บนเส้นทางสายพระนิพพาน 219 บนเส้นทาง สายพระนิพพาน 219 219/01 ไม่มีสิ่งสิ่ง..จริงแท้..หรือแน่นอน ทุกขั้นตอน..กฏแห่งกรรม..เขากำหนด เจ็บป่วยกาย..สุดท้าย..ก็ตายหนด ทุกบริบท..จดจำ..ทำแต่ดี 219/02 ทำแต่ดี..จึงมีค่า..แก่จิตตน ผู้อดทน..สิ่งกระทบ..ย่อมพบสุข ผู้จิตตน..ทนไม่ได้..มากมายทุกข์ คอยตามรุก..รุมเร้า..ไม่เข้าใจ 219/03 ไม่เข้าใจ..ในทุก..สรรพสิ่ง จึงได้วิ่ง..โลดแล่น..ไม่แน่นหนัก จึงไม่อาจ..ถึงจุด..ได้หยุดพัก ยิ่งจมปลัก..ในอารมณ์..ไม่ข่มตน 219/04 ไม่ข่มตน..จนติด..จิตยินดี จึงไม่มี..เกรงกลัว..ตัวบาปกรรม เข้าไม่ถึง..บุญกุศล..ไม่สนธรรม มีแต่นำ..จิตตัว..หลงมัวเมา 219/05 หลงมัวเมา..เพราะเรา..ไม่รู้คิด พาจิตติด..กับดัก..กิเลสตัณหา หลงสิ่งหยาบ..อันฉาบ..ไว้ลวงตา ภาพมายา..ขังจิต..จนติดตาย 219/06 จนติดตาย..กลายเป็น..ทุกข์รันทด สุขหายหด..หมดไป..กลายเป็นเศร้า ผู้ไร้ศีล..ไร้สุข..ทุกข์รุมเร้า พาตนเข้า..หาธรรม..ช่วยนำทาง 219/07 ช่วยนำทาง..หนีออก..จากกับดัก ออกจากรัก..จากโลภ..จากโกรธหลง หาทางปีน..หนีไป..ไม่ไหลลง จิตมั่นคง..แก้ไข..ย่อมไปพ้น 219/08 ย่อมไปพ้น..ไม่หล่นแน่..ผู้แก้ไข มุ่งผลักไส..กิเลสตน..พ้นจากจิต มีสติ..ประจำ..พูดทำคิด รู้ถูกผิด..ดีชั่ว..กลัวบาปกรรม 219/09 กลัวบาปกรรม..นำตน..ไปหล่นร่วง เห็นโชติช่วง..ไฟนรก..อยู่ตรงหน้า คงเคยหล่น..ตนชั่ว..กลัวนักหนา จึงรักษา..จิตมั่น..ไม่หวั่นไหว 219/10 ไม่หวั่นไหว..มุ่งไปตาม..องค์สัมมา แม้มืดมา..ไปอย่าง..สว่างได้ แม้ชาตินี้..ทุกข์จัง..หวังสบาย หลังความตาย..คราวนี้..มีทางไป 219/11 ใช้วันพระ..ชำระใจ..เคยขุ่นมัว สำรวจตัว..และใจ..ใช้ความชั่ว ให้จิตตน..วาวใส..มั่นใจตัว เพื่อเป็นบัว..เบ่งบาน..ไม่นานเกิน 219/12 ไม่นานเกิน..เดินบน..เส้นทางธรรม เรื่องก่อกรรม..ทำเข็ญ..เป็นถอยห่าง อีกความโลภ..โกรธหลง..บรรจงวาง มุ่งหาทาง..เดินไป..ไม่หวนกลับ 219/13 ไม่หวนกลับ..มาใหม่..เพื่อตายเกิด เป็นผู้เปิด..ทางธรรม..นำถูกทิศ ผู้ไม่ยอม..หวนกลับ..ปรับที่จิต เป็นผู้ปิด..นรก..ด้วยตนเอง 219/14 ด้วยตนเอง..กำหนดจิต..คิดพูดทำ ล้วนแต่นำ..สิ่งดี..สู่ชีวิต มีแต่ความ..สบายใจ..ใสที่จิต ภาระกิจ..สุดท้าย..ไปสุดทาง 219/15 ไปสุดทาง..แห่งธรรม..องค์สัมมา ไม่นำพา..ลาภยศ..สรรเสริญ สู่เป้าหมาย..ปรารถนา..มุ่งหน้าเดิน ไม่ยากเกิน..