Toradora! : episode 20
- ไทกะไปไหว้พระขอพรปีใหม่ที่ศาลเจ้าคนเดียว เธอพบกับคิตามูระที่สงสัยว่าริวจิไม่ได้มา ด้วยกันหรือ เธอจึงบอกเขาว่าริวจิเป็นไข้นอนซมอยู่ที่บ้านมาเป็นอาทิตย์แล้ว เมื่อคิตามูระ ทราบข่าวและตั้งท่าจะไปเยี่ยมริวจิ ไทกะจึงไหว้ขอพรคิตามูระ โดยที่ตัวเขาเองก็งงไปเลย - เมื่อถึงคืนสุดท้ายของช่วงหยุดฤดูหนาว ริวจิที่หายดีแล้วก็มายืนคิดถึงคำพูดของมิโนริในคืน อีฟว่านั่นเป็นคำปฏิเสธต่อเขาใช่ไหม ไทกะจึงเปิดหน้าต่างออกมาดูว่าเป็นใคร พอเห็นเป็น ริวจิเธอก็ปิดหน้าต่างหนี ก่อนจะเปิดมาบ่นว่าริวจิทำเสียงดังจนบะหมี่เธออมน้ำหมดแล้ว เมื่อ ริวจิสงสัยว่าทำไมช่วงที่ผ่านมาไทกะไม่มากินข้าวที่บ้านเขาเลย ไทกะจึงตัดบทบอกริวจิว่า อย่าเอาความเซ็งที่โดนมิโนริหักอกมาระบายกับเธอ ริวจิเลยบอกว่าเขาอยากให้เธอทำตัว กับเขาให้เหมือนที่เคยเป็นมา ไทกะจึงบอกว่าที่เธอทำอยู่นี้ก็เพื่อริวจิกับมิโนริ เธอเพิ่งรู้ตัว ว่าการที่เธอพึ่งพาเขาอยู่ทำให้มิโนริเข้าใจผิดไป ไทกะเชื่อว่ามิโนริน่ะชอบริวจิอยู่ แต่ยอม ตัดใจเพราะเห็นว่าไทกะนั้นจำเป็นต้องมีริวจิอยู่เคียงข้าง เมื่อถูกถามว่าแล้วริวจิไม่คิดบ้าง หรือว่ามิโนริก็ชอบเขาอยู่ ริวจิจึงตอบได้แค่เขาคิดว่ามิโนริก็น่าจะสนใจเขาอยู่บ้าง ไทกะจึง บอกเขาว่าอย่าวิ่งหนีสิ่งที่อยู่ต่อหน้า เธอจะไม่พึ่งพาเขาอีกแล้ว เธอจะพยายามด้วยตัวเอง ถ้าริวจิยังคงมีความรู้สึกให้กับมิโนริเหมือนเดิมอยู่ เธอมั่นใจว่ามิโนริจะยอมเปลี่ยนใจเอง ริวจิควรทำสิ่งที่เขาจำเป็นต้องทำเสีย อย่าหลบหนีมิโนริ จงยืนยันความรู้สึกของมิโนริที่มีต่อ ริวจิออกมาให้ชัดเจนซะ ริวจิจึงเข้าใจแล้วบอกกับเธอว่าอย่าเผาห้องตัวเองก็แล้วกัน ไทกะ จึงสัญญากับเขาว่าเธอจะอยู่รอดด้วยตัวคนเดียวให้ได้ - ยาสึโกะออกมายื่นใบรับรองจากผู้ปกครองในการไปทัศนศึกษาที่โอกินาว่าให้กับริวจิที่ลืมไป เสียสนิท เมื่อเขารับใบมา เขาก็บ่นคนเดียวว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรเป็นกังวลในช่วงเวลา นี้เลย เมื่อมาถึงโรงเรียน เด็กหนุ่มคนที่เขาแลกชุดด้วยตอนคืนอีฟก็นำชุดมาคืนริวจิพร้อมกับ ของขวัญที่ริวจิไม่ได้ให้มิโนริ เมื่อรับมาแล้วริวจิก็ตัดพ้อว่าของขวัญชิ้นนี้มันไม่จำเป็นต้องใช้ใน คืนนั้นแทน เมื่อเขาเก็บของเข้าล๊อกเกอร์หน้าห้อง ฮารุตะก็วิ่งมาแอบหลังริวจิ เพราะกลัว โดนไทกะฆ่าทิ้งที่ฮารุตะไปล้อเธอเล่น ฮารุตะจึงเหลือบไปเห็นกิ๊ฟติดผมที่ริวจิถือไว้แล้วสงสัย ว่ามันคืออะไร ริวจิจึงบอกว่าสิ่งนี้มันไม่จำเป็นต่อเขาอีกแล้ว ฮารุตะเลยตบมาใส่เล่นให้ริวจิ ดู