มีปัญญาชนผู้หนึ่ง แม้ว่าฐานะทางบ้านจะยากจนข้นแค้น แต่โดยปกติเมื่ออยู่ต่อหน้าคนทั่วไปก็มักจะแสดงตนว่าเป็นผู้ดี เป็นคนมีกินมีใช้ หน้าใหญ่ใจโต โดยสิ่งที่ปัญญาชนผู้นี้หวาดกลัวที่สุดก็คือ กลัวคนอื่นจะรู้ว่าที่บ้านตนเองมีฐานะยากจน

       กระทั่งคืนหนึ่ง มีหัวขโมยลอบเข้าไปในบ้านของปัญญาชนผู้นี้ แต่เมื่อเข้าไปหัวขโมยกลับพบว่าในบ้านนอกจากตั่งเตียงเล็กๆ ของเจ้าของบ้านแล้ว กลับไม่มีแม้แต่เครื่องใช้ไม้สอยหรือเฟอร์นิเจอร์ใดๆ แม้กระทั่งในถังข้าวสารก็ไม่มีข้าวสารสักเมล็ด มีเพียงหนูนอนอดตายอยู่ภายใน ในที่สุดเมื่อไม่พบอะไรให้หยิบฉวย เจ้าหัวขโมยก็รีบหลบหนีออกมาด้วยความโมโห พร้อมกับด่าลับหลังว่า “บ้านผู้ดีห่าอะไร ไม่มีของสักชิ้นจะให้ขโมย!”

       พอได้ยินหัวขโมยด่าทอดังนั้น เจ้าของบ้านที่แสร้งเป็นหลับจึงรีบกระโดดผึงขึ้นจากเตียง พร้อมกับล้วงหยิบเงินไม่กี่อีแปะที่อยู่ใต้หมอนปุปะ ก่อนไล่ตามขโมยผู้นั้นไป เมื่อถึงตัวหัวขโมย เจ้าของบ้านจึงหยิบยื่นเศษเงินเหล่านั้นให้พร้อมกล่าวว่า

       “ขอบคุณสำหรับคำดุด่าของท่าน แม้ข้าจะไม่มีอะไรตอบแทนมากมายนัก แต่เมื่อท่านอยู่ต่อหน้าชาวบ้านร้านช่อง กรุณากล่าวคำไว้หน้าข้าสักนิดจะได้หรือไม่!”

ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์

สิริสวัสดิ์วุธวารค่ะ