BlogGang.com : : นักเขียนสีเทา : 6 : รักหลอกๆ ต้องบอกให้รู้

นักเขียนนามปากกา "จันทร์ทอแสง" เขียนนิยายแนว 20+ ทั้งโลกสวยและโลกไม่สวย

กันยายน 2558

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

10 กันยายน 2558

6 : รักหลอกๆ ต้องบอกให้รู้

6 : รักหลอกๆ ต้องบอกให้รู้

ตอนที่ 6

รักหลอกๆ ต้องบอกให้รู้

รถยนต์ของพิรัชต์จอดสนิทยังลานจอดรถกว้างด้านข้างบริษัท ที่ตรงนี้ในยามปกติจะใช้เป็นที่จอดรถสำหรับพนักงานและผู้ติดต่อ แต่วันนี้เป็นวันหยุด รถจึงไม่มีสักคัน เหมาะสำหรับใช้เป็นที่ฝึกหัดขับรถ

ขั้นแรกพิรัชต์บอกถึงส่วนต่างๆ ที่สำคัญในรถให้กัญญ์วรารู้ก่อนว่าอะไรเป็นอะไรและใช้งานอย่างไร ซึ่งหญิงสาวก็รู้จักเป็นอย่างดี เพราะถึงแม้เธอจะขับรถไม่เป็น แต่ก็เป็นผู้โดยสารบ่อยและสังเกตเป็นประจำ หลังจากนั้นเขาก็สอนเทคนิคง่ายๆ ให้กับเธอ เช่นการมองกระจกหลังและกระจกด้านข้าง พร้อมกันนั้นก็ให้คู่มือกฎจราจรกับเธออีกหนึ่งเล่มด้วยเพื่อให้เธอศึกษา

สองชั่วโมงผ่านไป ภาคทฤษฎีก็เป็นอันสมบูรณ์ ต่อมาก็เป็นขั้นของการปฏิบัติจริง ซึ่งดูกัญญ์วราจะตื่นเต้นพอสมควร หญิงสาวหายใจเข้าลึกและกำมือแน่นเป็นพักๆ ยิ่งต้องมานั่งหลังพวงมาลัยด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เธอมือไม้สั่น หลงๆ ลืมๆ สิ่งที่ครูจำเป็นบอกจนเกือบหมด

ทำไมพิรัชต์ไม่เอารถที่ราคาถูกกว่านี้มาให้เธอลอง...หญิงสาวพูดในใจ แม้เธอจะไม่ใช่คนเล่นรถแต่ก็รู้ว่ารถคันนี้ราคาหลายล้านบาท เกิดเธอขับผิดๆ ถูกๆ แล้วรถเกิดพังขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ

“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ รถคันนี้สี่ล้อ ขับยังไงก็ไม่ล้มหรอก นอกจากคว่ำ”

“คุณพี!” หญิงสาวอุทาน นี่คือคำพูดที่ใช้ให้กำลังใจกันงั้นหรือ

“ผมพูดเล่นครับ” พิรัชต์หัวเราะ “ถ้าคุณขับไม่เร็ว ไม่หลุดโค้ง ไม่ตกสะพาน รับรองว่ามันไม่คว่ำแน่ๆ แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าจะชนด้วย ที่นี่เป็นลานโล่ง และไม่ต้องกลัวว่าจะชนอะไรเพราะผมนั่งกับคุณตรงนี้ เกิดอะไรขึ้น ผมช่วยคุณได้ ขอแค่คุณอย่าตกใจจนเหยียบคันเร่งแล้วกัน” เขาเตือน คำพูดของเขาสร้างกำลังใจและความอุ่นใจให้กัญญ์วราอย่างประหลาด

ผมนั่งกับคุณตรงนี้ เกิดอะไรขึ้น ผมช่วยคุณได้

ใจของเธอเต้นแรงเมื่อนึกถึงประโยคนี้ ไม่ว่าเขาจะพูดด้วยเหตุผลอะไร จะจริงหรือแค่ปลอบ แต่ก็ทำให้เธออดคิดเป็นจริงเป็นจังไม่ได้

