ่งหัดเขียนบล๊อค เขียนนิยายเป็นครั้งแรก สามารถติชมได้นะคะ

ฝากอ่าน ฝากติดตามด้วยนะคะ

Create Date : 23 กันยายน 2558
Last Update : 24 กันยายน 2558 10:33:19 น.		4 comments
Counter : 530 Pageviews.
Share Tweet