Group Blog
All Blog
|
เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 16 หน้า 2 ช่อทิพย์กับพจน์มองตามอย่างสนใจ เพราะดูกิริยาที่น่ารักไม่ตื่นเต้นของเธอ พูดคุยกับต้นข้าวอย่างกับสนิทสนม ต้นข้าวก็มองเธออย่างเอ็นดูไม่วางตา แถมคำพูดน่ารักนั้นอีก มันชวนจิ้นจนออกนอกหน้า “จะเลี้ยงอะไรกันคะ” ยังไม่ทันจะตอบคำถามใดๆ “สวัสดีทุกคน” เสียงกะเทยก๊อฟก็ดังขึ้นที่ประตูร้าน “สวัสดีจร้า” อันตามมาอีกคน “พวกแกมาทำอะไรกัน” ต้นข้าวถามอย่างแปลกใจที่เจอเพื่อน “ก็มาหาแกน่ะสิถามได้ ไม่ได้เจอกันเดือนเดียวทำไมแกเปลี่ยนไปวะ” ก๊อฟสำรวจเพื่อนอย่างตกใจ “อะไรเข้าสิงยะ” “แล้วนี่ไม่ทำงานกันเหรอ” ต้นถามกลับ “ก็มาหาลูกค้าแถวนี้ไง เสร็จแล้วเลยแว๊บมา” อันตอบ “แล้วทำไมหล่อนตัดผมล่ะ มันใช่เหรอ” อันถามอีกคน “อะแฮ่ม” พจน์แกล้งกระแอมใส่ เมื่อเห็นกะเทยป่วนที่เคาน์เตอร์ไม่เห็นเขา ทั้งสองหันมามองอย่างสนใจ “อ้าว พจน์เหรอ มาได้ไง งง” ทั้งสองมองหน้ากัน “นึกว่าไปกินบิ๊กไบส์ที่อเมกาไม่กลับแร่ะ” อันถามอย่างจริต ยังไม่ทันที่พจน์จะตอบ “อ้าวเจ้....ไปไหนมา มานวดเหรอ” เสียงข้าวหอมเดินออกมาจากครัวร้องทัก “สวัสดีค่ะ เจ้อันเจ้ก๊อฟ มากันสองคนเหรอคะ” “ใช่ เจ้มาดูนังต้นมัน เห็นลงเฟส ตัดผมสั่น” ก๊อฟรีบจีบปากจีบคอตอบ “มีอะไรเข้าสิงมันหรือเปล่าข้าวหอม” “เปล่านี่เจ้ มากินส้มตำกัน” ข้าวหอมหาได้สนใจเรื่องอื่น รีบจูงทั้งสองเข้าหลังครัวไป ช่อทิพย์ตามเหตุการณ์ไม่ทัน จับต้นชนปลายไม่ถูก เลยตัวลีบดูวารสารที่โซฟาเงียบๆ ส่วนพจน์ก็ยังงงกับการไปไวมาไวของทั้งสอง ต้นข้าวเดินตามเข้าครัวไปอีกคน “เจ้รู้จักคุณพจน์ด้วยเหรอคะ” ข้าวหอมถามหน้าซื่อๆ “นี่หล่อนรู้จักต้นข้าวมานานไม่รู้เหรอว่าพจน์น่ะ ผัวเก่านังต้นมัน” ข้าวหอมอ้าปากหวอ “อ้าวเหรอ เจ้ไม่เคยเล่าให้ฟัง” ต้นข้าวถลึงตาใส่สองเพื่อนแสบ “เขามานี่ กะจะมารื้อฟื้นถ่ายไฟเก่าแกเหรอ” “ไม่รู้” ต้นรีบตอบ “เออ แล้วไปตัดผมเพื่อ?.....” ก๊อฟถามต่อ “จะเปลี่ยนไปเป็นเกย์รึ หรือว่าเสือใบ” อันถาม “พวกแกก็ผมสั้นเหมือนกันจะถามทำไม” ต้นย้อน “เออ ไม่ถามก็ได้วะ ดูท่าทีแกก็เปลี่ยนไปเยอะ” “แล้วที่หล่อนไปลงว่าอยากมีตัวเล็กเป็นโหลล่ะ คือไงวะ” ก๊อฟยังซักต่อ “ก็อยากมีลูกสักโหลผิดตรงไหน” ก๊อฟหันไปมองข้าวหอมเคี้ยวส้มตำปากซีสข้างๆ มันก็ตาโตคนในรูปชัดๆ “ถามจริง กะเทยอย่างเรามีลูกได้ไง” “อ้าวฉันยังไม่ได้ตัดทิ้งนิ จะมีลูกไม่ได้” อันสบตาก๊อฟ “พวกแกตอบฉันมา มีอะไรในกอไผ่ อย่าให้พวกฉันเสียความรู้สึก ถ้ารู้ทีหลัง” ก๊อฟรีบเข้าตรงประเด็น ข้าวหอมนิ่งงันไม่พูดอะไร ต้นข้าวสูบลมหายใจก่อนจะเริ่ม “พวกแกสัญญานะว่าจะไม่โกรธ” “อืม” ทั้งสองพยักหน้า “ฉันขอโทษ ที่ไม่ได้บอกอะไร เพราะตอนนั้นฉันเองก็คิดอะไรไม่ออก” ต้นเริ่มเรื่อง “มันเรื่องจำเป็น อย่างที่บอก ก่อนหน้านี้ฉันบอกพวกแกว่าพ่อบังคับแต่งงานกับยายหมวยคิ้ม ลูกเสี่ยเพื่อนพ่อ” “ฮืม” “พอดีตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก ข้าวหอมแวะมาหา เลยเสนอวิธีจ้างข้าวหอมแต่งงานด้วย” “ฮืม แล้วทำไมแกไม่เล่าให้พวกฉันฟังเรื่องนี้” “ก็เรื่องมันฉุกระหุก แล้วอีกอย่างฉันอยากเก็บเป็นความลับ ไม่อยากบอกเรื่องแต่งงานเผื่อในอนาคตเลิกกัน ข้าวหอมยังพอมีอนาคต” ต้นยังอธิบายต่อ ทั้งสองพยักหน้าเข้าใจ “ผู้หญิงถ้าผ่านการแต่งงาน ผู้ชายส่วนมากก็จะไม่ค่อยสนใจ” ทั้งสองหันไปมองข้าวหอม เธอนิ่งฟังต้นข้าว “แล้วพวกแกแต่งกันจริงๆใช่ไหม” “ใช่ ปลายปีที่แล้ว” “นั่นไง ปิดเงียบมากเลยนะมึง” “ฉันก็มัวแต่คิดถึงข้าวหอม และไม่อยากให้พ่อรู้เรื่องเราแต่งงานหลอก” เขาอธิบายต่อ “เห็นพวกฉันเป็นเพื่อนอยู่ป่ะ” “ขอโทษจริงๆ” ต้นเสียงอ่อย “แล้วเมื่อไหร่จะเล่าให้ฟัง ถ้าฉันไม่เห็นผิดสังเกต โพสแปลกๆ อยากมีลูกเป็นโหล แถมตัวผมซะหัวเกรียนแบบนี้ ไม่ชวนอันมาถามวันนี้ จะบอกฉันเมื่อไหร่” ก๊อฟตัดพ้อ “มันจำเป็น.... ไหนพวกแกจะไม่โกรธไง” ต้นรีบย้อน “จะไม่ให้โกรธได้ไง ไม่บอกสักคำ เจอกันคราวที่แล้ว ก็ไม่พูดอะไร บอกเป็นน้องสาว เมิงจะเนียนอะไรขนาดนี้... ดอก” ก๊อฟระเบิดออกมา “ถ้าไม่มาเค้นเอาวันนี้จะบอกไหม สงสัยเลิกกันไปแล้วล่ะมั้ง ถึงบอก” อันเสริมอีกคน “พวกแกจะว่ายังไงก็ได้นะ ฉันยอมรับผิด ฉันไม่อยากมีปัญหากับพ่ออีก และฉันก็ไม่อยากมีปัญหากับพวกแกนะ” “พ่อจับตาดูทุกอย่าง ตอนนี้ส่งโอห์มมาอยู่ที่คอนโดเฝ้าจับตาอีก” “ฮ้า...