BlogGang.com : : นักเขียนสีเทา : 1 : เลขากับงานแสนน่าเบื่อ

นักเขียนนามปากกา "จันทร์ทอแสง" เขียนนิยายแนว 20+ ทั้งโลกสวยและโลกไม่สวย

กันยายน 2558

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

4 กันยายน 2558

1 : เลขากับงานแสนน่าเบื่อ

1 : เลขากับงานแสนน่าเบื่อ

ตอนที่ 1

เลขากับงานแสนน่าเบื่อ

ประตูห้องประชุมเปิดออกในช่วงเวลาเกือบบ่ายสาม พนักงานในชุดสูทสีกรมแบบเดียวกันหมดทั้งชายและหญิงต่างเดินออกมา สีหน้าของแต่ละคนเหมือนเพิ่งตื่นจากการหลับใหล บางคนบิดต้นคอคลายความเมื่อย บางคนยกมือขึ้นปิดปากหาวอย่างเก็บกั้นไม่อยู่

ในจำนวนคนเหล่านั้น เห็นจะมีเพียงหญิงสาวร่างโปร่งรวบผมดึง แต่งกายเรียบร้อยกระมังที่สภาพดีกว่าเพื่อน ในมือของเธอหอบแฟ้มหลายเล่ม และท่าทางของเธอก็ไม่มีอาการง่วงเหงาเหมือนคนอื่นๆ เลย

หญิงสาวตรงไปที่โต๊ะทำงานซึ่งด้านหลังเต็มไปด้วยชั้นเอกสารสูง บนโต๊ะทำงานของเธอไม่มีเอกสารวางระเกะระกะ ทุกอย่างถูกจัดอยู่ในถาดเรียบร้อย เธอวางแฟ้มในมือลงบนโต๊ะและหยิบสมุดเล่มหนาออกมาเปิด ด้านในอัดแน่นไปด้วยข้อความที่เขียนด้วยลายมือของเธอเอง แม้จะมีการลากเส้นโยงไปมา แต่ก็ยังดูเป็นระเบียบและอ่านง่าย

“เกด พี่ขอก๊อปปี้สรุปรายงานการประชุมหน่อยสิ เมื่อกี้เผลอวูบไป เรื่องไม่ต่อเนื่องเลย” หญิงสาวคนหนึ่งเดินมาบอกเสียงเบา

“พี่ขอด้วยนะ” ชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกันเดินมาสมทบ ผมของเขายุ่งนิดๆ ดวงตาแดงก่ำจากการหาวหวอดๆ หลายครั้ง

“อ้าว พี่แมนก็วูบด้วยเหรอ ปุ๋ยเห็นพี่นั่งลืมตาพยักหน้าหงึกๆ ตลอด ยายหนิงก็บอกว่าพี่แมนเก่งจัง ไม่หลับด้วย” ปุ๋ยถามเสียงแปลกใจ

“พี่ไม่หลับ แต่ทุกอย่างที่พูดกัน ไม่เข้าหูพี่เลย ตอนนี้สมองเบลอมาก ขอไปหากาแฟกินก่อนนะ...น้องเกดอย่าลืมปริ้นต์ให้พี่ด้วยล่ะ หรือว่าจะส่งเข้าเมลก็ได้ เดี๋ยวพี่ปริ้นต์เอง ไปละ” พูดจบก็โบกมือลาน้องๆ และเดินโซเซจากไป

“งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะเกด ไม่กวนแล้ว” ปุ๋ยบอกและเดินจากไปอีกคน

เกดหรือชื่อจริงคือกัญญ์วราถอนใจเฮือกใหญ่เมื่อรุ่นพี่ทั้งสองเดินจากไป ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมงานลำดับต้นๆ เลยทีเดียวที่มักมาขอสำเนาการประชุมกับเธอ เหตุเพราะหลับและเหม่อประจำจนฟังไม่ประติดประต่อ

“เกด”

ยังไม่ทันได้ลงมือจัดการกับสมุดจดรายงาน น้ำเสียงคุ้นหูก็ดังมาแต่ไกล นั่นไง...คนขอสำเนาลำดับรองๆ ตามมาอีกแล้ว

