Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 9 หน้า 5 เค้กมองไปด้วยสายตาขัดเคืองจะทำอะไรก็ไม่ได้เพราะช่อทิพย์เป็นลูกค้า ต้นข้าวพยายามขยับหนี พอเห็นข้าวหอมลงมาจากชั้น 3 “ข้าว มาช่วยพี่ดูแพคเกตหน่อยสิ” เขารีบเรียกเธอ แล้วขอตัวลุก จากโซฟา “คุณช่อสนใจนวดหน้าไหมครับ เดี๋ยวผมให้เด็กๆ แถมมาร์คทองคำ หน้าสวยหมื่นปีให้” เขาหันไปหยอดช่อทิพย์ ถึงจะอยากหลบ แต่ก็ยังมิวายขายของ อีกฝ่ายทำท่าน่าสนใจ “ถ้าเป็นคุณต้น ช่อขอนวดสัก 2 ชั่วโมง” “ต้องขอโทษจริงๆ ครับ” เขาปฏิเสธอย่างสุภาพ “นวดก็ได้” เธอตอบหน้ามุ้ย “เค้กเอาบุคให้คุณช่อเลือกแพคเกตหน่อยครับ” เขาหันไปบอกเค้ก พอข้าวหอมเดินมาถึงตัวเขา ต้นข้าวก็ดึงเธอไปห้องพัก “นี่เจ้หลบคุณช่อเหรอ” เธอตั้งคำถามเขา “ทีเรื่องอย่างนี้รู้ดีนะ” เขาต่อว่า “อ้าว ก็เห็น รีบๆ รนๆ อย่างกับ นักเรียนโดดเรียนกลัวครูเห็น” อธิบายพร้อมท่าทางกวนๆ “ไม่ได้รนขนาดนั้น ก็แค่ไม่อยากอยู่ใกล้เขา มันกระอักกระอ่วน แล้วนี่เราโดดเรียนบ่อยเหรอถึงได้รู้ว่าเวลาโดดเรียนมันรนยังไง” “ก็มีบ้างล่ะ เด็กทุกคน แล้วเจ้กระอักกระอ่วนตรงไหน เจ้ก็ใกล้เขาบ่อยๆ สิจะได้ชิน” เธอชี้แนะเขาซะงั้น ต้นข้าว เงยหน้ามองอีกฝ่าย หน้าซนๆ มองเขาตาแป๋ว “จะให้พี่ไปอยู่ใกล้เขาทำไม? พี่มีคนที่คอยอยู่ใกล้อยู่แล้ว” “อ้าวเหรอ....” น้ำเสียงล้อเลียน ต้นข้าวฟังน้ำเสียงนี้ของเธอแล้วเคืองใจนัก ข้าวหอมถอยไปนั่งที่เตียง “ปกติ เจ้ไม่ชอบใกล้ผู้หญิงนินา ต้องไปนวดเขาแบบนั้น ก็คงลำบากใจเหมือนกันเน๊อะ” ทำเป็นพูดเข้าอกเข้าใจเขา แต่หน้าตาเหมือนจะล้อเลียน “แล้วชอบให้พี่ไปแตะต้องตัวผู้หญิงคนอื่นเหรอ?” “ก็นั่นเป็นอาชีพของเรานิ” หน้าซื่อตอบ ต้นข้าวลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ “แต่พี่ไม่ให้ข้าวหอมไปนวดผู้ชายคนไหนอีกนะ” “ทำไมล่ะ ตอนนี้ฉันก็นวดแต่หน้าอย่างเดียวแล้วนิ อีกอย่างฉันไม่อยากลืมท่านวดนะเจ้” “ก็นวดให้พี่คนเดียว” “ไม่เอา” “ทำไม เงินเดือนก็จ่าย” “มันไม่เหมือนกันนิเจ้ ข้าวนวดลูกค้า ทำให้ร้านมีรายได้นะ นวดเจ้คนเดียวก็เพื่อสนองตัณหาของเจ้ ไม่เกี่ยวกัน” ข้าวหอมเอียงคอนึกทบทวนคำพูดตัวเอง