แรมสายมากๆๆ ก็เลยต้องตัดสองที่หลังออกไป
ลากกระเป๋าออกจากโรงแรมกันเลย เพราะเราจะไปขึ้น NEX ที่สถานีโตเกียว แต่ไปจองที่นั่งและเวลา NEX กันก่อนที่ office @ Ikebukuro คนเยอะ รอนานเหมือนกัน
เริ่มเดินทางลากกระเป๋ากันไป พอไปถึงที่สถานี Omiya มีล็อคเกอร์ฝากกระเป๋าก็เลยยัดเข้าไป เวลาฝากกระเป๋า จะมีสลิปพริ้นท์ออกมา สลิปนี้สำคัญนัก ห้ามทิ้งเด็ดขาด เพราะจะมีรหัสเปิดเอากระเป๋าออกมา ตะแรกเราก็ไม่รู้ งงๆ แต่ยังเก็บสลิปไว้อยู่ ไม่งั้นยุ่งตาย ตอนเอากระเป๋าออกให้สาวญี่ปุ่นช่วยบอกวิธี
นั่งรถไฟต่อไปที่พิพิธภัณฑ์ มีคนพอสมควร ลช.ชอบนะ เดินดูซะนานเลย พอใกล้เวลากลับ เดินไปดูของที่ระลึกเป็นเกี่ยวกับรถไฟซะส่วนใหญ่ พอจะออกเพิ่งเห็นว่าเขามี simulator ขับรถไฟด้วย มี 4 แบบไม่ซ้ำกันด้วย ลช ได้ลองรถไฟแบบธรรมดา แต่ละรอบได้นานเหมือนกัน น่าจะคนละสถานี
ลช ได้เล่นแค่แบบเดียว ก็ต้องไปกันแล้ว
กลับไปสถานี omiya เราเลยจะลองไปสถานีโตเกียวด้วย shinkansen แต่พอไปสอบถาม พนง.ที่สถานี เขาแนะนำว่าไป tobu express ก็ได้ เขาก็ช่วยกดๆ ตั๋วให้ ราคาถูกกว่า เดินทางด้วยระะยะเวลาเท่ากัน
มาถึงสถานีโตเกียว ด้วยเวลาเหลือๆ จะพาเดินเล่นที่สถานีก่อน แต่ ลช ไม่เอา ไม่อยากเดิน คงเพราะมีกระเป๋า ก็เลยมารอรถ NEX ไปสนามบินนาริตะ เช็คอินออนไลน์มาแล้ว เข้าแถว business ได้ ก็รอไม่นาน มีแต่คนไทยทั้งน้าน
ทุกอย่างเรียบร้อย ก็เดินเล่นกันที่ duty free ด้านใน ได้ขนมพอควร จริงๆ ในระหว่างทริปนี้ เราไม่ค่อยได้ซื้ออะไรกันนะ ส่วนใหญ่ก็ไปเที่ยวๆ ก็ไม่ได้สนใจซื้อของกันเท่าไหร่ มาได้ที่สนามบินนี่แหละ พร้อมกับได้รองเท้าผ้าใบ 1 คู่ ถูกกว่าในร้าน แต่ตอนเรามาคนเดียวอีกรอบ ช่วงกลางๆ ปี ที่ร้านเขามีลดราคา ถูกกว่าซื้อที่สนามบินเยอะเลย
เดินไปเดินมา ลช หิวข้าวซะแล้ว ก็เลยพานั่งกินด้านในใกล้ๆ กับเกต ไม่แพงนะ ลช บอกอร่อยดี เราไม่ได้กินไร
จากนั้นก็ไปหน้าเกต คนเยอะมาก ไม่มีที่นั่ง มีคุณป้าคนนึงสละที่นั่งให้ เกรงใจนะ เพราะหนุ่มสาวมากมายเขาก็ไม่ได้สนใจ แต่เราก็ไม่ได้คิดไรนะ ลช ก็โตพอควรแล้ว แต่คุณป้าท่านนี้กลับสละที่นั่งให้ คุณป้าบอกว่านั่งมานานแล้ว ก็เลยได้มีโอกาสคุยกัน
จากนั้นก็ขึ้นเครื่อง จนถึงมาเมืองไทยเวลาบ้านเราเที่ยงคืนกว่าๆ ระหว่างรอกระเป๋า เจอคุณป้าที่คุยกันก่อนขึ้นเครื่อง
น้ำใจของคุณป้าล้นเหลือมากมาย เห็นว่ามากันสองคนแม่ลูก ไม่มีใครมารับ เราจะกลับแท็กซี่ แต่คุณป้าเป็นห่วง อาสามาส่งให้ถึงบ้านเลย เพราะบ้านคุณป้าก็สามารถกลับทางบ้านเราได้
กลับมาถึงบ้าน ลช เล่าเป็นคุ้งเป็นแควให้ยายฟังถึงความสนุกสนาน และการที่เราพาหลงทิศ หลงทาง
ก็ไปกันได้เนอะ 2 คนก็ไม่ได้รู้อะไรมาก ลองผิดลองถูกกัน
การเดินทางช่วยเปิดโลกทัศน์
ตอนอยู่ที่ญี่ปุ่น ยังไม่ทันจะกลับเลย ลช บอกว่าขอมาอีกนะ เขาอยากเห็นฟูจิซัง ไม่อยากเห็นแค่บนเครื่องบินเท่านั้น ให้พามาอีก เขาอยากมา จะหลงยังไงเขาก็ไม่ว่า
ระหว่างเดินทาง ลช เป็นผู้ช่วยได้ดีมาก ตอนที่ไปเที่ยว disney sea ก็ช่วยดูแผนที่หาทางลัดเดินได้เร็วขึ้นด้วย
เปิดโลกแห่งการเรียนรู้สำหรับหนุ่มน้อย โลกนี้กว้างยิ่งนัก มีอะไรให้เรียนรู้มากมาย