“ค่ะพี่จุ๋ม” หญิงสาวรับคำ ขณะที่หญิงวัยใกล้สี่สิบรูปร่างอวบยิ้มหวานให้เธอ

“พี่ขอเมลรายงานการประชุมด้วยนะ แต่ไม่ต้องส่งให้พี่ทั้งหมดหรอก ขอแบบที่เกี่ยวข้องกับแผนกบุคคลก็พอ จริงๆ พี่ก็จดไว้แล้ว แต่ดูเหมือนจะยังไม่ครบถ้วน”

“ได้ค่ะ” เธอรับคำ

“ขอบใจนะจ๊ะสาวน้อย เกดเป็นเลขาของท่านประธานที่ยอดเยี่ยมที่สุดเลย” ชมเสร็จก็เดินจากไปเหมือนสองคนก่อนหน้านั้น

ใช่แล้ว ตำแหน่งของเธอคือเลขามือทองของคุณพิพัฒน์ ประธานใหญ่ของบริษัทส่งออกอัญมณีอันดับต้นๆ ของประเทศ

เธอทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยมไร้ที่ติ เป็นที่คาดหวังของหัวหน้าแผนกต่างๆ เวลาเข้าประชุม และทำงานเรียบร้อยเป็นที่ถูกใจคุณพิพัฒน์อย่างมาก

“เฮ้อออ” หญิงสาวถอนใจเบาๆ

แม้รู้ว่าการส่งสำเนาแบบนี้จะไม่ใช่เรื่องหนักหนาสำหรับเธอ เพราะถึงอย่างไรเธอก็ต้องคัดลอกทุกอย่างที่พูดคุยกันในห้องประชุมออกมาเป็นรายงานอยู่แล้ว และการจะทำสำเนาหรือส่งเป็นเมลให้กับคนอื่นก็ง่ายนิดเดียว แต่เธอไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่ใส่ใจงานของตัวเองเลย ระยะเวลาที่นั่งฟังก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ทำไมถึงไม่อดทนบ้างเลย

“เพราะเกดมีความอดทนสูงกว่าคนทั่วไปและมีความตั้งใจมากกว่าปกติ นี่คงเพราะเกดเกิดมาเพื่อเป็นเลขาจริงๆ ให้คนอื่นมาทำก็คงทำได้ไม่ดีเท่าเกดหรอก” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเคยกล่าวไว้ ซึ่งเธอก็ยอมรับว่าตัวเองมีความอดทนสูงจริงๆ เหมือนเพื่อนบอก แต่ทำไมคนอื่นๆ ถึงไม่มีความอดทนเหมือนเธอบ้างเลย

หญิงสาวเบื่อเพื่อนร่วมงานก็ตรงนี้ แต่หากตัดเรื่องนี้ออกไป ทุกคนดีกับเธอมากและเธอเองก็มีความสุขที่ได้ทำงานที่นี่ เธอไม่เคยมีปัญหาหรือขัดแย้งกับใคร และหลายคนดูจะเกรงใจเธอด้วยซ้ำ เพราะเธอทำงานใกล้ชิดกับท่านประธาน แถมยังเป็นคนโปรดของท่านอีกด้วย จึงไม่มีใครกล้าคิดสั้นมีปัญหากับเธอ แต่ถึงกระนั้น หญิงสาวก็ไม่เคยวางตัวเหนือคนอื่น เธอยังคงนอบน้อมกับผู้สูงวัยกว่าและไม่เคยข่มคนที่อายุน้อยกว่าเลย เธอจึงเป็นที่รักของทุกคน

...เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของกัญญ์วราดังขึ้น ทำให้เจ้าของโต๊ะที่กำลังง่วนอยู่กับการพิมพ์รายงานต้องรีบเอื้อมมือไปคว้า เพราะเป็นเสียงสัญญาณแบบสั้นๆ บ่งบอกว่าเป็นสายภายในโทรมา

“เกดค่ะ” หญิงสาวบอกเมื่อกระบอกโทรศัพท์แนบหู

“ผมขอสรุปรายงานการประชุมภายในเย็นนี้เลยนะ คุณรวบรวมทันไหม” เสียงทุ้มกังวานมีอำนาจดังมาตามสาย

“ทันค่ะ เกดกำลังทำอยู่ ไม่น่าจะเกินห้าโมงเย็นค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงสุภาพ

“ดี ขอบคุณมาก” ปลายทางบอกก่อนวางสาย

กัญญ์วรารีบหันตัวกลับไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้งและเร่งพิมพ์เนื้อหาโดยเร็ว ซึ่งยังเหลืออีกประมาณสามถึงสี่หน้า

