มีเศรษฐีอยู่บ้านหนึ่ง ชอบฟังเรื่องเล่าในประวัติศาสตร์ อย่างการก่อตัวขึ้นและการล่มสลายของราชวงศ์ต่างๆ เป็นที่สุด โดยเขามักจะเชิญแขกที่มีความรู้เกี่ยวกับราชวงศ์นั้นๆ มาที่บ้าน เพื่อพูดคุยถึงเรื่องราวในอดีตให้ฟัง ทว่า เศรษฐีผู้นี้กลับเป็นคนตระหนี่ถี่เหนียว เมื่อเชิญแขกมาที่บ้านก็มักจะไม่ให้ค่าตอบแทนใดๆ แม้กระทั่งน้ำชาแก้กระหายสักถ้วย ขนมขบเคี้ยวสักจานก็ไม่ยกขึ้นมารับรอง

       วันหนึ่ง มีแขกผู้หนึ่งถูกไหว้วานมาที่บ้าน เพื่อให้ช่วยเล่าถึงเรื่องราวในยุคสมัยของการแย่งชิงอำนาจระหว่างฌ้อปาอ๋อง (เซี่ยงอี่ว์) กับ หลิวปัง เนื้อความมีอยู่ว่า “หลังราชวงศ์ฉินสิ้นบุญวาสนา ระหว่างการแย่งชิงอำนาจของขุนศึก ครั้งหนึ่งหานซิ่นสู้รบพ่ายแพ้ ขณะที่เซียวเหอก็นำทัพม้ารุกไล่ตามหมายเอาชีวิตหานซิ่น บีบคั้นหานซิ่นให้หลบหนีจนหลังพิงลำน้ำหวยเหอ

       “เมื่อเห็นตนเองใกล้จนมุมหานซิ่นจึงบังคับม้าวิ่งหลบเข้าไปในป่ารกชัฏที่อยู่ใกล้ๆ ... ในป่า หานซิ่นพบเห็นแมกไม้ขึ้นกันอยู่แน่นขนัด กับก้อนหินรูปทรงงดงามจำนวนมาก โดยเมื่อหานซิ่นพบเห็นก้อนหินประหลาด ขนาดมหึมาอย่างที่ตนไม่เคยพบเห็นมาก่อนในชีวิต เจ้าตัวจึงตัดสินใจรั้งบังเหียน และลงจากม้าเพื่อนั่งพักบนก้อนหินยักษ์ก่อนนั้น ...” กล่าวถึงตอนนี้ แขกที่ได้รับเชิญมากลับหยุดเล่าไปเสียดื้อๆ

       ฝ่ายเศรษฐีที่กำลังนั่งฟังเรื่องเล่าอย่างเพลิดเพลิน พอเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนว่า “หานซิ่นลงจากม้าเพื่อนั่งพักบนก้อนหินแล้วยังไงต่อละท่าน?”

ฝ่ายแขกที่ได้รับเชิญมาเล่าเรื่อง จึงกล่าวตอบไปด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมว่า “ลงจากม้าก็นั่งอยู่เฉยๆ ... นั่งอยู่เฉยๆ ก็เพราะไม่มีอะไรจะกินน่ะสิ!”

ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์

สวัสดิ์สิริชีววารค่ะ