Bloggang.com : tonkho-w : คำสั่งปรารถนา ตอน 21 150%

ในยามบ่ายขณะที่พลอยธาราทำขนมให้กับหลานสาวก่อนที่อีกฝ่ายจะกลับมาในวันนี้ หญิงสาวก็คิดถึงวันแต่งงานของเดซี่ซึ่งอวยพรให้กับเธอได้พบความรักที่สมหวัง ที่ตอนแรกเธอเชื่อมั่นว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นนอนเพราะยังเข็ดกับความรักครั้งแรก
แต่ให้ตายเถอะตอนนี้ความรู้สึกดังกล่าวก็ยังอยู่แต่อีกใจหนึ่งก็อยากที่จะลิ้มรสกับมันซ้ำอีกคราวหนึ่ง พร้อมกับนึกถึงคำอวยพรของนางฟ้าว่าถ้าเราไม่เปิดหัวใจบางทีความรักดีๆ อาจจะลอยหายไป แล้วยังงานวันเกิดของจาร์คอีกที่อวยพรให้เธอได้พบกับความรักที่แสนหวาน
แต่ใครจะเชื่อว่าเพียงค่ำคืนเดียวที่เธอดื่มไวน์มันจะเปลี่ยนให้เธอกับเขาเกิดความใกล้ชิดกันมากถึงเพียงนี้ ความอบอุ่นที่เธอได้รับมันช่วยลบล้างความเจ็บปวดในหัวใจได้มากทีเดียว ขณะที่นึกอย่างอมยิ้มด้วยความสุขนั้นมือเรียวก็ตักชีสบลูเบอรี่ราดไปบนเค้กที่อบเสร็จแล้วและกำลังตกแต่งอย่างสวยงามก่อนจะนำไปแช่ตู้เย็น
ซึ่งเธอกำลังเพลิดเพลินอยู่กับมันและคิดอย่างเคลิบเคลิ้ม ระหว่างนั้นก็รับรู้ว่าตนเองตกอยู่ในวงแขนแกร่งอันแสนอบอุ่นของใครบางคน พร้อมกับที่ปลายจมูกหอมไปยังแก้มนุ่มของเธอด้วยอย่างชื่นชอบ
“อุ๊ย คุณไรอัล” กายระหงเกิดอาการสะดุ้งด้วยความตกใจ ไรอัลก็เอ่ยอย่างล้อเลียนใส่
“ขวัญอ่อนจริงนะกำลังคิดถึงอะไรอยู่เหรอ คิดถึงหนุ่มคนไหนรึเปล่า” พลางสอบถามด้วยความอยากรู้
“ใช่ค่ะฉันกำลังคิดถึงผู้ชายอยู่” เธอตอบอย่างยอมรับ ไรอัลก็ทำเสียงฮึ่มฮั่มใส่อย่างไม่ชอบใจ
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าคุณคิดถึงหนุ่มที่ไหน” พร้อมกับจับร่างนุ่มให้หันมาทางตนเองเอ่ยอย่างสีหน้าที่แสดงความคาดคั้น พลอยธาราจึงแกล้งย้อนถามกลับไปอย่างรีรวน
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันนะคะ ฉันจะคิดถึงใครมันก็เป็นเรื่องของฉัน”
“ขอสั่งห้ามเลยนะเชรีตั้งแต่นี้ต่อไปคนที่ควรคิดถึงมากที่สุดคือผมคนเดียวเท่านั้น”
เขากอดกระชับเอวเล็กแน่นขึ้นกว่าเดิมด้วยการพูดอย่างเผด็จการ เวลาที่หญิงสาวเห็นเขาทำท่าบึ้งตึงและหวงตนเองมันทำให้พลอยธารารู้สึกสนุกสนาน เธอรู้แล้วว่าจะมีวิธีแกล้งผู้ชายเบื้องหน้ายังไง
“คุณจะเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะคะฉันไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฉันค่ะ”
“ผิดไปแล้วล่ะเชรีตั้งแต่นี้ต่อไปจะไม่มีคำว่าส่วนตัวสำหรับคุณอีกแล้ว ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับคุณผมต้องรู้ทุกอย่าง อย่าลืมสิผมเป็นสามีของคุณแล้วนะ แล้วคุณก็เป็นเมียของผมแล้วด้วย” ไรอัลไม่เคยประกาศสิทธิ์นี้กับผู้หญิงคนไหนเลยแต่เขากลับประกาศให้เธอฟัง