เอ๊ะมันใช้คำว่าตัณหาได้เหรอ ต้นข้าวขำ “ก็รู้นิว่าพี่มีตัณหา” เขาตอบยิ้มๆ เข้าทางเขา “ไม่รู้หรอก ตัณหงตัณหาอะไร เจ้ เกลียดผู้หญิงไม่ใช่เหรอ นี่ยังหลบเขามาเลย” “มันไม่เหมือนกันนิ เมียกับผู้หญิงคนอื่นความรู้สึกมันต่างกัน” ข้าวหอมตาโตมองหน้าเขา “เมีย.... ใครเมียเจ้?” “อ้าว ลืมได้ไง เมื่อคืนยังมีอะไรกันอยู่เลย มาเตือนความทรงจำกันดีกว่าไหม” ร่างใหญ่ได้โอกาสคว้ำเอวเธอเข้ามาหา ข้าวหอมรีบยันอกเขาไว้ “นี่เจ้ ที่นี่ร้านนะ” “ร้านแล้วยังไง ถ้าพี่เข้ามาในห้องแล้วไม่มีใครอยากมายุ่งหรอก” “ไม่ใช่ นี่มันกลางวันแสกๆ” “กลางวันแสกๆ แล้วไง ตัณหา มีได้ทุกเวลา” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสรรหาคำพูดมาต่อกรยัยตัวแสบได้ทุกคำ เขาระดมจูบแก้มนวลที่เบียนหนี พลางผลักอกเขาออก มีหรือที่ต้นข้าวจะยอม หลายเรื่องที่เขายอมข้าวหอม แต่เรื่องตัณหาที่ว่านี้ ถึงข้าวหอมจะไม่มี แต่ของเขามีมากมาย ไม่ขอสนใจว่าอีกฝ่ายจะยอมหรือไม่ “เจ้ เขามีกฏหมายคุ้มครองผู้หญิงที่ถูกกระทำชำเรา เจ้ไม่กลัวโดนจับเหรอ” เธอพยายามผลักเขาออกแต่ก็ต้านแรงไม่ได้ เขาปลดกระดุม เสื้อเธอจูบหน้าอกอย่างเป็นเจ้าของ ต้นข้าวไม่สนใจ เขาปลดตะขอเสื้อชั้นในตัวเล็กแล้วเลิกบาร์ตัวจิ๋วออกระดมจูบอกน้อย ข้าวหอมเผลอแอ่นตัวอย่างทรมาน “ผัวมีอะไรกับเมีย ตำรวจไม่จับหรอก” เขาเงยหน้ามาตอบ “เดี๋ยวนี้กฏหมายถ้าเมียไม่ยอมเขาก็มีบทลงโทษนะ” “บอกพี่สิว่าจะไม่ยอม” เขาไม่รอคำตอบริมผีปากได้รูปจุมพิษอย่างเร่าร้อนทั่วร่างกายที่เขาได้ประทับตราเอาไว้ กอดเธอไม่ให้ดิ้นหนี สายตาก็คอยมองหน้าทรมานที่ไม่สามารถตอบคำถามเขาได้ ได้แต่บิดกาย ยีหัวเขาอย่างทรมานใจ ข้าวหอมแอ่นกายร้องครางสุดจะทน ต้นข้าวค่อยๆประคองร่างเล็กเอนลงที่นอน เขาต้องการทรมานคนอวดดี อยากลงโทษเธอที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรเขา การที่เขามีอารมณ์มากมายหน้ามืดขนาดนี้ ก็เพราะข้าวหอมคนเดียว ทำไม ทำไม เธอฉลาดทุกเรื่อง แต่กลับไม่เข้าใจเขาเลย ส่วนข้าวหอมสมองหมุนติ้ว ทั้งเสียวซ่านและเบาหวิว เธอทั้งเม้มปากและครางไม่ได้ศัพย์ ไม่เข้าใจอีกฝ่ายที่มีความต้องการมากมายกับร่างกายของเธอ ทั้งที่เขาเป็นกะเทย และเธอเป็นผู้หญิง “เจ้ เดี๋ยว...