ครั้งหนึ่งนายอำเภอต้องการทำตำลึงทองสองแท่งขึ้นมาเป็นพิเศษ จึงสั่งให้ลูกน้องเดินทางไปสั่งให้เจ้าของร้านทองจัดแจงจัดหาทอง รวมถึงดำเนินการให้ เมื่อร้านทองทำแท่งตำลึงทองเสร็จ เถ้าแก่ร้านทองก็นำสินค้ามาส่งด้วยตนเองที่จวนนายอำเภอ พร้อมกับเดินทางมาเก็บเงินด้วย
เมื่อเห็นหน้าเถ้าแก่พร้อมของที่สั่ง นายอำเภอจึงเอ่ยถามขึ้นว่า แท่งตำลึงทองที่สั่งราคาเท่าไหร่?
ทองสองแท่งนี้รวมค่าจัดทำ หากคิดตามราคาท้องตลาดแล้วก็นับว่าสูงอยู่ แต่วันนี้คิดพิเศษให้นายท่าน ลดราคาให้ครึ่งนึงก็แล้วกัน เถ้าแก่ร้านทองตอบ
ได้ยินดังนั้นนายอำเภอจึงหันกลับไปสั่งลูกน้องว่า เอาทองแท่งนึงคืนให้เถ้าแก่ไป!
ผ่านไปสักพักหนึ่ง นายอำเภอเห็นว่าเถ้าแก่ยังยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอรับเงินค่าจ้าง จึงเอ่ยถามขึ้นว่า เมื่อกี้ลูกน้องข้าจ่ายค่าจ้างให้เถ้าแก่แล้วมิใช่หรอกหรือ ยังรีรออะไรอยู่อีก!?
เถ้าแก่ร้านทองจึงเอ่ยขึ้นว่า ยังไม่มีคนเอาเงินค่าจ้างมาให้ข้าน้อยเลยนายท่าน!
ฟังจบนายอำเภอก็บันดาลโทสะขึ้นมาทันที ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเถ้าแก่ร้านทองพลางว่า ไอ้คนบัดซบ เมื่อกี้เอ็งพูดชัดๆ มิใช่หรือว่าจะลดให้ข้าครึ่งราคา ข้าก็สั่งให้คนคืนทองแท่งหนึ่งไปให้แล้ว ก็เท่ากับจ่ายเงินให้แล้วครึ่งหนึ่ง แล้วนายอำเภออย่างข้าก็ไม่เคยติดค้างอะไรเอ็งมาก่อน หากเอ็งยังไม่ไสหัวไป เดี๋ยวได้เห็นดีกัน!
เรียบเรียงจาก 《笑林广记》โดย โหยวซี่จู่เหริน (游戏主人), ราชวงศ์ชิง
ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์ สวัสดิ์สิริชีววารค่ะ | 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 224 คน [
2558
2556
2555
2553
