เวลาผ่านไปช่างรวดเร็วนัก ทุกคนทุกชีวิตล้วนมีปัญหาที่ต้องเผชิญมากน้อยแตกต่างกันไป อยู่ที่ว่าใครจะยอมรับและทนแก้ปัญหาเหล่านั้นได้นานกว่ากัน ดีกว่ากัน ขึ้นอยู่กับอำนาจในการคิดและตัดสินใจของแต่ละบุคคลเท่านั้น

ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนกระทั่งบัดนี้ วันที่หล่อนกำลังจะเป็นบัณฑิตโดยบริบูรณ์ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ทุกชีวิตที่มันผ่านเข้ามาล้วนก่อให้เกิดเรื่องราวมากมายหลากหลายอารมณ์ ต้องขอบคุณคุณพ่อ คุณแม่ ที่ทำให้เรามีวันนี้ ยัยฝนเพื่อนที่รักที่สุด ซึ่งยังคงแอบรักอาจารย์รพีมาโดยตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา พี่ภพพี่ชายที่แสนดีที่คอยเป็นกำลังใจ เป็นเพื่อน เป็นพี่ และยอมเป็นทุกๆ อย่างที่เราต้องการ อาจารย์รพี...พี่รพีผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมด เหตุการณ์ที่เขาและฉัน เราร่วมกันก่อขึ้นตั้งแต่ครั้งอดีต และโยงใยจนถึงปัจจุบัน บัดนี้เรื่องของเราทั้งสี่ ยัยฝน พี่ภพ พี่รพีรวมทั้งตัวเราเอง ยังคงไม่มีความกระจ่าง แต่นั่นแหละด้วยความละเอียดและซับซ้อนที่ยากจะเข้าใจ ก็ยังทำให้เราทุกคนอยู่ร่วมกันได้จนมีวันนี้ วันรับปริญญาของเราเองและยัยฝน นิศากรคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเธอ

“แขครับ แต่งงานกับพี่นะครับ” พิภพรีบเร่งรัดเธอเมื่อเรียนจบแล้ว

นิศากรยังอึ้งปรับความรู้สึกอารมณ์ที่ประดังเข้ามาไม่ถูก วันนี้ไม่ใช่วันที่สิ้นสุดที่จะบ่งบอกว่าเธอสำเร็จในชีวิต แต่เป็นการเริ่มต้นต่างหาก เริ่มต้นสู่สังคมที่อยู่ในโลกที่กว้างใหญ่ โลกของความเป็นจริง ยังไม่ทันที่นิศากรจะตอบ พรรษก็เข้ามาตามพอดี ถึงเวลาเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรแล้ว ทุกคนต่างตื่นเต้น น้ำตาแห่งความภาคภูมิเอ่อล้นคลอเบ้าตา ใช่แล้ว สิ่งหนึ่งแวบเข้ามาในความคิดหล่อน หล่อนจำได้ในทันที หล่อนคือบุหลัน วชิระรังสี จริงๆ หล่อนพิสูจน์ตัวเองได้แล้ว เมื่อครั้งยังเด็กหล่อนเคยพูดจาแปลกๆ ถามหานาฬิกาห้อยคอเรือนหนึ่งกับพ่อและแม่ รูปลักษณ์ที่โบราณนั่นจะเป็นข้อพิสูจน์ได้ว่าหล่อนไม่ได้เพ้อเจ้อ หล่อนจำอดีตได้จริงๆ หลังเสร็จงานหล่อนรีบตรงไปหารพีซึ่งกำลังรอหล่อนอยู่เช่นกัน

“พี่รพี จำนาฬิกาห้อยคอเรือนนั้นได้มั้ยคะ เรือนที่บุหลันให้คุณครั้งแรกที่คุณบอกรักเธอ”

เขายังคงเงียบไม่แสดงท่าทีใดๆ

“สายสร้อยและตัวเรือนทำด้วยทองคำขาว ตัวเรือนเป็นรูปสี่เหลี่ยม กรอบแกะเป็นรูป ดอกไม้ รายละเอียดภายในไม่มีตัวเลขใดๆ มีเพียงเข็มที่ทำด้วยทองคำขาวเช่นกัน ติดกับพื้นหลังกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม”

รพีไม่ตอบ เขาหยิบสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อสูทด้านใน นาฬิกาเรือนที่หล่อนว่าจริงๆ บัดนี้เข็มชี้บอกเวลาสองทุ่ม ไม่ใช่สิ มันบอกเวลาสองทุ่มมาตั้งนานแล้ว นานพอๆ กับความทุกข์ที่อยู่กับรพี มันตายตามเจ้าของไปตั้งแต่ครั้งที่เธอหมดลมแล้ว

