คนเราจะอยู่ได้นานสักแค่ไหนนะทำไมจะตัองอยู่ ชีวิตที่ อุดมไปด้วยโรคภัยไข้เจ็บ มีแต่ความหดหู่ แม้จะเสแสร้งว่าไม่เครียดทำใจยอมรับกับมัน จริงๆแล้วทำได้เหรอ. เมื่อมีบางสิ่งบางอย่างมากระทบจิตใจเราจะไม่มีความรู้สึกอะไรจริงอย่างนั้นหรือ และชืวิตที่มีแต่ความล้มเหลว. ทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเรํจต้องกลายเป็นคนที่น่าสมเพชน่าสงสารจนเหมือนว่ามันทุเรศสิ้นดี อย่างนี้ยังสมควรจะอยู่บนโลกใบนึ้อึกเหรอ. มันน่าเบื่อนะ. ใครไม่เป็นไม่มีวันรู้หรอก. เฮ้อ...คงใกล้ถึงเวลาแลัวซินะพ่อแม่คงคิดถึงเราอยากให้เราไปอยู่ด้วยแล้วล่ะ.....

นอนไม่หลับ...
กระส่าย..กระสับ..ทั้งอ่อนล้า
กระวน..กระวาย..ทรมาน์
ร่ำไห้...ปานว่า..แทบจาบัลย์

มันทุกข์..มันท้อ..ที่ก่อเกิด
กำเนิด..อารมณ์..ตรมโศกศัลย์
สุดยับ..สุดยั้ง..เพื่อห่างมัน
ใครนะ..ทำฉัน..นั้นเป็นไป..

แวะมาเยี่ยมชมครับ

อ่านบทกวีอันไพเราะแล้วเศร้าจังครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

ขอบคุณสำหรับบทกลอนเพราะๆค่ะ คุณสุ
สู้ๆ ขอให้หายไวๆนะคะ

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ



บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
สุนันยา Literature Blog ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

อรุณสวัสดิ์ขอรับ

อย่า บั่นทอน
อย่า อ่อนแอ
อย่า แลแต่ทุกข์
มุมมองความสุข ยังมีถมไป ครับ

ชีวิตยังต้องสู้ค่ะ เมื่อยังมีลมหายใจ
ชีวิตยังมีค่า สำหรับคนรอบข้างที่รักคุณสุแบบไม่มีเงื่อนไข

ถึงคุณสุนันยา

วันนี้วันลอยกระทง
มีพระจันทร์เต็มดวงครับ
ฝนไม่ตก ท้องฟ้าแจ่มใส

คิดถึงคุณสุ.เสมอ
ขออภัยที่หายห่างไปนาน
บ้าอยู่ห้องการเมืองครับ

ให้กำลังใจในการต่อสู้กับโรคร้าย ขอให้ชนะมันนะครับ

คิดถึงเสมอ

สวัสดีค่ะทุกๆท่าน
สุต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้เข้ามาทักทาย
หวังว่าทุกท่านจะเข้าใจสุนะคะ
คิดถึงทุกคนเสมอค่ะ

สวัสดีค่ะคุณสุ

ตัวฟู่เองค่ะ มาๆหายๆ จากบล็อกไปก็นาน
เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยแข้มแข็งมีแรงสูง
กลับมา
อ่านอารมณ์ผ่านอักษร แล้วอยากฝากกำลังใจไว้ให้เยอะๆ

คุณสุอย่ากังวลไปเลยค่ะเพื่อนมาเยี่ยมเพราะคิดถึง
คุณสุพร้อมจะสนุกเมื่อไรไว้ค่อยคุยกัน
หายจากอารมณ์เศร้าไวๆนะคะ