ชีวิตของเราก็เหมือนกับดอกหญ้า

มีการเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา

มีช่วงวัยของชีวิตในแต่ละช่วงที่ต่างกันไป

เหมือนดอกหญ้าที่แก่เต็มที่ก็จะโรยราไปตามเวลา

ทิ้งไว้แต่เพียงเมล็ดพันธุ์ ที่จะสืบทอดเผ่าพันธุ์ของตนเองต่อไป

อนิจจัง  สังขาร์  ของมนุษย์

มีสิ้นสุด  หลายอย่าง ทางสลาย

มีเกิดแก่  มีเจ็บ แล้วมีตาย

มีร้องไห้ โศกา  และจาบัลย์

เมื่อยังเล็ก  เป็นเด็ก  ไร้สมอง

เมื่อต้องการ  ก็ร้อง  เสียงดังลั่น

ทั้งแม่พ่อ     ปลอบโยน  สารพัน

ให้รางวัล    พลันกอด ยอดคนดี

พอโตใหญ่  ปีกกล้า  ขาก็แข็ง

พอมีแรง  สำแดง  ฤทธิ์เต็มที่

ไม่เห็นหัว  พ่อแม่  ผู้แสนดี

ไม่เคยมี  รับฟัง คำอบรม

พอมีลูก  พันผูก ถูกตราบาป

มันกำราบ  ถึงทราบ ฤทธิ์ยาขม

เราเคยทำ  แม่พ่อ  ได้หมองตรม

ชีวิตเรา  จึงขม ด้วยลูกยา

ยามเป็นไม้  ใกล้ฝั่ง มานั่งคิด

ตรึกตรองจิต  ผิดจริง เหมือนดั่งว่า

พ่อแม่เรา  เลี้ยงเรา  ใหเติบมา

กลับมองค่า คุณท่าน  นั้นไม่มี

คิดถึงพ่อ  ผู้ก่อ กำเนิดบุญ

คิดถึงคุณ  ของแม่ แผ่ราศี

อีกไม่นาน  ลูกนั้น คงจรลี