ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนว่านี่เป็นการสมัครสมาชิกครั้งแรก และเป็นการเขียนครั้งแรกด้วย ช่างใจอยู่นานว่าจะเขียนดีไหม เพราะไอเราเองก็ไม่ค่อยเก่งในด้านนี้ แต่!เพียงแต่ว่า บอกเล่าประสบการณ์ของตัวดิฉันเกี่ยวกับโรคมะเร็ง
เรื่องราวต่อจากนี้เป็นประสบการ์ชีวิตจริงๆ ย้ำนะคะ "ชีวิต" จริงๆของตัวดิฉันเองที่ผ่านมาและอยากจะแชร์สิ่งเหล่านี้ให้ผู้คนบ้างก็เท่านั้นเองค่ะ ไม่ได้มีวิชาการอะไรเลย เป็นแค่สิ่งที่รู้และผ่านมา และเชื่อว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นประโยชน์ หรือสร้างกำลังใจให้ใครได้บ้างก็เท่านั้นเองต่ะ
1. จุดเริ่มต้นที่รู้จักคำว่า "มะเร็ง"
สมัยเมื่อซักเกือบ20ปีได้ โรคนี้ถือว่าเป็นโรคที่น่ากลัวในระดับหนึ่ง ใครที่เป็นถือว่ารอดยากนะในสมัยนั้น ตอนนั้นฉันยังเป็นเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย นั่งแคะขนมครกขี้ดินเล่นอยู่ พูดง่ายๆว่าสนุกไปวันๆตามภาษาเด็ก แล้วมารู้จักมะเร็งได้ยังไง บอกว่าตอนแรกไม่ได้รู้จักหรอกค่ะ แต่แค่ได้ยินชื่อ เพราะมันเป็นโรคที่แม่แท้ๆของฉันป่วยอยู่พอดี
ต้องเล่าย้อนไปก่อนนะคะว่าแม่ของฉันท่านเป็นครู แม่จะสอนใกล้แถวๆหมู่บ้านบนดอย จากบ้านไปโรงเรียนที่แม่สอนเนี่ยเกิน20กิโลทุกวันค่ะ เพราะฉนั้นแม่เลยไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่บ้านเราเลยจำเป็นต้องจ้างพี่เลี้ยงมาค่อยดูแล แม่เป็นคนแข็งแรงมาก ขยัน และค่อนข้างเจ้าระเบียบ ในสายตาของฉันแม่เป็นคนค่อนข้างดุมาก ด้วยความที่เขาเป็นครู บวกกับเจ้าระเบียบทุกอย่างที่แม่ดูแลจัดการเลยต้องเป็นระบบ ตอนเช้าพี่เลี้ยงก็มีหน้าที่ส่งฉันกับพี่สาวขึ้นรถประจำทาง ตอนเย็นก็รับกลับ แม่จะกลับมาตอนเกือบๆุ6โมงเย็น จะเรียกตรวจการบ้านก่อนเป็นอันดับแรก สอบถามความเป็นอยู่ในโรงเรียนก่อนที่จะส่งพวกดิฉันเข้านอน หลังจากนั้นแม่ก็จะลงไปข้างล่างเพื่อไปพิมพ์ดีดและเตรียมสื่อการสอน ทำไมดิฉันถึงรู้นะเหรอ?ก็เข้านอนแล้วไม่ใช่ ก็เพราะว่าเสียงเจ้าเครื่องพิมพ์ดีดนี่ละคะที่ดังแต๊กๆไปทั่วทั้งบ้านและเป็นเสียงที่กล่อมดิฉันตั้งแต่จำความได้ ดิฉันไม่ทราบหรอกนะคะว่าแม่นอนกี่ชั่วโมงรู้แต่ว่ากว่าแม่จะเข้ามานอนเนี่ยนานมาก นอนแป็บเดียวแม่ก็ตื่นมาปลุกลูกๆให้พี่เลี้ยงพาไปอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียน นี่คือตารางของแม่ในสมัยนั้น
ความผิดปกติกับแม่เริ่มเกิดขึ้นตอนราวฉันกำลังเรียนอยู่ป.1 แม่เริ่มกินยาหนักขึ้น โดยเฉพาะยาแก้อักเสบเนื่องจากครอบครัวของแม่ฉันมักป่วยด้วยโรคเกี่ยวกับหู ดังนั้นแม่ก็เลยค่อนข้างกังวลว่าลูกๆจะเป็นฉันกับพี่เลยต้องไปตรวจพร้อมกับแม่อยู่เสมอๆ จากนั้นแม่ก็เริ่มทานอาหารไม่ค่อยได้ แล้วไม่สบาย หนักถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาลและพ่อต้องขอหยุดราชการที่ต่างอำเภอมาดูแลแม่ ฉันไม่รู้หรอกว่าแม่เป็นอะไร ณ ตอนนั้นนะ รู้แต่ว่าบ้านเราเริ่มมีญาติเข้ามาอยู่เพื่อดูแลฉันแทนแม่ เริ่มมีญาติมาผลัดกับพ่อเพื่ออยู่เป็นเพื่อนแม่ที่โรงพยาบาล ทุกเย็นก่อนกลับบ้านพวกเราจะไม่ได้นั่งรถประจำทางแต่จะมีญาติมารับแล้วพาไปส่งเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล แม่นั่งอยู่ที่เตียงนานเป็นเดือน สิ่งที่เปลี่ยนไปในสายตาของฉันคือแม่ผอมลง ทานข้าวน้อยลง แล้วแม่ก็ดูเหนื่อย ที่สำคัญแม่ตัดผมสั้น ทั้งที่แม่เป็นคนรักผมมากแต่แม่กลับตัดสั้น ทุกคนเริ่มเครียด หลายครั้งที่ฉันถามว่าแม่เป็นอะไร คำตอบที่ได้รับคือ "แม่ไม่สบาย" แล้วเขาไม่ได้บอกอะไรอีกเลย ผ่านไปเกือบ3-4เดือนได้ หมอก็อนุญาติให้แม่กลับบ้าน วันนั้นฉันดีใจมากๆ เพราะฉันไม่ค่อยชอบกลิ่นโรงพยาบาล ฉันมักจะบ่นเรื่องนี้ให้แม่ฟังเสมอๆ แต่ครั้งนี้แม่ดูต่างไปมากเพราะแม่ผอมมากกว่าเดิม ผิวเริ่มมีสีเหลือง พูดเบาแถมแม่ยังไม่ค่อยลงไปด้านล่างเหมือนอย่างเคย พ่อก็กลับบ้านบ่อยขึ้นทั้งที่เมื่อก่อนกว่าฉันกับพี่จะได้พบพ่อก็ผ่านไปเป็นเดือนเนื่องจากพ่อฉันต้องไปประจำการแถวๆตะเข็บชายแดน สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือ บ้านเรามีญาติมาเยอะมาก แล้วที่เปลี่ยนไปคือบ้านฉันเริ่มเหมือนตำหนักทรงเข้าไปทุกที ญาติคนนั้นมาก็เอาพระแปลกๆมาให้บ้าง บ้างก็จุดไฟหน้าลานบ้านตอนกลางคืนเพื่อต้มยาหม้อโบราณ ควันโขมงโฉงเฉงทั้งวันทั้งคืน บทสวดเอยอะไรเอย วุ่นวายไปหมด แต่ที่สังเกตคือพ่อเครียดมาก พ่อเริ่มนำปืนที่สะสมออกมาแล้วมันก็ค่อยๆหายไปทีละชิ้น ส่วนแม่นั้นมาอยู่บ้านได้แค่เกือบๆเดือนก็กลับเข้าไปอยู่โรงพยาบาลเหมือนเดิม อาการแม่ไม่ต่อยดีขึ้นเลย ช่วงแรกที่แม่กลับไปนั้นฉันกับพี่ยังสามารถเข้าเยี่ยมได้ แต่หลังจากนั้นอีกซัก2เดือนทุกคนก็เริ่มไม่พาฉันไปโรงพยาบาล บอกแค่ว่าแม่ไม่สบายหนักมาก หมอไม่ให้กวน พวกเราเลยไม่ได้ไปเยี่ยมแม่เลยจนกว่าจะวันเสาร์ของทุกสัปดาห์ พ่อเริ่มเครียดหนักมาก เคยมีครั้งหนึ่งที่ฉันกับพี่นั่งดูการ์ตูนในวันเสาร์ตามปกติ อยู่ๆพ่อก็เดินมาบอกให้อ่านหนังสือ แต่เนื่องจากวันหยุดและมันเป็นโควต้าที่พวกฉันกับแม่ตกลงกันไว้แล้วว่าสามารถดูได้ เลยทำเป็นไม่สนใจพ่อ พ่อโกรธมากที่พวกฉันไม่ทำตามที่ท่านสั่งเลยคว้าเอาหนังสือพิมพ์มาม้วนแล้วกระชากฉันที่หนีไม่ทัน ไปฟาด ถามว่าตอนนั้นเจ็บไหม?จำได้ว่าไม่เจ็บ แต่กลัวและตกใจมาก เพราะพ่อไม่เคยตะคอกและตีดิฉันกับพี่เลย ทุกทีหน้าที่ดูลูกเป็นของแม่ พ่อจะให้สิทธิ์แม่เต็มที่ หน้าที่ของพ่อคือเล่นกับลูก นั่นเลยเป็นครั้งแรกที่ฉันโดนพ่อตี ฉันจำได้ว่าฉันร้องไห้จนย่าเข้ามากันตัวฉันออกจากพ่อ ก่อนส่งให้พี่เลี้ยงพาขึ้นข้างบนห้อง ซักพักใหญ่พ่อก็เดินเข้ามาหาฉันในห้อง พ่อไม่พูดอะไรนอกจากร้องไห้แล้วขอโทษฉัน แล้วลูบหัวฉัน ฉันจำได้ว่าไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้เลยซักครั้ง นั้นเป็นครั้งแรกเลยที่พ่อร้อง จากนั้นเราก็ไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย รวมทั้งฉันก็ไม่โกรธพ่อด้วยเพราะตอนนั้นแค่คิดว่าก็พ่อขอโทษแล้ว จากนั้นไม่ถึงอาทิตย์เราก็ได้ไปเชียงใหม่ เพราะน้าของฉันที่เป็นหมอติดต่อให้แม่ไปรักษาที่นั่น เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้ไปเที่ยวในตัวเมืองเพราะว่าพ่อกับแม่ฉันชอบไปเที่ยวป่ามากกว่าเขาเลยปลูกฝังและกระเต็งดิฉันกับพี่สาวไปเที่ยวป่าตั้งแต่จำความได้ ฉันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างรู้แต่ว่าตอนนั้นสนุกมาก ได้ไปเล่นเครื่องเล่นแถวห้างสรรพสินค้า ได้ไปกิน KFC. ได้ไปเที่ยวในที่ต่างๆในเชียงใหม่ ตอนเย็นก็จะมีน้าอีกคนมาพาไปดูแลต่อกว่าจะได้พบแม่ก็ผ่านไปแล้ว2วัน คราวนี้ที่เจอแม่ ฉันรู้สึกกลัวเพราะแม่เปลี่ยนไปมาก แม่ผิวเป็นสีเหลืองเข้มมาก ผอมจนหน้ากลัว ขาแม่เริ่มบวมที่สำคัญ ญาติๆมักไม่ให้ฉันเข้าใกล้แม่เลย ฉันสงสัยหนักมากเลยไปถามย่าอีกคนที่เพิ่งย้ายเข้ามาดูแลแม่ว่าแม่เป็นอะไร ฉันจำได้ว่าเขาจับมือฉันแล้วบอกว่าแม่เป็นมะเร็งที่ตับ เขาเล่าว่ามะเร็งทำให้แม่ตัวเหลือง ทำให้แม่ไม่สบาย เพราะฉนั้นเวลาที่ฉันจะมาหาแม่ฉันต้องล้างมือให้สะอาด ไม่งั้นแม่จะป่วยหนัก เขาบอกแค่นั้นก่อนจะพาฉันไปเยี่ยมแม่ จากนั้นพวกเราก็กลับบ้าน แล้วฉันกับพี่ก็ไม่ได้เจอแม่อีกจนผ่านไปประมาณเกือบเดือน ทุกอย่างดูผิดปกติไปหมด อยู่ๆย่าก็มารับฉันประมาณบ่ายโมง ฉันเจอพี่นั่งอยู่ที่รถแล้ว จากนั้นเราก็ไปที่โรงพยาบาล เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรู้แต่ว่าห้องนั้นวุ่นวายไปหมด หมอพยาบาลวิ่งเต็มก่อนที่พ่อจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง วันนั้นฉันจำได้ว่าเป็นวันที่24 กันยายน พศ.2540 ทุกคนร้องไห้ยกเว้นฉันที่ไม่เข้าใจอะไร จนย่าที่ไปรับฉันพูดสั้นว่า แม่เสียแล้ว
ตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าตายคืออะไร รู้แต่ว่านั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันรู้จักมะเร็ง สาเหตุตอนนั้นฉันไม่รู้จนญาติเป็นคนบอกว่าที่แม่ป่วยเพราะกรรมพันธุ์บ้างละ เพราะก๋ง หรือคุณทวด ของดิฉันทางฝั่งแม่ก็เป็น อีกคนก็ว่าเพราะแม่ทายยาแก้อักเสบเยอะเกินไป บางคนก็ว่าแม่ชอบทานอาหารสุกๆดิบๆ เพราะแม่ชอบทานลาบเลือดแบบดิบกับหอยแครงลวกมากๆ ทุกคนก็ได้แต่คาดเดากันไป เพราะตอนนั้นอินเตอร์เน็ตยังไม่ได้มีแพร่หลายมากนัก ไม่มีGoogleคอยให้สืบค้น ยังไม่มีบล็อกเกี่ยวกับสุขภาพ ไม่มีบล็อกปรึกษาหมอฟรีๆและโรคนี้ในสมัยนั้นยังไม่เป็นที่รู้จักนักในต่างจังหวัดอย่างน้อยก็ในโลกของฉัน จะบอกว่ามะเร็งนั้นได้เปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างในชีวิตฉันจริงๆค่ะ นี่คือจุดเริ่มต้นในการเปิดโลกให้กับฉันว่าได้ จะว่าไปในความโชคร้ายเราก็อาจจะพบเรื่องราวดีๆซ่อนอยู่ในนั้นก็ได้นะคะ
| Create Date : 22 มิถุนายน 2560 |
| Last Update : 22 มิถุนายน 2560 12:37:45 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 542 Pageviews. |
 |
|