มา บุคมา...ไปช่วยเค้กนะ” เธอพูดเสียงหายเป็นช่วง เมื่อยามใดที่นิ้วเรียบยาวสัมผัสกายเธอ แทบจะทุกซอกทุกมุม ขอร้องเถอะ หยุดก่อน เธอไม่อยากออกไปเจอผู้คนมากมายหากเกิดอะไรมากกว่านี้ เพราะร่างกายเธอคงร้อนระอุเป็นไฟ ไหนจะทำงานได้ หัวใจเต้นแรงขนาดนี้ ต้นข้าวก็คงจะใช้เวลานานกับเธอจนสาวๆ คงอดสงสัยที่ทั้งสองหายเข้ามาในห้องด้วยกัน ต้นข้าวเงยหน้ามามองหน้าตาอ่อนระทวยของข้าวหอม เขาเกลี่ยผมออกจากใบหน้า ทำไมการเป็นฝ่ายรุกข้าวหอมแบบนี้สร้างความตื่นเต้นให้เขามากมาย มันต่างจากเมื่อก่อนมากนัก ที่เขาเป็นเพียงผู้อ่อนโยนให้หนุ่มๆ รุกเขา ในตอนนี้ การรุกแล้วสามารถเอาชนะยัยข้าวหอมอย่างอ่อนโยนได้ มันกระตุ้นฮอร์โมน เลือดลมมันไหลเวียนดีแท้ ยิ่งมองหน้าอีกฝ่ายที่ตามเรื่องแบบนี้ไม่ทันแล้วยิ่งสนุก ทำไมข้าวหอมที่เขาเห็นเก่งกาจกลับด้อยเรื่องนี้นัก ก็เอาเถอะ เขาจะสอนสั่งให้เธอรับรู้ถึงความละมุนของรสหวานนี้เอง “เข้าใจหรือยัง?” เธอกระพริบตาปริบๆ “ถ้าไม่เข้าใจ พี่ก็จะทำให้เข้าใจ จะได้ไม่สงสัยอีก” “หยุดดีกว่าไหม ที่นี่ที่ทำงานนะ ฉันอายเด็กๆ จะคิดยังไงเห็นเราหายเข้ามาในห้องนานสองนาน” “อึๆๆๆ” อีกฝ่ายหัวเราะ “งั้นบอกพี่สิว่าเราไม่รู้สึกอะไร ไม่ต้องการพี่ ไม่อยากกอดพี่” “คนละเรื่องแล้ว” เธอทำเสียงงอน “คนละเรื่องตรงไหน นี่มันเรื่องเดียวกันนะ เราคุยกันเรื่องเดียวกัน เราเป็นคนเดียวกัน ข้าวหอมคิดว่าใช่ไหม?” ตัวเล็กหอบโยน หายใจไม่ทัน มือน้อยดันอกเขาไว้ “ทำไม ทำไม เจ้หื่นขนาดนี้” เสียงเบาหวิว ตาระห้อยมองเขา พลางทำเสียงสะอื้น ต้นข้าวขำยัยทะเล้นที่ไม่อาจจะสู้เขาได้เป็นครั้งแรก “ไม่หื่นก็ได้ แต่ขออย่างนะ” เธอมองเขาตาแป๋วรอฟังอีกฝ่าย “ขอทุกวันล่ะกัน” “หือ บ้า คนบ้า” เธอทุบอกเขา ต้นหอมหัวเราะรวบมือน้อยมาจูบ
แหมวันนี้โควต้าหมดค่ะ
  โดย: หอมกร
  วันที่: 24 มีนาคม 2563 เวลา:14:19:42 น.unitan Literature Blog ดู Blog
มาโหวตค่ะ ยังคงต้องไปทำงานจ้า  โดย: หอมกร
วันที่: 25 มีนาคม 2563 เวลา:8:05:57 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| ||||||||||||||
ทำงาเหมือนกันเลยค่ะ