Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 14 หน้า 3 วันเสาร์ สองสาวมายืนที่หน้าคลินิก ปิ่นมองรูปหญิงสาวหน้าตาดีที่เป็นนางแบบบนโปรเตอร์ติดหน้าคลินิกอย่างสนใจ “ปิ่นไหมคลินิก” ปิ่นมณีอ่านชื่อ “คุ้นๆ แฮ่ะ” เหมือนจะทบทวนว่าเคยได้ยินชื่อที่ไหนมาก่อน ปิ่นมณีมองหาทำเลที่จะเผาพริกเผาเกลือ “ไหนพริกเกลือปลุกเสกของแก” เธอถามน้ำฝน ที่ยืนยิ้มแฉ่งข้างๆ น้ำฝนล้วงกระเปล่าเอากำยานกับกระถางธูปและไฟแชกให้เธอ “นี่ไง” ปิ่นมองงงๆ “นี่มันกำยานนิแก” เธอรับไปและมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ “อ้อ ก็อาจารย์ยุคใหม่แล้วแก อาจารย์บดพริกกับเกลือ แล้วทำรวมกับกำยานมันจะได้สะดวกใช้งาน พกพาง่าย จุดที่ไหนก็ได้ คนไม่สังเกต เกิดแกเอาพริกเอาเกลือมานะ เขามองแกอายแน่ อีกอย่างแกนั่งเผากำยานไป ใครก็ไม่คิดว่าบ้าหรอก” ปิ่นมณีมองหน้าคนช่างเจรจาอย่างเอาเรื่อง นี่มันหลอกด่าทางอ้อมหรือเปล่านะ “แกก็ระวังเหมือนกัน ศัลยกรรมออกมา หน้าเบี้ยว คางเบี้ยวฉันไม่รู้ด้วยนะ” น้ำฝนรีบจับคางตัวเอง “แกนี่ ปากร้าย ฉันเข้าไปล่ะ แกก็เผาพริกกำยานรอฉันข้างหน้าก็แล้วกัน” น้ำฝนรีบเข้าไปข้างในคลินิก ส่วนปิ่นหันซ้ายแลขวาหาที่เหมาะๆ เธอเดินไปยืนข้างๆ กระถางต้นไม้ใหญ่มีม้านั่งอยู่ตรงนั้น เธอนั่งลงที่ม้านั่งที่มีต้นอโคกตัดแต่งทรงพุ่มแหลมข้างๆ สามารถอำพรางตัวได้เหมาะนัก มองซ้ายแลขวา ท่าทางลับๆ ล่อๆ พอไม่เห็นมีใครก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าจะเตรียมก้อนกำยานวางลงในกระถางธูป ก่อนจะกดไปแซก ยิ้มอย่างสะใจ “ทำอะไรน่ะหนู” เสียงดังข้างๆ ทำเอาปิ่นตกใจ หันไปมอง รีบเอามือบังกระถางธูป “อ้อ เปล่าๆ ค่ะ ว่าจะจุดธูปไล่ยุง” เธอหันไปมองชายสูงวัยที่ยืนอยู่ เขามองเธอแปลกๆ “ยุง กลางวันแบบนี้มียุงด้วยเหรอ” เขาถามเธอ ทั้งสองมองหน้ากัน “ไม่รู้สิคะ สมัยนี้ไข้เลือดออกคร่าชีวิตคนไปมากกว่า 20% ของโรคอื่นๆ เราไม่ควรประมาทค่ะ ฮ้าๆๆ” เธอตอบราวนักวิชาการหัวเราะแกเก้อ มองดูในมือผู้สูงอายุที่ถือกระถางธูปน้อยๆ เช่นกัน “ว่าแต่ลุงจุดอะไรอยู่เหรอคะ” “อ้อ พริกกับเกลือ” ห๊ะ...อะไรเนี่ย เผาพริกเผาเหลือจริงๆ เหรอ ลุงยังใช้พริกกับเกลือของจริงอยู่เลย ปิ่นยิ้ม ของเธอไฮโซกว่าตั้งเยอะ “เผา ทำ ไม เหรอ คะ” เธอถามเบาๆ อย่างอยากรู้ “ก็” ชายสูงวัย หันไปด้านหลังทั้งสอง มองป้ายชื้อคลินิกตัวสีทองอันใหญ่โต ด้วยสายตาประสงค์ร้าย “ผมอยากให้เจ้าของมันล่มจม” ปิ่นมณีถึงกับสะอึกแทน “เจ้าของที่ว่า คือใครคะ” เธอแกล้งถาม “เป็นเอก เอกณรงค์” ปิ่นมณีสะดุ้งแทนเป็นเอก นี่เขามีศัตรูเยอะกว่าที่คิดอีกแฮ่ะ “อ้อ...