เรื่องมีอยู่ว่า

เจ้าชายคนหนึ่งรัก และดูแลต้นกุหลาบขาว  ด้วยตัวเอง  (ไม่ขอเอาคำราชาศัพท์นะคะ) คอยปรึกษากับคนสวน ว่าต้องทะนุบำรุงอย่างไร  ไม่ทำเรือนกระจกให้  แต่ปลูกในที่ที่เขาชอบออกมาผ่อนคลาย  นั่นคือ  สวนด้านล่าง  เพราะเขาให้ความสำคัญกับต้นกุหลาบขาวมาก  ราวกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง  ที่ไม่อยากให้อยู่ในกระถาง  คอยพูดคุยตลอดเวลา

จนวันหนึ่งเขาต้องออกรบ แน่นอนว่า  ให้คำมั่นสัญญาว่าจะกลับมาหาต้นกุหลาบขาวแน่นอน  โดยให้คนสวนดูแลไปก่อน (แล้วสั่งว่า หากเขากลับมากุหลาบขาวไม่เหมือนเดิม  ประหารอย่างเดียว) เมื่อสงครามสิ้นสุด สิ่งแรกที่เขากลับมาถึงบ้านคือ  พูดคุยกับต้นกุหลาบขาว จุมพิตเบาๆ ว่า  "ผมกลับมาแล้ว"

กาลเวลาผ่านไป ต้นกุหลาบขาวต้นนั้นได้รับการเอาใจใส่จากเขา ดอกกุหลาบตูมตอกใหญ่มากมาย เต็มต้น เขาสัมผัสกลีบดอกและใบอย่างทะนุถนอม  ไม่เคยแม้แต่จะตัดเพื่อเชยชมคนเดียว  ใครๆ ก็สามารถเชยชมกุหลาบของเขาได้  จนกระทั่งสิ่งมหัสจรรย์เกิดขึ้น

วันหนึ่งขณะที่เขากำลังออกฝึกยิงธนูนอกบ้าน  ลูกศรพุ่งออกไปในป่าหลังบ้าน ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงหวีดร้อง จึงรีบวิ่งไปดู  ลูกศรปักส่วนหนึ่งของเสื้อผ้ากับต้นไม้(จินตนาการ  เสื้อผ้าชาวกรีก พริ้วๆ แขนยาว ดูรุ่มร่ามๆ นะคะ) โดยมีหญิงสาวสวมชุดมิดชิดสีขาวบางเบา คลุมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นั่งทรุดตัวอยู่ด้านล่างลูกศร   สีหน้าของเธอซีดเผือด และตัวสั่นน้อยๆ ตกใจกลัวจัด (เพราะถึงฆาตได้เลยนะ)

เขาวิ่งไปหาเธอ  พยุงเธอ ซึ้งไร้เรี่ยวแรงยืน พร้อมกับสอบถามอาการ และกล่าวขอโทษ  เธอทำได้เพียงส่ายหน้า  และคำถามราวฝนธนูจากเขาก็ถามมากมาย  เธอเพียงแค่ก้มหน้า  ไม่พูดอะไรสักคำ  เขาจึงเหมาเอาว่า  เพราะเขาทำให้เธอกลัว  และพาเธอเข้าไปในบ้าน  เพื่อปลอบใจ  (ให้เงินรับขวัญว่างั้น  แก่หญิงชาวบ้าน)

เมื่อหญิงสาวได้เข้ามาในบ้านหลังใหญ่  เขาสั่งให้สาวรับใช้ นำเสื้อผ้ามาให้เธอใหม่  เพราะลูกศรของเขาทำให้มันเป็นรู จากนั้นเขากลับไปหาต้นกุหลาบขาวโดยได้เตรียมเงินและสิ่งของขอโทษสำหรับความผิดของเขา ส่งมอบแก่เลขาฯ เพื่อให้แก่หญิงสาว

เมื่อเธอออกมาพร้อมเลขาฯ เพื่อกล่าวขอบคุณ  เขากลับหลงรักเธอ  เพราะความไม่ต้องการสิ่งชดเชย  เธอไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ อีกทั้งเขาได้ชดเชยชุดใหม่แก่เธอแล้ว  เธอไม่ต้องการสิ่งใดอีก เขากลับมองว่า  เธอนั้นจิตใจงามบริสุทธิ์เยี่ยงกุหลาบขาว  และขอเธอแต่งงาน  (การ์ตูน ค่ะการ์ตูน  อะไรก็เกิดขึ้นได้ ปุ๊ปปั๊ป)

ทั้งสองแต่งงานกันอย่างสมเกียรติ

และในวันเดียวนั้น  เขาแนะนำต้นกุหลาบขาวแก่เจ้าสาวของเขา และชือของเธอคือ  กาเบียลล่า บลองค์ (แปลว่าสีขาว) เขาเล่าถึงความสำคัญของต้นกุหลาบขาวอย่างภาคภูมิใจ  และอนุญาตให้เธอดูแล ชื่นชมได้ เช่นคนอื่นๆ   แต่ห้ามเด็ดดอกกุหลาบขาวเด็ดขาด  เพราะต้นไม่มีความรู้สึก  อาจจะเจ็บได้

ทุกๆ วัน ต้นกุหลาบขาว แตกกิ่งก้านสาขา  ดอกตูมมากกว่าเดิม  และส่งกลิ่นหอมมากๆ  ทำให้เขาสบายใจและมีความสุขมากยิ่งขึ้นเมื่อภรรยาดูแลเอาใจใส่ต้นกุหลาบของเขาด้วยความรักเช่นเขา ทุกๆ วันเขามีความสุข  และสุขมากเมื่อวันหนึ้ง ภรรยาได้มอบบุตรชายแก่เขา

