มี 3 เมืองในอินโดจีนที่มีความคล้ายกันอยู่หลายอย่าง แต่ที่เหมือนกันมากที่สุดคือเป็นเมืองที่ไม่ติดทะเล แต่อยู่ในหุบเขา-ภูเขสูง ที่ผู้คนชอบไปพักผ่อนกัน เพราะเป็นเมืองที่มีธรรมชาติสวยงาม และเป็นเมืองที่ยังไม่ได้ปรุงแต่งอะไรมากมายนัก....เมืองที่ว่า คือ ปาย - ในบ้านเรา วังเวียง -ในลาว และเมืองซาปา-ในเวียตนาม ซึ่งผมเคยไปเยือนมาแล้ว 2 เมือง คือ ปายและวังเวียง และไปมาเมืองละ 2 ครั้งด้วยซ้ำไป.... ก็ยังเหลือแต่เมืองซาปานี่แหละที่ยังไม่เคยเห็น นี่จึงเป็นเหตุหนึ่งที่ผมอยากมาที่นี่มากๆ เมื่อคืนที่สถานีรถไฟ ก็เจอฝรั่งมากมายกำลังเดินทางมาที่นี่เช่นกัน ที่ซาปานี่ค่อนข้างจะหนาวกว่า 2 เมืองที่ว่ามา เมื่อปลายปีที่แล้วที่นี่หนาวจัดจนหิมะตกด้วยซ้ำไป

โบถส์คาทอลิกในเมืองซาปา

เมื่อเข้ามาเห็นตัวเมืองของจริง ก็ได้แต่บอกว่า มิน่าล่ะคนเขาถึงอยากมากันจัง ซาปาเป็นเมืองเล็กๆ ถ้าเป็นสาว ก็กำลังแรกรุ่น เพราะนักท่องเที่ยวยังไม่ได้ทำให้เสียความบริสุทธิมากนัก อาคารเดิมๆแบบโคโลเนียลยังมีให้เห็นอยู่ทั่วไป ผู้คนในเมืองนี้มากมายด้วยชนเผ่าต่างๆ เดินกันเต็มถนนไปหมด.... ว่ากันว่าเมืองนี้ไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องปรับอากาศ เพราะอากาศเย็นทั้งปี จะมีก็แต่เตาผิงเท่านนั้นที่จำเป็น...

บ้านเรือนในซาปา ส่วนมากปลูกตามไหล่เขา

ซาปา (Sapa)

ซาปา ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของประเทศเวียตนาม ใกล้กับชายแดนจีน ห่างจากกรุงฮานอยประมาณ 350 กิโลเมตร อยู่ในเขตจังหวัดลาวไก สูง 1,650 เมตร มีอากาศหนาวเย็นตลอดปี ทำให้เพาะปลูกพืชผักผลไม้เมืองหนาวได้ดี และเป็นดินแดนแห่งขุนเขาที่มีความหลากหลายของชาติพันธุ์มากที่สุดในประเทศเวียตนาม

ร้านขายสินค้าตามถนน

ในอดีตเมืองซาปาเคยถูกให้สร้างขึ้นเป็นเมืองตากอากาศของชาวฝรั่งเศสที่เข้ามาปกครองในสมัยยุคอาณานิคม ในปี พ.ศ. 2465 และได้มีการสร้างสถานีภูเขาขึ้น เพราะด้วยเมืองซาปาโอบล้อมด้วยขุนเขาน้อยใหญ่จึงทำให้มีอากาศเย็นตลอดปี ชาวเวียตนามและชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ในฮานอย ก็จะหาเวลาพักผ่อนในช่วงวันหยุดมาที่นี่ และยังมีการทำนาขั้นบันไดมากมายท่ามกลางลาดไหล่เขาที่ทอดตัวอย่างสวยงาม

โรงแรม Holiday Sapa Hotel

เมื่อซาปาเป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวมากขึ้น ก็มีการขยายตัวด้านการท่องเที่ยว มีอาคารสมัยใหม่เกิดขึ้นจำนวนมาก มีโรงแรม ร้านอาหารแบบตะวันตก และร้านคาราโอเกะ จุดเด่นอีกแห่งของเมืองซาปาคือ โบสถ์คาทอลิก ในใจกลางเมือง

ราตรีที่ค่อนข้างเงียบในหน้าหนาว

เราไม่ได้เข้าเช็คอินที่โรมฮอลิเดย์ซาปาในช่วงเช้าที่มาถึง แต่เราเอาของไปฝากไว้ก่อน เจ้าหน้าที่ทัวร์พาเราไปตระเวนตามที่ต่างๆก่อน คือที่หมู่บ้านแค๊ทแค๊ท และเขาฮามรอง.... วันนี้ทั้งวันหมอกปกคลุมทั่วเมืองซาปา ไม่เจอแสงอาทิตย์เลย เลยทำให้อากาศที่นี่หนาวเย็นลงไปอีก หลายๆคนที่เตรียมเสื้อกันหนาวประมาณว่าเอาอยู่แบบอากาศในบ้านเรา ต้องเปลี่ยนใจหาซื้อเสื้อกันหนาวกันเพิ่มจ้าละหวั่น แต่ราคาเสื้อกันหนาวเลียนแบบที่นี่ถูกมาก ทำได้เหมือนจริงอีกต่างหาก เพียงแค่วัสดุภายในอาจจะไม่มีเหมือนของแท้ เช่นยี่ห้อ Columbia ที่นี่ถูกมากๆ