ชื่อคุ้นๆ นะคะ แฮ่ะๆๆ” เธอยิ้มแห้งๆ “หนูรู้จักเขาเหรอ” ลุงนั่งลงข้างๆ เธอ “ก็ไม่เชิงค่ะ” “หรือว่าเคยทำศัลยกรรมกับเขา” “อ้อ ค่ะ” เธอรับคำหน้านิ่งๆ พลางหยั่งเชิงดูท่าทีอีกฝ่าย “ทำไมเหรอ งานศัลยกรรมของเขา เป็นยังไงเหรอ ทำแล้วเกิดผลข้างเคียง หรือว่ามีข้อผิดพลาด” “อ้อ...ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ” ปิ่นมณีผู้ต่อต้านการศัลยกรรม เธอจะบอกคนอื่นว่าทำศัลยกรรมได้ยังไง “มันเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ลุงทำศัลยกรรมกับเขาเหรอคะ” “เปล่าหรอก เพียงแต่ว่า เขาน่ะ เป็นคนเย่อหยิ่งผยอง อายุยังน้อยแต่สามารถเข้ามาเป็นคณะกรรมการในสภาได้ มันทำให้ลุงรู้สึกขัดตาเขานัก” ลุงเล่าเรื่องให้เธอฟัง “ตอนนี้มีคนฟ้องร้องมันแล้ว อีกไม่นานพวกมันคงทำมาหากินลำบาก ถึงจะเป็นคนรุ่นใหม่ แต่ไม่ให้เกียรติและเคารพรุ่นอาวุโสแบบลุงน่ะ ยังไงมันก็ไม่เจริญเหรอ” ท่าทางความแค้นแบบนี้มันคืออะไรกัน ปิ่นมณีมองนิ่งๆ “แล้วคนที่ฟ้องเขา เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ฟ้องเรื่องอะไร” “ก็คนที่เคยมาทำศัลยกรรมที่นี่ล่ะ เขาหน้าบวม แล้วยังติดต่อหมอยังไงหมอก็ไม่ยอมรักษาให้เขา” “แบบนี้ก็แย่นะคะ” “ใช่ครับ พอดีลุงให้คำปรึกษาเขาว่าควรที่จะให้ศาลตัดสินให้ เพราะศาลถือความยุติธรรมให้เราอยู่แล้ว” “ค่ะ” “แล้วหนูล่ะ” “อ้อ หนูก็เคยหน้าบวมค่ะ แต่ตอนนี้ยุบแล้วค่ะ” “ไม่มีอะไรผิดพลาดใช่ไหม?” “ไม่ค่ะ หนูก็ตกใจ เพราะไม่เคยทำ เขาทำไปโดยไม่แจ้งหนูก่อน เขาทำโดยพละการตอนที่หนูสลบ มันทำร้ายจิตใจหนูอย่างมากค่ะ” “ทำแบบนี้ได้ยังไง ละเมิดสิทธิมนุษย์เลยเชียวนะ แล้วก็ผิดจรรยาบรรณแพทย์ ถ้าเกิดว่าหนูอยากจะช่วยพวกเรา หนูช่วยไปเป็นพยานให้เขาด้วยก็ดีนะ เรื่องจะได้จบง่ายๆ มีพยานเพิ่มเติม” “เด็กสมัยนี้ลำพองใจเกินไป ไม่เห็นหัวคนแก่ ทำอะไรก็คิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะ” น้ำเสียงที่ปนความอิจฉาจนปิ่นมณีรับรู้ได้ “มันน่ะ ทำเป็นเก่ง ไปศาลรอบแรกก็ไม่กล้าโผล่หน้ามา แบบนี้ล่ะ ลุงจะหาหลักฐานเอาผิดมันไม่ให้ผุดให้เกิดเลยทีเดียว” ปิ่นมณีมองหน้าลุงอย่างค้นหาความหมายสิ่งที่ซ่อนอยู่ ลุงคนนี้เป็นอะไรกับหมอเอก ถึงขั้นต้องฟ้องร้องกันขนาดนั้น “โอ๊ะๆๆ แทนที่แกจะนั่งเกลียดเขาอยู่แบบนี้ ฉันว่า แก ไปเผาพริกเผาเกลือหน้าคลินิกเขาจะไม่ดีกว่าเหรอ ให้มันล่มจมไปเลย” เสียงยุของน้ำฝนดังมา ใช่สิ แค่เผาพริกเผาเกลือมันจะได้อะไรสักเท่าไหร่ “อ้อ ค่ะ” เธอรับคำ “งั้นนี่นามบัตรลุงนะ” “มีอะไรโทรหาลุงได้ วันอังคารหน้านี้แล้วช่วงบ่าย ให้ลุงไปรับหนูมาก็ได้” ปิ่นมณี มองนามบัตรลุงอย่างงง “นายแพทย์ ภิภพ อภิรักษ์ ... นี่เขาเป็นหมอเหรอ” ปิ่นทำหน้าตื่นเต้น มองชายสูงวัยเดินจากไปแล้ว ปิ่นมณีนั่งงงงันอยู่ตรงนั้นนานมาก ลืมจุดกำยานที่น้ำฝนเอามาให้ นั่งคิดเรื่องของเป็นเอกกับการสนทนากับชายแปลกหน้าวันนี้ “เขาไปทำอะไรไว้นะ” เธอถามตัวเอง แต่ก็ไม่มีคำตอบ แต่นั่งสักพักก็เหมือนจะคิดอะไรได้ว่าคนท้องไม่ควรไปยุ่งกับสื่งไม่ดีหรือคุณไสย มองซ้ายแลขวา อากาศตอนสายเริ่มร้อน จะนั่งเผากำยานให้ตัวเองตับแลบอยู่ทำไม เธอมองเห็นร้านไอศกรีมเลยเดินไปเพื่อหาอะไรเย็นๆ กิน น้ำฝนนั่งอยู่ตรงหน้าหมอที่หน้าตาดีมาก 2 คน ทำเอาเธอประหม่า “คุณน้ำฝนสนใจทำอะไรดีครับ” “ต้องบอกตามตรงว่า ฝนอยากจะร้อยไหม แต่พอดีดูโปรชัวร์แล้ว การเติมฟิวเลอร์หรือโบท็อกก็น่าสนใจนะคะ” “ครับมันเป็นการใช้เทคโนโลยีที่ต่างกันครับ นี่หมออาร์ท จะมาดูแลคุณฝนตลอดการทำศัลยกรรมช่วยแนะนำและดูโครงสร้างหน้าคุณฝนให้นะครับ แล้วมีอะไรเพิ่มเติมบอกผมได้” เป็นเอกยิ้ม “ขอบคุณค่ะ” “แล้วนี่คุณปิ่นมาด้วยไหมครับ” “มาค่ะ ตอนนี้ คงกำลังเผากำยานอยู่ด้านหน้าค่ะ” “ตามสบายนะครับ ผมขอไปพบคุณปิ่นหน่อย” เป็นเอกยิ้มให้กำลังใจเธอ แล้วปล่อยให้เธอได้ใช้เวลาพูดคุยถามรายละเอียดการทำหน้ากับหมออาร์ทต่ออย่างเป็นการส่วนตัว เขาเดินออกมาจากห้องรับรองแขก มองไปรอบที่นั่งและโซฟาที่ต้อนรับลูกค้าก็ไม่พบเงาของปิ่นมณี เขาออกไปเดินดูด้านหน้าแต่ก็ไม่พบ ได้แต่ถอนใจว่าเธอไปแอบอยู่ตรงไหนทำเอาเป็นเอกผิดหวัง เป็นเอก ออกมาส่งน้ำฝน “นัดวันกับแอดมินได้เลยนะครับ น้องแอดมินแอดไลน์คุณฝนแล้ว สามารถจองวันได้ล่วงหน้าและเลื่อนฟรี 1 ครั้ง” เป็นเอกเอ่ย “ค่ะ เราคุยกันแล้ว” น้ำฝนยิ้ม “ผมไม่เห็นคุณปิ่นเลยนะครับ” เขาพูดหน้าเศร้าๆ “อ้อ เขาไลน์มาบอกว่าไปนั่งทานไอศกรีมค่ะ ไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” น้ำฝนเอ่ยลา “เอ่อ..ผมว่า” ใจเขาก็อยากจะบอกว่าจะขอไปส่งเธอขึ้นรถ เผื่อได้เจอหน้าของปิ่นมณีสักหน่อยก็ยังดี “เอก มาดูรายงานนี้หน่อยสิแก” ปุณเรียกเขา เป็นเอกได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติง นี่เขาพลาดโอกาสเจอปิ่นมณีไปแล้ว
แหม หมอแก่นี่เป็นตัวร้ายขี้อิจฉานี่เองนะคะ
  โดย: หอมกร
  วันที่: 11 มิถุนายน 2564 เวลา:7:58:48 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| ||||||||||||||