เขาใช้เวลาส่วนมากกับภรรยาและลูกชายอย่างมีความสุข  ภรรยายังคงดูแลต้นกุหลาบขาวอย่างดีตลอดมา เขาอุ้มลูกชื่นชมต้นกุหลาบขาวด้วยกัน  ทุกๆ วันคือความสุขของครอบครัวนี้

เด็กชายเริ่มเดินได้ และเด็กน้อยเดินจากหญิงรับใช้มาหาแม่ ขณะที่แม่กำลังดูแลต้นกุหลาบขาว  

"แม่จ๋าๆ  ดอกไม้ให้แม่จ๋า"

แม่หันมาตามเสียง ก่อนที่กระบวยรดน้ำจะร่วงจากมือ

"เอามาให้แม่นะลูก"  เธอกลั้นน้ำตาไว้  เพราะความไร้เดียงสาของลูก แต่ความไม่สบายใจเริ่มก่อนตัวทีละนิดๆ

"นั่น .....ดอกกุหลาบขาว"  เขาเดินมาหาลูกและภรรยาเมื่อหญิงรับใช้บอกว่าอยู่ที่ไหน  สิ่งที่เขาเห็นคือ  ลูกชายผละจากอกแม่  ยื่นดอกกุหลาบขาวให้พ่ออย่างไร้เดียงสา

"ผมบอกแล้วใช่ไหมว่า  ห้ามเด็ดดอกกุหลาบขาว"  น้ำเสียงโกรธจัดเมื่อรู้ว่า มีคนมาทำลายของที่เขารัก

"ลูกยังเล็ก  ฉันผิดเองที่ดูแลลูกไม่ดี"  เธอเว้าวอนรับความผิดครั้งนี้

"ไม่!  ใครทำร้ายกุหลาบขาว  ผู้นั้นคือคนผิด  จะต้องรับโทษ"  เขาประกาศกร้าว

"ลูกของท่านเองแท้ๆ เด็กไม่รู้เรื่อง ย่อมไม่ผิด  ฉันขอรับผิดชอบเอง"

เขากลับไม่สนใจคำพูดของเธอ  สาวเท้าเข้าไปจะเอาลูกไปลงโทษ

แม่คว้าตัวได้ทันก่อนที่เขาจะไปถึง พลางปลอบลูกเมื่อตกใจที่พ่อตะหวาดเสียงดัง 

"ลูกของฉัน  เมื่อลูกไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำนั้นผิดมหันต์  ฉันเป็นแม่ย่อมปกป้อง  เมื่อเหตุผลที่บอก คุณไม่ยอมรับ  เราควรสงบใจแล้วคุยกันใหม่"

เขาเริ่มหัวเสียหนักขึ้น  "คุณไม่เข้าใจหรอกว่า ผมรักต้นกุหลาบขาวมากแค่ไหน  ผมไม่เคยเด็ดดอกเลย  ดูแลอย่างดี  ไม่มีแมลงไต่ตอม แล้วจู่ๆ  เมื่อต้นกุหลาบโดนทำร้าย  ผมทนไม่ได้"

เธอพยายามเตือนสติ  โดยใช้คำว่า  "ลูก"  ทุกครั้ง

แต่เขากลับไม่ฟังเสียเลย  พยายามเดินเข้าไปหาลูกในอ้อมกอดภรรยา  แต่เธอก็ถอยหนีเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอรู้แล้วว่า  เขา........

"ต้นกุหลาบขาวสำคัญว่าลูกของเราสินะ"

เขาหยุดพูด และนิ่งไป

"ไม่ใช่อย่างนั้น  ที่รัก  แต่คนทำผิด  ย่อมโดนทำโทษ"

"ลูกของเรา  ควรสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด  ควรได้รับการอภัย"  เธอพูดอย่างแน่วแน่

"แต่ลูกผิด  ที่เด็ดดอกกุหลาบขาว"  เขาคงยืนกราน

เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอด  กระชับลูกในอ้อมกอดแน่น  

"ฉันรู้ว่าต้นกุหลาบขาวสำคัญกับคุณมาก  ขอบคุณที่ดูแลอย่างดีตลอดมา  จนฉันอยากตอบแทน  จึงกลายร่างเป็นคนเพื่อมอบความสุขแก่คุณ  แต่คุณกลับลุ่มหลงต้นกุหลาบขาว  คุณไม่ได้มอบความรักแก่มันอย่างแท้จริง"

แล้วสิงแม่ลูกค่อยๆ เดินหายเข้าไปในต้นกุหลาบขาว

เจ้าชายตกใจมาก  ค่อยๆ ทวนคำพูดของภรรยาอีกครั้ง  จนกระทั่งเข้าใจแล้วว่า ......

"ฉันอยากตอบแทน  จึงกลายร่างเป็นคน"

แต่มันสายเสียแล้ว  เขานั่งอ้อนวอนกับต้นกุหลาบขาวคืนภรรยาและลูกของเขา

ทุกๆ วันเขานั่งเฝ้าต้นกุหลาบขาว เพื่อ้อนวอนให้คืนภรรยาและลูก  แต่อนิจจา  ต้นกุหลาบขาว ค่อยๆ โรยดอก  โรยใบ  แม้เขาพยายามดูแลอย่างดีเหมือนเดิมก็ตาม  ต้นกุหลาบกลับไม่ฟื้น  ยังคงร่วงใบแล้ว ใบเล่า  จนกระทั่งเหมือนเพียงกิ่ง  ก่อนค่อยๆ  เฉาไปในที่สุด

อา ....เรื่องนี้ประทับใจตั้งแต่เด็กเลยค่ะ  จำมาถึงทุกวันนี้เลย  สอนให้รู้ว่า  คนใกล้ตัวย่อมสำคัญที่สุด