ไม่ๆๆ ไม่ได้ๆ จะคิดแบบนั้นไม่ได้ แม้ว่าตอนนี้เธอจะมีตำแหน่งเป็นคนรักของเขาเพิ่มเข้ามา แต่ก็เป็นแค่เรื่องหลอกๆ เท่านั้น เธอจะคิดเป็นจริงเป็นจังไม่ได้

ท่องเอาไว้ นี่คือชีวิตจริง ไม่ใช่ละครหลังข่าว และไม่ใช่นิยายพาฝันด้วย

หญิงสาวเตือนตัวเองก่อนเรียกสมาธิให้กลับมาจดจ่อที่ลานโล่งเบื้องหน้า ขืนให้ใจถลำไปมากกว่านี้ มีหวังการสอนขับรถในวันนี้คงเหลวแน่ๆ

เครื่องยนต์สตาร์ทแล้วไม่ดับ ถือเป็นสัญญาณดี กัญญ์วราเข้าเกียร์ตามที่ถูกสอน เท้าก็ค่อยๆ เหยียบคันเร่ง เกียร์ออโต้แบบนี้ก็ดีอย่างคือแค่เหยียบเบรกกับคันเร่งเท่านั้นก็ขับได้แล้ว ส่วนเรื่องเกียร์ก็ค่อยเปลี่ยนตอนจอด จุดสำคัญที่สุดคือต้องบังคับพวงมาลัยให้มั่งคงและต้องคอยดูรถซ้ายขวาหน้าหลังให้ดีๆ ด้วย

แต่มือใหม่ใสกิ๊งอย่างเธอจะไม่ให้ตื่นกลัวก็คงเก่งเกินไป หญิงสาวกุมพวงมาลัยแน่นเพื่อให้มั่นคงแต่ดูเหมือนว่าจะแน่นเกินไปจนเกิดอาการเกร็ง ล้อเคลื่อนเฉียงไปหน่อยเดียวเธอก็ตกใจรีบบิดพวงมาลัยกลับทำให้รถเสียการทรงตัว

“ค่อยๆ ครับ หมุนนิดเดียวก็พอไม่ต้องหัก ทำแบบนั้นเดี๋ยวรถก็เหวี่ยงพอดี” ชายหนุ่มร้องเตือนแล้วช่วยจับพวงมาลัยไว้ มือของเขาวางซ้อนบนมือของเธอเพื่อควบคุมน้ำหนัก และนั่นทำให้เขารู้ว่ามือของเธอเย็นมาก

“ค่อยๆ เหยียบคันเร่ง อย่าเหยียบจนมิดครับ เร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เดี๋ยวคุณจะรู้เองว่าควรเหยียบขนาดไหนถึงจะพอดี ถ้ารู้สึกเร็วเกินก็ผ่อนเท้าออก ใช่...แบบนั้นแหละครับ ดีมาก” ครูจำเป็นพูดอย่างพอใจเมื่อเธอควบคุมความเร็วได้ดี จะมีก็แต่มือที่ยังควบคุมพวงมาลัยไม่ได้

“คราวนี้เลี้ยวนะครับ ค่อยๆ หมุนพวงมาลัยไป ไม่ต้องรีบ ใจเย็นๆ ช้าๆ” พิรัชต์บอกแต่ดูเหมือนว่านักเรียนของเขาจะรนเกินไป เธอมีปัญหาเรื่องการบังคับพวงมาลัยอยู่แล้ว เมื่อบอกให้เลี้ยว เธอก็จัดการบิดพวงมาลัยไปครึ่งรอบ รถเซนิดหน่อย ทำให้ครูจำเป็นที่เอียงตัวมาช่วยเธอจับพวงมาลัยถึงกับหน้าทิ่มจากแรงเหวี่ยง

และจุดที่ใบหน้าของเขาทิ่มลงไปก็คือแก้มข้างหนึ่งของลูกศิษย์สาว!

