ฟ้าสางเมื่อใกล้ค่ำ
เสฐียรพงษ์ วรรณปก

"ภิกษุทั้งหลาย รอยนิ้วมือหรือรอยนิ้วหัวแม่มือ ย่อมปรากฏที่ด้ามมีดของนายช่างไม้ แต่นายช่างไม้หารู้ไม่ว่า วันนี้ด้ามมีดของเขาสึกไปประมาณเท่านี้ เมื่อวานนี้สึกไปประมาณเท่านี้ วันก่อนๆ สึกไปประมาณเท่านี้ นายช่างไม้มีความรู้สึกแต่เพียงว่า สึกไปแล้ว สึกไปแล้ว โดยแท้ ข้อนี้ฉันใด

ภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุปฏิบัติธรรมอยู่ ก็หารู้ไม่ว่า วันนี้กิเลสและอาสวะทั้งหลายของเราหมดไปแล้วประมาณเท่านี้ เมื่อวานนี้หมดไปแล้วเท่านี้ วันก่อนๆ หมดไปแล้วเท่านี้

แต่เมื่อกิเลสและอาสวะสิ้นไปหรือหมดไปแล้วนั่นแหละ เธอย่อมรู้ว่า หมดไปแล้ว สิ้นไปแล้ว ฉันนั้นแล"


ข้อความนี้จาก นาวาสูตร ให้ข้อคิดว่า เมื่อเราฝึกฝนอบรมจิต หรือปฏิบัติธรรม ถ้าปฏิบัติถูกทาง "สิ่งที่ควรลดก็ย่อมลด สิ่งที่ควรเพิ่มก็ย่อมเพิ่ม" สิ่งที่ควรลดก็คือ กิเลสทั้งหลายนั่นแหละ มักจะค่อยๆ ลดลงตามลำดับ ขณะเดียวกัน ปัญญา เมตตา กรุณา และความบริสุทธิ์ก็จะค่อยๆ เพิ่มขึ้น

ไม่รู้หรอกว่ากิเลสมันลดลงวันละเท่าไร แต่เมื่อมันลดลงแล้วนั่นแหละจะรู้เอง เหมือนด้ามมีดที่กำอยู่ทุกวันมันสึกกร่อนลงทีละนิดๆ ไม่รู้หรอก จะรู้ก็ต่อเมื่อมันสึกกร่อนให้เห็นชัดเจนแล้วนั่นแหละ เปรียบอย่างนี้ชาวไร่ ชาวนาที่กำ มีดกำเคียวอยู่เสมอย่อมเข้าใจดี ถ้าจะเปรียบให้ชาวเมืองฟังก็น่าจะเปรียบเหมือนยางล้อรถสึกนั่นแหละครับ


ที่น่าคิดก็คือ กิเลสลดหรือไม่ ตัวเราเท่านั้นที่รู้ดี คนอื่นหารู้ไม่ เพราะฉะนั้นที่ไปชี้ว่าใครเป็นอริยะอรหันต์นั่นนะ ล้วนพวกเบลอๆ ทั้งนั้นแหละ โยมเอ๋ย

หน้า 27

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2558
Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2558 7:24:50 น.		0 comments
Counter : 507 Pageviews.
Share Tweet