คนธรรมดา..จะทำได้ 219/16 จะทำได้..ใช้จิตตน..บนปัญญา พัฒนา..รู้แจ้ง..แทงตลอด เกิดเป็นคน..ทุกราย..ไปไม่รอด ผู้จะฮอด..ฝึกจิตเป็น..เห็นทางไป 219/17 เห็นทางไป..ใจสงบ..ใกล้จบกิจ มากสะกิด..สิ่งล่อ..ก็ไม่หลง มากระทบ..มากมาย..ใจยิ่งปลง เรื่องจะลง..ไม่มีทาง..วางหมดสิ้น 219/18 วางหมดสิ้น..ยินดี..แค่มีอยู่ ไม่หดหู่..พอใจ..ปัจจุบัน ทั้งตื่นหลับ..รับจริง..ทุกสิ่งอัน ความตายมัน..คืบคลาน..ตามอายุ 219/19 ตามอายุ..ยิ่งมาก..ยิ่งใกล้ตาย สังเกตกาย..อ่อนล้า..หาคงที่ แก่ไปหน้า..เชื่องช้า..ลงทุกที ไม่เคยมี..ใครรอด..ตลอดมา 219/20 ตลอดมา..พากัน..ตายไปหมด ไม่ต้องจน..เป็นเช่นนั้น..จนฉันแก่ ตามลำดับ..ปู่ย่า..มาพ่อแม่ เหลือก็แต่..ตัวฉัน..รอวันตาย 219/21 รอวันตาย..จากร่าง..วางทุกสิ่ง เพื่อตรงดิ่ง..สู่ภพ..หวังจบกิจ สิ้นกำลัง..ไปฝั่ง..อย่างที่คิด พักสักนิด..ไปต่อ..ก็ยังได้ 219/22 ก็ยังได้..ลงป้าย..สวรรค์พรหม ค่อยเพาะบ่ม..แรงจิต..ฟิตเครื่องใหม่ ไม่ยอมหยุด..แค่นี้..หนีต่อไป อยู่ทำไม..พรหมสวรรค์..มีวันหล่น 219/23 มีวันหล่น..บนนั้น..สวรรค์พรหม สุขบรม..ลืมตน..หล่นลงล่าง จะไปต่อ..ฝึกตน..จนจิตว่าง จะรู้วาง..รู้ทาง..เดินต่อไป 219/24 เดินต่อไป..ตามพุทธองค์..ทรงชี้บอก ใครเดินออก..แนวนี้..มีแต่หลง ดันไปหน้า..หมดท่า..มีแต่ลง ผู้มั่นคง..เท่านั้น..ผ่านไปได้ 219/25 ผ่านไปได้..จิตเรา..ขัดเกลาดี จึงจะมี..โอกาส..ผ่านด่านได้ ถ้ามัวแต่..ติดสุข..นั่งลุกสบาย น่าเสียดาย..เวลา..ขึ้นมาหล่น 219/26 ขึ้นมาหล่น..ซ้ำซ้ำ..ทำเสียของ มีสมอง..ทำไม..ไม่ใช้คิด ที่ถูกไม่..สนใจ..แต่สิ่งผิด ไปหลงติด..ความสุข..ลืมทุกที 219/27 ลืมทุกที..มีสุข..ยาวนานหน่อย ก็มาปล่อย..จิตเพลิน..ไม่เดินต่อ รู้ตัวก็..สายคุณ..บุญไม่พอ ไม่ต้องรอ..พิพากษา..หล่นมาเอง 219/28 หล่นมาเอง..เลยครับ..รับผลกรรม ที่เคยทำ..เอาไว้..ชดใช้ก่อน จากหนักหนา..หาเบา..ค่อยค่อยผ่อน ได้ลดหย่อน..จนกว่า..มาเป็นคน 219/29 มาเป็นคน..เพื่อตน..มีโอกาส เคยผิดพลาด..แก้ไข..พร้อมใช้ชด ที่เจ้าเวร..นายกรรม..ตามกำหนด เพื่อการปลด..เปลื้องกรรม..คลำหาทาง 219/30 คลำหาทาง..หนีไป..ไม่หวนกลับ คอยขยับ..อีกครา..หาทางไป เคยผ่านด่าน..เคยทำ..จำไม่ได้ ขอจงใช้..ชาตินี้..ที่สุดท้าย 219/31 ที่สุดท้าย..ให้วาง..สิ่งที่แบก สลัดแอก..ทิ้งไป..ใจบางเบา อันกายนี้..