“อุ๊ย!” กัญญ์วราอุทานพร้อมเท้าที่เหยียบเบรกด้วยความตกใจ ทำให้รถหยุดกะทันหันทั้งๆ ที่ยังเลี้ยวไม่สุด คราวนี้นอกจากใบหน้าของพิรัชต์แล้ว ตัวของเขาก็โถมเข้าหาคนขับ มือของเขายังจับซ้อนมือของเธออยู่บนพวงมาลัยจึงไม่อาจคุมร่างกายของตัวเองไว้ได้

ปากของเขาแตะยังแก้มเนียนของกัญญ์วราอีกรอบ แถมยังเป็นแก้มที่ใกล้ริมฝีปากอีกด้วย พิรัชต์เองก็ตกใจไม่แพ้กัน หลังจากคุมสติตัวเองได้ เขาก็รีบดันตัวออกมา

“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่มบอกเสียงตื่น

“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ” เธอบอกเสียงสั่นเพราะยังตกใจไม่หาย จนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “เกดคิดว่าน่าจะไปเรียนที่โรงเรียนดีกว่าค่ะ แค่นี้ก็รบกวนคุณพีมากเกินไปแล้ว”

“เอาแบบนั้นก็ได้ พรุ่งนี้คุณหาโรงเรียนสอนขับรถที่อยู่ใกล้ๆ ที่ทำงานเลยนะ แล้วยังไงเดี๋ยวผมจะไปส่ง” เขาเห็นดีด้วย เพราะไม่อยากสอนไปเกิดอุบัติเหตุไปแบบนี้

“เกดเดินทางไปเรียนเองดีกว่าค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ผมให้คุณไปเรียน ผมก็ต้องไปส่งคุณสิ แต่พรุ่งนี้คงไม่ได้ เพราะมีงานตอนเย็น คุณรู้แล้วใช่ไหม” เขาชวนคุยเรื่องงาน ความจริง เขารู้อยู่แล้วว่ากัญญ์วรารู้เรื่องงานของเขาเป็นอย่างดี เพราะทุกงานต้องผ่านเธอก่อน

“ค่ะ พรุ่งนี้ตอนเย็นมีงานสังสรรค์ของบริษัทคุณสมพงษ์ จัดเลี้ยงฉลองที่มียอดขายเกินพันล้าน”

“และงานนี้คุณต้องไปกับผมด้วย”

“คะ เกดต้องไปด้วยหรือคะ” เธอถามเสียงแปลกใจ

“ถ้าในฐานะของเลขาคุณไม่ต้องไป แต่ครั้งนี้คุณต้องไปในฐานะคนรักของผม” ชายหนุ่มตอบ

...คนรักของผม...ฟังแล้วทำไมถึงได้รู้สึกหัวใจพองโตแบบนี้นะ

เช้าวันทำงานแรกของสัปดาห์ กัญญ์วรามาในมาดใหม่ที่นำมาซึ่งความแปลกตาและแปลกใจของเพื่อนๆ เป็นอย่างมาก และแน่นอนว่าเธอต้องหนีไม่พ้นคำแซวของรุ่นพี่และเพื่อนที่ร่วมงานกันมานาน

“อะไรเข้าสิงเธอห๊ะยายเกด ถึงได้ลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองแบบนี้” พี่จุ๋มร้องถามเสียงหลงเมื่อเจอหน้าพร้อมทั้งเดินรอบตัวรุ่นน้อง

“ตอนเดินเข้ามานี่จำแทบไม่ได้เลยนะ คิดว่าพนักงานใหม่ซะอีก นี่ถ้าเกดไม่ทักคงจำไม่ได้จริงๆ แปลกไปมากเลยนะเรา ไปถูกหวยมาเหรอ หรือว่ากำลังมีความรักจิ๊จ๊ะกับใคร” พี่แจงถามมาอีกคนพร้อมทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียน

“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นค่ะ ก็แค่...”

