ตอนที่ 1


สาวสวยหุ่นดีในชุดทำงานทันสมัยเดินเข้ามาในตึกสูงหลายสิบชั้นพร้อมเอ่ยทักทายประชาสัมพันธ์ด้วยความเป็นกันเอง เธอแต่งหน้าแบบอ่อนๆ ด้วยเครื่องสำอางชั้นดี ท่าทางของเธอมั่นใจตามแบบฉบับนักการตลาดของบริษัทยักษ์ใหญ่

ลิฟต์โดยสารเปิดยังชั้นสี่ เธอเดินเลี้ยวขวาและตรงไปยังห้องกระจกที่มีป้ายติดด้านบนว่า ฝ่ายการตลาดและพัฒนาผลิตภัณฑ์

“หวัดดีจ้ะหนิง” สาวสวยเอ่ยทักนิสา เพื่อนร่วมงาน เจ้าของชื่อเงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือแล้วยิ้ม

“หวัดดีเข็ม ไปเที่ยวมาเป็นไงบ้าง สนุกมั้ย”

“สนุกมากเลยจ้ะ เอานี่ ฉันซื้อขนมมาฝากด้วย” เขมนิจบอกเพื่อนแล้ววางถุงกระดาษใบย่อมบนโต๊ะ

“ไหนๆ ขอดูหน่อย...ดีเลย ฉันยังไม่กินอะไร มีขนมเธอจะได้กินกับกาแฟ เอามั้ย เดี๋ยวฉันชงเผื่อ” นิสาถามแล้วลุกมาดูขนมของเพื่อน ด้านในถุงคือขนมเปี๊ยะไส้ถั่ว

“ไม่ล่ะ ฉันกินมาแล้ว” เธอบอก ขณะที่นิสาเดินออกจากห้องแล้วตรงไปยังห้องครัวเล็กๆ ที่อยู่ถัดไป ในแผนกของเธอยังไม่มีใครมา เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้างาน ปกติแล้วเขมนิจกับนิสาจะมาเช้าเสมอ

และคนที่มาเช้าเป็นคนถัดมาก็คือจิรายุทธ หัวหน้าแผนก

“เข็ม” หนุ่มใหญ่เอ่ยทัก แม้อายุของเขาจะล่วงเข้าวัยสี่สิบแล้ว แต่รูปร่างและใบหน้าของเขายังดูอ่อนเยาว์เหมือนคนอายุต้นสามสิบ

“สวัสดีค่ะพี่ยุทธ” เขมนิจทักด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“คุณไปเที่ยวไหนมา ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์ผม”

“เข็มไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ พี่ยุทธเป็นคนเซ็นใบลาให้เข็มเองนี่คะ” เธอบอก

“ผมรู้ว่าคุณลาไปเที่ยว แต่ทำไมต้องปิดเครื่องด้วย ผมพยายามติดต่อคุณตั้งหลายครั้ง” เขาถามเสียงเบาและเดินเข้ามาใกล้โต๊ะเธอ

“เข็มอยากพักผ่อนและไม่ต้องการให้ใครรบกวนค่ะ พี่ยุทธมีงานด่วนหรือคะ” เธอถามเหมือนไม่รู้ว่าท่าทางร้อนรนของเขาเกิดจากอะไร

“คุณก็รู้ว่างานด่วนของผมคืออะไร”

“อ้าวพี่ยุทธ สวัสดีตอนเช้าค่ะ” นิสาทักมาจากทางด้านหลัง ทำเอาสองหนุ่มสาวที่กำลังคุยกันถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย จิรายุทธหันไปยิ้มและก้มศีรษะให้พนักงานของเขาก่อนเดินเข้าห้องทำงานส่วนตัว
นิสาวางแก้วกาแฟบนโต๊ตัวเองแล้วเดินมาหาเขมนิจ “พี่ยุทธตามงานอะไรแต่เช้าเลย” เธอถาม

“งานที่ทำค้างไว้ก่อนพักร้อนน่ะ สงสัยจะหาไม่เจอ” เขมนิจ บอกเพื่อนแล้วเปิดคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ

“หาเจอแล้วนะ เมื่อวันศุกร์ยังเอามาคุยกันอยู่เลย”

