อีกสองวันก็จะถึงงานสำคัญว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวค่อยมีเวลาพักหายใจหน่อยเพราะทุกอย่างตระเตรียมเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้วบ้านทวีกิจไพศาลก็เริ่มคึกคักเมื่อญาติ ๆ บางส่วนเดินทางมาพักที่บ้านเพื่อเตรียมตัวไปร่วมงานมงคลถึงงานเช้าจะไม่ได้จัดที่นี่ แต่เจ้าบ้านอย่างคุณลำเภาก็อดไม่ได้ที่จะต้องจัดเตรียมอาหารคาวหวานสารพัดอย่างเพื่อต้อนรับลูกๆ หลาน ๆ เทียมภพกลับมานั่งดวลคออยู่กับพวกพี่น้องหลังจากช่วยรมย์นลินย้ายข้าวของส่วนตัวเข้าหอเสร็จแทนดาวเพิ่งจะไปรับชุดเพื่อนเจ้าสาววันนี้สด ๆ ร้อน ๆ ก็เห่อออกหน้าออกตาลองแล้วลองอีกอยู่กับลูกผู้น้อง

“ขวัญไม่ชอบกระโปรงยาวทำไมต้องสวมยาว ๆ ด้วยล่ะ เกะกะก็เท่านั้น”แทนขวัญลูกผู้น้องพลิกชุดราตรีที่พี่สาวเลือกให้แล้วก็วางมันลงบนเตียงอย่างเดิมน้ำเสียงบ่งบอกความไม่ถูกใจ

“แบบสั้นเอาไว้ใส่งานกลางวันนี่...พี่จะเดินไปบ้านโน้น ไปยืมเข็มกลัดสวย ๆ ที่พี่ผึ้งสักอัน น้องขวัญจะไปไหม”

“พี่พลูไปเถอะขวัญจะไปลองกล้อง” แทนขวัญตอบเหนื่อย ๆ แล้วฉวยเอากล้องถ่ายรูปที่เพิ่งซื้อมาไม่กี่วันก่อนมาจับเล่นกดปุ่มต่าง ๆ หมุนเลนส์ไปมาอย่างคนเห่อของใหม่

ปลายเดือนกำลังพับเสื้อผ้าและจัดของจำเป็นส่วนที่เหลือลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่กางอ้าบนเตียงมีอีกใบที่จัดเสร็จเรียบร้อยแล้ววางอยู่มุมหนึ่ง ห้องนอนกว้างดูโล่งตาขึ้นเป็นกองเมื่อข้าวของบางส่วนถูกเก็บลงกระเป๋ากำหนดวันเดินทางจะมาถึงหลังเสร็จงานแต่งไปอีกสามวัน

แทนดาวเคาะประตูสองครั้งแล้วเปิดเข้ามาแวบแรกที่เห็นพี่สาวจัดข้าวของก็อดรู้สึกใจหายไม่ได้ สองปีอาจจะไม่ยาวนานแต่ด้วยความรักและผูกพันก็ย่อมต้องคิดถึงกันมากเป็นธรรมดา หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ กระเป๋าเดินทางแล้วเริ่มพูดเสียงละห้อย

“น้องพลูคงคิดถึงพี่ผึ้งมากแน่ๆ ไม่มีใครทำผม แต่งหน้าแต่งตัว เป็นเพื่อนช้อปปิ้งไปอีกตั้งสองปี”

“ก็คุณแฟงไงอีกไม่กี่วันเธอก็จะมาเป็นพี่สะใภ้เราแล้วนะ”

“พี่แฟงก็ต้องดูแลพี่หมากจะมาดูแลน้องพลูได้ไง”

แทนดาวกระเถิบเข้าไปใกล้อีกปลายเดือนวางกิจกรรมในมือมาลูบผมน้องแผ่วเบา ถึงจะมีช่วงเวลาที่ไม่ลงรอยกันทำให้ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องไม่ค่อยจะดีในตอนแรกแต่ในเมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้วปลายเดือนถึงรู้ว่าตนเองรักน้องสาวคนนี้มากเพียงใด

“ในระหว่างที่พี่ไม่อยู่น้องพลูช่วยดูแลคุณย่า พ่อกับแม่ของพี่ด้วยนะ โทรไปคุยกับพี่บ้าง แล้วถ้ามีเวลาก็ไปเยี่ยมกันมั่งนะพี่ก็คงจะคิดถึงเรามากเหมือนกัน”

“ค่ะ...พลูจะทำหน้าที่แทนพี่ผึ้งแล้ววันรับปริญญา...พี่ผึ้งจะมาได้ไหม”

“พี่ยังให้คำตอบไม่ได้หรอกนะแต่ที่แน่ ๆ งานแต่งของน้องพลูกับคุณชล พี่ต้องกลับมาแน่นอนอย่าลืมส่งข่าวแต่เนิ่น ๆ นะ”

แทนดาวโผเข้ากอดเอวพี่สาวด้วยใจเปี่ยมสุขถึงความรักและปรารถนาดีที่พี่สาวคนนี้มอบให้ไม่น่าเชื่อเลยว่าจากคู่ที่ไม่ถูกกันถึงขั้นเกือบตัดญาติขาดมิตรจะมีวันที่กลับมารักใคร่กลมเกลียว จนเสียงประตูแง้มปลุกให้สองพี่น้องหันหน้าไปมองผู้มาใหม่พี่ชายคนโตเดินยิ้มเผล่เข้ามา เทียมภพเดินตามหาน้องสาวคนเล็กไปทั่วบ้านจนแทนขวัญบอกว่ามาอยู่ที่นี่พอเห็นว่าสองสาวกำลังกอดกันกลมก็อดปลื้มใจไม่ได้

“แอบมากอดกันอยู่สองคนไม่เห็นชวนพี่มั่ง ไงสีผึ้ง...เก็บของอยู่เหรอ”

เทียมภพมาหยุดยืนตรงหน้าทั้งคู่แล้วกวาดตามองข้าวของที่วางกองกันอยู่บนเตียงก่อนจะแทรกตัวลงนั่งระหว่างกลาง เขากอดน้องสาวเอาไว้คนละข้างด้วยความรักเปี่ยมล้นมิรู้เหน็ดเหนื่อยที่ได้ทุ่มเทกายใจดูแลทั้งสองคนให้มีชีวิตที่ดีทุกสิ่งทุกอย่างที่น้อง ๆ ต้องการ เขาไม่เคยรีรอที่จะไปเสาะหามาให้ สองสาวต่างตื้นตันที่มีพี่ชายเป็นเทียมภพคนนี้

“พี่มีน้องสาวสองคนคนนึงทั้งสวย ทั้งเก่ง งานการอะไรทำได้ดีเยี่ยม...ไว้วางใจได้เลย ส่วนอีกคนก็เป็นเด็กดีน่ารักสดใส ใครอยู่ด้วยก็สุขกายสุขใจผู้ชายทั้งโลกนี้...จะมีใครน่าอิจฉาเท่าพี่กันล่ะ” เนื้อเสียงประกาศความภาคภูมิเหลือล้น

“เอาไว้จบเรื่องงานก่อนแล้วอีกสักพักพี่จะไปหานะ อาจจะเป็นช่วงหน้าหนาว อากาศกำลังดี”

“ดีค่ะเดี๋ยวผึ้งจะพาเที่ยวเอง”

“นี่น้องพลู...พี่ตั้มถามหาแน่ะตาเต็งหนึ่งก็ร้องเรียกแต่อาพลู ๆ ”

เขาหันมาบอกน้องสาวคนเล็กที่รีบลุกออกไปอย่างว่าง่ายเข้าใจทันทีว่าพี่ชายต้องมีเรื่องสำคัญบางอย่างจะคุยกับพี่สาวเป็นการส่วนตัวพอน้องคนเล็กออกไปแล้วก็หันมาพูดกับน้องคนรองต่อด้วยท่าทีสงบ

“สีผึ้ง...ใจจริงแล้วพี่ไม่ได้อยากให้เราไปหรอกนะแต่ถ้าเรายืนยันว่าต้องการไปเรียนต่อ...พี่ก็ไม่ห้าม แต่ถ้าไปด้วยเหตุผลอย่างอื่นก็อยากบอกว่า...การหลบหนีไม่ใช่ทางออกที่ดี”

“พี่หมาก...”นัยน์ตาสีน้ำผึ้งหล่อด้วยน้ำใส

“แต่ในเมื่อเราตัดสินใจแล้ว...ก็จงทำมันให้ดีพี่เชื่อว่าเราทำได้ รู้ไหม...ปลายเดือนมีความหมายว่าอะไร” เขาถามเสียงอบอุ่นหญิงสาวส่ายหน้าระคนความอยากรู้

“ตอนอารินท้องคุณย่ารู้ว่าได้หลานผู้หญิงก็เลยจะตั้งชื่อเตรียมไว้ตอนนั้นพี่ยังเด็ก...พอคุณย่าถามว่าอยากให้น้องชื่ออะไร พี่ก็ชี้ไปพระจันทร์เต็มดวงสว่างจ้าในคืนนั้นแล้วบอกว่า...ชื่อเดือนหงาย” เทียมภพหยุดขำ คนฟังหัวเราะตาม

“ท่านก็ว่า...ผู้หญิงอะไรชื่อคว่ำๆ หงาย ๆ มันฟังไม่เพราะ ก็เลยเปลี่ยนเป็นปลายเดือนความหมายคือ....ดวงจันทร์ส่องสว่างตรงสุดปลายฟ้า สีผึ้ง...ถึงบางครั้งเราจะคิดว่าตัวเองอยู่ในมุมมืดลับสายตาแต่พระจันทร์ตรงปลายฟ้าก็ส่องสว่าง โดดเด่น”

“ผึ้งรักพี่หมากนะคะ”ปลายเดือนกราบแทบอกพร้อมกับหลั่งน้ำตาแห่งความตื้นตัน

“พี่รู้...พี่เองก็อยากให้เรามีความรักที่สมบูรณ์เสียที”เทียมภพเกริ่นนำเข้าเรื่องที่ต้องการบอกน้องปลายเดือนเข้าใจทันทีว่าพี่ชายต้องการพูดเรื่องอะไรต่อ

“คนที่เราคิดว่าเพียบพร้อมแต่จริงๆ แล้วอาจจะบกพร่องหลายอย่าง กลับกัน...คนที่ดูว่าขาด ก็อาจจะมีครบทุกอย่างสีผึ้ง...พี่อยากให้เราเปลี่ยนมุมมองในการเลือกคบคนเสียใหม่ รูปลักษณ์ภายนอก สังคมชาติตระกูล ล้วนเป็นเปลือกห่อหุ้ม เราอาจจะโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวนี้ แต่อย่าลืมว่าเราไม่ต่างจากคนอื่นความ ‘เท่าเทียม’ หรือ ‘เสมอกัน’ เขาวัดกันที่คุณธรรมความคิด การกระทำ ไม่ใช่ยศถาบรรดาศักดิ์ ตำแหน่งหน้าที่ใหญ่โตหรือนามสกุลดัง ๆ....”

