ไดอารี่แห่งความทรงจำ-หมายเลข ๒
๒๔ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๕๗
เวลา....บ่ายแก่ๆ ต้นฤดูหนาวที่ร้อนอบอ้าว
อากาศวันนี้ร้อนถึงร้อนมาก ซึ่งก็เป็นเช่นนี้เหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา
ไม่ว่าจะเป็นฤดูอะไร แดดเมืองไทยก็ร้อนเปรี้ยงเช่นนี้เสมอๆ
น่าแปลกที่ฉันเกิดและโตที่เมืองไทย มีชีวิตอยู่มาหลายทศวรรษแล้ว
ฉันก็ยังไม่ยักกะชินกับอากาศที่ร้อนอบอ้าวของเมืองร้อนเมืองนี้ได้เลย
ตอนเมื่อสมัยฉันยังเด็ก ฉันจำไม่ได้เลยว่าอากาศมันร้อนได้ประมาณไหน
อาจเพราะหน้าร้อนเป็นช่วงเวลาของการปิดเทอมใหญ่(หัวใจว้าวุ่น :) )
ฉันกับพี่ๆคงมัวแต่วิ่งเล่นกันตามท้องร่อง ตามสวน เลยไม่รู้สึกถึงความร้อน
ของอากาศ ณ เวลานั้นกระมัง
จำได้แต่ตอนหน้าฝน เพราะต้องเดินกางร่มไปโรงเรียนตอนเช้าทุกวัน
พอตกตอนเย็น ฝนไม่ตกแล้ว ฉันก็เดินตัวปลิวกลับบ้าน โดยไม่มีร่มกลับมาด้วย
ก็ต้องโดนแม่ดุไปอีกตามเคย
ตอนหน้าหนาวสมัยที่ฉันยังเด็กนั้นอากาศหนาวมากและนานหลายวัน
ไม่เหมือนตอนนี้หนาวแป๊บเดียวเอง ที่เหลือร้อนค่อดๆ
เมื่อก่อนมันหนาว ขนาดที่ว่าหายใจออกมาเป็นควันขาวๆกันเลยทีเดียว
แต่ถึงจะหนาวขนาดนั้นฉันก็ยังไม่ชอบใส่เสื้อกันหนาวไปโรงเรียน คงเพราะอายน่ะ
ก็เสื้อกันหนาวของฉันน่ะเป็นผ้าแข็งๆสีพื้นๆ รูปทรงคล้ายเสื้อแจ็คเก็ตของผู้ชาย
ไม่ใช่เสื้อกันหนาวขนนุ่มนิ่ม เนื้อนุ่มๆ สีสวยหวานฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งอย่างของเพื่อนๆเขา
ฉันเลยต้องทนหนาวเอาหน่อย วันไหนหนาวมากๆก็จะหาเสื้อยืดมาใส่ไว้ข้างในสักตัว
แค่นี้ก็อุ่นแล้ว
มาถึงตอนที่โตแล้ว มีงานทำพอจะมีปัญญาซื้อเสื้อกันหนาวสวยๆมาใส่กับเขาบ้าง
อากาศก็ไม่เป็นใจเอาซะเลยดูสิปลายเดือนพฤศจิแล้ว อากาศยังไม่หนาวเลย
เฮ้อ...วัยรุ่นเซ็ง อดใส่เสื้อกันหนาวสวยๆ ฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งกะเขาเลย.....แฮ่ !!!!
ท่านหญิงน่าเกลียด
Create Date : 24 พฤศจิกายน 2557 |
Last Update : 27 พฤศจิกายน 2557 10:54:32 น. |
|
5 comments
|
Counter : 555 Pageviews. |
|
|