น้องโอห์มมาอยู่กับแกเหรอ” น้ำเสียงเปลี่ยนอย่างฉับพลัน “อืม” “งั้นเราไปค้างคอนโดนังต้นกันไหม” หันไปถามอัน ก๊อฟรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “เออ นัดนังนัต ไพส์กับนังแม็คเลย เสาร์นี้เจอกันที่คอนโด” “อ้าว พวกแกทำไม...? ต้นยังตั้งตัวไม่ทัน “ไม่โกรธก็ได้ แต่ขอกินน้องโอห์มก็แล้วกัน” “เจ้ก๊อฟ เจ้อัน อย่างโกรธเจ้ต้นเลยนะ ฉันเองก็เพราะสงสารแกนะ ถึงแต่งงานด้วย ฉันยังไม่บอกเพื่อนฉันสักคนเลยนะ” ข้าวหอมรีบอ้อนกะเทยแสบ “แล้วหล่อนไม่คิดว่าเพื่อนรู้ทีหลังเขาจะรู้สึกไม่ดี” ก๊อฟเอ่ย “ก็ทำไงได้ล่ะเจ้ ทุกคนก็มีเหตุผล เจ้ต้นก็มีเหตุผล ฉันก็มีเหตุผล ความสัมพันธ์ของเพื่อน ถึงไม่ได้รู้เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทุกเรื่อง แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีของกันต่อไปได้เหมือนเดิมนะคะ” “หล่อนหาว่าพวกเจ้เผือกเหรอ” อันถามกลับ “ก็ใช่ เรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องเล็กหรือยังไง?” ก๊อฟสำทับอีกคน “ก็ตอนนั้นพวกเราไม่ได้คิดจริงจังนิ เอาไว้งานหน้าก็แล้วกัน รับรอง จะส่งจดหมายเทียบไปเชิญเลยนะคะ” “งานหน้างานอะไรวะ” อันสงสัย “ก็งานรับขวัญหลานๆ พวกแกไง” ต้นบอก “ตลกแล้ว เมิงเอาจริงเหรอต้น แบบนี้เขาเรียกหักหลังนะเมิง” “ไม่ได้หักหลัง” “การที่มึงเปลี่ยนจากกะเทยไปเป็นผู้ชาย ไม่เรียกหักหลังเหรอวะ” “ไม่นะ เจ้แกก็เป็นกะเทยเหมือนเดิมค่ะ เจ้ก๊อฟ เห็นว่าตรงไหนเจ้ต้นแกเปลี่ยนค่ะ” ข้าวหอมแย้ง อันกับก๊อฟมองหน้ากัน “นี่หล่อนยังไม่เห็นว่ามันเปลี่ยนอีกเหรอ” ก๊อฟผายมือไปที่ต้นหัวจรดเท้า ข้าวหอมส่ายหน้า “พวกแกสองคนก็พอๆ กันนั่นแร่ะ เป็นอันว่าเสาร์นี้พวกเราไปค้างที่คอนโดแกก็แล้วกัน....นังต้น” ต้นไม่อาจจะปฏิเสธได้ พยักหน้ารับ “แล้วการที่พจน์เขามาที่นี่ล่ะ” “คุณพจน์แกก็มาเฝ้าที่นี่ทุกวันนะ ถ้าไม่นวดก็ไปนั่งกินกาแฟร้านตรงข้ามโน้น จนเป็นหมีแพนด้าแล้ว” ข้าวหอมบอก “มันอยากจะกลับมาหาแกเหรอ” “ไม่หรอกมั้ง มาก็ไม่กลับไปแล้ว” ต้นตอบ “เออ แน่ใจนะว่าไม่กลับไปหามันอีก” “ฮืม” ต้นพยักหน้ารับ “คอยดูไปก็แล้วกัน มันน่าสงสัย” ก๊อฟผู้ช่างสงสัยยังไม่จบเรื่อง
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| ||||||||||||||
มาทดสอบจิตใจพระเอกค่ะ
แต่นางเอกเราเรื่องไม่มากเข้าใจโลกง่ายดีนะคะ