งอขี้ก้อง..ของโลกเขา ไม่อาจเอา..ไปได้..คล้ายบ้านเช่า 219/32 คล้ายบ้านเช่า..เอาไป..ไม่ได้หรอก เราต้องออก..แต่จิต..กายปิดทิ้ง พอกายเรา..เป็นศพ..สงบนิ่ง ไม่มีสิ่ง..ยึดเกาะ..เหมาะจะไป 219/33 เหมาะจะไป..อย่าเอาใจ..ไปยึดเข้า เดี๋ยวก็เน่า..ก็เหม็น..เห็นมามาก เช่าเขามา..ถึงเวลา..ก็ต้องจาก แสนลำบาก..ตัดใจ..ไปจากกัน 219/34 ไปจากกัน..แบบรู้..อยู่ไม่ได้ รู้ว่ากาย..แก่เฒ่า..เขารอพัง เรื่องจะอยู่..ตลอดไป..ไม่มีหวัง เผาหรือฝัง..เท่านั้น..อันกายเน่า 219/35 อันกายเน่า..นานเข้า..ก็ยิ่งเหม็น เรารู้เห็น..ตัดใจ..ทิ้งกายเสีย ตัดทุกสิ่ง..พันผูก..ทรัพย์ลูกเมีย เป็นผู้เคลียร์..ทุกอย่าง..เปิดทางไป 219/36 เปิดทางไป..ใช้ทุน..บุญละเอียด ทั้งไม่เบียด..เบียนตน..คนและสัตว์ มีแต่ผู้..ถอยเป็น..จึงเห็นชัด ปฏิบัติ..จึงหลุด..หยุดก่อเวร 219/37 หยุดก่อเวร..สร้างกรรม..มุ่งทำดี เป็นผู้มี..ศีลธรรม..กรรมบถสิบ เมื่อกุศล..เจตนา..เราสูงลิบ เสียงกระซิบ..บอกว่า..มาถูกทาง 219/38 มาถูกทาง..ถูกทิศ..จิตเป็นสุข รู้จักปลุก..ตนตื่น..อยู่เสมอ มีสติ..มั่นไว้..ไม่ยอมเผลอ สม่ำเสมอ..ด้วยวัตร..ปฏิบัติตน 219/39 ปฏิบัติตน..จนชิน..ด้วยยินดี ก็ไม่มี..ความยาก..ลำบากตน เป็นผู้เย็น..กายใจ..นี่ไงผล บุญกุศล..จากจิต..คิดดีงาม 219/40 คิดดีงาม..ประจำ..เย็นนอกใจ ทำลงไป..ล้วนดี..มีเหตุผล ไม่สร้างความ..เดือดร้อน..ย้อนหาตน ย่อมเป็นคน..พร้อมจริง..ทิ้งกายเนื้อ 219/41 ทิ้งกายเนื้อ..ใกล้เน่า..ด้วยเข้าใจ ไม่มีใคร..รอดตาย..จากโลกนี้ จากบุญทำ..กรรมแต่ง..แหล่งโลกีย์ เป็นผู้มี..จิตมั่น..ฝ่าฟันไป 219/42 ฝ่าฟันไป..ด้วยใจ..วิปัสสนึก พึงระลึก..เอาไว้..กูตายแน่ บำรุงกาย..ทุกวัน..มันยิ่งแก่ โรคก็แห่..ไล่เรา..เอาใส่โลง 219/43 เอาใส่โลง..บำเพ็ญ..เป็นอันจบ เป็นแค่ศพ..รอเผา..เพียงเท่านั้น ถ้าก่อนตาย..รู้ชัด..จิตตัดมัน รู้เท่าทัน..กายแก่..มีแต่ดี 219/44 มีแต่ดี..ไปหน้า..พาไปตรง ไม่มีลง..มีแต่ขึ้น..ยืนยันได้ เป็นผู้มอง..เห็นทาง..หลังทิ้งกาย เดินสบาย..ตัดใจ..ไม่หวนคืน 219/45 ไม่หวนคืน..กลับมา..หาตายเกิด หาทางเปิด..ประตู..สู่นิพพาน มุ่งสู่จบ..สงบเย็น..เป็นพื้นฐาน จิตกล้าหาญ..สู้กิเลส..ปฏิเสธมัน 219/46 ปฏิเสธมัน..ผลักดัน..ชั่วจากจิต ทำการปิด..รอยรั่ว..ไล่ชั่วออก การปล่อยไว้..ก็คล้าย..