ไทกะเลยตบะแตกเข้าไปฉุดกระชากดึงกิ๊ฟออกจากผมของฮารุตะอย่างทารุณโดยตะโกนไป ด้วยว่านั่นเป็นของๆริวจิ จังหวะนี้มิโนริที่มาถึงจึงเข้ามาทักทายทุกคนด้วยความร่าเริงเหมือน เช่นดังเดิมแล้ว แต่ริวจิที่ยังลำบากใจอยู่นั้นพอเห็นหน้ามิโนริแล้วก็หลบสายตาแล้ววิ่งหนีไปยัง จุดขายน้ำแล้วยืนเซ็งอารมณ์อยู่คนเดียวแล้วคิดในใจว่าอยากให้ทุกอย่างมันพังทลายลงไปซะ ซึ่งในชั่วโมงโฮมรูม คำขอของเขาก็เป็นจริงเมื่อ อ.เอริประกาศว่าโรงแรมที่ทางโรงเรียน จองไว้ในโอกินาว่าได้ถูกเพลิงไหม้เผาเรียบหมดแล้ว ทางโรงเรียนจึงเปลี่ยนแผนจะไปทัศน ศึกษาที่ลานสกีแทน เมื่อถูกกดดันมากเข้า อ.เอริก็ฟิวส์ขาดจับชอล์คขึ้นมาเขียนประโยคว่า "ไม่ใช่ว่าทุกสิ่งในชีวิตจะเป็นไปอย่างที่เราต้องการได้!" ทำเอาทั้งห้องเงียบกริบ - ตกเย็น เมื่อริวจิเตรียมตัวจะกลับบ้านคนเดียว คิตามูระที่เดินมาเห็นจึงสงสัยว่าไทกะไม่ ได้กลับด้วยกันหรือ ริวจิจึงบอกว่าไทกะมีธุระกลับไปก่อนแล้ว เมื่อเขานึกถึงคำพูดของเธอ เขาก็ไม่พอใจแล้วเดินจากไปคนเดียว เมื่อซื้อของเสร็จแล้ว ระหว่างทางกลับบ้าน เขาพบ กับอามิที่มายืนรอไทกะอยู่ เมื่อริวจิทักอามิ อามิก็ไล่เขาไปโดยบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าตาทึ่ม อย่างเขา ไทกะที่มาได้ยินพอดีก็หัวเราะใหญ่ ทั้งสามจึงไปนั่งคุยกันในร้านกาแฟ โดยอามินำ สินค้าที่ไทกะฝากซื้อมาให้กับเธอ ริวจิจึงมองว่าทั้งคู่สนิทกันถึงขั้นนี้แล้วหรือ แต่ไทกะก็บอกว่า ของนี่ไร้ประโยชน์แล้วเพราะทริปไปโอกินาว่าถูกเปลี่ยนเป็นการไปเล่นสกีแทน เมื่ออามิรู้ เรื่องแล้วเริ่มบ่น ริวจิจึงเอ่ยปากขอโทษ ทำให้สองสาวงงว่าริวจิขอโทษทำไม ไทกะจึงบอก กับอามิว่าในช่วงทัศนศึกษานั้น เธอขอให้อามิไม่ต้องมายุ่งกับริวจิเพราะเขาเพิ่งโดนมิโนริ หักอกมาในคืนอีฟ ริวจิที่เพิ่งพ่นกาแฟออกไปก็บอกว่าจริงๆแล้วมิโนริบอกเป็นนัยห้ามไม่ให้เขา ได้เอ่ยคำสารภาพรักกับเธอต่างหาก อามิเลยมุบมิบว่าเธอบอกเขาแล้วว่าเดี๋ยวจะต้องเจ็บ ปวดเพราะเรื่องนี้ ไทกะจึงบอกต่อว่ามิโนรินั้นชอบริวจิอยู่ แต่มีบางสิ่งทำให้สถานการณ์ไม่ เป็นไปอย่างที่ควร เมื่อขึ้นชั้นเรียนใหม่แล้ว ต่างคนต่างก็จะย้ายห้องกันไป นี่จึงเป็นโอกาส สุดท้ายที่ริวจิจะยืนยันความรู้สึกของมิโนริได้ เมื่อเห็นท่าทีจริงจังของไทกะ อามิก็ยอมรับ เงื่อนไขแล้วขอตัวกลับ โดยเธอเข้ามาบอกริวจิก่อนไปว่าเธอหวังว่าเขาจะเป็นคนๆเดียวที่ ต้องเจ็บปวดกับเรื่องนี้ แล้วเดินจากไป เมื่อออกจากร้าน ไทกะก็สงสัยว่าริวจิจะตามเธอมา ทำไม ริวจิจึงบอกว่าเขาต้องเดินกลับทางนี้อยู่แล้ว เขาบอกกับเธอว่าเขาจะพยายามอย่าง