ท่านประธานให้เปลี่ยน...กัญญ์วรานึกตอบในใจ แต่คงตอบแบบนั้นออกไปไม่ได้

“ก็แค่อยากปรับปรุงตัวเองน่ะค่ะ วันก่อนคุณพีบอกว่าเกดต้องออกไปกับเขาบ้างในบางวัน เกดกลัวคุณพีจะขายหน้าที่มีเลขาแต่งตัวเชยๆ ก็เลยอยากปรับปรุงการแต่งตัวสักหน่อยน่ะค่ะ”

“มันก็จริงนะ เพราะเกดแต่งตัวเกินกว่าอายุจริงไปหลายปีเลยล่ะ ถ้าพี่ไม่รู้จักเกดก็คงคิดว่าเกดอายุน่าจะสามสิบกว่า ทั้งที่ความจริงเพิ่งจะยี่สิบห้า เอ๊ะ...เบญจเพสพอดีเลยนี่ ท่าทางเบญจเพสของเกดคงมีแต่เรื่องดีๆ แน่เลย” พี่จุ๋มทักอย่างนึกขึ้นได้

“ขอให้มีแต่เรื่องดีๆ อย่างที่พี่จุ๋มบอกค่ะ” หญิงสาวสนับสนุน เธอผ่านวันเกิดปีที่ยี่สิบห้ามาได้สามเดือนแล้ว ซึ่งที่ผ่านมา หญิงสาวไม่ค่อยเชื่อเรื่องอาถรรพณ์เบญจเพสเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้ลบหลู่

แต่ก็ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนตัวเองในครั้งนี้ จะเป็นเรื่องดีของเธอหรือเรื่องแย่กันแน่ เพราะคนที่เธอต้องต่อกรเป็นคือคนรักเก่าของพิรัชต์ ที่ขึ้นชื่อในเรื่องการตามตื๊อไม่เป็นรองใคร

ช่วงเที่ยง กัญญ์วราออกไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงานก็ยังมีเสียงทักเสียงถามไม่ขาดสายถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ พร้อมกันนี้ก็ยังชมเธออีกด้วยว่าน่าจะแต่งแบบนี้ตั้งนานแล้ว หลายคนถึงกับเหลียวหลังและเดินกลับมามองเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ผิดคน และหลายคน โดยเฉพาะหนุ่มๆ ก็เริ่มมีไมตรีกับเธอมากขึ้น จากที่ไม่เคยคุย ไม่เคยทัก ก็เข้ามาพูดคุยถามไถ่และเอ่ยชม

กัญญ์วราได้รับคำชมทั้งวัน แต่ก็ไม่มีใครทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงเท่ากับคำชมของพิรัชต์ และสายตากับรอยยิ้มของเขายามมองมาก็ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนวูบขึ้นอย่างประหลาด

หลังเลิกงาน พนักงานส่วนใหญ่กลับกันหมดแล้ว แต่กัญญ์วรายังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ ตอนนี้หญิงสาวกำลังเติมแป้งบนใบหน้า หากเป็นยามปกติเธอคงปล่อยให้เลยตามเลย แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เธอต้องพร้อมและดูดีเสมอ โชคดีที่เธอพอจะแต่งหน้าเป็นบ้างนิดหน่อย จึงไม่ลำบากเท่าไหร่ และโชคดีอีกอย่างที่เธอเป็นคนมีเครื่องหน้าสมบูรณ์อยู่แล้ว แค่ปัดมาสคาร่า ปัดแก้ม เติมลิปสติก ก็เป็นอันเสร็จพิธี

นั่งรอเจ้านายโดยการเล่นโทรศัพท์ฆ่าเวลาเกือบครู่ พิรัชต์ก็ออกจากห้องทำงาน วันนี้ทั้งสองต้องไปร่วมแสดงความยินดีกับลูกค้ารายหนึ่งที่จัดฉลองยอดขายทะลุเป้า ความจริงแล้วงานนี้พิรัชต์ต้องไปคนเดียว แต่เขาอยากให้กัญญ์วราไปด้วย เหตุผลคือต้องการเปิดตัวเธอในฐานะที่มากกว่าเลขา และการออกสื่อน่าจะเป็นการบอกกล่าวที่รวดเร็วและกว้างขวางมากกว่าช่องทางอื่นๆ