“ดูอย่างเราสิ...ผึ้งกำลังจะมีพี่สะใภ้เป็นลูกกำพร้าเธอเติบโตมาโดยการอุปการะจากคนอื่น แต่พี่ไม่เคยสนใจชาติกำเนิดเชื้อสายอะไรนั่นจิตใจและการกระทำของเธอสูงส่งกว่าลูกคุณหญิงคุณนายบางคนเสียอีกผึ้งลองเปิดใจให้กว้างขึ้นอีกนิดนึงแล้วก็จะมองเห็นคนที่รักและพร้อมจะดูแลน้องพี่ด้วยความรักจากใจจริง”

เทียมภพลูบแก้มน้องสาวแผ่วเบาเขาไม่อาจเดาว่าคนฟังจะมีความเห็นประการใดด้วยรู้ดีว่าน้องสาวคนนี้ค่อนข้างถือตัวและ ‘หยิ่ง’ ในสายเลือดมากปลายเดือนมักเลือกที่จะคบคนที่เสมอด้วย ยศ ศักดิ์ ฐานันดร สังคมมากกว่าจะที่มองลึกลงไปในจิตใจ ด้วยเหตุนี้จึงต้องพบกับผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีกเพราะเปลือกเคลือบที่ดูหรูหราสง่างามแต่เพียงภายนอก

งานมงคลสมรสระหว่างเทียมภพกับรมย์นลินจัดขึ้นอย่างเอิกเกริกสมฐานะพิธีการตอนเช้าทั้งหมดจัดขึ้นที่บ้านธาราพิศุทธิ์ตามความประสงค์ของฝ่ายเจ้าสาวที่อยากให้กระชับและเรียบง่ายที่สุดแต่กระนั้นแขกผู้ใหญ่ที่เชิญให้มาร่วมพิธีล้วนได้รับการ ‘คัดสรร’ มาแล้วทั้งสิ้น เรียกว่ามิได้น้อยหน้าใครเลยทีเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ใหญ่ฝ่ายชายซึ่งเป็นถึงอดีตนายกรัฐมนตรีที่กรุณาให้เกียรติมาเป็นประธานส่วนฝ่ายเจ้าสาวก็คือคุณกระสินธุ์คุณลุงของชลธี ท่านเป็นผู้สืบทอดกิจการบริษัทศรีตรังอันเก่าแก่ซึ่งครอบครองกิจการแทบจะทุกอย่างในจังหวัดตรังเป็นนักการเมืองท้องถิ่นผู้กว้างขวางและมีอิทธิพลจนพูดได้ว่าไม่มีใครไม่รู้จัก

สถานที่และอาหารการกินก็ใช้ออแกไนเซอร์จากธาราจัดการทั้งหมดบ้านทั้งหลังจึงดูถูกเนรมิตให้เป็นปราสาทดอกไม้สดโดยเลือกใช้สีเหลืองเป็นหลักตามรสนิยมของเจ้าสาวเริ่มตั้งแต่ซุ้มโค้งตรงประตูทางเข้าที่ดัดเป็นรูปหัวใจประดับดอกไม้สดกับผ้าแก้วผูกเป็นโบใหญ่สนามหน้าบ้านที่ปลูกไม้ใบไม้ดอกไว้อย่างสวยงามวางร่มผ้ากับชุดเก้าอี้สนามสีเดียวกันสำหรับรับรองแขกที่มาร่วมพิธีในตอนเช้า

ขบวนขันหมากมาถึงตามฤกษ์เจ็ดนาฬิกาพอดีเสียงกลองยาวตีนำขบวนตั้งแต่ปากซอย เจ้าบ่าวนั่งเป็นสง่าอยู่บนเจ้าม้าลำพองสีแดงเพลิงคู่ใจที่วันนี้เปิดประทุนหราให้เจ้านายนั่งลอยหน้าลอยตาตามติดมาด้วยขบวนสินสอดทองหมั้นและสิ่งของอื่น ๆ ครบเครื่องตามตำราเทียมภพอยู่ในชุดไทยแบบประยุกต์ท่อนบนเป็นเสื้อสูทสีแดงทับทิมสวมทับเสื้อกั๊กสีเดียวกันชั้นในสุดเป็นเสื้อเชิ้ตขาวผูกโบผ้าสีทอง ส่วนท่อนล่างนุ่งผ้าโจงกระเบนสีม่วงอ่อนปักแซมด้วยดิ้นทอง ทรงผมหวีปาดเรียบแปล้จนเพื่อน ๆต่างตั้งฉายาเรียกเจ้าบ่าวว่า ‘เจ้าคุณภพ’

ถัดจาก‘เจ้าคุณภพ’ ก็เป็นญาติ ๆ และเฮียสี่ บ. ที่ช่วยกันถือต้นกล้วยต้นอ้อยคนละไม้ละมือใกล้ ๆ กันเป็นสามสาวพี่น้องคือ ปลายเดือน แทนดาว และแทนขวัญ ถือพานสินสอดเดินตามมาทั้งสามอยู่ในชุดไทยรัชกาลที่ 5 สวมเสื้อลูกไม้แขนยาวสีทองกับผ้าซิ่นยาวแค่เข่าสีครีมทอดิ้นทองตรงชายผ้าแทนดาวยิ้มหน้าบานสุดที่วันนี้จะมีพี่สะใภ้ที่หมายตามานาน

พอขบวนเคลื่อนมาถึงกลางซอยเจ้าบ่าวก็มีอันต้องลงเดินเพราะเจอด่านประตูแรก จากนั้นก็มีประตูถัด ๆ เรียงยาวเป็นระยะถี่ไปอีกนับสิบกว่าจะถึงหน้าบ้านเสียงต่อรองค่าผ่านทางกับเสียงหัวเราะครื้นเครงดังอึงอลสร้างความตื่นเต้นให้เจ้าสาวจนอดไม่ได้ที่จะแง้มม่านดูรมย์นลินนุ่งห่มชุดไทยสไบเฉียงปักด้วยปล้องทองเป็นลวดลายวิจิตรบรรจงตลอดผืนบ่งบอกถึงความประณีตและชำนาญในเชิงช่างชั้นสูง ผ้านุ่งสีครีมสอดสลับดิ้นทองจับจีบหน้านางปักปล้องทองเฉกเดียวกับชายผ้านุ่งเนื้อผ้าสีครีมทองขับให้เจ้าสาวแลดูผุดผ่องดุจรัศมีสีทองยามรุ่งอรุณ ใบหน้าหวานแต่งแต้มออกโทนสีทองกลมกลืนกับอาภรณ์ที่สวมใส่ผมรวบตึงเกล้าเป็นมวยต่ำจับช่องดงาม ตรงมวยคาดด้วยมาลัยมะลิกรองละเอียดปักแซมด้วยปิ่นทองคำแท้ที่คุณลำเภามอบให้เป็นการรับขวัญหลานสะใภ้รับกับสายสะพายทองเส้นยาวและหัวเข็มขัดนพเก้าซึ่งคุณหลีออกแบบให้ใหม่และคิดราคาพิเศษให้โดยเฉพาะ

“ตื่นเต้นมากไหมจ๊ะ”

ชลธีเดินเข้ามาหาน้องสาวที่ยืนแอบดูขบวนขันหมากอยู่ริมหน้าต่างหญิงสาวรีบเดินเข้ามาหาแล้วส่งสายตาบอกช่างแต่งหน้ากับเพื่อนอีกสามคนว่าขออยู่ตามลำพังชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงแล้วดึงมือน้องสาวให้นั่งลงข้างๆกัน

“เพลียมากกว่าค่ะก่อนวันงานก็ยุ่งเหยิงไปหมด แทบไม่ได้หยุดเลย”

ถึงปากจะบ่นเพลียแต่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มกับเสียงใสๆ ชี้ชัดว่าเจ้าสาวตื่นเต้นขนาดไหนชลธีมองน้องสาวด้วยสายตาปลาบปลื้มยินดีเป็นที่สุดเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่แม่ของเขารับมาอุปการะตั้งแต่อายุได้วันเดียววันนี้เติบโตเป็นสตรีสวยงามทั้งหน้าตาและนิสัยใจคอ เด็กผู้หญิงแสนอาภัพที่เกิดมาท่ามกลางความไม่พร้อมของผู้ให้กำเนิดหากมารดาเวทนาและสงสาร เขาเองก็อยากมีน้องเล็ก ๆ รมย์นลินจึงกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวและวันนี้ก็กลายเป็นเจ้าสาวแสนสวย

“ต่อไปนี้ใครจะเล่นเพลงให้พี่ฟังในวันหยุดใครจะทำอาหารใต้รสจัด ๆ ให้กิน ใครจะคอยกวนใจพี่อีก”

“พี่ชลคะ...แฟงมีบุญวาสนาเหลือเกินที่ได้เป็นน้องเป็นลูกของแม่ แฟงไม่เคยคิดว่าความกำพร้าหัวเดียวกระเทียมลีบเป็นปมด้อยคุณแม่กับพี่ชลเลี้ยงดูแฟงอย่างดีเกินความคาดหวังของลูกกำพร้าคนหนึ่งจะได้รับเสียอีกชาตินี้จะตอบแทนบุญคุณยังไงถึงจะสมควร”

ใบหน้าหวานเอนซบไหล่ผู้ที่เป็นทั้งพี่และพ่อความซาบซึ้งสำนึกในบุญคุณอาบเอิบอยู่ในหัวใจ ชลธีโอบไหล่น้องสาวกระชับ เขาไม่เคยคิดว่ารมย์นลินเป็นแค่เด็กในอุปการะแต่หล่อนเป็นเสมือนน้องร่วมสายเลือดดังนั้นแล้วจึงอดไม่ได้ที่จะใจหายเมื่อวันนี้มาถึง วันนี้ที่น้องสาวคนเดียวจะต้องไปเป็นของคนอื่น

“แฟงเป็นน้องที่ดีเป็นลูกที่ดี และพี่เชื่อว่าจะต้องเป็นแม่บ้านที่ดีแน่ ไอ้หมากมันโชคดีที่สุดที่ได้น้องแฟงไปส่วนพี่...ก็โชคดีเหมือนกันที่ได้มันมาเป็นน้องเขย ไอ้หมากมันเป็นคนดีถึงภายนอกจะดูไม่ได้เรื่อง พี่ถึงวางใจให้เราได้ใช้ชีวิตคู่กับมัน”

ชายหนุ่มพูดถึงเพื่อนรักที่กำลังตะโกนโหวกเหวกพยายามฝ่าประตูเงินประตูทองเข้ามารมย์นลินเงยหน้ามองพี่ชาย ดวงตาคู่สวยรื้นไปด้วยน้ำตาจนคนเป็นพี่ต้องรีบกรีดให้

“อย่าร้องซี...เดี๋ยวก็หมดสวยกันพอดี”

ชายหนุ่มยื่นซองสีน้ำตาลที่ถือติดมือมาให้น้องสาวรมย์นลินรับมาเปิดดูช้า ๆ ในนั้นมีกระดาษสีขาวคล้ายจดหมายอยู่ปึกหนึ่ง หญิงสาวกวาดตาอ่านข้อความบนแผ่นแรกสุดจากนั้นก็ไล่เปิดที่เหลือดูผ่านๆ แล้วขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“พี่ชลเอาเอกสารพวกนี้มาให้แฟงดูทำไมคะ”

“อย่างที่พี่บอก...แฟงเป็นลูกที่ดีมาเสมอไม่เคยทำให้พี่กับแม่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจ กลับมีแต่ความภาคภูมิใจ นี่เป็นของขวัญวันแต่งงานที่พี่ตั้งใจมอบให้เคียงธารา...จะเป็นของแฟง พี่ขอให้แฟงดูแลรักษามันต่อไปให้ดีเหมือนที่แม่กับพี่ทำมา”

รมย์นลินรีบสอดใบเอกสารสิทธ์ต่างๆ กลับเข้าซองอย่างเดิมแล้วรีบยื่นคืนให้หล่อนไม่ควรได้รับอะไรมากไปกว่าความเมตตาที่บุคคลทั้งสองได้เลี้ยงดูมาจนได้ดิบได้ดีเพียงนี้

“แฟงไม่รับหรอกค่ะเคียงธาราควรจะเป็นของเจ้าของที่แท้จริงโดยสายเลือด ไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างแฟงพี่ชลอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ”

“แฟงจ๊ะ...สำหรับพี่กับแม่แฟงคือสายเลือด ‘ธาราพิศุทธิ์’ ถึงเราจะใช้คนละนามสกุลไม่ได้มีความเกี่ยวดองเป็นญาติ แต่รมย์นลิน...คือคนในครอบครัว พี่คิดดีแล้วที่ยกมรดกนี้ให้เราไปดูแลต่ออย่างน้อย...รุ่นลูกหลานของแฟงจะได้มีเคียงธาราเอาไว้ระลึกถึง ตา ยาย ลุงที่สร้างมันมาด้วยความรัก เด็ก ๆจะได้รักใคร่กลมเกลียวเหมือนกับที่ครอบครัวเรารักกัน”

น้ำเสียงของชลธีช่างเปี่ยมไปด้วยความรักและเมตตาจนทำให้รมย์นลินรู้สึกแน่นในอกถ้าพี่ชายไว้วางใจให้ตนเป็นผู้รับผิดชอบดูแลมรดกอันประเมินมูลค่าไม่ได้เช่นเคียงธาราแห่งนี้ก็พร้อมที่จะทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลรักษามันอย่างดีที่สุดเป็นการตอบแทนพระคุณ

