The walker's journal : "ไกล เดินไม่ไหวหรอก"

ผมเพิ่งกลับมาจากการประชุมที่หาดใหญ่

ครั้งสุดท้ายที่ไปหาดใหญ่คือเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ไปครั้งนี้จึงเหมือนคนแปลกหน้าของเมืองโดยสิ้นเชิง เพราะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับตัวเมืองหลงเหลือเลย นี่ยังไม่นับว่าโรงแรมซึ่งเป็นสถานที่จัดการประชุมเพิ่งจะเปิดใหม่ได้ประมาณครึ่งปี และอยู่ห่างจากย่านใจกลางเมืองออกไปพอสมควร

ด้วยความที่หน้าที่การงานสูงขึ้น ภาระหน้าที่ในการประชุมครั้งนี้จึงไม่เพียงแค่เข้าไปนั่งฟังและพูดเมื่อถึงกาลเทศะอันควรเท่านั้น แต่ยังมีบทบาทหน้าที่อื่นที่ต้องทำคู่ขนานกันไปกับการประชุมด้วย

ผลก็คือเมื่อถึงเวลาที่จะได้เป็นตัวของตัวเองบ้าง พรรคพวกก็พากันไปเตร็ดเตร่กันหมดแล้ว ครั้นจะนอนอยู่โรงแรมเฉยๆหรือ การมาหาดใหญ่แล้วไม่ได้หิ้วของฝากกลับบ้านคงเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร

ระหว่างที่อยู่ในโรงแรมได้ถามพนักงานยกกระเป๋าว่าจะไปหาซื้อของฝากได้ที่ไหน

พ่อหนุ่มคนนั้นบอกว่า ถ้าเป็นของกินของใช้ ต้องไปตลาดกิมหยง แต่เวลาที่ผมถามนั้นเกือบห้าโมงเย็นแล้ว วันนี้ไปไม่ทันแน่นอน เขาแนะนำว่า ถ้าจะไปวันนี้ให้ไปตลาดสันติสุข พร้อมกับโฆษณาว่า

"ขายของก๊อปเกรดเอครับ" ไม่ต้องระแวงเลยว่าได้ซื้อของเลียนแบบในราคาของจริง

ตกลงว่าจะไปตลาดสันติสุข

ที่ล็อบบี้ไม่มีแผนที่เมืองหาดใหญ่ให้ ข้อนี้ไม่รู้ว่าเพราะ ททท.ไม่ใส่ใจหรืออย่างไร แต่เจ้าสิ่งนี้มันดึงดูดนักท่องเที่ยวไปยังสถานที่น่าสนใจได้ง่ายกว่าgoogle map หรือรีวิวบน facebook เป็นไหนๆ

แต่ในเมื่อไม่มีผมก็จำเป็นต้องทำตัวแบบวัยรุ่นคือเปิดgoogle map หาตำแหน่งตลาดสันติสุข พบว่าห่างจากโรงแรมไปเป็นระยะการเดินประมาณครึ่งชั่วโมง

เพื่อความแน่ใจว่าแผนที่ไม่หลอก ออกมานอกโรงแรมได้หน่อยจึงถามคนแถวนั้น เขาชี้ทางให้ตรงกัน แถมยังพยายามจะเรียกจักรยานยนต์รับจ้างให้ด้วย

"ไกลครับ พี่เดินไม่ไหวหรอก"

บังเอิญไม่มีจักรยานยนต์รับจ้างที่ว่างอยู่แถวนั้น พ่อหนุ่มผู้น้ำใจดีก็ยังอุตส่าห์บอกว่า ให้เลี้ยวขวาตรงแยกข้างหน้า ไปอีกสักหน่อยจะมีวินอยู่ เรียกได้เลย ราคาควรจะประมาณนี้ ถ้าเรียกแพงกว่านั่น ให้ต่อราคาลงมา

น่ารักจริงๆ

ผมขอบคุณเขาแล้วเริ่มออกเดิน พอเข้าย่านตัวเมือง google map ก็เริ่มรวนเนื่องจากยอดตึกบัง จับสัญญาณ gps ไม่เสถียร ก็ได้อาศัยถามทางมาเรื่อยๆ คนหาดใหญ่เอื้อเฟื้อมาก บอกทางอย่างเต็มใจทุกคน

ท้ายที่สุดใช้เวลา 20 นาทีเศษๆตามประสาคนที่เดินออกกำลังกายจนชินที่จะเดินเร็วกว่าคนทั่วไป ในขณะที่ google ใช้ฝีเท้าเฉลี่ยของคนที่เดินตามสบายในการคำนวณเวลา

เหงื่อซึมนิดๆ แต่ไม่ถึงกับรู้สึกว่าไกลเดินไม่ไหวอย่างพ่อหนุ่มคนนั้นว่า

ซื้อของเสร็จเดินกลับโรงแรม ระหว่างทางหมายตาร้านแต่เตี้ยมไว้ร้านหนึ่ง

เช้าวันถัดมาผมสละสิทธิ์อาหารเช้าโรงแรมเดินมาจิบชาร้อนแกล้มแต่เตี้ยมที่นั่น ก่อนจะเดินกลับไปอาบน้ำที่โรงแรม

ระหว่างการประชุมวันนั้น คุยกับบางคนที่มาถึงหาดใหญ่ก่อนผม เขาบอกว่าได้ไปกินแต่เตี้ยมที่ร้านเดียวกันนั้นมาแล้วเหมือนกัน แต่นั่งตุ๊กๆ ไปจากหน้าโรงแรม เพราะ "ไกล เดินไม่ไหวหรอก"

ผมอดคิดไม่ได้ว่า เพียงแค่เดินออกกำลังกายเป็นประจำมันเปลี่ยนทัศนคติของผมไปให้ต่างจากคนอื่นได้ขนาดนี้ทีเดียวหรือ

มันอดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมคนบางคนเดินซื้อของได้นานเป็นชั่วโมงๆ แต่เลือกที่จะนั่งรถไปยังแหล่งซื้อของทั้งที่ใช้เวลาเดินไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดี

Create Date : 25 กรกฎาคม 2560 Last Update : 25 กรกฎาคม 2560 19:55:37 น. Counter : 436 Pageviews.		1 comments
Share Tweet