โรงแรมระดับ 3 ดาวที่เราไปพักสร้างอยู่ริมหน้าผา เวลาเราเข้าไปชั้น Lobby จึงเท่ากับชั้นที่ 5 ของโรงแรมแล้ว หลายๆแห่งคงเป็นเช่นนี้ เวลาขึ้นลงลิฟท์ต้องอ่านป้ายให้ดีว่า จากชั้นที่เราอยู่จะขึ้นหรืองลง

เมนูอาหารเอามาตั้งไว้หน้าร้าน

ว่าเรื่องของโรงแรมต่อนิดหนึ่ง คือในห้องพักและชั้นลอบบี้ จะมีเตาผิงให้ อันนี้ช่วยได้เยอะเลยล่ะ เวลาเราเจออากาศหนาวๆจากด้านนอกมา ได้อังมือให้เลือดสูบฉีด อันนี้มีประโยชน์มาก.... ในห้องอาจจะมองหาเครื่องทำความร้อน (Heater) ไม่เจอ ที่โรงแรมนี้เขาใส่เจ้า Heater ไว้ในที่นอน ต้องเปิดสวิทซ์เพื่อให้เจ้าฮีตเตอร์นั้นทำงานครับ.... ห้องโดยทั่วไปก็พอใช้ได้ ส่วนอาหารเช้า เราอย่าไปคาดหวังอะไรมากนักสำหรับโรงแรมในจีนและเวียตนาม ก็เน้นไปทางข้าวต้มและก๋วยเตี๋ยว เมื่อเทียบกับบ้านเราแล้วยังห่างไกลกันมากครับ

วันนั้นเราเข้าโรงแรมเอาบ่าย 4-5 โมง และนัดกันเดินไปทานมื้อเย็นที่ร้าน ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 100 เมตร แต่เป็น 100 เมตรที่ทรมานมากเมื่อเราต้องเดินฝ่าอากาศใกล้ๆจุดเยือกแข็งไป หลังมื้อเย็นเราไปเดินที่ถนนคนเดิน แต่เดินได้ไม่นามต้องรีบเผ่นกลับไปซุกผ้าห่มบนเตียงที่มีฮีตเตอร์ เพราะหนาวมากๆๆๆ..... เสียดาย ที่ว่าไม่ได้ออกไปเก็บความรู้ไนท์ไลฟ์มาฝากคุณๆ

บน : นักท่องเที่ยวกำลังถูกแย่งขายสินค้าให้ ล่าง : ถนนคนเดินที่ซาปา

ที่หน้าโบสถ์คาทอลิกจะมีนักท่องเที่ยวไปเก็บภาพตรงนั้นมากมาย และที่ตามมาคือ การเข้าไปเสนอขายสินค้าพวกของฝากจากชาวเขา เมื่อใครทำท่าจะซื้อ ทีนี้แหละเข้ามารุมเราเลย.... ส่วนท่านที่จะซื้อสินค้าพวกเสื้อผ้า ก็ใช้วิชาต่อรองกันมากๆหน่อย ว่ากันว่า 30% เลยนะครับ

บริเวณนั้นยังมีชาวเขาสาวๆแต่งตัวเพื่อถ่ายภาพกับนักท่องเที่ยว ผมไม่ทราบเหมือนกันว่าต้องจ่ายเท่าไหร่...เพราะคนที่ตามไปไม่เปิดโอกาสให้ได้ถ่ายกะสาวซักที....

ถ้าคุณๆไม่มีกล้อง จะให้สาวชาวเวียต ซึ่งอยู่บริเวณนั้น ถ่ายให้ก้ได้นะครับ... ที่อีกด้านของโบสถ์ มีอนุสาวรีย์อะไรซักอย่าง อ่านไม่ออก อยู่อีกฝั่งของถนน ที่นี่ก็มีสาวๆชาวเขามารอถ่ายภาพกับคุณๆด้วยเช่นกัน

เสียดายวันที่เราไปโบสถืไม่เปิดให้เราเข้าไปชมด้านใน

ชีวิตที่ต้องสู็ของเด็กชาวเขา

บน : ชาวเขาแต่งตัวเพื่อถ่ายภาพกับนักท่องเที่ยว ล่าง : สาวชาวเวียตรอถ่ายภาพให้นักท่อเที่ยว

น้ำตกซิลเวอร์ (Silver Falls)

ออกจากเมือง ซาปาไปจะอยู่ริมถนนทางไปไลโจว (Lai Chau) น้ำตกซิลเวอร์ เป็นน้ำตกที่มีความสวยงาม อยู่ริมถนน และสามารถมองเห็นได้ชัดเจนตั้งแต่ไกล มีความสูงประมาณ 100 เมตร ไหลเลาะลงมาจากหน้าผาหิน นักท่องเที่ยวสามารถเดินไปชั้นบนของน้ำตกได้แต่ต้องจ่ายค่าธรรมเนียมประมาณ 3,000 ดอง ความสูงของน้ำตกซิลเวอร์นี้ มีทั้งหมด 9 ชั้น