“แฟงจะดูแลเคียงธาราอย่างดีที่สุดจะปลูกฝังลูกหลานให้รักที่นั่นอย่างที่คุณแม่กับพี่ชลฝากความหวังไว้ แฟงกราบขอบพระคุณจากใจ”

รมย์นลินน้ำตารื้นเมื่อก้มกราบลงแทบตักด้วยความซาบซึ้งชลธีดึงตัวน้องสาวมากอดแนบแน่น หญิงสาวสัญญา

กับตัวเองว่าจะดูแลรีสอร์ทแห่งความรักความผูกพันให้ดีเพราะเคียงธาราคือความรักคือความเป็นครอบครัวที่หล่อหลอมให้ตนเติบโตขึ้นมา

“ชอบใจมากนะแฟงเอาล่ะ...เสียงแห่เงียบแล้ว เดี๋ยวก็คงมีคนมาตามตัวเรา พี่ลงไปรอข้างล่างก่อนส่วนเรื่องเอกสารนี่...รอให้จบเรื่องแต่งงานเสียให้เรียบร้อยแล้วค่อยไปโอนกรรมสิทธิ์กันให้ถูกต้อง”

ตอนที่คุณวารีจูงบุตรสาวมาส่งให้กับเทียมภพทุกคนที่นั่งรายล้อมอยู่ตรงนั้นต่างเห็นอาการตะลึงตาค้างของ

เจ้าบ่าวแต่พอได้สติก็รีบล้วงกระดาษเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อกาฬ กิริยานั้นเรียกเสียงหัวเราะครืนจากคนที่อยู่รอบๆ ตัว

จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นท่าทางเก้อเขินเหมือนหนุ่มน้อยขาดความมั่นใจเมื่อจีบสาวครั้งแรกยิ่งพอได้รับรอยยิ้มหวานจับจิตจากเจ้าสาวก็ยิ่งทำให้หัวใจชายชาตรีเต้นตึกตักผิดจังหวะ

“นายหมากทำท่ายั้งกะอิเหนาเห็นบุษบาครั้งแรกนี่ยังดีว่าเหงื่อแค่แตก...ไม่ถึงกับสลบ”

ท่านอดีตนายกฯแซวเรียกเสียงหัวเราะได้อีกครั้ง พิธีกรประกาศฤกษ์ให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวกราบญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายและมอบสินสอดทองหมั้นละลานตาอันประกอบด้วยเงินสดใส่พานจำนวนหนึ่งและที่เป็นเช็คอีกสามใบ ทองรูปพรรณทั้งของเก่าของใหม่เครื่องเพชร โฉนดที่ดิน แหวนเพชรซึ่งเป็นแหวนแต่งงานของคุณดวงทิพย์ที่ตั้งใจมอบให้บุตรชายไว้แต่งสะใภ้คนโต

“ยินดีต้อนรับคุณรมย์นลิน ทวีกิจไพศาล”

เทียมภพกระซิบบอกเจ้าสาวของเขาขณะสวมแหวนจังหวะนั้นเกิดเสียงกดชัตเตอร์ถี่รัวจากช่างภาพที่จ้างมาและสื่อมวลชนที่ไม่ได้เชิญแต่ก็แห่มากันเองเทียมภพอวดแหวนที่เพิ่งสวมให้เจ้าสาวแล้วยิ้มชื่นมื่นให้ตากล้องอย่างรู้งาน และโดยที่ไม่ต้องรอให้ใครบอกบทเจ้าบ่าวไวไฟยิ่งกว่าน้ำมันเบนซินก็บรรจงหอมแก้มเจ้าสาวต่อหน้าแขกเหรื่อซึ่งเรียกเสียงตบมือเกรียวกับเสียงโห่ร้องจากเพื่อนฝูง

“คุณหมาก!”รมย์นลินทำเสียงดุแต่แก้มแดง

ส่วนของรับไหว้จากญาติผู้ใหญ่ทางฝ่ายเจ้าบ่าวก็มีพระเครื่องเลี่ยมกรอบทองจากคุณเที่ยงธรรม คุณดวงทิพย์

มอบชุดเครื่องประดับมุกล้อมเพชร คุณลำเภามอบกำไลทองฝังเพชรกับแหวนทองสลักนามสกุลให้เป็นสัญลักษณ์ว่าแต่นี้ต่อไปรมย์นลินคือคนในครอบครัวทวีกิจไพศาล คุณหลีมอบทองคำแท่งกับเงินขวัญถุงส่วนฝ่ายเจ้าสาวก็มิได้น้อยหน้า ญาติจากทางใต้อย่างคุณลุงกระสินธุ์มอบเชคเงินสดตัวเลขเจ็ดหลักให้หนึ่งใบส่วนญาติคนที่ทำฟาร์มมุกให้สร้อยมุกแท้พร้อมต่างหูเข้าชุดกันคุณวารีรับขวัญลูกเขยด้วยสร้อยพระ ส่วนชลธีนั้น นอกจากจะมอบทรัพย์สินบางส่วนให้น้องสาวไปแล้วก็ยังรับขวัญน้องเขยและว่าที่พี่เขยในอนาคตด้วยรถยนต์เอนกประสงค์ขับเคลื่อนสี่ล้อหรูหราสัญชาติอังกฤษ

“ฉันซื้อให้แกพายัยแฟงกับลูกๆ ไปไหนต่อไหน อย่าให้เห็นว่าวันหนึ่งแกให้ใครนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถคันนี้...ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก”คนให้ถือโอกาสข่มและขู่ไปด้วย

“เออ...รู้แล้วล่ะน่าสันดานเก่า ๆ ทั้งหลายน่ะ ละ เลิก ลด ไปหมดแล้วเว้ย อ้อ...ถ้าจะมีคนนึงก็คงเป็นยัยพลู”สองหนุ่มหันไปมองคนที่เอ่ยถึงโดยพร้อมเพรียงกันสาวน้อยกำลังเพลิดเพลินกับการถ่ายรูปอยู่ไม่ไกล ชลธียิ้มมุมปากแล้วพูดต่อ

“ถ้าเป็นผู้หญิงคนนั้น...ฉันอนุญาต”

ในขณะเดียวกัน คนที่ถูกพูดถึงก็เอาแต่ถ่ายรูปเล่นเลยไม่รู้ตัวว่ามีใครคนหนึ่งแอบมองตาละห้อยตั้งแต่เมื่อเช้า ยิ่งตอนที่ถือพานสินสอดคลานเข่ามาวางรวมกับข้าวของอื่นๆ ก็แทบอยากอุ้มมานั่งตักแล้วกอดหอมให้ชื่นใจถ้าจะบอกว่าเจ้าบ่าวอย่างเทียมภพตื่นเต้นตะลึงงันกับความงามของเจ้าสาวเพียงใดความรู้สึกของชลธีเมื่อห็นสาวน้อยในชุดไทยคนนี้ก็แทบไม่ต่างกัน

เมื่อเสร็จจากพิธีรับไหว้ก็ถึงเวลารดน้ำคู่วิวาห์นั่งเคียงกันยิ่งดูเหมาะสมลงตัวตรงหน้าของทั้งสองมีพานดอกไม้สดทรงพุ่มสำหรับรองรับน้ำสังข์ ท่านอดีตนายกฯสวมมงคลให้คู่บ่าวสาว คุณลุงกระสินธุ์เจิมหน้าผาก จากนั้นบรรดาแขกเหรื่อก็เริ่มทยอยมาต่อแถวรดน้ำอวยพรแทนดาวกับปลายเดือนทำหน้าที่ช่วยเติมน้ำสังข์ ส่วนเพื่อนเจ้าสาวอีกสองคนช่วยแจกของชำร่วยเป็นตลับไม้เล็กๆ กลึงเป็นรูปทรงต่าง ๆ ลงแลกเกอร์เงางามบรรจุในถุงผ้าแก้วสีทองนอกจากจะมีประโยชน์ใช้สอยไว้ใส่สิ่งของเล็ก ๆ แล้ว ยังแฝงความหมายอีกอย่าง คือ ไม้เป็นสินค้าเครื่องเรือนยุคแรกของทวีกิจ

พอจบพิธีรดน้ำก็เป็นเวลาพักผ่อนและเลี้ยงรับรองแขก เทียมภพจูงเจ้าสาวไปยังมุมที่พวกนักข่าวนั่งรวมกลุ่มกันหน้าสลอนเพื่อรอสัมภาษณ์และถ่ายรูป แทนดาวหมดหน้าที่เพื่อนเจ้าสาวแล้วก็ปลีกตัวมาเข้าห้องน้ำบ้างพอกลับออกมาก็เห็นพี่ชายเจ้าสาวยืนยิ้มพยักหน้าเรียกให้ไปหา

ที่สวนหย่อมริมสระน้ำ สองหนุ่มสาวยืนใต้ร่มเงาของต้นปีบ ตั้งแต่เช้าก็เพิ่งจะได้คุยกันตอนนี้เองเพราะต่างคนต่างก็ต้องทำหน้าที่ตอนอยู่ในช่วงพิธีการชลธีวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะไม้ใกล้ ๆ แล้วเอื้อมมือไปเกลี่ยไรผมของสาวน้อย ตรงขมับมีรอยชื้นเหงื่อจางๆ ริมฝีปากบางแต่งแต้มสีชมพูกลีบบัวน่าสัมผัสเหลือเกิน สายตาฉ่ำเชื่อมจับจ้องอยู่แต่วงหน้าพริ้มเพราที่แอบชะเง้อมองตั้งแต่ตอนเดินอยู่ในขบวนแห่ขันหมากความงามสะคราญสะกดสายตาจนไม่อาจละไปไหนได้เลย ยิ่งเวลาสวมชุดไทยครบเครื่องแบบนี้ก็ยิ่งดูน่ารัก สมสง่าบุตรีอดีตท่านทูต

“ลูกสาวใครเนี่ย...สวยจังจีบได้ไหมครับ”

“ไม่ได้หรอกค่ะแฟนหวงมาก” หญิงสาวยิ้มล้อเลียน

“นี่ขนาดหวงมาก...ก็ยังมีคนแอบมาขอเบอร์”น้ำเสียงเจือความไม่สบอารมณ์ตอนที่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ เขาเองมัวแต่ยุ่ง ๆคุยกับแขกผู้ใหญ่ก็เลยเป็นการเปิดโอกาสให้ชายคนหนึ่งเข้ามาพูดคุยใกล้ชิดกับแทนดาวจนได้

“คิดมากไปได้เขาแค่อยากติดต่อให้น้องพลูไปสอนเปียโนให้หลานเขา เด็กอายุเจ็ดขวบเอง”

“งั้นพี่ก็ขอพูดแทนไอ้หมากเลยว่า...ไม่ได้ค่ะอยากให้หลานเรียนก็ต้องมาที่โรงเรียน พี่คงยอมให้น้องพลูไปสอนตามบ้านไม่ได้หรอก”

“ว่าแต่พี่หมากไม่มีเหตุผลพี่ชลเองก็ชักจะไม่มีเหตุผลเหมือนพี่หมากเข้าไปทุกทีแล้วนะ”

“ไม่เหมือนกันนะพี่มีเหตุผลอันสมควรจริง ๆ เดี๋ยวพี่จะเดินไปบอก...นายอะไรนะ...วิกฤตเหรอ ? ”

“สุกฤตค่ะ”หญิงสาวหัวเราะพรืดกับชื่อที่เขาจงใจเรียกผิด

“อะไรนั่นแหละ...ว่าน้องพลูไม่สะดวกสอนตามบ้านเพราะว่าแฟนไม่อนุญาต”

“ยี๋...นี่คุณพี่ชายของพี่สะใภ้จะไม่ให้ดิฉันกระดิกกระเดี้ยไปไหนเลยหรือคะคนต้องทำมาหากินนะคะ ถ้าพี่หมากเลิกจ่ายเงินเดือนน้องพลู...แล้วจะเอาอะไรกินกันล่ะทีนี้”