ทุ่มกว่า รถยนต์คันหรูของพิรัชต์ก็ขับมาจอดในอาคารจอดรถของโรงแรมกลางเมือง ซึ่งใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงสังสรรค์ กัญญ์วราไม่ได้เปลี่ยนชุดใหม่ เพราะชุดทำงานของเธอในวันนี้เป็นเสื้อสีขวาคอวีมีระบายตรงอกคู่กับกระโปรงสีดำและเข็มขัดเส้นใหญ่อวดเอวคอดกิ่ว ซึ่งใช้เป็นชุดออกงานได้เลย ส่วนพิรัชต์อยู่ในชุดเชิ้ตสีพื้นสวมทับด้วยสูทสีเข้ม เป็นชุดปกติสามัญที่ใช้ออกงาน

ผู้คนมากหน้าหลายตาผลัดเปลี่ยนกันมาทักทายนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงพร้อมทั้งเหลือบมองสาวข้างตัวของเขาด้วยความสงสัย เขาเพียงแล้วโอบเอวของกัญญ์วราไว้ ท่าทางสนิทสนมแบบนั้นน่าจะเป็นตัวบอกได้ดีว่าเธอเป็นอะไรกับเขา หลายคนยิ้มรับและไม่ได้ถามอะไรต่อก่อนเลี่ยงไปคุยกับคนอื่นบ้าง

“เขาไปแล้ว ปล่อยเถอะค่ะคุณพี” หญิงสาวกระซิบบอก

“หวังว่าคุณคงไม่อึดอัด” เขาถามพร้อมลดมือลง ส่วนกัญญ์วราทำได้เพียงยิ้ม
จะให้เธอตอบว่าอะไรดี จะให้บอกว่ารู้สึกดีอย่างนั้นหรือ ก็คงไม่ใช่ แต่ที่แน่ๆ เธอรู้ว่าตัวเองไม่รู้สึกอึดอัดกับการกระทำของเขาเลย แต่จะให้บอกตามความรู้สึกตรงๆ ก็คงไม่ได้

“คุณพีคะ” เสียงหวานๆ เรียกมาจากทางด้านหลัง ช่วยคลี่คลายให้กัญญ์วราหยุดคิดหาคำตอบให้เขา ทั้งสองหันไปมองตามเสียงและเห็นหญิงสาวในชุดกระโปรงสั้นสีหวานกำลังเดินตรงเข้ามา

“ดีใจจังเลยค่ะที่เจอคุณ มิ้นต์ไปหาคุณที่บริษัทตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยเจอเลย” หญิงสาวคนนั้นบอกพร้อมทั้งมองสาวสวยข้างตัวพิรัชต์อย่างพิจารณา “เอ๊ะ!” เธออุทานพร้อมขมวดคิ้วอย่างไม่แน่ใจ

“มิ้นต์เพิ่งทราบว่าคุณให้เลขามาด้วย”

“ครับ เกดจะได้ชิน เพราะต่อไปก็ต้องออกงานกับผมบ่อยขึ้น” เขาตอบกลางๆ

“ดีจังเลยนะคะเลขาของคุณเนี่ย ทำงานในเวลาแล้วก็ยังทำนอกเวลาให้ด้วย แบบนี้ปลายปีต้องแจกโบนัสหนักๆ แล้วละค่ะ” มิ้นต์ยังคงยิ้มหวานและไม่ทันสังเกตคำพูดของเขา เพราะหากใส่ใจสักนิดก็คงนึกสงสัยว่าทำไมเลขาต้องออกงานกับเจ้านายบ่อยๆ ด้วย

“แต่งานนี้เป็นงานขอบคุณลูกค้าและเลี้ยงฉลองกัน ไม่มีอะไรให้เลขาคุณจดหรอกค่ะ คุณพีไม่น่ารบกวนเธอเลยนะคะ คุณให้เลขาไปเดินสำรวจงานแล้วคุณไปตรงโน่นกับมิ้นต์ดีกว่าค่ะ เพื่อนมิ้นต์อยู่ตรงโน่นเยอะแยะเลย” หญิงสาวเอ่ยชวน

“จะดีหรือครับ” พิรัชต์ลังเลพร้อมมองเลขาสาวเหมือนขอความเห็น ขณะที่กัญญ์วรายิ้มคล้ายให้เขาตัดสินใจเอง

