ผู้มารับบริการเต็มตึก.... บ้างก็นั่ง บ้างก็ยืน... เก้าอี้ว่างแทบจะไม่มีให้เห็น
สายตาทุกคู่เฝ้ามอง.... มองมาด้วยความหวัง... หายจากภาวะคุกคามที่รบกวน

จากที่นั่งนิ่งๆๆๆ.... เริ่มกระวนกระวาย... สายตาสอดส่ายมองหา
เสียงคุยที่เริ่มดังขึ้น... ดังขึ้น.....
ทำไมยังไม่มา .... ทำไมนานจัง..... ทำไมยังไม่เปิดห้อง....

เข้าใจความรู้สึกเหล่านี้.....
อยากช่วย.... แต่เกินขอบเขตความสามารถ
ได้แต่หลบตา.... ไม่กล้ามองหน้า
เพราะไม่รู้จะตอบคำถามเหล่านั้น.... อย่างไร.....

22 / 05 / 2560