“ก็ไปทำงานกับพี่สิสอนที่โรงเรียนเสร็จก็ไปเล่นที่โรงแรมเหมือนเดิม”

“น้องพลูเรียกค่าจ้างเองได้ไหมล่ะ”

“ก็ได้...แต่ยิ่งรียกแพงพี่บอกก่อนนะครับว่าต้องทำให้คุ้มค่า อาจจะต้องทำล่วงเวลาบางวัน เช่น ไปกินข้าวดูหนัง ฟังเพลงกับเจ้านายบ้างตามโอกาส ถ้าขอโบนัสด้วยก็ต้องมีบริการพิเศษเพิ่ม เช่นเอาอกเอาใจ ชงกาแฟให้ นวดเนื้อตัวให้

แบบนี้ตกลงไหมครับ”

“ใช้แรงงานเยี่ยงทาสแบบนี้น้องพลูไม่เอาด้วยหรอก”

ชลธีหัวเราะอย่างเอ็นดูกับอาการหน้าตางอง้ำแล้วค่อยๆ ใช้สองแขนเกี่ยวเอวคอดเข้ามาใกล้ ยิ่งอยู่ใกล้ชิดก็ยิ่งสัมผัสถึงความอ่อนหวานจนต้องถามตัวเองว่า...จะทนรอต่อไปได้อีกสักกี่วัน

“โอเค...เลิกเถียงกันดีกว่าว่าแต่...วันนี้เหนื่อยไหมคะ น้องพลูกินอะไรหรือยัง เดินทั้งวันเมื่อยไหมเนี่ย”

“ไม่หรอกค่ะปลื้มใจจนหายหิว พี่แฟงสวยมากเลยค่ะ น้องพลูดีใจมาก ๆ ที่ได้พี่แฟงมาเป็นพี่สาวอีกคน”

“ขอบคุณที่ยอมรับแฟงแล้วพี่ชายของพี่สะใภ้คนนี้ล่ะ...รักไหมครับ”

เอวบางถูกรั้งเข้าจนชิดมากขึ้นจนสัมผัสได้ถึงไออุ่นของกันและกันคนถูกถามเอาแต่นิ่งเงียบ บนใบหน้าปรากฏแต่รอยยิ้มประหม่าจนคนมองอดรนทนไม่ไหวต้องเอียงหน้าไปสูดความหอมกำจายจากพวงแก้มเอิบอิ่มเสียฟอดใหญ่

“หืม...รักพี่ชลไหมคะ”เขาถามย้ำ

“ไม่รู้ค่ะ”

“ว้า...อะไรกันลุ้นแทบแย่แต่ตอบมาแค่…ไม่รู้ค่ะ”

“พี่ชลชอบแกล้ง”

“ก็น่ารัก...ก็เลยน่าแกล้งไงไหน...วันนี้คนสวย คิส คิส พี่ชลหรือยังคะ” คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาแทนการปฏิเสธ

“นะ....เพิ่งจะมีโอกาสอยู่ใกล้ก็ตอนนี้เดี๋ยวจบพิธีแล้วก็ต้องแยกย้ายเตรียมตัวไปงานเลี้ยงตอนเย็นอีก คืนนี้คงยุ่งอีกบาน แล้วเมื่อไหร่จะได้คุยกันพ้นคืนนี้ก็ได้พักแค่วันเดียวแล้วก็ต้องเดินทางไปเพชรบูรณ์อีก อยู่โน่นตั้งสามวันกว่าจะกลับ”

ชายหนุ่มชักเหตุผลร้อยแปดเพื่อโน้มน้าวให้หญิงสาวเห็นใจแทนดาวก้มหน้างุดไม่พูดอะไรแล้วโน้มคอคนน่าสงสารลงมา คิส คิส ตามที่ขอปลายจมูกเล็กแตะลงบนแก้มสีน้ำผึ้งทั้งสองข้าง หน้าผากกว้างปลายจมูกโด่งแล้วหยุดเพียงเท่านั้น

“ยังไม่ครบขาดอีกทีนึง...” เขาทวงยิก

“ไม่เอาค่ะพี่ชลนี่ไม่รู้จักพอ”

“กับน้องพลู...เท่าไหร่ก็ไม่พอ”

ไม่ทันสิ้นคำแขนแข็งแรงก็ตวัดเอวบางให้ล้มตัวในอ้อมกอดแล้วกำลังจะโน้มหน้าลงไปจุมพิตตรงจุดที่เว้นไว้แต่เสียงกระแอมกระไอกับเสียงกดชัตเตอร์ทำให้ทั้งคู่แทบจะผลักออกจากกันในทันที พอหันไปทางต้นเสียงก็พบว่าเทียมภพยืนตาโปนอยู่กับแทนขวัญลูกผู้น้องที่ถือกล้องคาในมือ

“มาหลบร้อนอยู่ตรงนี้นี่เองนะ...ไอ้พี่เขย ! ”

เสียงเหี้ยมมาพร้อมกับเจ้าบ่าวในชุดโจงกระเบนเดินอาดๆ เข้ามาแทนดาวเดินเลี่ยงไปหาลูกผู้น้องเพราะกลัวถูกรังสีอำมหิตที่กำลังแผ่กระจายอยู่รอบตัวคนเกิดก่อน

“ว้าว...ขวัญถ่ายรูปเมื่อกี้ได้พอดีเลยพี่พลูดูสิ...สวีทกว่าคู่แต่งงานอีกนะ”แทนขวัญโชว์ภาพที่จับได้ตอนที่ทั้งคู่กำลังจะจูบกันให้ดู

“ลบออกเดี๋ยวนะขวัญ”แทนดาวพยายามแย่งกล้องในมือน้องสาวแต่ก็ไม่สำเร็จ

“พี่ตามหาเราตั้งนานนะยัยพลูคุณพ่อจะพาไปกราบท่านรังสิตเสียหน่อย ดีว่าน้องขวัญเห็นเราเดินมาตรงนี้ไม่งั้นคงจะสบายปากไอ้เข้” คนพูดเน้นพยางค์สุดท้ายแล้วตวัดตามอง ‘ไอ้เข้’ที่ยืนทำหน้าตาไม่รู้ร้อน

“งั้นน้องพลูไปหาคุณพ่อก่อนนะคะน้องขวัญ...รีบไปจากตรงนี้กันเถอะ”

หญิงสาวรีบจูงมือน้องออกไปเพราะกลัวระเบิดเวลาจะบึ้มเอาพอลับหลังสองสาว จอมโวยวายก็หันมาคุยกับคนที่ลักพาตัวน้องสาวคนเล็กอย่างไม่ค่อยจะอารมณ์ดีนัก

“เผลอไม่ได้เลยนะมึง ! ”

“ฉันยังไม่ทันทำอะไรเลยที่จริงแกไม่น่าจะมาขัด คนมีมารยาทควรจะรอให้คนอื่นทำ ‘ธุระ’ เสร็จเสียก่อน”

“ไอ้นี่...”

ชลธีแกล้งยั่วให้เพื่อนที่เพิ่งจะเปลี่ยนสถานะเป็นน้องเขยอย่างเป็นทางการหงุดหงิดเล่นๆ เทียมภพทำปากขมุบขมิบคล้ายกำลังสาปแช่ง แต่สักเดี๋ยวก็กลับมาทำหน้าตาจริงจัง

“ตั้งแต่กลับมาเป็นเพื่อนกันเรายังไม่ได้คุยกันในฐานะญาติเลยนะ แกรู้สึกยังไงวะ...ที่ได้ฉันเป็นน้องเขย” เทียมภพเปิดประเด็นขึ้นก่อนชลธียกมือกอดอกแล้วมองเพื่อนรักนิ่งนานกว่าจะตอบ

“ถ้าจะว่ากันตามจริง...ก็คงต้องพูดว่าชอบใจก็ไม่เต็มร้อย เกลียดก็ไม่เชิง ถ้าแกรู้จักเข้าตามตรอก ออกตาม

ประตู ไม่รวบรัดเอาเปรียบน้องสาวฉันยังงั้นก็คงจะรู้สึกยินดีเต็มร้อยอยู่หรอก”

“แต่ฉันก็ไม่ได้ทิ้งขว้างแฟงนะแกก็เห็นนี่ว่าฉันให้เกียรติเธอขนาดไหน” คนพูดทำหน้าเหมือนกินยาขม

“แล้วถ้าฉันพลั้งมือทำแบบนั้นกับน้องพลูมั่งแล้วมาบอกแกแบบนี้...จะคิดยังไงล่ะ”

“ไม่ได้โว้ย! กูเอาตาย” คนพูดขยับตัวจนหางกระเบนส่าย

“เอาเถอะ...ยัยแฟงก็รักแกเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยังไงเสีย...ฉันขอฝากน้องสาวคนนี้ด้วยก็แล้วกัน ยัยแฟงมีชีวิตที่ไม่สมบูรณ์นักเธอมีแค่ฉันกับแม่ที่เลี้ยงดูมา ถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่ก็รักเหมือนน้องแท้ๆ แกอย่าทำให้เธอเสียใจแม้แต่นิดเดียว”

เนื้อเสียงสงบเรียบเยียบเย็นแต่แฝงด้วยอำนาจประหลาดถ้าเขาเปล่งวาจาด้วยเสียงและท่าทางแบบนี้กับผู้ใต้บังคับบัญชาคนใดนั่นหมายถึงคำสั่งของเขาต้องได้รับการปฏิบัติให้เป็นไปตามนั้นไม่อาจต่อต้านหรือบิดเบือนได้

“เรื่องนั้นแกไม่ต้องห่วงฉันไม่เคยสนใจว่ารมย์นลินมีเทือกเถาเหล่ากอมาจากไหน ใครคือพ่อแม่ของเธอฉันไม่ได้คบคนเพราะนามสกุลหรือชาติกำเนิด รมย์นลินเป็นผู้หญิงที่ฉันเลือกแล้ว...”เทียมภพบีบบ่าเพื่อน ต่างสบตากันนิ่ง

“ชล...ฉันรักรมย์นลินเท่าๆ กับที่แกรัก ในฐานะสามี...ฉันจะยกย่องและให้เกียรติเธอจะเป็นคุณผู้หญิงของทวีกิจ เป็นภรรยาฉัน เป็นแม่ของลูกฉันและเป็นพี่สาวของน้องพลู”

สองหนุ่มสบตากันแน่วแน่มีรอยยิ้มบาง ๆ จากใบหน้าคร้ามคมแสดงความพึงพอใจ เมื่อเทียมภพเห็นว่าเพื่อนรักวางใจในตัวเองมากพอแล้วก็ล้วงวัตถุชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้พี่เขยชลธีเพ่งมองถุงผ้ากำมะหยี่สีดำสนิทใบเล็กจิ๋วอย่างแปลกใจไม่คิดหรอกว่าอีกฝ่ายจะมีของกำนัลมาเอาใจพี่ชายภรรยา เขาหยิบวัตถุในถุงผ้าใบจิ๋วออกมาแล้วก็ต้องนิ่งงันไปหลายนาทีมันคือแหวนเพชรรูปหัวใจสีน้ำเงินคล้ายกับวงที่อันตรธานหายไปด้วยฝีมือของเพื่อนรักเพื่อนแค้นเมื่อหลายเดือนก่อน

“สั่งทำจากที่ไหน..เหมือนหมาก”เขายกวงแหวนขึ้นพิจารณาให้ชัด ๆ

“ไอ้บ้าเอ๊ย...มีลูกกะตาไว้คั่นจมูกหรือไงจำไม่ได้เหรอวะ ? เป็นคนสวมให้เองแท้ๆ ”

คำบอกเล่ายิ่งทำให้งงหนักก็เทียมภพเองที่เป็นคนบังคับถอดมันออกจากนิ้วของแทนดาวแล้วปาทิ้งไปในทะเลตอนนั้นเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตทีเดียว ส่วนเทียมภพก็อดทนกับท่าทางฉงนสนเท่ห์ของเพื่อนต่อไปอีกไม่ไหวไอ้ครั้นจะรอให้ตรัสรู้เองก็ไม่รู้ต้องใช้เวลาถึงเมื่อไหร่

“ก็แกทิ้งมันไปแล้วนี่”

“จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ทิ้ง คืนนั้นแค่ทำท่าให้ดูเหมือนว่าทิ้งมันไปแล้วจริง ๆเพราะไม่อยากให้ยัยพลูมีพันธะผูกพันกะแก ใครวะ...จะโง่ทิ้งของมีค่าขนาดนี้ตั้งใจจะเอาไปคืนนานแล้วล่ะ แต่หาโอกาสเหมาะไม่ได้ซะทียิ่งเจอเรื่องยุ่งเหยิงไม่หยุดหย่อนก็เลยลืมไป”

“ทีหลังถ้าจะทำแบบนี้ก็เตี๊ยมกันก่อนนะ”ชลธียิ้มกว้างแล้วเก็บแหวนใส่ถุงผ้ากำมะหยี่อย่างเดิม

“ไอ้ชล...ขอบใจแกมากนะที่ช่วยดูแลใบพลูตอนที่ฉันยุ่ง ขอบใจที่อดทนกับน้องสาวขี้แย แกทำช่วยให้น้องโตขึ้นมากจนฉันพอจะกล้าปล่อยได้บ้างที่สำคัญ...ขอบคุณมากที่เป็นสุภาพบุรุษกับแทนดาวมาเสมอ”

ชลธียิ้มหยันนิดๆ ให้กับความหมายในประโยคสุดท้ายที่อีกฝ่ายต้องการสื่อ เทียมภพไม่มีวันเข้าใจหรอกว่า...เขาต้องใช้ความพยายามข่มอกข่มใจเพียงใดที่ต้องบังคับตัวเองให้เป็นสุภาพบุรุษอย่างที่ว่าเกือบจะพลาดท่าห้ามตัวห้ามใจไม่อยู่ก็หลายครั้งหลายหน

“ฉันว่า...มันคงคิดถึงเจ้าของจะแย่แล้วล่ะแล้วแกล่ะ...ยังมั่นคงต่อความรู้สึกเหมือนเดิมหรือเปล่า” เทียมภพมองถุงแหวนในมือของเพื่อนและพี่เขยแล้วเอ่ยถามด้วยวาจาแช่มชื่นเจ้าของแหวนไม่ตอบในทันทีแต่ทำอะไรบางอย่างกับตัวเองนาทีต่อมาเทียมภพก็ได้เห็นรอยสักรูปดาวสีน้ำเงินบนหน้าอกด้านซ้ายเหนือหัวใจ เพียงแค่นี้เขาก็รู้คำตอบทุกอย่างแก่ใจดีแล้ว

“หมาก...ตั้งแต่วันที่ฉันได้รู้จักแทนดาวจนถึงเดี๋ยวนี้...ความรักที่มีต่อเธอไม่เคยลดลงเลย”

งานเลี้ยงฉลองสมรสตอนค่ำจัดขึ้นที่โรงแรมThe Prestige Thara โดยฝีมือทีมออแกไนเซอร์ทีมเดิมทุกคนที่ได้สัมผัสบรรยากาศยามเช้าแบบไทย ๆ ก็จะได้เปลี่ยนรูปแบบมาสัมผัสกับสุนทรียะแห่งดนตรีตลอดทั้งชั้นกราวด์ฟลอร์ไปจรดหน้าห้องบอลรูมซึ่งจุคนได้มากถึงแปดร้อยคนถูกประดับด้วยดอกไม้สดแต่งโบด้วยผ้าโปร่งสีเหลืองทอง ตามมุมต่าง ๆ มีลวดดัดเป็นโครงตัวโน้ตเสียงต่างๆ แล้วเสียบด้วยดอกไม้สดอีกทีจนกลายเป็นตัวโน๊ตดอกไม้สวยงามน่ารัก

เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวยืนต้อนรับแขกอยู่หน้าทางเข้าห้องจัดเลี้ยงเทียมภพอยู่ในชุดทักซิโด้สีครีมส่วนรมย์นลินแปลงโฉมจากแม่หญิงไทยเป็นเจ้าหญิงในชุดราตรีเปิดไหล่สีขาวปักเลื่อมพราวทั้งชุดผมมวยเมื่อตอนเช้าถูกปล่อยลงมาระแผ่นหลังนวลเนียนใบหน้าหวานถูกเติมสีให้เข้มขึ้นแต่ก็ยังคงความหวานละมุนอันเป็นเอกลักษณ์ทั้งคู่ยืนอยู่หน้าฉากประดับดอกไม้สดจัดเป็นรูปม้วนโค้งไปมาคล้ายเถาดอกไม้ ทั่วบริเวณงานประดับภาพถ่ายพรีเว้ดดิ้งริมทะเลของคู่บ่าวสาว

และเนื่องจากงานค่ำนี้ได้เชื้อเชิญแขกแทบจะทุกวงการและยิ่งคึกคักมากขึ้นไปอีกเพราะมีดาราและคนมีชื่อเสียงในวงการบันเทิงมาร่วมด้วยห้องบอลรูมที่ใหญ่ที่สุดจึงดูคับแคบลง แต่ด้วยความรอบคอบของชลธีจึงสั่งให้ตกแต่งพื้นที่หน้าห้องบอลรูมทั้งหมดเพื่อรองรับจำนวนแขกดั้งนั้นผู้มีเกียรติที่ส่วนใหญ่สวมชุดสีเหลือง ครีม ทองเดินขวักไขว่ไปทั่วทั้งในห้องและภายนอกอย่างอิสระ โต๊ะลงทะเบียนต้องแบ่งเป็นสามจุดโดยเกณฑ์กำลังบรรดาเพื่อนเจ้าสาวนับสิบคนมาช่วยกัน

“เมื่อไหร่จะจบพิธีเสียทีผมอยากส่งตัวเร็ว ๆ” เทียมภพเพียรกระซิบบอกเจ้าสาวอยู่หลายหนแล้วแต่ก็มีเพียงตาเขียวปั้ดค้อนใส่เพราะทั้งรำคาญและเขินคนใจร้อน

ตรงกลางห้องบอลรูมชิดฝาด้านหนึ่งเป็นเวทีขนาดใหญ่ต่อทางเดินมาถึงกลางห้องสุดปลายทางโต๊ะวางเค้กแต่งงานเจ็ดชั้นตรงตำแหน่งพอดีกับโคมไปคริสตัลระย้าย้อยบนเวทีใหญ่มีแกรนด์เปียโนสีดำที่ย้ายมาจากล็อบบี้ตั้งเด่นรายล้อมด้วยกระถางดอกไม้ มันกำลังเปล่งท่วงทำนองเพลงรักจากฝีมือบรรเลงของสตรีร่างอรชรในชุดราตรียาวไหล่ปาดสีครีมทองตัวกระโปรงแต่งผ้าโปร่งรูปดอกไม้ดูน่ารัก แทนดาวผู้รับหน้าที่ขับกล่อมแขกผู้มีเกียรติในช่วงก่อนเริ่มพิธีการ

กว่าที่แขกเหรื่อจะนั่งประจำที่จนครบก็กินเวลาเป็นชั่วโมงแล้วจากนั้นพิธีการก็เริ่มขึ้นเวลาหนึ่งทุ่มตรง ทั้งสองเดินขึ้นขึ้นไปบนเวทีรับฟังคำอวยพรจากท่านประธานบิดามารดารวมทั้งผู้หลักผู้ใหญ่ที่นับถือจากนั้นก็เป็นคิวของทั้งคู่กล่าวขอบคุณแขก รมย์นลินไม่พูดอะไรมากเพราะตื้นตันไปหมดนอกจากกล่าวขอบคุณผู้มีพระคุณและแขกที่มาไปตามบทแต่บทพูดของเทียมภพเล่นเอาคนทั้งห้องซาบซึ้งกินใจไปตาม ๆ กัน

“ผู้หญิงที่ยืนข้างๆ ผม ทำให้ผมรู้จักกับคำว่าดนตรี ชีวิตของผมจึงมีทั้งจังหวะสนุก เศร้า ซึ้ง ผมนึกไม่ออกเลยว่า...ชีวิตที่ไม่มีรมย์นลินมันจะเรียบเรื่อยจืดชืดขนาดไหน ขอบคุณทุกอย่างบนโลกใบนี้ไม่ว่าจะเป็นโชคชะตาหรือความบังเอิญที่ทำให้เราได้พบกันถ้าถามว่ารักเธอมากแค่ไหน....ผมไม่รู้จะตอบยังไงเพราะไม่รู้ว่าจะเอาไปเรียบกับอะไรดี มองไปทางไหนก็ไม่เจออะไรที่ใหญ่และกว้างมากพอที่จะสามารถบรรจุความรักที่ผมมีต่อเธอได้หมด”

เสียงปรบมือกราวสนั่นผสมกับเสียงเป่าปากดังลั่นเทียมภพยกมือขึ้นซับน้ำตาบนใบหน้าของเจ้าสาวที่ไหลออกมาอย่างสุดกลั้นด้วยความตื้นตันแล้วบรรจงจุมพิตแก้มนวลต่อหน้าสักขีพยานเบื้องล่างเสียงเปียโนหวานดังขึ้นอีกครั้งขณะที่เจ้าบ่าวประคองตัวเจ้าสาวไปตัดเค้ก ปิดท้ายรายการด้วยการโยนช่อดอกไม้พอถึงตอนนี้สาว ๆ ก็มารวมตัวกันหน้าเวทีสลอน พอพิธีกรให้สัญญาณ ช่อบูเก้กุหลาบเหลืองก็ปลิวไปตกที่ไหนสักแห่งเสียงวี้ดว้ายของสาวโสดที่ต่างกรูกันเข้าไปแย่งช่อดอกไม้สร้างความครื้นเครงให้คนที่นั่งดู

“ว้าย! ขอโทษจริง ๆ ค่ะ”

สาวผู้โชคดีที่รับดอกไม้ได้ไม่ใช่ใครที่ไหนคือ แทนขวัญ ทวีกิจไพศาล ลูกผู้น้องของเจ้าบ่าวที่สามารถคว้าดอกไม้แห่งความไม่เป็นโสดไว้ได้แต่ในความโชคดีก็เหมือนเป็นความโชคร้ายของบุรุษคนหนึ่งที่ไปยืนอยู่ในรัศมีการต่อสู้เข้า

“ขอโทษนะคะไม่ทราบจริง ๆ ว่ามีคนอยู่ข้างหลัง” หญิงสาวรีบเข้าไปช่วยชายเคราะห์ร้ายเก็บของที่ร่วงพื้นจากแรงปะทะเมื่อกี้

“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ...แต่...”ชายโชคร้ายชูแว่นตาขาหักกับกระจกที่ถูกเหยียบจนร้าว แทนขวัญหน้าจ๋อยสนิท

“ตายแล้วน้องขวัญ ! แว่นตาพี่อชิหักเลย” แทนดาวเดินลิ่ว ๆมาหาน้องสาวแล้วก็พบว่าชายโชคร้ายคืออชิตะยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ตรงนั้น

“ขวัญไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ ก็ดอกไม้มันลอยมาทางนี้อ่ะ ขวัญไม่เห็นคุณ...เอ...คุณหมอคิมโดฮัน”

แทนขวัญเพิ่งจะเห็นใบหน้าคนที่เพิ่งประทุษร้ายเต็มตาเค้าหน้าละม้ายคล้ายกับตัวละครในซีรีย์เกาหลีเรื่องหนึ่งที่ทั้งตนและพี่สาวชื่นชอบแต่คนถูกเรียกเหมือนจะไม่ปลื้มปริ่มเลยสักนิดเดียว

“น้องขวัญ...นี่คุณหมออชิตะ”แทนดาวแนะนำใหม่เพราะมั่นใจว่าหมอหนุ่มต้องงงกับชื่อนั้นแน่ ๆ

“คุณหมออชิตะ...ขวัญขอโทษนะคะ”

แทนขวัญยกมือไหว้ในอ้อมแขนยังกอดช่อดอกไม้เอาไว้ อีกมือหนึ่งถือกล้องถ่ายรูปอย่างระมัดระวังด้านอชิตะแว่นหักก็พยักหน้าส่ง ๆ ไปเพราะตอนนี้มองอะไรก็พร่ามัวไปหมด แทนดาวรู้ดีว่าอันสายตาของหมอเนิร์ดคนนี้สั้นกุด ซึ่งถ้าไม่สวมแว่นก็เหมือนถูกปิดตา

