อุโมงค์ไฮหวาน (Hai Van Tunnel) มีสองช่อง ทางขวามือสำรองไว้

รถเราจะแล่นเลียบชายทะเลดานังเพื่อขึ้นสะพานแขวนที่เพิ่งจะสร้างเสร็จ (คราวที่แล้วที่เรามาเขากำลังสร้างอยู่) ตรงนี้จะสามารถไปฮอยอันได้เร็วขึ้นกว่าแต่ก่อน.....

ชายทะเลที่ดานังกำลังได้รับการพัฒนาไปอย่างรีบเร่ง โดยที่นักธุรกิจจากชาติต่างเข้ามาปลูกสร้างรีสอร์ท สนามกอล์ฟ และบ่อนคาสิโนบนพื้นที่ๆเคยเป็นป่าช้า (สุสาน) เก่า ตลอดจนถมทะเลเพื่อเนรมิตรแหล่งท่องเที่ยวโดยชาวเกาหลี.... นี่ถ้าเรามีโอกาสไปดานังอีกครั้ง โปรแกรมทัวร์คงเพิ่มการเข้าชมสถานที่กำลังสร้างนี่แน่นอน เหมือนเขารวมเอาโปรแกรมโตเกียวดิสนีย์แลนด์ไว้เมื่อเราไปโตเกียว...

ไกลออกไปคืออ่าวดานัง และมองเห็นย่านอุตสาหกรรมใหม่เมื่ออกจากอุโมงค์

วันนี้เราจะพาคุณๆเลยไปที่หมู่บ้านแกะสลักหินอ่อน นอนเนือก และต่อไปที่ฮอยอันก่อน ก่อนที่จะกลับมาทำความรู้จักกับเมืองดานังในบล๊อกต่อไป เพราะว่า จขบ.ถ่ายภาพมาค่อนข้างเยอะ และอยากให้ภาพบรรยายแทนการเขียนนะครับ เพราะคงทำให้ท่านจินตนาการได้ดีกว่า...

ออกจากเมืองดานัง รถแล่นเลียบชายทะเลมาไม่กี่นาทีก็มาถึงหมู่บ้านแกะสลักหินอ่อนนอนเนือก ที่ได้หินอ่อนมาจากภูเขาที่อยู่ข้างๆหมู่บ้านนั้น จุดนี้น่าจะเป็นภาคบังคับของทัวร์ที่จะต้องแวะ เพราะมาคราวที่แล้ว ก็มาแวะตรงนี้เช่นกัน...

จะว่าไปแล้วฝีมือการแกะก็ไม่เท่าไหร่หรอก เมื่อเทียบกับที่บ้านเรา แต่ราคาเมื่อเทียบกันแล้วถูกว่า... การซื้อหาควรดูให้ดี เพราะมีทั้งพวกที่เทแบบมาจากเรซิน และพวกที่แกะสลักออกมาจากหิน ตอนคนเยอะๆระวังจะโดนลูกมั่วครับ..

งานแกะสลักหินอ่อนในร้านที่เราไปแวะ

ถ้าท่านใดยังไม่ได้ทำธุระส่วนตัว ก็ควรรีบทำเสียตรงนี้ เพราะห้องน้ำห้องท่าดูดีกว่าที่อื่น และอีกอย่างที่ฮอยอันน่าจะหายากอยู่ซักหน่อย

หินแกะสลัก

อีกภาพ

เรามีเวลาอยู่ที่หมู่บ้านนอนเนือกนี้ไม่มากนัก เพราะเป้าหมายของเราในวันนี้คือการไปช้อบที่ฮอยอัน ซึ่งเป็นหนึ่งในเมืองมรดกโลกของเวียตนาม และสินค้าแฮนด์เมดในเมืองนี้ก็ขึ้นชื่อเสียด้วย ไม่ว่าจะเป็นโคมไฟ แบบต่างๆ ไม้แกะสลัก หรือแม้แต่ร้านตัดเสื้อผ้าพวกสูทที่ราคาไม่แพงนัก....

ฮอยอัน

หลายๆท่านคงเคยคุ้นกับชื่อเมืองนี้นะครับ....เมือหลายปีก่อนมีหนังบ้านเราเรื่องหนึ่งตั้งชื่อว่า "ฮอนอัน ฉันรักเธอ" ไงล่ะครับ ส่วนฮอยอันที่เป็นชื่อเมืองมรดกโลกจะเป็นยังไง เราลองมาดูกันครับ...