“ออกไปหาอะไรกินหน่อยมั้ยเกด” นก พนักงานบัญชีเดินเข้ามาถาม เป็นธรรมเนียมปฏิบัติไปแล้ว หลังจากที่ประชุมเสร็จ พนักงานส่วนใหญ่จะมีเวลาพักผ่อนประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนจะกลับมาทำงานต่อ บางคนก็เลือกทำงานก่อน เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงค่อยพัก

“ไม่ล่ะนก ฉันต้องรีบสรุปรายงานการประชุมให้เสร็จก่อนเย็นนี้ ท่านประธานจะเอา” หญิงสาวบอก โดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากหน้าจอคอม

“งั้นจะเอาอะไรมั้ย เดี๋ยวซื้อมาให้” เพื่อนถามมาอีก

“ขอบใจจ้ะ แต่ไม่เป็นไร ฉันซื้อมาไว้ตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว” เธอตอบแล้วบุ้ยหน้าไปยังถุงพลาสติกที่วางอยู่ใกล้ตะกร้างาน ด้านในมีนมกล่อง น้ำผลไม้และขนมปังใส่ไส้

“รอบคอบจริงนะ” เพื่อนพูดยิ้มๆ

“ชินแล้วน่ะ” เลขาของท่านประธานบอกยิ้มๆ เช่นกัน

“งั้นฉันไม่กวนเธอแล้ว ไปข้างล่างก่อนนะ” เพื่อนเอ่ยลา ขณะที่คนนั่งทำงานพยักหน้า

ถัดไปตรงประตูไม้บานใหญ่ที่เปิดแง้ม คุณพิพัฒน์ ชายสูงวัยร่างสูงสง่า พยักหน้าเล็กน้อยด้วยความพอใจ ใบหน้าที่เคร่งขรึมน่าเกรงขามดูอ่อนเยาว์ลง ก่อนเขาจะค่อยๆ ปิดประตูลงและเดินกลับเข้าไปในห้อง

ความจริงเขาตั้งใจจะออกมาเดินยืดเส้นยืดสายเสียหน่อย หลังจากที่ต้องนั่งประชุมนานหลายชั่วโมง แต่เมื่อเปิดประตูออกมา ก็เห็นเลขาของตนปฏิเสธเพื่อนไม่ไปพักตามคำชวนเพราะต้องเร่งทำงานให้เขา แล้วแบบนี้จะให้เขาเอาเปรียบลูกน้องไปพักได้อย่างไร

เขาพอใจที่กัญญ์วราตั้งใจทำงานและรู้สึกดีใจที่เลือกเธอมาทำหน้าที่แทนเลขาคนเก่าที่ลาออกไปแต่งงาน

“คุณแน่ใจแล้วหรือ ที่จะให้เด็กจบใหม่มาเป็นเลขา ตำแหน่งนี้ต้องรับผิดชอบเยอะเลยนะ ผมคิดว่าให้คุณบุ๋มมาทำดีกว่า” ที่ปรึกษาอาวุโสเคยแนะนำเขาแบบนั้น เมื่อเขาบอกว่าอยากให้กัญญ์วรา ซึ่งตอนนั้นเพิ่งเรียนจบและเพิ่งสมัครงานเป็นครั้งแรกเข้ามาทำงานตำแหน่งนี้

“คุณบุ๋มอีกไม่กี่ปีก็จะเกษียณแล้ว ผมอยากได้เด็กจบใหม่เขาจะได้ทำงานกับเราไปได้หลายๆ ปี และต่อไปเขาก็จะได้เป็นเลขาให้พีด้วย เอาคุณบุ๋มมาเป็นเลขา เขาคงไม่สะดวกที่จะตามนายพีไปไหนต่อไหนหรอก” ท่านประธานบอก เหตุผลของเขาทำให้ที่ปรึกษาไม่คัดค้าน เพราะคุณพิพัฒน์เลือกเลขามาเพื่อให้มาเป็นเลขาของลูกชายในอนาคตต่างหาก ไม่ใช่มาเป็นเลขาของเขาคนเดียว