“ไม่เป็นไรครับมีแว่นสำรองในรถอีกอัน เดี๋ยวผมจะไปเอา” หมอหนุ่มรีบบอก

“งั้นหรือคะน้องขวัญพาพี่อชิไปสิ พาเดินไป...เร็ว” แทนดาวรุนหลังน้องสาว

แทนขวัญจูงข้อมืออชิตะออกมาข้างนอกความโลภไม่ระวังทำให้เกิดอุบัติเหตุจนได้ยิ่งรู้ว่าเป็นคนรู้จักของคุณเที่ยงธรรมก็ยิ่งทำให้หญิงสาวใจฝ่อเข้าไปอีกเพราะถ้าถูกตำหนิขึ้นมาก็จะเสียชื่อผู้ใหญ่ไปด้วย ในขณะที่ผู้เสียหายก็ยังไม่เอ่ยปากอะไรอยู่ดีจนเมื่อเดินมาได้สักระยะหนึ่ง

“แล้วคุณหมอจอดรถไว้ชั้นไหนเหรอคะ”

“ชั้นสิบครับ”

เพียงเท่านั้นแทนขวัญก็รีบจูงจนเกือบจะเป็นฉุดให้คนสายตาสั้นเดินตามมาไวๆ ในความลางเลือน ชายหนุ่มเห็น

เพียงรูปร่างหญิงสาวคนหนึ่ง หน้าตาดูไม่ค่อยชัดนักสวมชุดออกสีขาวยาวกรอมเท้า ที่คอสะพายกล้องถ่ายรูป

“ถึงชั้นสิบแล้วค่ะรถคุณหมออยู่แถวไหนคะ”

“เอห้าคันสีเงิน เอาล่ะ...พอผมกดสัญญาญาณกันขโมยก็เดินไปตามเสียงนะ”

ไม่ใช่เรื่องยากนักที่จะตามหารถยนต์คันนั้นแทนขวัญรอเขาเปิดประตูแล้วจะมุดตัวเข้าไปช่วยหา แต่ความรีบ

ก็เลยเอาศีรษะโขกกับคานประตูเท่านั้นเอง

“อูย...”

“กรรมตามสนอง”

เสียงทุ้มดังมาจากคนที่กำลังเดินอ้อมมาเปิดลิ้นชักตรงคอนโซลด้านหน้าไม่ช้าแว่นตาอันใหม่ก็สวมทับลงบนใบหน้าสะอาดใจดีของอชิตะ ชายหนุ่มมองภาพรอบ ๆที่แจ่มชัดขึ้น สายตาราบเรียบกวาดมายังสาวน้อยที่ยังยืนหน้าง้ำเอามือคลึงขมับอยู่ที่เดิมริมฝีปากปากเม้มเข้าหากันเหมือนระงับอารมณ์อะไรบางอย่างอิริยาบถนี้ช่างคุ้นตาเหลือเกิน

“เป็นไงครับ...เจ็บมากไหมแต่...ถึงผมจะเป็นหมอก็ไม่ได้พกยาหม่องมาด้วยหรอกนะ” อชิตะถามสาวน้อยที่เปลี่ยนเป็นยืนกอดอกจ้องมองมาที่ตนอย่างเอาเรื่อง

“ถือว่าหายกันก็แล้วกันนะคะรถคุณหมอทำให้ขวัญต้องเจ็บตัว”

“หือ...คุณเหยียบแว่นตาผมหักนะแล้วรถก็อยู่ของมันดี ๆ คุณไปโดนมันเองนะ ผมสิ...ต้องถามว่ารถเป็นอะไรหรือเปล่า จะบุบมากไหมนะ”

คำตอบสุภาพอ่อนโยนแต่ยียวนต่อมโกรธคนฟังเป็นอย่างมากแทนขวัญรีบสะบัดตัวเดินหนีออกมาจากตรงนั้นแล้วรีบไปกดลิฟต์ อชิตะรีบล็อกรถแล้วตามมาทันพออยู่ในลิฟต์ตามลำพัง เขาก็เพิ่งสังเกตว่าที่นิ้วชี้ข้างขวาของสตรีตรงหน้าสวมแหวนทองสลักนามสกุลแบบเดียวกับที่แทนดาวสวม

“เป็นญาติเจ้าบ่าวหรือครับ”ไม่มีเสียงตอบรับนอกจากอาการพยักหน้าหนึ่งครั้ง

“เวลาผู้ใหญ่พูดด้วยก็ควรจะตอบให้ดี ๆ ไม่ใช่แค่พยักหน้า”

ถึงสีหน้าและแววของคนพูดจะดูเป็นปรกดีแต่แทนขวัญก็รู้สึกว่าหน้าชาด้วยรู้ว่าถูกตำหนิเข้าอย่างจังมือที่กอดช่อดอกไม้รัดเข้าหากันแน่นขึ้น ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เลขบอกชั้นไม่กระพริบ

“ค่ะ”

คำตอบสั้นและห้วนแต่กลับทำให้คนฟังยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวอันกิริยาปากเชิด หน้างอเช่นนี้ดูละม้ายคล้ายกับแทนดาวเวลางอนอย่างไรอย่างนั้น ทั้งคู่เดินกลับเข้างานมาเจอแทนดาวที่กำลังถ่ายรูปกับพวกหลานๆ และญาติคนอื่น ๆ พอเห็นน้องสาวก็รีบปราดเข้ามาดึงตัว

“น้องขวัญ...มาถ่ายรูปเร็วพี่อชิโอเคแล้วนะคะ”

“สบายมากครับ”หมอหนุ่มตอบเสียงสุภาพแล้วปรายตามามองสาวน้อยอีกคนแทนดาวมองตามแล้วนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แนะนำให้รู้จัก

“พี่อชิคะ...นี่น้องขวัญหรือ แทนขวัญ น้องสาวของพลูเอง”

อชิตะยิ้มมากขึ้นเมื่อรู้ชัดเจนแล้วว่าหล่อนเป็นใครสายตาหลังกรอบแว่นมองสาวน้อยที่ยืนเคียงข้างพี่สาวอย่างพิจารณาใบหน้าหงุดหงิดยังมีเค้าความสวยสดใสฉายชัดให้เห็นแทนขวัญรู้ตัวว่าถูกมองอยู่นานก็เกิดอาการ ‘ขวาง’ ขึ้นมาดื้อ ๆ

“พี่พลูถือดอกไม้ให้หน่อยขวัญจะอุ้มตาเต็งหนึ่ง” หญิงสาวส่งช่อดอกไม้ให้พี่แล้วอุ้มหลานเล็กเข้าร่วมเฟรมถ่ายรูปแทนดาวกลัวพลาดช็อตนี้ด้วยก็รีบยัดช่อดอกไม้ใส่มืออชิตะที่ยังคงมองสาวน้อยในชุดราตีสีขาวไม่วางตา

“ฝากพี่อชิถือแป๊บนึงนะคะ”

“แทนขวัญ...ท่าทางจะเอาเรื่องน่าดู”

อชิตะพูดกับตัวเองแล้วมองช่อดอกไม้ในมือดอกไม้เจ้าสาว...แสดงว่าแทนขวัญยังโสด สายตาอ่อนโยนมองดอกไม้กับสาวน้อยสลับกันไปมาแทนดาวสวยสะคราญดุจดอกไม้แรกแย้มฉันใด แทนขวัญก็สดใสดุจดอกไม้ต้องน้ำค้างยามเช้าฉันนั้นชายหนุ่มได้ตัดใจจากแทนดาวโดยสิ้นเชิงเหลือเพียงความเป็นพี่ชายแต่...เขาจะไม่มีวันทำแบบนั้นกับแทนขวัญแน่นอน

พิธีการต่างๆ จบลงอย่างเรียบร้อยสวยงาม ตอนนี้เจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังยืนส่งแขกที่เริ่มทยอยกลับเหลือแต่บรรดาญาติของทั้งสองครอบครัวที่ยังคุยตามประสานาน ๆ เจอกันทีพวกลูกหลานวัยรุ่นก็ยังสนุกกับการถ่ายรูปตามซุ้มที่จัดไว้ ส่วนรุ่นเล็ก ๆก็วิ่งเล่นไล่ดึงลูกโป่ง ดอกไม้ วุ่นวายทีเดียว งานนี้นอกจากจะเป็นการต้อนรับสมาชิกใหม่ของทวีกิจก็ยังเป็นการเลี้ยงส่งปลายเดือนไปในตัวด้วยหญิงสาวมีกำหนดการเดินทางไปศึกษาต่อในอีกสามวันถัดไป

“น้องผึ้งเตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหมครับ”

บุรินทร์เอ่ยถามขึ้นเมื่อได้คุยกันตามลำพังหนุ่มหน้าตี๋แกว่งแก้วเครื่องดื่มสีอำพันในมือซึ่งเป็นภาพที่ออกจะแปลกตาไปปรกติแล้วบุรินทร์จะไม่ข้องเกี่ยวกับของมึนเมาแตกต่างกับพี่ชายอีกสามคนที่ชอบสังสรรค์ไม่รู้ว่าการดื่มนี้คือ อยากดื่มเพื่อเฉลิมฉลองงานมงคลหรือต้องการใช้น้ำเมาล้างอะไรในใจ

“เรียบร้อยทุกอย่างแล้วจ้ะกว่าจะเปิดเทอมก็อีกสามเดือน แต่ผึ้งอยากไปอยู่ก่อนเพื่อนคนนึงแต่งงานมีครอบครัวอยู่นั่น เขาก็เลยอาสาพาเที่ยวพักผ่อนก่อนกลับไปเรียนจ้ะ”

ใบหน้าหวานหยดปนแววเศร้าจางๆ จนคนมองอดใจหายไม่ได้ ปลายเดือนคงจะคิดถึงบ้าน คิดถึงงานแต่ไม่ว่าหล่อนจะตัดสินใจ ‘ไป’ เพราะเหตุใด สิ่งที่บุรินทร์ทำได้ก็คือยินดีด้วยในทุกสิ่ง

“แล้วเฮียบุ้งอยากจะไปเที่ยวบ้างไหมจ๊ะ”หญิงสาวยิ้มหวานให้เขาแบบที่ไม่เคยยิ้มให้มาก่อน ซึ่งทำให้บุรินทร์ใจเขวไป

“คือ...เฮียก็อยากไปนะแต่ว่าเป็นห่วงร้าน ทิ้งไปนาน ๆ ไม่ได้” อาการติดขัดยามตอบคำถามแลดูชอบกล คงจะเป็นเพราะมัวแต่แช่มชื่นกับรอยยิ้มเมื่อกี้อยู่

“ก็ฝากเฮียอีกสามบ. ช่วยดูประเดี๋ยวประด๋าวไม่ได้หรือจ๊ะ พี่หมากวางแผนว่าจะไปช่วงหน้าหนาวเฮียบุ้งก็ไปด้วยกันสิจ๊ะ”

“แล้วน้องผึ้งอยากให้เฮียไปจริงๆ เหรอ”

บุรินทร์ถามกลับอย่างอยากรู้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ปลายเดือนไม่เคยให้ความสนใจตนมากเกินกว่าถามสารทุกข์สุกดิบทั่วๆ ไป ไม่เลยแม้แต่สักครั้งที่จะถามว่าชอบอะไร อยากไปไหน หรือแม้กระทั่งยิ้มสวย ๆอย่างเมื่อกี้

“จริงสิจ๊ะผึ้งจะพาเฮียบุ้งทัวร์มหานครนิวยอร์ก ไปแต่เมืองจีน...ไม่เบื่อหรือไง”

“ถ้ายังงั้นจะได้รีบเตรียมตัวเก็บข้าวของเดินทางไปพร้อมน้องผึ้งเลยดีไหม” ถึงจะพูดเล่นแต่น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความดีใจปลายเดินหัวเราะเบา ๆ

“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกจ้ะผึ้งไม่ได้ไปไหน ถ้าเฮียบุ้งจะ...รอ...ผึ้งก็จะกลับมา”

เสียงหัวเราะและสีหน้าเปื้อนยิ้มขันจางหายไปแทนที่ด้วยใบหน้าแดงซ่าน นัยน์ตาสีน้ำผึ้งเปล่งประกายจรัสปลายเดือนเพ่งมองลึกลงไปในดวงตาเรียวเล็กของคนที่วางตำแหน่งเสมอพี่ชายมาทั้งชีวิต จริงอย่างที่เทียมภพพูดไว้ถ้าลองเปิดใจมองดู...ก็จะเห็นว่าใครที่รักตนอย่างจริงใจ บุรินทร์วางแก้วในมือแล้วเปลี่ยนมาจับมือนุ่มนิ่มของปลายเดือนความฟูฟ่องประทุขึ้นในโพรงอกเมื่ออีกฝายมิได้บ่ายเบี่ยงหรือชักมือกลับ

“เฮียบุ้งรอน้องผึ้งมาตลอดจนตอนนี้ก็ยังรอ...และจะรอต่อไปเรื่อย ๆ เอาไว้น้องผึ้งกลับมาเมื่อไหร่ เฮียบุ้งจะ...ลองขอน้องผึ้งเป็นแฟนดู”

“แล้วทำไมไม่ขอตอนนี้ล่ะจ๊ะ”คำถามนี้ทำเอาคนฟังต้องเอียงคออย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“น้องผึ้ง...”