“ดีสิคะ เลขาของคุณก็คงไม่อยากเดินตามเจ้านายต้อยๆ แบบนี้หรอกค่ะ ให้เธอไปเดินเล่นผ่อนคลายบ้าง อย่าใช้งานลูกน้องหนักเกินไปสิคะคุณพี”

“เกดไม่ได้มาทำหน้าที่เลขาครับ เขาเป็นมากกว่านั้น” พิรัชต์บอกแล้วโอบเอวแฟนกำมะลอของเขาแน่นพร้อมกันนั้นก็ขมวดคิ้วมองกัญญ์วราไปด้วย

“ขอโทษคุณมิ้นต์ด้วยนะคะที่เกดให้คุณพีไปกับคุณไม่ได้ ยังไงเราสองคนขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกก่อนเดินเลี่ยงออกไป ปล่อยให้มิ้นต์ยืนอึ้งด้วยความไม่เข้าใจก่อนเธอจะสะบัดหน้าและเดินหนีไปหาเพื่อน

เมื่อพ้นสายตาของสาวสวยคนนั้นแล้ว กัญญ์วรากับพิรัชต์ก็ถอนใจออกมาพร้อมกัน แม้จะไม่ได้ตกอยู่ในสถานการณ์คับขันแต่นี่ก็คืองานแรกของเธอ ทำให้หญิงสาวอดเกร็งไม่ได้

“เราคงต้องมาตกลงกันใหม่แล้วล่ะ” เขาเริ่มต้น “ต่อไปคุณแสดงออกได้เต็มที่เลยนะ เพราะเราคือคนรักกัน”

กัญญ์วราใจเต้นแรงอีกแล้วเมื่อได้ฟัง

“ผมรู้ว่าจุดประสงค์คือหลอกฟ้า แต่ผมก็อยากให้คุณแสดงให้เนียนกับทุกคน เพราะนอกจากฟ้า ผมก็ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายด้วย”

“คุณพีไม่คิดจะชอบพวกเธอเลยหรือคะ เกดว่าคุยกันไว้เพื่อศึกษาก็ไม่เสียหายนะคะ” เธอแนะนำด้วยน้ำเสียงเกรงใจ กลัวจะเป็นการละลาบละล้วง

“ถ้าผมอยากคุยผมจะบอกคุณเอง” ชายหนุ่มตัดบท ระหว่างนั้นก็มีสาวสวยสองคนเดินตรงเข้ามาทักทายพร้อมทั้งตัดพ้อที่ไปหาเขาแล้วไม่ได้พบเลยเพราะเลขาไม่ยอมเปิดทางและชวนเขาไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนของพวกเธอ

คราวนี้กัญญ์วราจริงจังขึ้นเพราะรู้แล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง หญิงสาวกระแอมเบาๆ พร้อมทำหน้าขรึม “เกดคงให้คุณพีไปไม่ได้ค่ะ เพราะเราสองคนมาด้วยกัน ยังไงไว้โอกาสหน้านะคะ ตอนนี้เราต้องไปทักทายคนรู้จักทางโน่นแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบก็ยิ้มหวานให้สาวๆ ก่อนเกาะแขนพิรัชต์ขณะที่เขาก็โอบเอวแสดงความสนิทสนมเช่นกัน ทำเอาสองสาวถึงกับนิ่งไป ยิ่งเห็นภาพเขาก้มลงแนบริมฝีปากที่ข้างหูเลขาสาวด้วยแล้ว ใครเห็นก็รู้ว่าทั้งสองเป็นมากกว่าเจ้านายกับเลขา

“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มกระซิบข้างหูเฉียดแก้มกัญญ์วราไปนิดเดียว ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาเป่ารดข้างแก้มของเธอ เสียงของเขาแผ่วเบาแต่กลับดังก้องในหูคนฟัง

มันคงจะดีหากไม่ใช่ละครตบตา...