นิศากรยิ้มอย่างดีใจที่ขณะนี้หล่อนพิสูจน์ตัวเองได้แล้วว่าหล่อนคือบุหลันจริงๆ คนที่รพีรักและเฝ้ารอคอยมาเนิ่นนาน น้ำตาเริ่มคลอเต็มทั้งสองตา พร้อมที่จะทะลักลงด้วยความยินดีทุกเมื่อ

เขายังคงเงียบสุขุมเช่นเดิม แล้วหยิบสิ่งหนึ่งจากกระเป๋าเสื้ออีกข้างขึ้นมาถือไว้ในมือ

“ผมพึ่งขุดหีบใบนั้นขึ้นมาจากดินใต้ต้นราตรี ต้นที่เป็นของคุณกับผม ผมจะส่งคืนให้เจ้าของอีกครั้งในวันนี้ ตอนนี้” รพีพูดจบเขาก็คลี่ผ้าออกหยิบกำไรนพรัตน์ขึ้นมาสวมให้กับนิศากร ทั้งสองโผเข้ากอดกันเป็นครั้งแรก เหมือนจากกันไปเนิ่นนาน และพึ่งได้พบกันอีกครั้ง รพีตั้งสติได้

“ผมขอโทษ นับแต่นี้ไปคุณคือ นิศากร รัชนีมาส ไม่ใช่ บุหลัน วชิระรังสี อีกแล้ว”

“แขไม่เข้าใจ พี่รพีพูดถึงอะไร” หล่อนไม่อยากรับฟัง “ทำไมถึงแทนตัวเองว่าผม ไม่ใช้คำว่าพี่เหมือนแต่ก่อน”

“ฟังผมนะ ต่อแต่นี้ไประหว่างคุณและผมทุกอย่างจะเป็นอดีต ไม่มีรพี ไม่มีบุหลัน เหลือเพียงคุณ นิศากร คุณผู้ที่จะต้องเลือกหนทางเดินด้วยตัวเอง”

น้ำตาหล่อนเริ่มหลั่งรินเป็นสายปานจะขาดใจ

“ไม่ แขจะอยู่กับพี่รพี แขเลือกแล้ว” หล่อนเริ่มเรียกร้องเป็นเด็กๆ

รพีไม่อาจอยู่รอฟังคำวิงวอนเหล่านั้นได้ เขาหันหลังเดินออกไปอย่างสุขุม ดวงตาฉายแววปวดร้าวไม่แพ้กัน หัวใจทั้งสองดวงบัดนี้แสนอ้างว้างเหน็บหนาว หนาวเหน็บเกินจะเยียวยา

พิภพที่รออยู่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาซุ่มดูอยู่นานแล้วหัวใจก็ร้าวรานไม่แพ้กัน เขาวิ่งไปอีกทางดักหน้ารพีไว้

“เดี๋ยวครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” น้ำเสียงเขาโกรธอยู่ในที

“ผมไม่มีอะไรจะพูดหรืออธิบาย ผมขอตัว” เขายังคงวางท่าทีสุขุมเช่นเคย

“แต่ผมมี คุณทำให้แขร้องไห้ ทั้งที่วันนี้เธอควรจะมีความสุขที่สุด” เขาเริ่มพาล

“ครับ ผมรู้ และผมก็เสียใจไม่แพ้หล่อนเลย”

“แล้วคุณก็ทำ คุณมันแย่มาก” พิภพเงื้อหมัดเตรียมชกเขา แต่แล้วก็ทิ้งมันลงอย่างหงุดหงิด

“คุณไม่รักหล่อนแล้วคุณขยี้หัวใจหล่อนเล่นทำไม”

“ผิดแล้วคุณพิภพ ผมรักหล่อนมาก มากเกินกว่าที่จะเหนี่ยวรั้งหล่อนไว้กับผม...”