“ถ้าขอตอนนี้...ก็จะได้คำตอบตอนนี้แต่ถ้ารอผึ้งกลับมา...ก็ต้องรออีกสองปีกว่าเชียวนะ” หญิงสาวหลบสายตาเป็นประกายของคนตรงหน้าในขณะที่ตัวเองก็ต้องซ่อนความขัดเขินเช่นกัน ได้ยินเสียงบุรินทร์สูดหายใจลึก

“เป็นแฟนกับเฮียบุ้งนะ...ปลายเดือน”

“จ้ะ”

สิ้นคำตอบเพียงสั้นๆ ก็ปรากฏรอยยิ้มแจ่มใสบนใบหน้าของทั้งคู่บุรินทร์ยิ้มทั้งปากทั้งตาขณะยกมือนุ่มจุมพิต เกิดความสุขประหลาดในใจของปลายเดือนเมื่อตัดสินใจส่งมอบความรักให้กับบุรุษที่มีจิตใจมั่นคงต่อตนเพียงผู้เดียวสำหรับบุรินทร์...การรอคอยอย่างไร้ความหวังได้สิ้นสุดลงแล้วจากนี้ก็จะเริ่มต้นสร้างเรื่องราวดี ๆ กับสตรีที่ผูกใจรักมานานแสนนาน

“สมใจแล้วสินะ...ยัยแม่สื่อ”เทียมภพวางมือบนไหล่เปลือยของน้องสาวคนเล็กที่ยืนแอบอยู่หลังพุ่มดอกไม้ดัดโค้งเป็นรูปโน้ตเพลงแทนดาวหันมายิ้มให้พี่ชายอย่างมีความสุขกับภาพที่เห็น

“นึกว่าจะจบไม่สวยเสียอีกลุ้นแทบแย่เลยค่ะ”

“ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาสีผึ้งคงยอมรับเอาวันนี้มั้ง”

“หวังว่าพี่ผึ้งจะรักเฮียบุ้งมากขึ้นเรื่อยๆ นะคะ”

“ไม่ต้องหวังหรอกพี่สาวเราน่ะ...รักเฮียบุ้งมาตั้งนานแล้วแต่ไม่ยอมรับ” คำเฉลยทำให้คนฟังต้องขมวดคิ้ว

“รักมานาน....พี่หมากรู้ได้ยังไงคะ”

“โธ่เอ๋ย...พี่เป็นคนดูแลเราสองคนมาตั้งกะตัวแดงๆ นะ ต้องรู้สิว่า...ใครนิสัยเป็นยังไง สีผึ้งมีทิฐิมากและปากแข็ง บวกกับเหตุผลส่วนตัวบางอย่างก็เลยทำใจยอมรับเฮียบุ้งไม่ได้ก็อย่างที่รู้ ๆ กัน พี่สาวเราคนนี้ ถ้าไม่แบรนด์เนม...ก็ไม่หยิบ”เทียมภพอธิบายลักษณะนิสัยของน้องสาวคนรองอย่างเข้าใจถ่องแท้แทนดาวพยักหน้าเห็นด้วย

“เฮ้อ...ดีใจจังว่าที่พี่เขยเป็นเฮียบุ้ง พี่สะใภ้เป็นพี่แฟง ทั้งโลกนี้ใครจะโชคดีเหมือนน้องพลู”

หญิงสาวพูดล้อเลียนประโยคของพี่ชายพลางยิ้มร่าเทียมภพโอบตัวน้องสาวพาเดินห่างออกมาจนอยู่ในที่ปลอดคน สายตาอ่อนโยนยามทอดมองน้องสาวไม่ผิดแผกจากวันแรกที่ได้โอบอุ้มร่างน้อยเมื่อแรกเกิด

“มัวแต่สมหวังในความรักของคนอื่นแล้วหนูล่ะ...ตัดสินใจเรื่องของตัวเองว่ายังไง”

ดวงตาคู่สวยสบตาสีนิลของคนถามแล้วหลุบเปลือกตาลงคำตอบมีอยู่แก่ใจแต่ไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ย หล่อนมั่นใจแล้วว่ารักบุรุษหน้าคมผู้นั้นหมดทั้งหัวใจ

“น้องพลู...รักพี่ชลค่ะถ้าเขาถามอีก....หรือมีโอกาสที่จะบอก น้องพลูจะไม่ลังเลหรือกลัวอะไรอีกแล้วทั้งพี่ผึ้ง พี่หมาก ต่างก็ต้องฝ่าฟันและผ่านอะไรมามากมายกว่าจะได้สมหวังแล้วน้องพลูยังจะรอให้เสียเวลาอีกทำไมกัน”

เทียมภพยิ้มอย่างภูมิใจกับคำตอบมั่นอกมั่นใจของน้องมันถึงเวลาเสียทีจะยอมปล่อยมือหล่อนแล้วเดินตามอยู่ห่าง ๆ แทนดาวเติบโตแข็งแรงจนวางใจได้ว่าน้องสาวคนนี้จะสามารถก้าวเดินบนเส้นทางที่เลือกเองได้อย่างมั่นคง

“ถ้าหนูมั่นใจแล้วพี่จะพาหนูไปส่ง...”

ชายหนุ่มกุมมือเล็กของน้องสาวกระชับแล้วจูงให้เดินตามมาแทนดาวไม่รู้ว่าพี่ชายจะพาไปที่ไหนแต่ก็ไม่ได้

ซักถาม เทียมภพพาน้องสาวเข้าลิฟต์พิเศษสำหรับผู้บริหารแล้วแตะคีย์การ์ดพร้อมกับกดปุ่มขึ้นไปชั้นบนสุดจนเมื่อลิฟต์เปิดออก เลยอดที่จะหยุดถามไม่ได้

“จะไปไหนคะนี่เดี๋ยวก็ได้ฤกษ์ส่งตัวแล้วไม่ใช่เหรอคะ”

“เพราะยังงี้พี่ถึงต้องรีบพาเรามา เอาล่ะ...ขึ้นบันไดทางโน้น”

พี่ชายยังคงจูงมือพาเดินไปเรื่อยๆ จนขึ้นมาสุดบันไดชั้นบน เบื้องหน้าเป็นประตูที่เปิดสู่ระเบียงดาดฟ้าเทียมภพหยุดอยู่แค่ตรงนั้นแล้วมองหน้าน้องสาวอย่างพินิจ

“น้องพลูครับ...พี่หมากพาหนูมาส่งให้กับคนที่จะมาจูงมือหนูเดินต่อไปบนทางชีวิต”เทียมภพลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน

“พี่หมากไม่กลัวเขาจะปล่อยมือน้องพลูสักวันหรือคะ”

“วันนั้นจะไม่มีคนอย่างพี่...ถ้าไม่มั่นใจว่า ‘ใคร’ จะรักและหวังดีกับน้องพลูของพี่จริง ๆ ก็จะไม่มีวันมอบหัวใจดวงนี้ให้อยู่ในอุ้งมือคนนั้น”จมูกเนียนแตะที่แก้มพี่ชายแทนคำขอบคุณ เทียมภพจูบหน้าผากเกลี้ยงเกลาแล้วปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ

“พอน้องพลูเปิดประตูออกไป...เขาจะรออยู่”

แทนดาวทอดสายตามองพี่ชายที่เดินกลับไปด้วยความรู้สึกหลากหลายความตื่นเต้นส่งผลให้หัวใจเขย่าโยน ความพองฟูแผ่ขยายอยู่ในอก ถึงจะเดาถูกแต่ก็ยังลุ้นว่าหลังประตูบานนั้นจะมีใครคอยอยู่หญิงสาวสูดหายใจยาวลึกแล้วค่อย ๆ ทาบฝ่ามือกับบานประตูเหล็กผลักออกไป เท้าทั้งสองข้างพาร่างก้าวออกไปสู่ดาดฟ้าใต้แสงจันทร์นวลสกาวและดวงดาวไหวระยิบ

หลังเสร็จสิ้นพิธีส่งตัวตามประเพณีและพวกผู้ใหญ่กลับออกไปกันหมดก็เหลือเพียงคู่บ่าวสาวหมาดๆ รมย์นลินมองพานส่งตัวที่วางอยู่เบื้องหน้าแล้วเหลือบมองบนเตียงนอนหลังใหม่ที่โปรยทับด้วยกลีบดอกไม้สดปนกับธนบัตรและเหรียญที่ญาติผู้ใหญ่โปรยไว้เป็นเคล็ดพอกวาดสายตามาข้าง ๆ ก็พบเจ้าบ่าวของตัวเองนั่งตาเชื่อมกรุ้มกริ่ม ลักษณะนี้เตือนให้รมย์นลินต้องรีบหลบตา

“เหนื่อยมากไหมครับวันนี้คนเยอะมาก ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร พรุ่งนี้คอยดูเถอะ...หนังสือพิมพ์ทุกฉบับต้องลงข่าวแต่งของเราอย่างวันนี้หน้าฟีดบนเฟสบุ๊คมีแต่ข่าวเราเต็มไปหมด เพราะใคร ๆ ก็อยากเห็นหน้าคุณอยากรู้จักผู้หญิงที่ทำผู้หญิงด้วยกันอกหักครึ่งค่อนประเทศ” เจ้าบ่าวป้ายแดงคุยอวดคนฟังค้อนให้อย่างนึกหมั่นไส้

“แฟงไม่ได้อยากเป็นข่าวด้วยสักหน่อยแสดงว่าคุณน่ะ...ไปก่อเรื่องไว้มาก ก็เลยมีแต่คนสนใจ”

เทียมภพเชยคางมนเพื่อพิศดูใบหน้าเจ้าสาวแสนสวยความงดงามตรึงใจที่มองเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเบื่อแต่สิ่งนี้มิใช่สิ่งที่เกี่ยวหัวใจของชายหนุ่ม หากแต่เป็นจริยาวัตร ทัศนคติการดำรงชีวิตที่เทียมภพเห็นสมควรแล้วว่ารมย์นลินมีความเพียบพร้อมที่จะมาเป็นคู่ชีวิต

“รมย์นลิน...นับจากวันนี้ไปคุณคือคุณผู้หญิงแห่งบ้านทวีกิจไพศาล คุณพ่อคุณแม่ของผม...คือพ่อแม่ของคุณคุณมีคุณย่าที่เมตตาเอ็นดูคุณ จะมีน้องสาวอีกสองคนที่จะเป็นเพื่อนคุณ คุณจะเป็นนายหญิงคอยดูแลความเป็นไปในบ้านให้เรียบร้อยบริวารจะเชื่อฟังและพร้อมปฏิบัติตามคำสั่งของคุณผู้หญิงและอีกไม่นาน...คุณจะให้กำเนิดทายาททวีกิจรุ่นที่สี่ คุณจะเป็นแม่ของลูก ๆ เป็นศรีภรรยาของผม”