ฮอยอัน (Hoi An) เป็นเมืองขนาดเล็กอยู่บนฝั่งแม่น้ำทูโบน (Thu Bon) ใกล้ชายฝั่งทะเลจีนใต้ เคยเป็นท่าเรือเก่าที่เจริญรุ่งเรืองมากในชื่อ “ไฟโฟ” (Faifo) หรือไฮโป (Hai Po) เมื่อราว 400 ปีมาแล้วในสมัยจามมีชื่อว่า “ได๋เจียน” (Dai Chien) ฮอยอันเป็นศูนย์กลางสำคัญของการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมระหว่างตะวันออกกับตะวันตก อเล็กซองเดร เดอ โรดส์ ผู้พัฒนาอักษรแบบโรมันสำหรับเวียดนามก็มาขึ้นฝั่งที่นี่ด้วย

ต่อมาฮอยอันได้รับความเสียหายจากการสู้รบระหว่างขุนพลตริงห์กับขุนพลเหงียน และกบฏเตยเซิน แม่น้ำทูโบนเกิดการตื้นเขิน กีดขวางการสัญจรทางทะเล และแม่น้ำเปลี่ยนทางเดิน เมืองท่าดานังจึงถูกสร้างขึ้นมาแทนที่ฮอยอัน ในปัจจุบันฮอยอันจึงเป็นเมืองที่สงบเงียบ มีสภาพบ้านเรือนที่สวยงาม สร้างด้วยไม้ มีประตูแกะสลักและห้องโปร่งๆ จนองค์การยูเนสโกและรัฐบาลโปแลนด์ได้ริเริ่มให้ทุนทำโครงการบูรณะ เพื่อปกป้องเขตเมืองเก่า และอนุสรณ์ประวัติศาสตร์ของสถาปัตยกรรมอันล้ำค่า

บ้านโบราณหลายหลังคุณๆสามารถเข้าชมได้ เขาจะมีพวกลูกหลานของเจ้าของบ้านแต่งชุด “อ๋าวหย่าย” สวยงาม คอยให้ความรู้ ส่วนมากจะเป็นภาษาเวียตนามล่ามหรือไก๊ด์จะทำหน้าที่แปล และที่ขาดไม่ได้คือการขายสินค้าที่เขาบอกว่าทำขึ้นเองไปด้วย เช่นผ้าปูโต๊ะและของที่ระลึก

ย่านเก่าแก่ที่สุดคือ ถนนเลเล๋ย ติดกับแม่น้ำทูโบน เป็นถนนสายแรกที่สร้างขึ้นเมื่อ 400 ปีเศษมาแล้ว มีสะพานญี่ปุ่นสร้างโดยชาวญี่ปุ่นเชื่อมเขตกามโฝ (Cam Pho) กับมิงห์เฮือง (Minh Huong) เป็นรูปทรงโค้งมีหลังคามุงด้วยกระเบื้องสีเขียวและเหลืองเป็นลอนคลื่น ตรงกลางสะพานมีเจดีย์ทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส สร้างอุทิศให้แก่ ดั๊ก เด (Dac De) และตรันวู (Tran Vu) บุคคลสำคัญ

สะพานญี่ปุ่น

เรื่องเล่าของสะพานญี่ปุ่น

"ว่ากันว่า ใต้พื้นพิภพนี้มีมังกรยักษ์นอนหลับอยู่ตัวหนึ่ง ส่วนหัวของเจ้ามังกรยักษ์นี้อยู่ที่ญี่ปุ่น ส่วนกลางอยู่ที่เวียตนามตรงเมืองฮอยอันนี้ และส่วนหางอยู่ที่อินเดีย.... ถ้าเมื่อไหร่เจ้ามังกรยักษ์กระดุ๊กกระดิ๊ก ก็จะนำภัยภิบัติมาสู่สถานที่ที่กล่าวมา คือถ้าส่วนหัวเคลื่อนไหว ก็จะเกิดแผ่นดินไหวในญี่ปุ่น ถ้าส่วนกลางเคลื่อนไหวเวียตนามก็จะเจอพายุ แต่ถ้าเป็นส่วนหางเลื่อนไหวก็จะทำให้อินเดียแห้งแล้ง.... ชาวญี่ปุ่นเลยแก้เคล็ดนี้โดยสร้างสะพานญี่ปุ่นนี้ครอบส่วนกลางมังกรยักษ์นี้ไว้ตรงเมืองฮอยอัน เพื่อไม่ให้มันเคลื่อน ไหวหรือกระดุ๊กกระดิ๊กตัว..." คุณไก๊ด์เขาเล่ามาน่ะ