พิภพนิ่งฟังเขาอธิบาย ทุกอย่างที่สงสัยต่างแจ้งชัดในทุกประเด็น

“...ผมฝากคุณดูแลเธอด้วย ผมเชื่อว่าคุณทำได้ไม่แพ้ผม” รพีพูดอย่างหนักแน่น

“ขอบคุณครับที่คุณไว้ใจ ผมจะดูแลเธออย่างดีด้วยชีวิตของผมทีเดียว” พิภพยิ้มให้ก่อนรีบวิ่งกลับไปหาหล่อน ซึ่งขณะนี้ยังคงร้องไห้อาลัยอาวรณ์อยู่ที่เดิม

“แขกลับกันเถอะครับ เดี๋ยวคุณอาทั้งสองจะเป็นห่วงนะ” หล่อนรีบเช็ดน้ำตาด้วยกลัวว่าพิภพจะเห็น

ขณะนี้พ่อและแม่ของหล่อนกำลังคอยฉลองในความสำเร็จให้อยู่ที่บ้านแล้ว

“ทำไมช้าจังเลยล่ะภพ พาน้องไปไถลที่ไหนมา” พ่อนิศากรแสร้งขู่ให้รู้ว่าหวงลูกสาว

“เปล่าครับคุณอา รถติดมากเลยคุณอาก็ทราบ นี่ปัญหาใหญ่ของบ้านเมืองเลยนะครับ” แม้เขาจะตั้งใจตอบเพียงเล่นๆ เพื่อสร้างบรรยากาศ แต่ในเนื้อหานั้นแฝงด้วยความจริงอยู่ไม่น้อย

“เอาล่ะๆ เสียเวลากันมามากแล้ว อะแฮ่ม ในนามของประมุขบ้านพ่อขอแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่ทั้งสอง ณ บัดนี้” ทุกคนปรบมือให้ และร่วมดื่มฉลองให้กันอย่างสนุกสนาน เว้นแต่พิภพและนิศากรที่รู้ดีว่าพึ่งเผชิญกับอะไรมา เพียงแต่ยิ้มและหัวเราะไปแกนๆ ให้รอบข้างสบายใจเท่านั้น

หลังจากวันนั้นนิศากรดูเศร้าไปถนัดตา ร่างกายซูบผอมลงมาก พิภพไปมาหาสู่อยู่ทุกวัน เขาพยายามอย่างเต็มที่แล้วดังที่สัญญากับรพี แต่บัดนี้เขาพึ่งรู้ว่าเขาไม่อาจทนยอมรับสภาพที่เป็นอยู่นี้ได้อีกแล้ว หญิงที่เขารักทุกข์ใจมากขนาดนี้ แล้วเขาจะมีความสุขได้อย่างไรเล่า

“แขครับ พี่มีเรื่องจะบอก”

นิศากรยังคงนิ่งเงียบ หันไปยิ้มน้อยๆ ให้เขาเป็นเชิงรับรู้ แต่รอยยิ้มนั้นก็ดูไม่สดชื่นเลยแม้แต่น้อย

“เรื่องคุณรพี”

หล่อนแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อนี้

“ที่จริงคุณรพีขอร้องไม่ให้พี่พูด แต่พี่จำเป็นต้องพูดเพราะพี่สงสารแข” อาการเขาแสดงออกถึงความร้อนรุ่มใจเต็มที

“เรื่องอะไรกันคะพี่ภพ” หล่อนพูดกับเขาเป็นครั้งแรกตั้งแต่เดินเข้ามา

“คืนวันรับปริญญา หลังจากแขคุยกับคุณรพีเสร็จ แขร้องไห้ พี่จึงไปดักพบต่อว่าคุณรพี พี่นี่แย่จริงๆ กล่าวหาเขาเสียๆ หายๆ ต่างๆ นานา เขาไม่โกรธพี่ซักนิด” เขาพึ่งรู้ตัวว่าเลยเถิดออกจากใจความสำคัญมากไปแล้ว

“ที่จริงคุณรพีเขารักแขมากและยังรักอยู่ แม้กระทั่งขณะนี้ ขณะที่เรากำลังพูดคุยกันอยู่ คุณรพีเขาไม่สบาย”

“พี่รพีเป็นอะไร พี่ภพบอกแขนะคะ พี่รพีเป็นอะไร” หล่อนถามด้วยความกังวลใจยิ่งนัก ลุกขึ้นเขย่าแขนเขาอย่างหนัก

“คุณรพีป่วยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว เขารู้ว่าเขาปกป้องแขไม่ได้นาน เขาไม่อยากให้แขเสียใจ ที่เขาทำไปวันนั้นเพราะเขารักแข พี่ยอมแพ้คุณรพีทุกประตู เขาเป็นคนดีจริงๆ ดีมาก ดีจนพี่นับถือ”

นิศากรทรุดนิ่งลงไปตรงนั้นเอง

“พาแขไปพบเขาได้มั้ยคะ” หล่อนพึมพำออกมา

“ครับ พี่จะพาไป” พิภพเข้าไปประคองให้หล่อนลุกขึ้น แล้วเดินไปขึ้นรถขับออกไป

dddddddddddddddddddd