และกัญญ์วราก็ได้รับโอกาสนั้น ซึ่งท่านประธานกับเลขาคนเก่าลงมติเลือกเธอ โดยให้เหตุผลว่าชอบแววตามุ่งมั่นตั้งใจของเธอ แม้ผลการเรียนของเธอจะไม่ได้อยู่ในระดับหัวกะทิ แต่เมื่อให้สรุปในสิ่งที่คุยกัน เธอกลับทำได้ดีและจับประเด็นได้อย่างครบถ้วน แสดงว่าเธอตั้งใจฟังและมีสมาธิดี

หญิงสาวทำในตำแหน่งนี้มาได้เกือบสามปีแล้ว และไม่เคยทำให้คุณพิพัฒน์ผิดหวังเลย

กัญญ์วราเดินออกจากลิฟต์ที่เปิดยังชั้นหกของคอนโดด้วยท่าทางเหนื่อยๆ ผมที่รวบดึงเริ่มหลุดออกจากยางรัดและมีบางส่วนชี้ฟูออกมา ใบหน้าของเธอมันแผล็บ โดยที่เจ้าตัวไม่คิดจะซับหรือตบแป้งปิดสักนิดเพราะเห็นว่าเป็นเวลากลับบ้านแล้ว จะแต่งไปทำไมให้เปลือง

เธอเดินไปพร้อมถอนใจไปพลางจนถึงหน้าประตูห้องพัก ขณะที่เธอกำลังไขประตูห้อง เสียงเปิดประตูของห้องฝั่งตรงข้ามก็ดังขึ้น

“ไปออกรบที่ไหนมายะ ถึงได้ดูเหนื่อยล้าอ่อนแรงขนาดนี้” เสียงทุ้มห้าวที่พยายามบีบให้เล็กร้องทัก ทำให้กัญญ์วราหันไปมอง เธอยิ้มทักแบบจืดๆ ส่งให้

“จะไปไหนเหรอเบนจี้” เธอถามเสียงเหนื่อยพร้อมเปิดประตู

“นัดเพื่อนไว้ แต่ยังพอมีเวลา” เบญจพลหรือชื่อเล่นจริงๆ คือบอมบอกก่อนจะเดินเข้ามาในห้องของเพื่อนสนิทเพื่อพูดคุย

“ไม่เจอเธอหลายวันเลย ไปไหนมาเหรอ” เจ้าของห้องถามเพื่อน

“ไปเที่ยวมาสิจ๊ะ ใครจะขยันบ้าทำงานเหมือนเธอล่ะ เจอกันแต่ละครั้งหัวยุ่งหัวฟูกลับมาตลอด ก่อนออกจากบริษัทหัดแต่งหน้าแต่งหน้าซะบ้างสิ” หนุ่มหล่อหุ่นล่ำบอกเสียงเล็กพร้อมขมวดคิ้วมองสภาพของหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ

“จะกลับบ้านแล้วจะแต่งไปทำไมกัน กลับถึงบ้านก็ต้องล้างออก ล้างไม่ดีเป็นสิวหน้าพังไปใครจะช่วย เสียเงินรักษาวุ่นวายอีก” กัญญ์วราบอก หญิงสาวเป็นคนผิวดีอยู่แล้วและแต่งหน้าไปทำงานเป็นประจำ แต่เป็นการแต่งเพียงรอบเดียวไม่มีเติมระหว่างวันเพราะเธอไม่ชอบการแต่งหน้าเท่าไหร่นักแต่จะเน้นเรื่องการบำรุงเป็นหลัก

“แต่งแล้วจะได้มีหนุ่มๆ เขาหันมาบ้างไง เป็นฉันหน่อยไม่ได้ จะแต่งให้ผู้ชายเหลียวมองจนคอเคล็ดเลย” เบญจพลบอก

“เธอไม่ต้องแต่งก็มีผู้ชายหันมามองอยู่แล้ว เสน่ห์แรงยิ่งกว่าฉันซะอีก” เพื่อนว่า ทำเอาหนุ่มหล่อใจสาวถึงกับหัวเราะคิก

“แล้วนี่เหนื่อยงานหรือว่าเหนื่อยเดินทาง ถึงได้โทรมกว่าทุกวัน”

“เหนื่อยเดินทางไม่เท่าไหร่หรอก แต่เหนื่อยงานมากกว่า” กัญญ์วราบอกพลางถอนใจแล้วเอนตัวพิงโซฟา

