"ที่เธอถาม" ฉันเองก็อยากรู้ว่าเส้นขอบฟ้ามีเจ้าของไหม ?
สวัสดีค่ะ
วันนี้สาวตื่นเช้ามาเพื่อนตั้งใจเขียนงานตะพาบ โจทย์ประจำหลักกิโลเมตรที่ 147 ซึ่งสาวคิดเอง
ในฐานะเจ้าของหัวข้อ สาวจะเล่าที่มาค่ะ มาจากที่สาวไปงานเสวนาแล้วฟังกวีชื่อ "ที่เธอถาม"ของ อาจารย์สถาพร ศรีสัจจัง ศิลปินแห่งชาติ ที่มาจาก ผู้หญิงคนนึงถามว่า "เส้นขอบฟ้ามีเจ้าของไหม" กวีบทนี้เป็นที่มาของเพลงตรงเส้นขอบฟ้า ของพงษ์เทพด้วย
ใครเขียนงานตะพาบชิ้นนี้ได้ลึกซึ้งโดนใจ 5 คน สาวอัดโปสการ์ดแจกค่ะ รูปอาทิตย์ตกดิน ให้เลือกรูปในบล็อกนี้ได้เลยค่ะ
ปล.ภาพชุดนี้มาจากทริปกระบี่เมื่อวันที่ ๕ มกราคม ๕๙ ภาพยังอุ่นๆ อยู่เลย หวังว่าคงชอบนะคะ
เส้นขอบฟ้าที่กว้างใหญ่
มีใครเป็นเจ้าของไหม ?
ใจฉันเองเฝ้าวนเวียน พร่ำถามไปในทุกที่
โลกเรานี้ช่างกว้างใหญ่ และไพศาล
ดลบันดาลให้เป็นไปในสังคม
โลกสุขสม เศร้าตรมใครกำหนด
ให้งามงด มืดมน หรือสว่าง
ใครกันแน่ ชี้นำทางให้เป็นไป..
สิ่งใดใด ล้วนแต่อนิจจัง
ไม่มีใครที่สมหวังไปทุกเรื่อง
ไม่มีใครที่ผิดหวังในทุกสิ่ง
ชีวิตจริงในโลกมีสองด้าน..
ในยามเช้า..เราเฝ้ารอตะวัน
ในยามสาย เราเฝ้ารอช่วงบ่าย
ในยามบ่าย...เราเฝ้ารอแสงเย็น
ในยามเย็น.. เราเฝ้ารอวันใหม่
โลกเรานั้นวนเวียนมีเพียงเท่านี้
มีทุกข์ได้ ไม่นานก็มีสุข
มีทิวา ก็ต้องมีราตรีกาล
มีเกิดกาล ก็ต้องมีดับสูญ
หากเรายังโศกา และอาดูร
ก็จะสูญเสีย โอกาสชมตะวัน...
สาวชอบนั่งมองขอบฟ้ายามเย็นที่ทะเลเสมอถ้ามีโอกาส แต่สาวไม่เคยถามตัวเองเลยว่าขอบฟ้าที่เราชอบมองมีเจ้าของไหม เพราะสาวไม่ได้หวังครอบครองขอบฟ้า สาวแค่ได้มองฟ้ายามเย็นแบบนี้ สาวก็มีความสุขแล้ว
ความสุข ความคาดหวังและความฝันของคนเรามีต่างกัน..
บางคนแค่ได้มองอยู่ห่างๆ ก็มีความสุขแล้ว
บางคนไม่ได้แค่มอง แต่อยากเป็นเจ้าของ ก็เลยพยามทำทุกวีถีทางให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตัวเองหมายปอง
หลายคนสมหวัง หลายคนผิดหวัง เมื่อไม่ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ และพยายามดิ้นรนไขว่คว้าต่อ แม้ตัวเองจะเจ็บเจียนตายก็ตาม
แต่ท้ายสุด ทุกสิ่งในโลก แม้เราได้ครอบครอง หรือไม่ได้เป็นครอบครองเป็นเจ้าของก็ตาม เมื่อถึงเวลาแห่งการอำลา เราก็ไม่อาจเอาอะไรไปได้
ดังนั้นการมีชีวิตอยู่จึงเป็นสิ่งที่ประเสริฐ เราได้เกิดมาเห็นยามเช้าของตะวัน นั่นหมายถึงชีวิตเรากำลังเริ่มต้น จนกระทั่งชีวิตตกดินนั่นหมายความว่าเรากำลังจะได้พักผ่อน และกลับไปหาครอบครัว แม้จะสุข หรือทุกข์ตลอดวันก็ไม่สำคัญ เพราะเมื่อถึงยามเย็น เท่ากับว่าเป็นจุดสิ้นสุดของวันแล้วนั่นเอง
แม้วันนี้พระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้าไป ขอบฟ้าที่เราหวังครอบครองก็หายไป แต่ก็ไม่นานหรอก ขอบฟ้าจะกลับมาใหม่ ให้เราเป็นเจ้าของและเฝ้ามองเช่นเดิม
ไม่นานหรอกนะ หากเราไม่ท้อซะก่อน "ตราบใดที่พระอาทิตย์ยังมีขึ้นลง เราต้องมีความหวังตราบจนนิรันดร์"
ขอบคุณค่ะ
| Create Date : 23 มกราคม 2559 |
| Last Update : 23 มกราคม 2559 7:44:30 น. |
|
34 comments
|
| Counter : 6475 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 36 คน [
ภาพชุดนี้สวยมากๆเลยนะครับ
ตอนอ่านโจทย์ครั้งแรก
เกือบจะเขียนเป็นเรื่องแนวสยองตามสไตล์งานตะพาบของพี่ก๋าแล้วครับ 555
พออ่าน concept ที่น้องสาวเขียนไว้
พี่ก๋าเลยเปลี่ยนมาเขียนเป็นบทกวีแทน
เพื่อให้เค้ากับ concept ที่น้องสาวเขียนไว้ครับ