“อ้าวเหรอ” หญิงสาวรับคำ “งั้นเข็มจะถามพี่ยุทธอีกที สงสัยเขาจะลืม”

“ฉันว่าน่าจะเป็นงานใหม่ที่เพิ่งเข้ามามากกว่า เห็นพี่ยุทธเปรยๆ ว่าจะรอเธอกลับมาก่อนแล้วค่อยประชุมพร้อมกัน สงสัยว่าจะไม่พอใจมั้งที่เธอลาแล้วทำให้งานช้า” นิสาเดา

“แต่ฉันลาพักร้อนก่อนจะมีงานนะ” เขมนิจย่นหน้า เมื่อเพื่อนพูดเหมือนว่าเป็นความผิดของเธอ

“ฉันไม่ได้ว่าเธอสักหน่อย แค่บอกเท่านั้นเองว่าเหมือนพี่ยุทธไม่พอใจที่งานช้า เธอก็รู้ว่าพี่ยุทธเป็นคนยังไง เขาตั้งใจทำงานซะขนาดนั้น” เพื่อนบอก

ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะว่าจิรายุทธเป็นคนอย่างไร เขมนิจคิด บางที...เธออาจรู้จักเขามากกว่าพนักงานที่เข้ามาทำงานก่อนเธอก็ว่าได้

เขมนิจคุยเรื่องงานกับเพื่อนอีกนิดหน่อย เพื่อนร่วมแผนกอีกสามคนก็เดินทางมาถึง และเมื่อถึงเวลาเข้างาน จิรายุทธก็เรียกลูกน้องของตนเข้าพบในห้องประชุมเล็กเพื่อคุยงานใหม่

หน้าที่ของแผนกนี้คือการทำการตลาดเพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ให้กับลูกค้า ซึ่งบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้มีความเชี่ยวชาญในเรื่องนี้อยู่แล้ว เพราะเป็นบริษัทให้คำปรึกษาด้านการลงทุนและวิจัยตลาด

งานชิ้นใหม่นี้เป็นของบริษัทผลิตเสื้อของคนไทยที่ต้องการขยายตลาดให้กว้างขึ้นและดูอินเตอร์ขึ้น โดยลูกค้าจะให้ช่างภาพเป็นคนส่งงานมาให้ แต่ตอนนี้ยังไม่เรียบร้อยเพราะกำลังถ่ายงานกันอยู่

“เสื้อเขาออกแบบสวยดีนะคะ หนิงว่าต้องโกอินเตอร์ได้แน่ๆ ค่ะ” นิสาออกความเห็น

“ถ้าทำให้แบรนด์ติดตลาดเร็วและดูมีราคา รับรองว่าขายดีแน่” เพื่อนร่วมงานชื่อชาญชัยออกความเห็น

“นั่นเป็นหน้าที่ของเราที่จะทำให้เขา เรื่องสโลแกนและการสร้างภาพลักษณ์ ผมให้คุณกับแทนเป็นคนดูแล” จิรายุทธบอก

“ได้ครับ” ชาญชัยกับแทนไทรับคำ

“ส่วนเรื่องการติดต่อและประสานงานกับลูกค้า ผมให้เข็มเป็นคนดูแล” เขาบอกมาอีก เขมนิจพยักหน้าและรับคำ ปกติแล้วหากต้องติดต่อลูกค้า เขมนิจจะเป็นคนรับหน้าที่นี้ เพราะมีความคล่องแคล่วและประนีประนอมสูง

“ส่วนหนิงกับวุทดูเรื่องตลาดและกลุ่มเป้าหมายของลูกค้านะ”

“ค่ะ/ครับ” นิสากับสราวุทรับคำ

“วันนี้ลูกค้ายังไม่สะดวกคุยงาน แต่เขาส่งรายละเอียดคร่าวๆ มาให้แล้ว ยังไงพวกคุณดูไปก่อนแล้วกัน แล้ววันมะรืนเราค่อยมาคุยกันอีกที” จิรายุทธบอกแล้วส่งแผ่นพับให้ลูกน้อง




เขมนิจไขประตูเข้ามาในห้องพักด้วยท่าทางเหนื่อยๆ เพราะต้องผจญกับหลายสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นรถราที่เพิ่มขึ้นทุกวันและงานที่ต้องใช้ความคิดตลอด

หญิงสาวชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นไฟในห้องเปิดอยู่ เธอขมวดคิ้วเพราะจำได้ว่าก่อนออกจากห้องเธอตรวจตาดีแล้ว จนเมื่อเห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟายืนขึ้นรับ สีหน้าของเธอก็ผ่อนคลาย เธอลืมไปว่าบางครั้งเธอก็ไม่ได้อยู่ห้องนี้เพียงลำพัง ยังมีใครอีกคนมีกุญแจห้องของเธอด้วย

“พี่ยุทธทำเข็มตกใจหมดเลย” เธอบอก

“คุณไปไหนมา ทำไมถึงกลับมาช้า” เขาถามเสียงขรึม

“เข็มไปหาเพื่อนมาค่ะ พี่ยุทธมานานหรือยังคะ เข็มคิดว่าพี่จะกลับบ้านซะอีก” เธอถามและมองเขานิ่ง ขณะที่จิรายุทธส่ายหน้า

จิรายุทธไม่ใช่คนโสด เขาแต่งงานมาเกือบสิบปีแล้วกับศศินา ซึ่งทำงานอยู่ที่เดียวกันในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบัญชี

“วันนี้ยุ่งๆ คุณเหนื่อยหรือเปล่า” เขาเปลี่ยนเป็นถามเสียงอ่อนโยน ขณะที่เขมนิจยิ้มก่อนเดินมานั่งใกล้แล้วเอนศีรษะซบไหล่เขา

เธออยากทำปั้นปึงใส่เขา แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง เพราะแค่ได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนและแววตาเป็นห่วงเป็นใยของเขา เธอก็ใจอ่อนยวบๆ

“เหนื่อยค่ะ แต่ตอนนี้หายแล้ว ตั้งแต่ที่พี่ยุทธถาม” เธอบอก

“ผมสังเกตคุณดูเครียดๆ เที่ยวไม่สนุกหรือ”

“สนุกค่ะ นานๆ เข็มจะได้เจอเพื่อนสักที เราคุยกันเกือบเช้าเลยค่ะ ทะลงทะเลที่คิดว่าจะไปเล่นก็ไม่ได้เล่น แบบนี้น่าจะนัดกันไปเปิดห้องที่กรุงเทพดีกว่า ไม่ต้องไปไกลถึงสมุย” เธอบอกแล้วหัวเราะน้อยๆ

“เพราะเจอเพื่อนๆ นี่เอง คุณถึงได้สนุกจนลืมผม” เขาเปรย น้ำเสียงเจือความน้อยใจ ขณะที่เขมนิจโอบรอบเอวแล้วกอดเขาแน่น

“ใครจะลืมพี่ยุทธได้ล่ะคะ เข็มไปที่นั่นก็คิดถึงพี่ยุทธตลอด ถ้าได้ไปเที่ยวกันแบบสองต่อสอง คงมีความสุขมากเลยนะคะ” เธอบอกก่อนมีสีหน้าหม่นลง “แต่มันคงเป็นไปไม่ได้”

“ถ้าคุณอยากไป ก็ไปได้” เขาบอกแล้วโอบกระชับร่างบางไว้พร้อมหอมผมเธอเบาๆ

“อย่าเลยค่ะ แค่นี้เข็มก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว”

“อยู่กับผม คุณไม่มีความสุขเหรอ” เขาถามเสียงอ่อน

“มีค่ะ แต่...” เธอว่าแล้วถอนใจ “เข็มรู้สึกผิดทุกครั้งเวลาเห็นพี่นา เธอดีกับเข็มมากเลยนะคะ ถ้าพี่นารู้เรื่องของเรา เข็มยังนึกไม่ออกเลยค่ะว่าพี่นาจะเสียใจแค่ไหน”

“ก็อย่าให้เขารู้สิ คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอ และต่อไปคุณไม่ต้องรู้สึกผิดอีกแล้ว เพราะผมกำลังคิดเรื่องหย่า” เขาบอกเสียงจริงจัง ทำเอาเขมนิจตกใจ

