เพิ่งนึกได้ว่ามีบล๊อกเป็นของตัวเอง เพิ่งเห็นว่าเขียนครั้งสุดท้ายเมื่อต้นปี นี่ผ่านมาเกินครึ่งปีแล้ว เอ่อ... (ยังจะต้องอัพเดทอะไรอีกหรอ) 

บางครั้งผู้โดยสารถามว่าดูไบร้อนมากมั้ย?

ถ้าถามช่วงนี้ต้องตอบเลยว่า มาก ....

ช่วงนี้ดูไบเป็นหน้าร้อน คือความร้อนแบบที่เอาหน้าไปจ่อกองไฟ คือร้อนแบบอยากจะกรีดร้อง

ร้อนแบบเข้าใจความรู้สึกแวมไพร์เวลาโดนแสงแดด ร้อนขนาดที่ประตูเปิดแล้วความผ่าวมันปะทะผิวหน้า จนแทบอยากจะกลับเข้าบ้าน ไม่เอาไม่ออกไปไหน ร้อนแบบเหงื่อไม่ทันได้ไหล มันเหือดออกไปหมด

ตอนนี้ทนรอหน้าหนาวไม่ไหวแล้ว...... โอกาสการไปอาบแดด ไปว่ายน้ำสวย ๆในพูลใกล้มาถึง

หนึ่งปีผ่านไปมีอะไรเปลี่ยนบ้าง? 

ผู้หญิงแสนดีคนเดิมหายไป ความร้ายกาจจะเพิ่มตามเลเวลของผู้โดยสาร (อย่าริทำตามเชียว) 

แต่แน่นอนว่าความร้ายของสาวเอเชีย ยังดีกว่าความดีของสาวบริทิชแน่นอน ชั้นมั่นใจสุดริด 

เราอดไม่ได้ที่จะกลายเป็นคนชอบ สเตอริโอไทป์ คนไปเรื่อยเปื่อย 

เกิดอาการ Panic Attack เวลาเห็น Destinations บางแห่ง ใน Roster อย่างเช่นไคโร อิสตันบูล เบรุท ลอนดอน เบอร์มิงแฮม นิวยอร์ค หรือ แอลเอ ... ทั้งๆที่ความจริงเวลาไปทำไฟลท์มันอาจจะไม่ได้แย่มากขนาดนั้น มันขึ้นอยู่กับดวงจริง ๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเครียด 555555555+ 

จากที่เป็นคนชอบเดินห้างในวันหยุด ตอนนี้หยุดเมื่อไหร่มุดหัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ต้องการไปไหนทั้งนั้น (ซึ่งดีมาก ใช้เงินน้อยมาก) วันหยุดคือ Big Cleaning Day หรือ Big Sleeping Day นอนตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นยันพระอาทิตย์ตกก็มี คือบางทีโดนหาว่าเป็นคนขี้เกียจ เวลาลากลับบ้านแล้วเอาแต่นอน อันที่จริงเราเป็นคนที่ใช้โอกาสว่างในการพักผ่อนให้เต็มที่มากกว่า 555+ (แก้ตัว) 

เราเป็นคนกล้ามากขึ้น (กว่าเดิมอีกจ่ะ!!!) ด้วยความที่เป็นคนไทย รักสงบไม่ต่อล้อต่อเถียง ไม่กล้าเถียงหรือเรียกร้องอะไรเวลาเกิดความไม่ยุติธรรม ตอนนี้หรอ.....ไม่ต้องรอถึงซีเนียร์ อิชั้นจัดการลูกเรือสันหลังยาวเองเลยจ้า .... 

บินปีแรกโฟกัสแต่เรื่องเที่ยว Sightseeing ดูตึกรามบ้านช่อง ธรรมชาติอันงดงาม หลัง ๆมานี้โฟกัสที่ของกิน 55555+ ไปยุโรปต้องเข้าซุปเปอร์มาเก็ต แล้วขนของกลับดูไบ Allowance well spent สุดริด นอกจากนั้นยังโฟกัสที่การนอนด้วย คือแต่ก่อนแลนด์แล้วออกแรดเลย เท่าไหร่เท่ากัน เดี๋ยวนี้หรอ ถ้ากรูหายเหนื่อยกรูค่อยไปนะ บาย...... 

แล้วเรื่องงาน? 