ในช่วงเย็น ณ ลานกว้างของโรงเรียนสอนขับรถแห่งหนึ่ง กัญญ์วราพร้อมด้วยหญิงสาวท่าทางทะมัดทะแมงกำลังเดินตรงไปยังรถยนต์กลางเก่ากลางใหม่ที่จอดอยู่ข้างสนาม ห่างออกไปไม่ไกลภายในเต้นท์พัก พิรัชต์นั่งรอเลขาของเขาอยู่ตรงนั้น
เกือบอาทิตย์แล้วที่เขามานั่งรอกัญญ์วราเรียนขับรถและไปส่งเธอยังที่พักหลังเลิกเรียน เพราะกว่าจะเลิกก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว จะให้เธอเดินทางกลับกลางค่ำกลางคืนก็ดูจะไม่ปลอดภัยนัก

“แฟนน้องน่ารักจังเลยนะคะ พี่เห็นมารอทุกวันเลย แต่งตัวก็เท่ดูดีมากๆ” ครูสอนขับรถเอ่ยชมระหว่างที่กัญญ์วราขับรถไปตามทาง

“ค่ะ” หญิงสาวได้แต่ยิ้มรับ จะให้ปฏิเสธก็ดูจะไม่เต็มปากนัก แต่ถ้าจะให้รับคำก็ดูจะเขินๆ อยู่

“แต่ถ้าแฟนน้องมีเวลาแบบนี้น่าจะให้เขาสอนให้นะ”

“เคยสอนแล้วค่ะ แต่คิดว่ามาเรียนดีกว่า”

“มันก็จริงค่ะ คนเป็นแฟนกันมักสอนกันไม่ได้ นี่แสดงว่าน้องต้องไปเถียงแฟนใช่ไหมคะ หรือไม่แฟนก็คงสอนไปบ่นไปจนน่ารำคาญ พี่เจอมาหลายคนแล้ว เป็นแบบนี้ทุกราย”

“ค่ะ” เธอรับคำอีก ไม่อยากบอกว่าที่การเรียนล้มเหลวเพราะใจเธอไม่มั่นคงเองต่างหาก

“ตอนนี้น้องเกดขับได้คล่องขึ้นแล้วนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะสอนถอยหลังเข้าซอง แล้วอาทิตย์หน้าเราค่อยออกถนนใหญ่กัน ถ้าไม่ติดอะไรอีกอาทิตย์น่าจะไปสอบใบขับขี่ได้”

“ค่ะ เรียนกับพี่หญิงเนี่ยดีจังนะคะ เกดไม่เกร็งเลย ขับๆ ไปแล้วมันก็ง่ายดีนะคะ”
“ใช่ค่ะ เกียร์ออโต้ก็ขับง่ายแบบนี้แหละค่ะ แค่ควบคุมจังหวะให้ดีเท่านั้น แล้วรถยนต์สี่ล้อแบบนี้ก็ขับไม่ยากด้วย แค่ไม่ประมาท ดูซ้ายดูขวาตลอด อุบัติเหตุก็จะไม่เกิดค่ะ”

“ค่ะ เกดจะจำไว้ค่ะ” หญิงสาวรับคำหนักแน่นพร้อมมองกระจกส่องหลังและข้างรถเสมือนมองรถที่วิ่งขวักไขว่บนถนน ทั้งที่ในลานโล่งมีแค่รถของเธอที่แล่นอยู่

โชคชัยก้าวเร็วๆ เข้ามาในบริษัทเมื่อเห็นหญิงสาวคุ้นตากำลังจะเดินเข้าลิฟต์

“เกด” เขาเรียกก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิด เจ้าของชื่อชะโงกหน้าออกมาดูก่อนกดลิฟต์เปิด

“พี่โชค” กัญญ์วราทักทายพร้อมยิ้มให้ขณะที่โชคชัยเดินเข้ามาในลิฟต์ด้วยอาการหอบเล็กน้อย “มาเช้าจังเลยค่ะ มีงานหรือคะ”

“ครับ ดีจังที่เจอเกดพอดี เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ คลาดกันตลอด” เขาบอก และความจริงแล้วเขาไม่ได้มีงานตามที่กัญญ์วราเข้าใจหรอก แต่เขาตั้งใจมาเพื่อดักรอเธอต่างหาก