“อย่านะคะพี่ยุทธ เข็มโกรธพี่ยุทธจริงๆ ด้วยถ้าพี่ตัดสินใจแบบนั้น” เธอรีบพูด
“แต่ผมไม่สบายใจเลยที่เป็นแบบนี้ ผมรู้ว่าคุณลำบากใจและผมก็รู้ว่าตัวเองเอาเปรียบคุณมาก”

“ไม่ค่ะ พี่ยุทธไม่เคยเอาเปรียบเข็ม ตอนนี้เข็มมีความสุขดีกับสิ่งที่เป็น เข็มไม่อยากให้ครอบครัวของใครต้องแตกแยก พี่ยุทธอย่าหย่านะคะ เข็มสงสารพี่นา แค่นี้เราก็ทำผิดต่อพี่นาจะแย่แล้ว”

“แล้วคุณล่ะ ผมสงสารคุณมากกว่า และอยากให้เรามีความสุขแบบเต็มที่ ไม่ใช่หลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ และต่อให้ผมอยู่กับนา ผมก็ไม่มีความสุข ทนฝืนอยู่ไปก็เท่านั้น ลำบากใจกันทั้งหมด” เขาบอก

“พี่นาระแวงเรื่องของเราหรือคะ” เธอถามเสียงกังวล

“ไม่ ปกติเขาก็ไม่เคยสนใจเรื่องของผมอยู่แล้ว คนภายนอกต่างก็อิจฉาชีวิตคู่ของเรา แต่จริงๆ แล้วผมกับเขาไม่ได้มีความสุขเหมือนที่แสดงต่อหน้าใครๆ หรอก เขาสนใจแต่เรื่องของตัวเอง ไม่เคยดูแลผม”

“พี่นาไม่สงสัยเลยหรือคะที่พี่ยุทธไม่ได้นอนที่บ้าน เดือนที่ผ่านมาพี่ยุทธมาหาเข็มแทบจะวันเว้นวันเลย”

“ผมบอกเขาว่ามาดูบ้านใหม่ เขาก็ไม่ได้ถามอะไร เขารู้ว่าผมกำลังเห่อบ้านที่กำลังตกแต่ง”

“แน่ใจนะคะว่าพี่นาไม่ได้แอบสืบอยู่เงียบๆ” เธอยังไม่หายกังวล

“ไม่หรอกเข็ม ผมอยู่กับเขามาเป็นสิบปี เขาสนใจแต่เรื่องตัวเองและยุ่งกับเพื่อนๆ ของเขา ยิ่งถ้ามีเพื่อนมาที่บ้าน เขายิ่งไม่อยากให้ผมอยู่บ้าน” เขาบอก

ภรรยาวัยสามสิบห้าปีของเขาทำงานเก่งและประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน แต่มีข้อเสียคือชอบเล่นการพนัน และมักนัดเพื่อนๆ กลุ่มก๊วนมาที่บ้าน และถึงเธอจะชอบความเสี่ยงแต่ศศินาไม่เคยไปเล่นที่อื่น เธอเล่นเพื่อความสนุก ไม่ใช่ผีพนันตัวยง

“อย่าคิดเรื่องแยกทางกับพี่นานะคะ เข็มไม่อยากถูกมองเป็นมือที่สาม และไม่อยากตกนรกไปมากกว่านี้”

“งั้นผมจะพาคุณขึ้นสวรรค์” เขากระซิบบอก

“พี่ยุทธน่ะ เข็มจริงจังนะคะ” เธอพูดอย่างกระเง้ากระงอดและตีแขนเขา

“ผมก็จริงจังเหมือนกัน หรือคุณไม่อยากขึ้นสวรรค์” เขาถามเสียงพร่าแล้วหอมแก้มเธอเบาๆ เขมนิจมีท่าทางเขินอายเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเมื่อถูกผลักลงนอนบนโซฟา จิรายุทธยื่นหน้ามาใกล้แล้วจุมพิตบนหน้าผากมนก่อนลากปากร้อนไปที่แก้มเนียนและมาหยุดเหนือริมฝีปากของเธอ

“หรือถ้าวันนี้คุณเหนื่อย ผมก็จะไม่กวนและปล่อยให้คุณพักผ่อน” เขาบอกแล้วทำท่าจะขยับตัวออก ขณะที่เขมนิจรั้งคอเขาไว้ทันทีแล้วดึงลงต่ำให้มาคลอเคลียกันเหมือนเดิม

