ชื่อหนังสือ : ต้องมนตร์ไอยคุปต์
ผู้แต่ง : อัญชรีย์
สำนักพิมพ์ : แจ่มใส
จำนวน 416 หน้า ราคา 249 บาท

กระซิบก่อนอ่าน

ย้อนกลับไปสามพันห้าร้อยปียังดินแดนแห่งอารยธรรมอันยิ่งใหญ่ เมื่อครั้งที่อียิปต์ยังคงความเกรียงไกร
สายเลือดแห่งเทพเจ้าขึ้นนั่งบัลลังก์ทองปกครองผู้คน
ด้วยอำนาจแห่งมหาเทพราและเทพีไอซิส ปาลินถูกดึงเข้าสู่ยุคสมัยอันรุ่งโรจน์นั้นโดยมีแหวนอาถรรพ์เป็นสื่อนำพา
เพื่อให้เธอเปลี่ยนแปลงบทหนึ่งแห่งประวัติศาสตร์ และลบล้างมลทินของดวงวิญญาณซึ่งสถิตในแหวน
ณ ที่แห่งนี้ เธอเป็นเพียงหญิงต่างเผ่าผู้ต่ำต้อย โชคดีได้พระนางวาลิดาห์คอยให้การดูแลอย่างอบอุ่นอาทร
หากนั่นกลับตรงข้ามกับผู้เป็นโอรส...เรเซน ไอเมเนสที่สอง ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะไม่ทำเธอหวาดกลัวจนตัวสั่น
ความปรารถนาสูงสุดของปาลินจึงเป็นการกลับคืนสู่ช่วงเวลาอันเป็นของตน
และไปให้พ้นจากอำนาจการครอบครองขององค์ฟาโรห์
แม้นั่นจะหมายถึงความรักอันดุดันที่เขาพึงมอบให้แก่เธอก็ตาม...

   ถ้าเอ่ยถึง ' ต้องมนตร์ไอยคุปต์ ' ความรู้สึกครั้งแรกของหวานเย็นคือ... อืม...น่าสนใจแฮะ หน้าปกก็สวยเก๋ อย่างนี้ต้องสอย...พลาดไม่ได้เด็ด ๆ แถมขึ้นแท่นขายดีอีกต่างหาก หาซื้อยากมาก กว่าจะได้เป็นเจ้าของครอบครองหนังสือก็ผ่านมานานหลายเดือนนับจากวันวางแผง และจากชื่อเสียงเรียงนามปากกา เมื่อครั้งอ่าน ' เจ้าหญิงเม็ดทราย ' ก็น่าจะพอยืนยันได้ถึงความสนุก

   แต่พออ่านไปได้สักพัก เริ่มเปิดตัวองค์ฟาโรห์ไอเมเนสที่สอง หวานเย็นก็เริ่มเกิดอาการเหนื่อยหน่ายกับนิสัยของ ' ปาลิน ' เป็นที่สุด คุณเธอช่างแสนจะนางเอ๊ก...นางเอก อะไรที่ห่างไกลจากคำว่า ' มีเหตุผล ' เป็นต้องทำ อะไรที่บอกว่า ' ห้าม ' เป็นต้องลงมือ อาการงี่เง่าแบบไม่มีสติกำเริบเป็นระยะ ๆ ทำให้รู้สึกขัดใจอยู่ตลอดเวลา และด้วยเหตุนี้เอง หวานเย็นจึงระลึกได้ว่าตัวเองหลงลืม ' Aroma... กลิ่นกรุ่นอุ่นหัวใจ ' ไปได้อย่างไรกัน เพราะเมื่อครั้งกระนั้น คุณนางเอกอย่าง ' บีม ' ก็นิสัยประมาณนี้แหละค่ะ โลเล ไร้เหตุผล รักพี่เสียดายน้อง สร้างปัญหาเดือดร้อนให้คนใกล้ตัวจนน่าหมั่นไส้มากกว่าน่าสงสารหรือเห็นใจ หวานเย็นยังออกอาการพาลไม่อ่านงานเขียนของ ' อัญชรีย์ ' มานานเลยทีเดียว ไม่ใช่นักเขียนเขียนเรื่องไม่ดีนะคะ เขียนได้ค่อนข้างดีทีเดียว ภาษาก็ใช้ได้ แต่ลักษณะนิสัยของตัวละครควรปรับปรุงอย่างเร่งด่วน มีอะไรหลายต่อหลายอย่างที่ไม่น่าให้อภัย พระเอกหูเบา เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย นางเอกก็เอนมาเอนไป หัวใจหวั่นไหวหาความมั่นใจไม่ได้ น่ารำคาญสุด ๆ ยิ่งอ่าน ๆ ไป ยิ่งเบื่อ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะจบสักที พออ่านถึงหน้าสุดท้ายได้ก็เกิดอาการโล่งใจคล้ายยกเตาอโรมาออกจากอก จนกระทั่งมีพรายมากระซิบข้าง ๆ หูว่าถึงความน่ารักน่าหยิกของเจ้าหญิงเม็ดทราย หวานเย็นจึงได้หยิบงานของ ' อัญชรีย์ ' มาอ่านอีกครั้ง

   อาการดังกล่าวกลับมาเป็ฯปัญหาสำหรับ ' ต้องมนตร์ไอยคุปต์ ' อีกจนได้ ไม่รู้คนเขียนติดใจอะไรนักหนากับนิสัยใช้ไม่ได้แบบนี้ จึงได้นำกลับมาใช้อีกระลอก ทั้ง ๆ ที่น่าจะโยนทิ้งไปได้แล้วกับตัวละครนิสัยไร้เหตุผลแบบนี้

   ไม่รู้คนอื่น ๆ ที่ได้อ่านจะรู้สึกเช่นไร แต่สำหรับหวานเย็นแล้วไม่ประทับใจเอาเสียเลย อ่านแล้วรู้สึกไม่ต้องมนตร์ไอยคุปต์ แต่... เกือบต้องโดนปิรามิดทับดับลมหายใจ เพราะอึดอัดคับใจกับนิสัยของตัวละคร

แวะเคาะประตูร้านหนังสือ