เทียมภพจูบแก้มปลั่งฝาดสีเรื่อของเจ้าสาวรมย์นลินรับฟังด้วยความตื้นตันในหัวใจที่เขาให้เกียรติเชิดชูถึงเพียงนี้ และแม้เทียมภพจะไม่ให้อะไรเลยหล่อนก็พอใจเพียงแค่ได้ตำแหน่ง ‘ศรีภรรยา’ ของเขาสองมือยกขึ้นประนมแล้วก้มกราบลงแทบตักสามีเหมือนจะฝากตัว

“แฟงกราบขอบคุณที่กรุณาและเมตตาและจะทำหน้าที่ทุกอย่างให้ดีที่สุดแฟงขอฝากชีวิตนี้ทั้งชีวิต...ไว้กับคุณ”

เทียมภพประคองร่างระหงขึ้นมากอดแนบชิดเขาเชื่อมั่นว่ารมย์นลินจะเป็นภรรยาและแม่ที่ดี และเขา...จะดูแลครอบครัวให้มีความสุขที่สุดเป็นสามีและพ่อที่ดีตามที่ได้รับโอวาทจากผู้ใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คือทำตามสัญญาที่ได้ให้ไว้เป็นสำคัญกับเพื่อนรัก

“ผมรักคุณนะครับ”

เขาจูบหน้าผากมนแล้วระเรื่อยมาหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่มจากนั้นก็ถอดพวงมาลัยคล้องคอทั้งของตัวเองและรมย์นลินแขวนไว้ที่หัวเตียงแล้วค่อย ๆช้อนร่างบางขึ้นวางบนเตียงกว้าง มือข้างหนึ่งจับชายผ้าปูตลบลงเพียงเท่านั้นเศษกลีบดอกไม้กับธนบัตรและเหรียญก็กระจายไป เปิดทางให้ร่างสองร่างนอนอิงแอบกันโดยไร้สิ่งกีดขวาง

“จะไม่อาบน้ำก่อนหรือคะ”เสียงหวานกระซิบถาม

“เดี๋ยวค่อยอาบนี่รู้ไหม...ใกล้จะถึงวันเกิดน้องพลูแล้ว เธอมาขอของขวัญกับผมเมื่อวานนี้เอง”ชายหนุ่มบอกเสียงหวานขณะปลดเปลื้องเสื้อสูทออกจากร่าง

“ปีนี้มาแปลกบอกว่าอยากได้ของขวัญมีชีวิต”

“น้องพลูอยากได้อะไรเหรอคะ”คนถามพาซื่อเพราะคิดไปถึงพวกสัตว์เลี้ยงน่ารัก เทียมภพยิ้มเป็นปริศนาแล้วก้มลงกระซิบชิดริมหูเล็กขณะที่อีกมือรูดซิปด้านหลังชุดแต่งงานสีขาวลงจนสุด

“หลาน...น้องพลูบอกว่าอยากได้หลานถ้าไม่รีบทำให้เดี๋ยวจะงอน คุณก็รู้ว่าผมตามใจน้อง งั้นเรารีบมาผลิตกันกันดีกว่าเผื่อจะมีข่าวดีมอบให้น้องพลูเป็นของขวัญวันเกิด” คำตอบของคนตัวโตกระตุ้นให้เกิดริ้วแดงประดับพวงแก้มในทันที เทียมภพไม่อยากให้เสียเวลาอีกจึงมอบจุมพิตแสนรัญจวนให้เจ้าสาวในอ้อมกอด

ร่างสูงในชุดสูทสากลสีเทาหันมาเมื่อได้ยินเสียงเปิดบานประตูนัยน์ตาสีเหล็กทอประกายระยับแข่งกับดาวพราวบนผืนฟ้าสีดำสนิท ร่างอรชรเดินจับชายกระโปรงยาวก้าวเข้ามาช้าๆ เจ้าของใบหน้าคมเดินเนิบ ๆ เข้าไปหาจนทั้งคู่หยุด ณ จุดกึ่งกลางดาดฟ้า บรรยากาศบนนี้เงียบสงบมองลงไปเบื้องล่างก็จะเห็นแสงสียามราตรีของเมืองหลวง ทุกครั้งมันดูวุ่นวายไร้ความสงบแต่วันนี้แทนดาวรู้สึกว่าเป็นค่ำคืนที่น่าพิสมัยเหลือเกิน

“นึกว่าจะเจอใครที่แท้...เป็นคุณอาธารานี่เอง”

แทนดาวทักขึ้นก่อนสรรพนามที่ใช้เรียกทำให้คนฟังยิ้มขันนึกย้อนไปถึงวันแรกที่เจอกันแล้วหล่อนเรียกชื่อผิด ๆ อยู่นาน ชายหนุ่มเจ้าของนามแฝงว่า‘คุณอาธารา’ รั้งไหล่ลาดให้เข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นจนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของกันและกัน

“แล้วที่ยืนตรงหน้าพี่นี่...คน...หรือนางฟ้า”มือหนาสอดเกี่ยวลอนผมยาวอย่างหลงใหล ยิ่งยามเมื่อสายลมปะทะก็ปลิดปลิวพลิ้วไหวราวยอดหญ้าต้องลม

“ลองพิสูจน์ดูสิคะ...ว่าเป็นอะไรกันแน่”สิ้นคำ ริมฝีปากหยักก็ยื่นเข้ามาจุมพิตริมฝีปากกระจับสีชมพูเรื่อ

“รู้แล้วนี่มัน...นางฟ้า...ในร่างมนุษย์”

“ปากหวานจังนะคะแล้วทำไมมาหลบที่นี่คนเดียว”

“มายืนดูดาวแต่น้องพลูเชื่อไหม...พี่แหงนจนปวดคอก็ยังไม่เจอดวงไหนจะสวยเท่า...ดาวที่อยู่ตรงหน้าพี่”

ปลายนิ้วอุ่นเชยคางเล็กขึ้นดวงตาตรงอัลมอนด์สดใสจนเห็นเงาสะท้อนของเขาในนั้น คนถูกมองสานมือกันไว้ด้านหน้าอย่างรู้สึกประหม่าถึงจะรู้จักกันมานานแต่ก็ยังไม่คุ้นเคยกับแววเกี้ยวพาเช่นนี้เสียที

“พี่หมากพาน้องพลูมาส่งให้คนที่...รักน้องพลูเท่าชีวิตคน ๆ นั้น...ใช่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าน้องพลูไหมคะ”

“ไม่ผิด”

วลีหนักแน่นตอบออกมาแทบจะทันทียิ่งพาให้หัวใจดวงน้อยลอยสูงขึ้นมือบางยกขึ้นสัมผัสผิวละเอียดสีทองแดงที่ประกอบขึ้นเป็นใบหน้าคมคายของบุรุษที่ตนรักสุดหัวใจ

“ถ้าอย่างนั้น...น้องพลูอยากให้พี่ชลถาม‘คำถาม’ เดิมอีกครั้งได้ไหมคะ”

“แล้วถ้าคำตอบมันเหมือนเดิม...”

“มันจะไม่เหมือนเดิมค่ะ”

เสียงหวานบอกหนักแน่นพร้อมกับมือเรียวบีบกระชับมืออุ่นชลธีจ้องวงหน้างามลลออไม่วาง ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มหวานอบอุ่น เขาจุมพิตมือนุ่มคู่นั้นแล้วส่งสายตาสะกดให้คนตรงหน้าอยู่นิ่ง

“แต่งงานกับพี่ไหม”

“แต่งค่ะ”

รอยยินดีฉายชัดในดวงตาสีเหล็กนาทีต่อมาวงแขนแข็งแกร่งก็รัดร่างอรชรเอาไว้แนบอกหัวใจทั้งสองดวงลอยสูงขึ้นไปอยู่คู่กัน ณ ผืนฟ้าพร่างดาว เป็นนานกว่าที่แขนแข็งแรงข้างเดียวกันจะผละร่างบางออกแต่ก็ห่างอยู่เพียงนิดเดียว “แทนดาว...กลับมาอยู่เคียงคู่ทะเลเหมือนเดิมนะครับอย่าทิ้งท้องทะเลมืดมิดไปอีกเลย ในวันที่หัวใจของพี่ไร้ดวงดาวมาส่องสว่าง ทุกอย่างมันสิ้นหวังไปหมดชีวิตพี่จะเป็นยังไงถ้าไม่มีแทนดาว”

หญิงสาวอิ่มเอมกับคำหวานที่เขาจาระไนออกมาแต่นั่นก็ยังไม่เท่าความรู้สึกลิงโลดเมื่อนิ้วนางข้างขวาสัมผัสกับวัตถุเย็น ๆพอเพ่งมองดูก็เห็นแหวนทองคำขาว หัวแหวนเป็นบลูแซฟไฟร์หรือเพชรสีน้ำเงินรูปหัวใจ ใบหน้าหวานยิ้มกว้างพอๆ กับดวงตาที่เบิกโตอย่างตั้งคำถาม

“มันกลับมาอยู่กับเจ้าของของมันพี่ชายเรา...ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่คิดหรอกนะ”

“ไม่มีวันไหนที่น้องพลูไม่คิดถึงมัน...พี่ชลเชื่อไหมคะ”หญิงสาวลูบคลำแหวนด้วยความดีใจและคิดถึงอย่างที่พูด

“เชื่อสิคะ...น้องพลูรักพี่ขนาดนี้ก็ต้องรักทุกอย่างที่พี่ให้เหมือนกัน”

“ต๊าย...พูดเองเออเองนะคะนั่น” ชายหนุ่มหัวเราะร่วนแล้วดึงร่างเล็กมากอดอีกครั้งจมูกโด่งกดลงบนกระหม่อมที่ปกคลุมด้วยผมหอม

“ถ้าไม่อยากให้พี่ทึกทักเอาเองน้องพลูก็ต้องพูดออกมา” เกิดความเงียบนานช้าแทนดาวซุกหน้ากับอกอุ่นทำเหมือนไม่ได้ยินที่จนคนพูดต้องถามย้ำ

“พี่รักน้องพลูเหลือเกินแล้วแล้วน้องพลูล่ะคะ...รักพี่ชลไหม” คนตัวเล็กอมยิ้มอยู่สักครู่ก็เขย่งปลายเท้าขึ้นแตะกลีบปากกับริมฝีปากหยักเบาๆ

“น้องพลูรักพี่ชลค่ะดาวดวงนี้จะอยู่เคียงคู่ทะเลตลอดไป”

ภายใต้ท้องฟ้ามืดดุจกำมะหยี่ประดับดาวเป็นจุดเล็กๆ สองร่างตระกองกอดกันแนบแน่นถ่ายทอดความรู้สึกล้ำลึกให้กันและกัน ไออุ่นของลมหายใจจากคนร่างสูงค่อยๆ รดไล่ลงมาตั้งแต่หน้าผากมนจนมาจรดที่ริมฝีปากระเรื่อ รสสัมผัสผิวเนิบนาบนุ่มนวลราวกลีบดอกไม้ต้องเกร็ดน้ำค้างช่างหวานและสุขล้น ต้นรักที่ทั้งคู่ช่วยกันดูแลตั้งแต่เริ่มหว่านเมล็ดบัดนี้งอกงามผลิดอกเบ่งบาน ถึงบางครั้งจะมีหนอนแมลงมารบกวนให้รำคาญ แต่ทว่ารั้วใจที่มั่นคง...เหล่าหนอนแมลงต่างก็ล่าถอยไปในที่สุด

-อวสาน-

ความรัก...เคยทำให้เขา...บุรุษผู้แข็งแกร่งดังเหล็กกล้าทรุดกายลงด้วยอาการใจแตกสลายเพราะพิษร้ายของมัน

ความรัก....ได้หล่อหลอมให้เธอ...สตรีบอบบางกลับแข็งแกร่งด้วยอานุภาพของมัน

สองคน สองใจ ช่วยกันเพาะปลูกต้นรัก...ในรั้วแห่งใจคนหนึ่งเป็นดิน คนหนึ่งเป็นน้ำ ความเอาใจใส่เอื้ออาทรซึ่งกันและกันคือปุ๋ยชั้นดีจากเมล็ดเล็ก ๆ ค่อยแทงรากแตกยอดอ่อนจนฝังรากแก้วลึกลงในหัวใจของทั้งคู่...ปลูกรักในรั้วใจ