เพราะเสียงลือเสียงเล่าอ้างของเพื่อนพนักงานที่พูดกันอย่างหนาหูเรื่องที่เธอลุกขึ้นมาปฏิวัติเสื้อผ้าหน้าผมจนแทบจะกลายเป็นละคน แถมการเปลี่ยนครั้งนี้ก็เป็นไปในทางบวก ทำให้เขาอยากเห็นกับตาตัวเองว่าจะเป็นอย่างที่ใครๆ บอกหรือเปล่า

และหลายวันแล้วที่เขาพยายามมาให้เร็วแต่ก็ไม่เคยทันกัญญ์วราสักที ตอนเที่ยงก็ไม่ค่อยเจอกัน เพราะเธอมักฝากเพื่อนซื้อข้าวไปให้ ตอนเย็นก็คลาดกันอีก กว่าจะเจอจังๆ แบบพูดคุยกันก็ผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้ว

และเขาก็ยอมรับว่าเสียงลือนั้นไม่ผิดไปจากความเป็นจริงเลย กัญญ์วราสวยขึ้น น่ามองมากขึ้นและมีเสน่ห์มากขึ้น

“เกดเปลี่ยนไปเยอะเลยนะครับ แต่ก็เป็นการเปลี่ยนที่ดีมาก”

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มรับ ตอนนี้เธอเริ่มชินกับคำชมบ้างแล้ว ไม่ใช่เหลิงหรือหลงตัวเอง แต่เพราะได้ยินบ่อยจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

“สวยขึ้นจนพี่จำเกือบไม่ได้เลยครับ”

“บางครั้งเกดก็จำตัวเองไม่ได้เหมือนกันค่ะ” เธอบอกพลางหัวเราะ แม้จะชินแล้วแต่ก็ยังอดเขินไม่ได้เมื่อถูกชมตรงๆ แบบนี้

“เที่ยงนี้เกดว่างมั้ยครับ ไปกินข้าวกับพี่สักมื้อนะ” ชายหนุ่มเอ่ยชวนด้วยถ้อยคำง่ายๆ ตามสไตล์

“แย่จังค่ะ เที่ยงนี้เกดไม่ว่างด้วย” เธอบอกด้วยสีหน้าเกรงใจ “เกดต้องออกไปข้างนอกกับคุณพีน่ะค่ะ”

“อ้าวเหรอ” น้ำเสียงของคนชวนผิดหวังอย่างชัดเจน “ไว้โอกาสหน้าแล้วกัน อย่าลืมเจียดเวลามากินข้าวเที่ยงกับพี่บ้างนะ”

กัญญ์วรายิ้มรับและไม่ได้รับปาก ระหว่างนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดยังชั้นที่โชคชัยทำงานพอดี

“แล้วเจอกันนะครับเกด” ชายหนุ่มเดินออกลิฟต์ด้วยท่าทางหม่นๆ

“ค่ะ แล้วเจอกันค่ะพี่โชค” เธอบอกก่อนกดปิดลิฟต์ โดยมีโชคชัยยืนส่งจนเลขชั้นหยุดที่ชั้นเจ็ด ซึ่งเป็นชั้นที่ทำงานของกัญญ์วรา

สีหน้าของโชคชัยมีแววขรึม เขารู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาดว่ากัญญ์วราไม่ได้เปลี่ยนแค่การแต่งตัวของเธอเท่านั้น มีบางอย่างเปลี่ยนไป เธอเหมือนไม่ใช่คนเดิมที่เขารู้จัก

และบางครั้ง เขาก็คิดว่าตัวเองเอื้อมคว้าเธอไม่ถึงเสียแล้ว

............................................

จัดโปรฯ วันนี้เป็นวันสุดท้ายนะคะ เมื่อวานคนเขียนเข้าใจผิด คิดว่าเป็นวันสุดท้าย 5555 จริงๆ แล้วคือวันนี้ค่ะ เหลืออีกแค่ไม่กี่ชม. นะคะ ใครยังไม่ได้โหลดต้องรีบแล้วค่ะ เรื่องละ 99 บาทเท่านั้น