ยื่นให้หอก จึงขอบอก..พุ่งกลับ..รับไม่ทัน 219/47 รับไม่ทัน..มันพุ่ง..เข้าเต็มอก มีนรก..นะพี่..เป็นที่ไป มุ่งสวรรค์..พรหมนิพพาน..ต้องเร็วไว ตัดที่ใจ..ไม่ให้เหลือ..เหล่าเชื้อชั่ว 219/48 เหล่าเชื้อชั่ว..เกลียดกลัว..จิตดีงาม ผู้มากความ..เมตตา..ไม่กล้าพบ เห็นกรุณา..มุทิตา..พากันหลบ ต้องการจบ..มุ่งมั่น..ปิดกั้นเอา 219/49 ปิดกั้นเอา..ตัวเรา..ต้องทำเอง อย่าได้เกรง..บาปชั่ว..จะมัวหมอง ได้มาเกิด..อย่าพลาด..โอกาสทอง รู้จักมอง..ให้เป็น..เย็นและดี 219/50 เย็นและดี..จึงมีค่า..เกิดมาได้ ไม่แพ้พ่าย..กิเลส..เหตุแห่งทุกข์ เป็นทางไป..ใช่เลย..เสวยสุข เป็นการปลุก..จิตตน..พ้นอบาย 219/51 พ้นอบาย..ตายเย็น..มุ่งเห็นมัน สุขนิรัน..ได้กัน..สุดแสนยาก ทั้งกิเลส..ตัณหา..พาให้อยาก ฉุดกระชาก..ลากไป..ถ้าใจอ่อน 219/52 ถ้าใจอ่อน..ผ่อนปรน..ไม่พ้นแน่ ไปนอนแช่..ปลักตม..ชมนรก ใจมืดมิด..ความคิด..สกปรก ไปจมหมก..ติดตาย..อบายภูมิ 219/53 สุขนิรัน..มุ่งมั่น..ย่อมไปถึง จิตเป็นหนึ่ง..เท่านั้น..ทางด้านดี ทางบาปชั่ว..น้อยนิด..จิตไม่มี เอาแต่ดี..สงบเย็น..เป็นกำลัง 219/54 เป็นกำลัง..พังทุกด่าน..ผ่านตลอด หาจุดบอด..ในตน..ค้นให้ทั่ว บีบบังคับ..ไม่ให้ดิ้น..ด้วยศีลตัว จิตเคยมัว..ขัดเกลา..ให้วาวใส 219/55 ให้วาวใส..ไม่หวั่นไหว..ในวันทุกข์ เป็นผู้ลุก..ขุดค้น..หาต้นเหตุ กฏแห่งกรรม..ตามลาก..ยากปฏิเสธ รู้ดับเหตุ..ต่อไป..ไม่มีผล 219/56 ไม่มีผล..เริ่มต้น..ชีวิตใหม่ เอาใจใส่..ดวงจิต..คิดพูดทำ ทุกสิ่งอย่าง..แต่นี้..เอาดีนำ ศีลและธรรม..มีครบ..สงบเย็น 219/57 สงบเย็น..เป็นทาง..อันดีแน่ ไม่ใช่แค่..ปัจจุบัน..ยันอนาคต กรรมเก่าเรา..ทำมา..ค่อยเปลื้องปลด ยอมรับกฏ..แห่งกรรม..ธรรมดา 219/58 ธรรมดา..เกิดมา..เพื่อแก้ไข ฝึกฝนใจ..เท่านั้น..จึงผ่านพ้น เมื่อรู้เหตุ..เห็นชัด..ตัดที่ต้น จงเข้มข้น..กวดขัน..หมั่นฝึกตน 219/59 หมั่นฝึกตน..ขนขวาย..ไม่สายเกิน อันผู้เดิน..บนทาง..สายนิพพาน ความชุ่มฉ่ำ..เย็นสงบ..ย่อมพบพาน จะช้านาน..เท่าใด..ใจกำหนด 219/60 ใจกำหนด..หย่อนตึง..ถึงพอดี ผลจะมี..ให้เห็น..เป็นไฉน ใช้ปัญญา..พิจารณา..รู้ด้วยใจ ร้อนเป็นไฟ..หรือสุข..สงบเย็น
|
เฒ่าจอย
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?]
Group Blog All Blog
| |||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