“บางทีฉันก็รู้สึกเบื่อๆ เหมือนกันนะกับงานที่ทำอยู่ เพราะมันไม่มีอะไรเลย นอกจากการจัดเรียงเอกสารและคอยจดรายงานการประชุม หลายคนบอกว่าฉันเก่งที่ไม่หลับ แต่จริงๆ แล้ว ฉันไม่เก่งหรอก แต่เพราะเหม่อหรือเคลิ้มหลับไม่ได้ต่างหาก นานๆ ไป มันก็ทำให้ฉันรู้สึกชิน”

“ถ้าเบื่อมาก ทำไมเธอถึงไม่ลาออกล่ะ ฉันว่าคนขยันและตั้งใจทำงานแบบเธอ น่าจะไปได้สวยกว่าการเป็นเลขานะ เก่งๆ และตั้งใจทำงานแบบนี้ที่ไหนก็อยากรับ” เพื่อนออกความเห็น ไร้แววประชดประชันแต่อย่างใด ขณะที่กัญญ์วราส่ายหน้า

“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ถึงงานมันจะน่าเบื่อแต่ฉันก็รักที่นี่ เพื่อนร่วมงานแต่ละคนก็ดีๆ ทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าใครก็เจอเพื่อนดีๆ แบบนี้นะ เพื่อนฉันที่ทำอีกบริษัทหนึ่งน่ะ เล่าว่าวันๆ ที่บริษัทของเขาเอาแต่แก่งแย่งชิงดีกับเพื่อนร่วมแผนก บ้างก็คอยขัดแข้งขัดขากันเอง ทำงานเอาหน้า พูดจาใส่ไฟ สารพัดเรื่องที่จะเอามานินทากัน ถ้าลาออกไปแล้ว ต้องเจอกับเพื่อนร่วมงานแบบนั้น ฉันขอทำงานที่น่าเบื่อแบบนี้ต่อไปดีกว่า แต่จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้น่าเบื่อถึงขนาดนั้นหรอก” หญิงสาวเปลี่ยนคำพูด “ฉันแค่หน่ายๆ กับพฤติกรรมของคนน่ะ แต่ก็ไม่มีอะไรหรอก ทำงานเสร็จ บ่นจบก็หาย” เธอบอกเสริม

“เธอดีขนาดนี้ จะไปมีปัญหากับใครได้” เบญจพลบอก เพื่อนของเขาก็เป็นแบบนี้ บ่นๆ เสร็จก็จบกันไป ไม่เคยเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยให้รกสมอง และที่บ่นมายืดยาวขนาดนี้ เขาคิดว่าเพราะเธออาจจะเหนื่อยและล้ากับงานมากเกินไป ซึ่งถ้าได้พักและหลับเต็มตื่น เธอก็จะกลับมาสดใสและใจดีเหมือนเดิม

“เอ...หรือที่บ่นว่าเบื่อเนี่ย เพราะได้เป็นแค่เลขาของประธานวัยใกล้เกษียรหรือเปล่า นี่ถ้าเป็นเลขาของท่านประธานหนุ่มไฟแรงเหมือนในนิยาย เธอคงอยากให้ประชุมทุกวันแน่ๆ” คราวนี้เพื่อนเปลี่ยนน้ำเสียง เพื่อให้ได้การสนทนาเคร่งเครียดเกินไป ซึ่งก็ได้ผลทำให้กัญญ์วราหัวเราะออกมาได้

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ ฉันจะยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้ท่านประธานรูปหล่อหันมามองฉันให้ได้เลยล่ะ สร้างตำนานความรักระหว่างเลขากับเจ้านายหนุ่มเหมือนในนิยายพาฝันที่สาวๆ ชอบอ่าน”

“เอาให้แน่นะยายเกด เกิดพรุ่งนี้มะรืนนี้ท่านประธานของเธอมาบอกว่าจะให้ลูกชายเข้ามาบริหารงานต่อ เธอต้องเปลี่ยนตัวเองให้ได้จริงๆ นะ...ว่าแต่ เขามีลูกชายหรือเปล่า” เบญจพลถามจริงจัง

“มีลูกชายกับลูกสาวอย่างละหนึ่ง แต่ลูกสาวของท่านไม่ขอรับงานต่อ ตอนนี้เปิดร้านเสื้อของตัวเองอยู่ ส่วนลูกชายกำลังเรียนอยู่เมืองนอก” เธอให้ข้อมูล ทำเอาอีกคนถึงกับดีดนิ้ว

