NC

ผมโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากที่เริ่มจะช้ำเพราะแรงจูบที่ผ่านมาส่วนมือข้างที่รูดซิบก็ล้วงลงไปใต้ชั้นในสัมผัสเข้ากับกายร้อนจนอีกคนเริ่มตัวสั่นเทิ้มผ่อนลมหายใจออกมาไม่เป็นจังหวะก่อนจะขยับมือตัวเองขึ้นลงเบาๆ ทำให้พี่ไม้ต้องเผลอเงยหน้าขึ้นสองมือก็บีบไหล่ผมแน่น

แค่อยากจะแกล้ง...เพราะคนเป็นพี่ที่ปกติแล้วจะชอบทำเสียงเย็นและหน้าตึงใส่ผมไหนจะความเป็นผู้ใหญ่และความดีของเขาที่ผมมักจะเห็นเป็นเรื่องปกติแต่พอมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาเห็นพี่ไม้ที่ไม่ออกปากออกเสียงอะไรซ้ำยังปากไม่ตรงกับใจแบบนี้...ผมรู้สึกได้ว่าความเลวในใจผมมันเริ่มทำงานอยากจะแกล้งคนข้างล่างให้หนำใจ อยากจะเห็นภาพที่เซ็กซี่ของคนตรงหน้าไปเรื่อยๆและเมื่อคิดแบบนี้ ผมก็ต้องหยุดมือตัวเองจนอีกคนค่อยๆ ส่งสายตาสงสัยมาให้ ก่อนที่ตัวผมเองจะซุกหน้าไปที่แผ่นอกแบนราบจุมพิตลงบนนั้นเบาๆ

มือทั้งสองข้างเริ่มขยับแต่ขยับอยู่บนสะโพกของพี่ที่บีบคลึงให้อีกคนได้ผ่อนคลายก่อนที่อะไรมันจะเกิดขึ้นแต่ไอ้กางเกงยีนของพี่ไม้ที่มันดูน่ารำคาญนี่แหละทำให้ผมดึงออกมาทีเดียวจนตอนนี้มันก็ลงไปกองกับพื้นและทำ...สิ่งที่ต้องการได้ง่ายขึ้น

ผมลุกขึ้นนั่งกับโซฟาก่อนจะอุ้มอีกคนที่เอาแต่ซุกหน้ากับไหล่ผมขึ้นมานั่งคร่อมตักตัวเองก็แล้วเขาก็ไม่คิดจะมองหน้าเห็นก็แต่เส้นผมที่เริ่มเปียกชื้นเพราะเหงื่อที่ไหลออกมาไม่รู้ตัว ยิ่งเป็นแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่านี่คือสภาพที่เขากำลังยอมผมอยู่ทุกอย่างก่อนจะฝังจมูกเข้าที่ขมับเขาและกัดเม้มใบหูเบาๆส่วนนิ้วมือทั้งสองข้างก็พยายามจะเปิดช่องทางหลังของอีกคน

“อะ...” คนที่กอดคอผมอยู่ก็สะดุ้งสุดตัวเผลอกอดผมแน่นอย่างไม่รู้ตัว ร่างกายและขาเริ่มสั่นจนผมรู้สึกได้ ก่อนที่ผมจะขบกัดที่ไหล่บางของเขาส่วนมือก็ยังไม่ละความพยายามที่จะหาจุดๆนั้น

“อึก...ฮื่อ...”

คนที่กอดคอผมอยู่สะดุ้งเฮือกไม่รู้กี่ครั้งจนผมมั่นใจแล้วว่าอาจจะไปสะกิดโดนจุดเข้าแล้วตอนนี้ผมเลยปล่อยอีกคนให้นอนราบบนโซฟาเพราะในเมื่อผมเองก็เริ่มทนไม่ไหวเหมือนกัน

ยอมรับว่ามือไม้สั่นที่รู้ว่าเหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นยังไงมือที่กำลังปลดกระดุมอยู่มันดูเลิ่กลั่กไปหมดจนผมรู้สึกถึงมือเย็นที่เอื้อมมาแตะมือผม

“พี่ช่วย...”

ใจสั่นเป็นรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปได้แต่ปล่อยให้อีกคนขยับตัวลุกขึ้นมาแกะกางเกงยีนตัวโปรดของผมและเสื้อยืดทิ้งไปไม่รู้ทิศทางกว่าจะถอดออกครบทุกตัว เล่นเสียพลังงานไปเยอะใช่ย่อย

ผมผลักอีกคนลงไปนอนราบอีกครั้งก่อนจะจับขาเขาให้มาพาดบ่าผมไว้คนข้างล่างไม่คิดจะมองหน้าผมแล้วหรือไงก็ไม่รู้เอาแต่หันใบหน้าสีระเรื่อไปทางอื่นจนผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบเขาอีกรอบและอ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆ

“ไม่เกร็งนะครับ...”

อีกคนยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดไหล่ผมทันทีที่โน้มตัวลงไปใช้ปากตัวเองวุ่นวายอยู่กับร่างกายเขาพร้อมๆกับขยับสะโพกพยายามจะแทรกกายเข้าไปให้ได้แต่ไม่ใช่แค่พี่ไม้ที่เกร็งจนเผลอกอดผมแน่นผมเองก็เกร็งจนมือจิกกับโซฟาจนมันจะขาดหลุดติดมือเพราะไม่ว่าทำยังไงก็เข้าไปไม่ได้เลยอีกใจก็กลัวอีกคนจะเจ็บ

“โอ๊ย...ต้า...พี่เจ็บ”

"ผ่อนคลายหน่อยนะ..."

เสียงลมหายใจของเราดังถี่ขึ้นเพราะความอึดอัดพอเข้าไปได้แล้วก็รู้สึกเหมือนจะตายสองมือก็ลูบหัวคนข้างล่างที่ดวงตาทั้งสองข้างคลอไปด้วยหยาดน้ำและหน้าผากที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผมก้มลงจุมพิตที่เปลือกตาเบาๆ สะโพกก็พลางขยับไปตามจังหวะยิ่งได้ยินเสียงร้องของอีกคนที่ดังอยู่ข้างหู ก็ทำให้ผมอยากจะตายเสียตรงนี้

ตายเพราะความอึดอัดที่เป็นอยู่...

ตายเพราะภาพที่พร้อมจะทำให้ผมเป็นบ้าจากคนข้างล่าง...

กลับไปเม้นต่อได้ในเด็กดีนะคะ