มีความขี้เกียจทุกวัน ขี้เกียจบินทุกไฟลท์ ไม่ว่าจะเป็นไฟลท์ที่อุตส่าห์บิดมา เป็นเมืองที่โคตรชอบก็ยังขี้เกียจ แต่ขี้เกียจแล้วยังไง ก็ต้องไปบินอยู่ดี เพื่อเงิน เพื่ออนาคต 55555+ งานก็ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอก (ยกเว้นแต่ผู้โดยจะหางานให้) ทำ 1 ไฟลท์แล้วมันก็จบ ๆไป (ถ้าไม่โดนคอมเพลนอ่ะนะ) 

เรื่องแบบนี้ ทำดีเสมอตัว ทำชั่ว....เสมอทรีน มาก ๆ เวลาโดนคอมเพลน อีเมลล์มาเร็วมาก แต่ผู้โดยสารชม ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดขึ้นรึเปล่า 55555+ 

มีปัญหาอะไรมั้ย?

ปัญหาเนี่ยมันมีทกไฟลท์นั่นแหละ ขึ้นอยู่กับว่าปัญหาอะไร เกิดจากอะไร เกิดแบบไหน แล้วมีวิธีรับมือกับมันยังไง ปกติถ้าผู้โดยบ่นเดี๋ยวนี้เราก็รับมือได้ ไม่ต้องถึงมือซีเนียร์ แต่ถ้ามันไม่ไหวจริง ๆ คือเจอสายแข็ง ก็ต้องพิจารณาเป็นราย ๆไป 

เคยเจอที่ว่า ระบบที่เคาน์เตอร์เช็คอินล่ม (Outstation) ที่ดาร์กา เซเนกัล เกิดการดีเลย์ไป 2 ชั่วโมงเพราะต้อง Manual Check-in  รอมันเข้าไป พอผู้โดยสารบอร์ด ปรากฏว่าเจอเคสที่ 1 ที่นั่ง มีผู้โดยสารนั่งอยู่ 2 คนบ้าง 3 คนบ้าง แล้วหลายที่นั่งมาก ผู้โดยสารก็ยืนออกันอยู่ตรงเคบิน แถมกดดันอิชั้นด้วยการยื่นบอร์ดดิ้งพาส แล้วก็ถามว่าชั้นนั่งตรงไหน? 

คือพยายามแบ่งที่นั่งให้ผู้โดยสารเรียบร้อยแล้ว แต่มันมาเรื่อย จริง ๆ ส่งมาตรง Area เราเยอะมาก จนเกิดอาการวิตกจริต ทนไม่ไหวโทรไปสั่งให้เพอร์เซอร์พาคนมาช่วยเดี๋ยวนี้ 55555+ 

นอกจากนั้นผู้โดยยังไม่พูดภาษาอังกฤษกันอีก น้ำตาไหล.......

อื่น ๆล่ะ?

เราได้เรียนรู้ว่าคนเรา ร้อยพ่อพันแม่ มันมีทั้งคนบ้า คนดี คนแปลก ๆ คนตลก คนงง ๆ มึน ๆ เบลอ ๆ

เราได้เรียนรู้ว่าลูกเรือยุโรปหลายคนมาก โดยเฉพาะพวกบริทิช (ผู้หญิง) มักเหยียดแรงงานแอฟริกาและคนบังคลาเทศหรือแม้กระทั่งอินเดีย ซึ่งแย่มาก ทั้งๆที่คนพวกนี้ดีมาก เขาแค่ไม่รู้ เขาแค่ไม่เคยขึ้นเครื่องบินมาก่อน เขาแค่ใช้ห้องน้ำบนเครื่องบินไม่เป็น 

เคยบินดัคก้าร์ บังคลาเทศ แล้วตามเสียงลื่อเสียงเล่าอ้าง คือไม่มีใครกดชักโครก เราลงทุนใช้เวลาสามนาที บอกให้ผู้โดยสารหญิงสี่ห้าคนที่ยื่นรอห้องน้ำเข้ามาดูวิธีการใช้ห้องน้ำ พวกเค้าทำหน้าตื่นเต้นมาก ได้เห็นแววตาตื่นเต้นมันทำให้เรารู้สึกดีนะ 

อีกอย่างคือบังคลาเทศมีแรงงานเยอะมาก เขาไม่เคยขออะไรเลยนอกจากน้ำเปล่า เราเห็นเขาแล้วเราจะให้เป๊บซี่ด้วยตลอด มีความมั่นใจมากกว่าเขาอยากได้ เพราะเวลาเจอคลีนเนอร์ตามสเตชั่นพวกนี้ เขามักจะเข้ามาขอน้ำอัดลม 

พอก่อน.....ยาว....อีกครึ่งปีจะมาอัพต่อ 555+