เต็มที่ในช่วงทัศนศึกษา แม้ว่ามันอาจจะไม่ช่วยอะไรเลยก็ตาม ไทกะที่รำคาญกับความโลเล ของริวจิก็เลยยืนยันว่าริวจิกับมิโนรินั้นชอบกันอยู่แล้ว เมื่อริวจิสงสัยว่าทำไมไทกะถึงได้มั่นใจ ในเรื่องนี้นัก เธอก็บอกเขาว่าเธอเชื่อในตัวของริวจิ เธอเชื่อว่าริวจิดีพอที่จะเป็นคนรักของ มิโนริได้ เธอจึงบอกเขาว่าเธอจะไปซื้อของที่สถานีแล้วเดินจากไปพร้อมแนะนำเขาว่าอย่า หนีหน้ามิโนริแบบในวันนี้อีก - วันต่อมาริวจิที่เจอกับมิโนริระหว่างทางข้ามถนน จึงทักทายเธอก่อนแล้วขอโทษเธอเรื่อง ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน มิโนริจึงทำทีเป็นว่าริวจินั้นพูดเรื่องอะไรอยู่ เมื่อริวจิเห็นสัญญาณไฟเขียว เขาจึงเดินนำไปก่อน ทันใดนั้นก็มีเสียงของไทกะตะโกนบอกให้มิโนริจับมือริวจิ เมื่อเธอ เผลอจับเข้าไป เธอก็เขินจนรีบปล่อยมือ ยึกยักไปมาแล้วค่อยจับแขนเสื้อของริวจิแทน เมื่อ ไทกะวิ่งผ่านไปพร้อมทิ้งกระเป๋าของเธอไว้ให้ด้วย มิโนริจึงกร่นด่าไทกะก่อนที่จะรู้สึกตัว เพราะริวจิทัก เธอจึงช่วยเขาถือกระเป๋าของไทกะคนละข้างแล้วเดินไปโรงเรียนพร้อมกัน ทั้งคู่ ระหว่างทางมิโนริจึงเล่าถึงเรื่องน้องชายของเธอ ริวจิจึงอาศัยโอกาสนี้บอกรักเธอ แบบเนียนๆ เมื่อทั้งคู่มาถึงโรงเรียนแล้วพบกับอามิ อามิที่เห็นท่าทีของทั้งคู่แล้วก็อุทานออกมา สั้นๆว่า "อุ๊ยตาย..." ก่อนจะเดินจากไปเพียงเท่านั้น เมื่อคิตามูระจัดกลุ่มเที่ยวได้แล้ว เขาก็บอกกับคนในกลุ่มว่าต้องมีการทำไกด์บุ๊กของแต่ละกลุ่มให้ทางโรงเรียนด้วย ไทกะจึง เสนอให้ทุกคนไปวางแผนกันที่บ้านของเธอในวันอาทิตย์ - เมื่อทุกคนมารวมตัวที่ห้องของไทกะ คิตามูระจึงเริ่มแจงงานโดยนำไกด์บุ๊กของรุ่นก่อนๆมา ให้ทุกคนดูเป็นตัวอย่าง มิโนริจึงขอตัวไปชงชาให้ทุกคน ริวจิจึงแอบถามไทกะว่าคุยกับคิตามู ระได้คล่องตัวแล้วหรือ ไทกะจึงบอกให้เขาไปช่วยมิโนริชงชาแทน เมื่อเห็นริวจิมาถึง เธอ จึงบอกว่าที่นี่เปลี่ยนไปจากปีที่แล้วมาก เธอต้องขอบคุณริวจิที่ทำให้ไทกะกับที่นี่เปลี่ยนไปใน ทางที่ดีขึ้น ริวจิบอกว่าช่วงนี้เขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น นี่เป็นผลงานของไทกะเองทั้งหมด มิโนริ จึงชี้ว่าริวจินั่นแหละคือสาเหตุที่ไทกะทำสิ่งเหล่านี้ได้ เมื่อริวจิถามว่ามิโนริไม่ได้มาห้องนี้ตั้ง แต่ปีหนึ่งแล้วหรือ มิโนริก็บอกว่าตั้งแต่มีเรื่องกับพ่อของไทกะ เธอเลยไม่กล้ามาที่นี่เพราะ กลัวว่าตัวเองจะผิดหวัง เธอจึงชมริวจิว่าเขากล้าพอที่จะกลับมาเยือนที่นี่อีก ก่อนจะยกชา กลับไปเสิร์ฟทุกคนที่กำลังวางแผนกันอย่างตั้งใจอยู่ เมื่อริวจิเห็นว่าไทกะจัดบ้านได้เรียบร้อย ดีจริงๆ เขาก็เข้าใจว่าตัวเองไม่ควรจะมาเงอะงะอยู่แบบนี้ เขาต้องยืนยันความรู้สึกของ มิโนริให้เป็นที่แน่ชัดในการทัศนศึกษาครั้งนี้