“มันก็แค่เรื่องที่ไม่ตั้งใจเท่านั้นล่ะค่ะ คุณอย่าซีเรียสนักเลยค่ะ” มือเรียวจิ้มไปยังแก้มของคนหล่ออย่างหยอกยั่ว
“ไม่รู้ล่ะต่อไปนี้อย่าหวังว่าคุณจะได้ใกล้ชิดผู้ชายคนไหนอีก”
“เผด็จการที่สุด ฉันไม่มีวันทำตามที่คุณบอกหรอก” วงหน้านวลเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มที่ยั่วให้อีกฝ่ายโกรธได้
“ก็ลองไม่ทำตามสิผมจะไม่ให้คุณลงจากเตียงเลยคอยดู จะเอาให้หมดแรงคาอกผมแทน” นัยน์ตาของเธอทำท่าทะเล้นใส่
“อุ๊ยน่ากลัวจังเลยค่ะ”
“เชรีผมพูดเรื่องจริงนะไม่ได้ขู่”
ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นขู่แบบนี้คงมีแต่คนชอบ เมื่อก่อนพลอยธารารู้สึกเฉยๆ กับการที่เขาเรียกตนเองว่าเชรี แต่พอเธอเป็นของเขาแล้วมันทำให้คำๆ นี้ดูหวานและมีความหมายขึ้นมาอย่างมากเลยล่ะ เห็นคิ้วของเขามุ่นเข้ามาชนกันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกชื่นชอบในการยั่วหยอกเขานัก
“ดูสิคะทำหน้ายุ่งจนคิ้วผูกเป็นโบหมดแล้ว”
“บอกผมมาเลยนะว่าคุณคิดถึงไอ้หนุ่มคนไหนกันถึงได้ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างนี้น่ะ”
ไรอัลที่ก้าวลงมาเห็นเมื่อครู่อดรนทนไม่ไหวด้วยความอยากรู้ อะไรกันนอนกับเขามาสองคืนแต่กลับมายืนยิ้มคิดถึงหนุ่มคนอื่นแถมถามก็ไม่ยอมบอกอีกว่าคิดถึงใครมันน่านักเชียว
“ถ้าฉันบอกว่าคิดถึงผู้ชายคนนี้มากคุณจะไปทำอะไรเขารึเปล่าคะ” ยังมีหน้ามาบอกให้เขารู้อีกนะว่าคิดถึงมาก
“ผมก็จะไปต่อยหน้ามันแล้วบอกว่าไม่ถูกชะตาด้วย”
ช่างเป็นคนที่พาลพาโลเสียจริงเชียว พลอยธาราจึงแกล้งทำเป็นอมพะนำต่อเหมือนยั่วให้อีกฝ่ายหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม นี่เธอเป็นโรคจิตรึเปล่ากันชอบเวลาที่เขาโกรธตนเองน่ะก็เขาน่าแกล้งจริงๆ นี่นายั่วนิดหน่อยก็อารมณ์ขึ้นแล้ว
“กินบลูเบอรี่พายไหมคะ” ปลายนิ้วของเธอจิ้มไปยังชีสสีม่วงที่อยู่ในถ้วยและจิ้มไปยังจมูกคมสันที่ทำท่าฟึดฟัดอย่างชอบใจพลอยธารายิ่งนัก
“เชรีตอบมาเลยนะว่าผู้ชายคนนั้นมันเป็นใครกันอย่ามาทำเลี่ยงเป็นเรื่องอื่นอย่างนี้” ดูเหมือนเขาจะอยากรู้มากเสียจริงว่าใครกันบังอาจมาทำให้เธอคิดถึงมากแทนที่จะเป็นตนเองกัน
“อย่างนั้นฟังให้ดีนะคะว่าฉันกำลังคิดถึงผู้ชายที่ชื่อไรอัลค่ะ ไปต่อยเขาสิคะแล้วบอกว่าไม่ถูกชะตาด้วย”
++++++++++++
เอาตอนต่อไปมาแปะให้อ่านต่อค่ะ ทุกคน คิดถึงทุกคนนะคะ ตอนนี้กำลังปรู๊ปต้นฉบับอยู่ค่ะ ปกคนวาดไม่ทัน ข้าวเลยต้องเอาปกเก่ามาใช้ก่อน แ
ฝากนิยายข้าวเรื่องอื่นด้วยนะคะ