ถนนที่หน้าน้ำตกซิลเวอร์

จากถนนใหญ่เราจะต้องเดินขึ้นไปอีกหน่อย พอได้เหนื่อยเลยล่ะ แต่จะมีที่พักให้เป็นระยะๆ ไม่เป็นแบบรวดเดียวเหมือนน้ำตกเหวสุวัติที่เขาใหญ่ แต่ทัวร์ส่วนมากเราจะเดินไปถึงแค่สะพานประมาณ 200 - 300 เมตรตามทางขึ้นเขา ก่อนถึงสะพานเหล็ก จะมีลานให้ถ่ายภาพและมองเห็นสะพานชัดเจน

ช่วงที่เราไปแม้จะเป็นช่วงหน้าหนาว (หรือหน้าแล้ง) แล้ว แต่ยังมีน้ำตกมากอยู่ วันนี้อากาศที่น้ำตกหนาวเย็นมาก รีบเดิน รีบถ่ายภาพ แล้วกลับลงไปผิงไฟต่อ...หนาว เลยจากน้ำตกนี้ไปไกด์บอกว่าเป็นเส้นทางไปสู่ยอดเขา ฟาน ซี บัน ที่ได้ชื่อว่าสูงที่สุดในอินโดจีน คือสูงประมาณ 3,150 เมตรเหนือระดับน้ำทะเลปานกลาง ปกติจะมองเห็นจากถนนบริเวณน้ำตก แต่วันนี้อากาศปิด เลยเจอแต่หมอก

ต้องเดินขึ้นไปด้านบนอีก

วันนี้เราจะเดินแค่สะพานนี้ ไปต่อคงไม่ไหวเพราะหนาวเหลือเกิน

บน : ไปชมน้ำตกท่ามกลางความหนาวเย็น...ต้องถ่ายภาพเก็บไว้หน่อย ล่าง : มองลงไปด้านล่าง

ขึ้นมาที่ลานจอดรถ เจอหนุ่มสาวชาวเวียต เลยขอถ่ายภาพเอาไว้

ขาลงเราเดินออกไปที่ลานจอดรถ จะมีร้านค้าขายของเช่น พวกเสื้อผ้า ผ้าคลุมเตียง และอะไรอีกหลายอย่าง รวมทั้งของที่ระลึกด้วย ที่นี่ถ้าคุยกันถูกคอ (ต่อรองกันดีๆ) ก็จะได้ของถูก เวลาจะซื้ของลองชำเลียงซ้าย-ขวาดูเพื่อนๆเราหน่อย ถ้าราคาพอยอมรับได้ ก็ซื้อกันหลายๆคน จะได้ของถูกทั้งเงินและใจ....

เด็กน้อยคนนี้ทนหนาวขายของอยู่กับแม่ที่ลานจอดรถ

กลับเข้าไปทานมื้อเที่ยงที่ร้านเย้าแดงในซาปา

หลังจากชมน้ำตกเสร็จ เราเดินทางกลับเข้าไปในซาปา เพื่อทานมื้อเที่ยง ก่อนเดินทางต่อไปที่ลาวไก ผ่านหมู่บ้านตาฟิน (Taphin Village).... ร้านอาหารเย้าแดง ก็คงเป็นอีกหนึ่งร้านที่ทัวร์ไทยไปลง เข้าไปเจอพนักงานต้อนรับแต่งกายโพกผ้าแดงแบบชาวเขาเผ่าเย้าแดง ร้านอาหารจัดบนบ้าน หรือชั้นที่ 2 มีเตาผิงขนาดใหญ่สุมฟืนไม้สนไว้ ให้ลูกค้าได้ผิง ตอนเข้าร้านใหม่ๆ... อาหารวันนั้น รสชาดใช้ได้ ถือโอกาสถ่ายมาให้ชมเป็นตัวอย่าง

การเดินทางในเวียตนาม เรื่องห้องน้ำ ห้องท่ายังคงเป็นปัญหาอยู่ เพราะฉะนั้น ถ้ามีโอกาสเข้าร้านอาหาร ควรจัดการธุระให้เรียบร้อย จะไปหวังแวะปั๊มแบบบ้านเรา หมดสิทธิครับ เพราะปั๊มน้ำมันที่เวียตนามห้องน้ำไม่ค่อยสะอาด และมีไม่มากห้องด้วย..... ร้านอาหารเย้าแดงนี่ถือว่าใช้ได้ครับ เข้าไปในห้องน้ำ มีผ้าอุ่นๆไว้ให้เช็ดมือด้วย

บน : พนักงานชาวเย้าแดง ล่าง : ฮีตเตอร์แบบดั้งเดิมที่ร้านอาหาร

มื้อเที่ยงที่ร้านอาหารเย้าแดง

เด็กน้อยน่ารักแถวๆร้านอาหาร