เอ่อ... หลังจากโดนหักอกแบบทะแม่งๆในตอนที่ผ่านมา แล้วผมคนนี้ก็เอาเป็นคิดมาก(ไม่ เข้าเรื่อง) ตอนนี้ความสัมพันธ์ก็หมุนกลับกลายเป็นว่าริวจิยังมีโอกาสใหม่อีกครั้ง เพราะ ไทกะจะเปิดทางให้เขาแบบเต็มตัวโดยไม่พึ่งพาตัวเขาอีก ในมุมนึงนี่เป็นความคิดที่ดีที่ว่า ไทกะจะสามารถยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้เสียที แต่มันก็จะไปขัดกับความรู้สึกของตัวเธอ เอง เพราะกลายเป็นว่าคนที่กำลังหนีความรู้สึกของตัวเองอยู่นั้นกลายเป็นตัวของไทกะไป เสียเอง อยากจะรู้เหมือนกันครับว่าไทกะจะทนทำหน้าที่สะพานได้อีกซักแค่ไหน ยิ่งความรู้สึก ที่เธอมีต่อคิตามูระนั้นจืดจางลงมาเหลือแค่ระดับเพื่อน (ดูได้จากการที่เธอคุยกับเขาได้อย่าง ไม่ขัดเขินแล้ว) ย้ำชัดว่าเธอกำลังกดความรู้สึกจริงๆของตัวเองไว้อยู่ อีกด้านนั้น ตอนนี้อามิ ก็ทำตัวเซ็งสุดขีดเช่นกันครับ เพราะเธอเซ็งและเบื่อกับท่าทีของริวจิที่ยังทำตัวแบบนี้อยู่ แต่ ผมก็ดูไม่ออกเหมือนกันนะครับว่าอามิจะเป็นตัวแปรที่สำคัญมากแค่ไหนในความสัมพันธ์ที่ชวน ปวดหัวอันนี้? แต่ผมว่าแบบนี้โอกาสที่จะเป็น open-end คือไม่มีใครได้ลงเอยกับใครแล้ว ทุกคนยังคงความเป็นเพื่อนอยู่แบบนี้ก็จะยิ่งมีสูงขึ้นมา... สินะครับ
Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2552 |
Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2552 12:58:22 น. |
|
5 comments
|
Counter : 598 Pageviews. |
|
|
|
โดย: crash IP: 124.120.204.201 วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:20:27:20 น. |
|
|
|
โดย: OmegaZero IP: 117.47.125.196 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:20:38:09 น. |
|
|
|
โดย: kotami IP: 117.47.27.44 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:9:09:38 น. |
|
|
|
โดย: Matroid IP: 58.9.111.37 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:0:31:20 น. |
|
|
|
โดย: OmegaZero IP: 222.123.86.221 วันที่: 3 มีนาคม 2552 เวลา:0:58:53 น. |
|
|
|
| |
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ตัวเรานั้นเป็นเพียงเศษละอองแห่งดวงดาว... เล็กกระจิ๋วเมื่อเทียบกับสากลโลก... แต่เศษละอองนี้จะเปลี่ยนแปลงโลกได้... ด้วยศรัทธา...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
thank you so much ^_^