“ไม่ค่ะ เข็มไม่เหนื่อย แต่ตอนนี้เข็มอยากเหนื่อยแล้วและอยากขึ้นสวรรค์ด้วย พี่ยุทธช่วยเข็มหน่อยสิคะ” เธอบอกเสียงอ้อนแล้วจูบเขา มือบางลูบไล้ไปทั่วต้นคอก่อนเลื่อนมาที่แผงอกแข็งแรงแล้วจัดการปลดกระดุม

“ผมช่วยคุณไม่ได้หรอก เรื่องนี้ต้องช่วยกันสองคน” เขากระซิบข้างหู เขมนิจยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพลิกตัวเปลี่ยนมานั่งบนตักเขา

“เอาสิคะ เข็มยินดี ห่างกันตั้งหลายวัน เข็มคิดถึงพี่ยุทธจะแย่แล้ว” เธอบอกแล้วแกะกระดุมเสื้อของตัวเองสองสามเม็ดก่อนถอดออกทางศีรษะเพื่อความรวดเร็ว มือของจิรายุทธลูบไปทั่วแผ่นหลังเนียนก่อนจัดการปลดชั้นในของเธอออกแล้วโยนมันทิ้งไปกองรวมกับเสื้อที่เพิ่งถูกเธอทิ้งไป

อกอวบเต่งตึงขาวเนียนลอยอยู่ตรงหน้า เขากดจมูกลงบนเนื้อนุ่มแล้วสูดหายใจเข้าแรงๆ ก่อนอ้าอมไว้และดูดกลืนด้วยความกระหาย อกอีกข้างมีมือใหญ่บีบเค้นเคล้าคลึงเหมือนกำลังนวดแป้ง

“อืมมมม อาาาา ดีจังค่ะพี่ยุทธ” เขมนิจบอกเสียงลอย ลีลาของหนุ่มใหญ่ร้อนแรงและทำให้เธอตื่นเต้นเสมอ

“ไปที่เตียงกันมั้ยเข็ม จะได้ไม่ขาดตอน” เขาเอ่ยชวน

“ตรงนี้ก่อนนะคะ เข็มไม่อยากเสียเวลา นะคะ เข็มคิดถึงพี่ยุทธจะแย่แล้ว” เธอบอกแล้วจูบเขา ส่งลิ้นเล็กเข้าไปในโพรงปากร้อน จิรายุทธครางลึก มือสองของเขาบีบนวดอกอวบไม่ยอมปล่อย ส่วนสองมือของเขมนิจกำลังปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงของเขา เมื่อเรียบร้อย เธอก็เลื่อนตัวลง ขณะที่จิรายุทธเอนตัวพิงโซฟาและแยกขาออกเล็กน้อย

เขมนิจเร่าร้อนและมีความต้องการอย่างเหลือล้น และเมื่อเธอพร้อม ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีใดๆ ก็ไม่อาจต้านทานหรือยับยั้งให้เธอหยุดได้

เธอรู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิดและความสัมพันธ์ที่กำลังเกิดขึ้นก็เกิดแบบผิดที่ผิดทาง แต่เธอก็ไม่อาจห้ามตัวห้ามใจได้สักครั้ง แม้เขาจะมีเจ้าของอยู่แล้วและเธอก็เป็นได้แค่คนในเงามืดที่ไม่อาจแสดงตัวให้ใครรู้ได้ แต่เธอก็ไม่สน เพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือ ตอนนี้เขาอยู่กับเธอ เขาเป็นของเธอ และเขากำลังมีความสุขกับเธอ

แม้จะไม่ใช่ตัวจริงของเขา แต่ตัวและหัวใจของเขาอยู่ที่เธอ แค่นี้...ก็เพียงพอแล้ว


นรกอะไรนั่น เธอไม่สนใจแล้ว เพราะตอนนี้ ในหัวของเธอมีแต่สรวงสวรรค์อันวิจิตรที่จิรายุทธเป็นคนพาเธอขึ้นไปครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเหนื่อย


................................



เป็นนิยายแนวโลกไม่สวยนะคะ ความรักต้องห้ามครั้งนี้จะจบยังไง รอติดตามค่ะ