ซ้ายบน : สะพานญี่ปุ่น ซ้ายล่าง : ทางเดินในสะพาน ขวาบน : ทางเข้า ขวาล่าง : แท่นไหว้เจดีย์ในสะพาน

ถนนในฮอยอัน

ร้านขายโคมไฟ

วัดฟุกเกี๊ยน


ถัดไปเป็น ย่านชาวจีน ที่ได้อพยพเข้ามาในช่วงเวลาปี พ.ศ. 2388 – 2428 มีบ้านประจำตระกูลประมาณ 20 หลัง หลังหนึ่งชื่อ จั่วฟุกเกี๋ยน (Chua Phuc Keien) สร้างใน พ.ศ. 2355 อยูบนถนนตรันฝู (Tran Phu) เป็นที่พบปะของผู้คนที่อพยพมาจากฟุเกี้ยน (Fukien) ที่มีแซ่เดียวกัน เราแวะเข้าไปดูด้านใน ปรากฏว่ามีชาวไทยมาบนโดยบริจาคเงินซื้อธูปที่ขดเป็นวงแล้วเขียนชื่อติดไว้พร้อมคำอธิปฐาน แล้วจุดธูปเจ้าหน้าที่ก็จะนำไปแขวนไว้ “กว่าธูปจะไหม้หมดจะใช้เวลาหนึ่งเดือน” เจ้าหน้าที่เขาบอก ส่วนราคาค่าธูปวนนี้ก็ 100,000 VND

ในวัดจะมีธูปม้วนยาวๆ สามารถจุดได้ 30 วันแขวนไว้เต็มไปหมด เห็นเขียนอธิษฐานในกระดาษเหลืองๆ แล้วตกใจ...ไทยแลนด์เกือบทั้งนั้น

ภายในวัด

ยามเย็นที่ถนนสายหลักในฮอยอัน

ทุกวันนี้ ฮอยอันยังคงเป็นเมืองขนาดเล็กเช่นเดิม แต่ก็มีนักท่องเที่ยวเข้ามาเยือนเป็นจำนวนมาก ผู้มาเยือนมักมาเยี่ยมชมร้านค้าขายผลงานทางศิลปะและหัตถกรรม ริมฝั่งแม่น้ำมีอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ บาร์ และร้านอาหารเปิดเรียงรายอยู่มากมายซึ่งดึงดูดนักท่องเที่ยวให้เข้าใช้บริการ โดยเฉพาะนักท่องเที่ยวชาวตะวันตกที่มีอยู่มากมาย....

ตึกที่มองเห็นจากสะพานญี่ปุ่นคือย่านเมืองใหม่

ซ้าย: สาวชาวฮอยอันในชุดอ๋าวหย่าย รอรับนักท่องเที่ยวชมบ้านโบราณ ขวบน: แท๊กซี่ ขวาล่าง : หน้าบ้านโบราณ

เราใช้เวลาอยู่ที่ฮอยอันตั้งแต่ประณ 1700 น จนถึงประมาณ 2000 น. จึงเดินทางกลับดานังเพื่อไปทานมื้อเย็นที่นั่น และเข้าพักที่โรงแรม Vanar Hotel ตั้งอยู่ริมแม่น้ำหาน ซึ่งเป็นแม่น้ำใหญ่ในเมืองดานัง

ตามทางที่จะเข้าดานังเราจะผ่านสะพานแขวนขนาดใหญ่ ในยามค่ำคืนสะพานนี้จะประดับประดาด้วยไปแสงสี สวยงาม และบนสะพานจะมีผู้นิยมความโรแมนติคจะมาตั้งกล้องถ่ายภาพแม่น้ำหานกันมากมาย มากไปกว่านั้นไก๊ด์เรายังบอกว่าบนสะพานแห่งนี้ท่านจะได้เจอมนุษย์ต่างดาวด้วย คือมีสองหัว ตัวเดียวประมาณนั้น... เราก้สงสัยว่าเอ๊ะมันคืออะไรกัน ซักพักก็ถึงบทเฉลย คือหนุ่มสาวชาวเวียต (ซึ่งเดี๋ยวนี้ทันสมัยแล้วนะ) มาพลอดรักกันตามริมขอบสะพาน แสดงบทหวานซึ้งโดยไม่เกรงใจเราเลย.... แถมบนนั้นยังมีคนรับถ่ายภาพให้ด้วยนะ....

ลากันตรงนี้เลยละกัน บล๊อกหน้าซึ่งเป็นตอนจบเราจะพาคุณๆ ชมเมืองดานังกันครับ..

ถนนในดานังยามค่ำคืน