“นั่นไง เดี๋ยวอีกสักพักก็จะกลับมารับช่วงต่อ ตอนนั้นล่ะ เธอก็จะได้เป็นเลขาของท่านประธานหนุ่มรูปหล่อ ขวัญใจสาวๆ”

“รู้ได้ยังไงว่าหล่อ”

“แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าไม่หล่อ คนระดับนั้นน่ะ ต้องหล่ออยู่แล้ว เขาเรียกว่าราศีจับ มีออร่าผู้บริหาร” เบญจพลบอกพร้อมกับผายมือออกเหมือนกำลังแผ่รังสีของนางพญา

“ทำไมฉันจะไม่รู้ รูปเขาก็ติดอยู่เหนือโต๊ะทำงานของคุณพัฒน์ เป็นเด็กรูปร่างอ้วน ใส่แว่นหนา”

“อ้าว ยังเด็กอยู่เหรอ ว้า! แย่จัง กว่าจะเข้ามาบริหารงานได้ ก็คงอีกนาน เธอคงแก่แล้ว” เพื่อนบอกเสียงเหี่ยว ตำนานนิยายรักดับวูบไปทันที

“ตอนนี้โตแล้ว กำลังเรียนโทอยู่เมืองนอก ที่ฉันบอกนั่นเป็นรูปเก่าสมัยเมื่อสิบปีก่อน แต่คิดว่ารูปร่างก็ไม่น่าจะเปลี่ยนไปมากหรอก ยิ่งไปอยู่เมืองนอก เจอแต่ขนมนมเนยและวันๆ เอาแต่เรียน คงไม่มีเวลาได้ออกกำลังกายเท่าไหร่” เธอคาดการณ์

“มันก็ไม่แน่หรอกน่า ขนาดผ่านไปไม่กี่ปี คนบางคนยังเปลี่ยนตัวเองจากก้นเหวขึ้นไปอยู่บนฟ้าได้ แล้วนี่ผ่านไปตั้งเป็นสิบปี เขาจะไม่เปลี่ยนตัวเองเชียวเหรอ ฉันเดาว่าเขาต้องเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแน่ๆ ถึงตอนนั้นเธอก็ต้องเปลี่ยนตัวเองให้ได้เหมือนกันนะ” คราวนี้น้ำเสียงของเบญจพลสดใสและมีความหวังพร้อมสีหน้าที่ดูจริงจังขึ้น

“เธอเริ่มจะเป็นมากเกินไปแล้วนะเบนจี้” กัญญ์วราส่ายหน้าขำๆ

“เอาจริงๆ ฉันไม่ได้ต้องการเจ้านายแบบนั้นหรอก แค่อยากทำอย่างอื่นบ้าง ไม่ใช่ฟังการประชุมอย่างเดียว และฉันก็ไม่เคยฝันอยากเจอเจ้านายหล่อๆ ด้วย ขอเจ้านายใจดีมีเมตตาแบบคุณพัฒน์ดีกว่า สบายใจกว่าเยอะ และเพราะคุณพัฒน์ด้วยแหละ ที่ทำให้ฉันอยากทำงานที่นี่ต่อ เขาให้โอกาสฉันทำงาน ทั้งที่ตอนนั้นฉันเพิ่งสมัครงานเป็นที่แรก ประสบการณ์ก็ไม่มี แต่เขาก็ยังเชื่อมั่นว่าฉันจะทำได้ เรื่องนี้ฉันไม่เคยลืมเลย”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันอวยพรให้เธอได้เจอกับงานที่แปลกใหม่ไม่จำเจแล้วกันนะ และฉันจะรอวันที่เธอเปลี่ยนแปลงตัวเอง” เพื่อนบอกพร้อมขยิบตาล้อ ทำเอากัญญ์วราหัวเราะ ความเหนื่อย ความเบื่อ ความล้าที่มีหายไปหมดสิ้น เมื่อได้คุยกับเพื่อนสนิท

ทั้งสองคุยเรื่องจิปาถะต่ออีกคราวครึ่งชั่วโมง เบญจพลก็ขอตัวเพราะใกล้เวลานัดกับเพื่อนแล้ว ก่อนออกจากห้อง เขาก็ไม่วายย้ำเรื่องเจ้านายหนุ่มรูปหล่อของกัญญ์วราอีก ทำเอาหญิงสาวถึงกับขำที่เพื่อนดูจริงจังขนาดนี้

........................................

ฝากนิยายน่ารักมิ้งมิ้งโลกสวยด้วยค่ะ