โปรยปกหลัง

“ท่านอา ข้าไม่อยากให้ท่านเสียใจกับการจากไปของข้า ข้าเพียงปรารถนา
ให้ท่านจดจำทุกช่วงเวลาในชีวิตเราทั้งสองไว้ ให้ท่านได้รับรู้ว่าท่านสำคัญที่สุดสำหรับข้าเสมอมา
และไม่เคยมีใครเสมอเหมือน...
ข้าจะไปในที่ที่ไม่มีผู้ใดติฉินความรักของพวกเราได้...ไม่มี” 

“ตงอิง...เจ้าข้าจะโปรยเถ้ากระดูกของเจ้าทิ้งเสีย..เด็กไร้ความคิด
เจ้าลากข้าเข้าไปในความรักอันผิดบาปของเจ้า แต่ตัวเองกลับคิดจะผละจากก็เอาสิ...หากเจ้ากล้าตาย
ข้าก็กล้าทำลายสิ้นทุกสิ่งอย่าง
.ทำให้เจ้าสูญสลายไร้ผู้ใดจดจำได้ไปตลอดกาล”

นางคือหงส์ฟ้าผู้เก่งกล้าเย่อหยิ่ง
เขาคือพญามังกรผู้อาศัยอยู่ใต้ปีกหงส์มานานแสนนาน

เขาเรียกขานนางว่าท่านอาเป็นโอรสสวรรค์ที่นางประคับประคองมาด้วยสองมือ
ทั้งสองเคยสัญญากันไว้ว่าจะใช้เวลาสิบปีรวบรวมสรรพอำนาจในใต้หล้า
สิบปีต่อมาปกครองแว่นแคว้นสิบปีสุดท้ายโอบอุ้มปวงประชา
จากนั้นก็จะไม่สนใจสิ่งใดละทิ้งข้อพิพาท วางมือจากกิจการงานแผ่นดิน
ใช้ชีวิตที่เหลือท่องเที่ยวไปในยุทธภพด้วยกัน

เมื่อวันนั้นมาถึงนางกลับตระบัดสัตย์...
มองว่าความรักของทั้งสองผิดธรรมนองคลองธรรม
เขาซึ่งรอคอยมาทั้งชีวิต...จะทนได้หรือ? 

หลังอ่าน

เป็นเรื่องราวความรักที่ผิดทำนองคลองธรรม บนฉากหลังของแย่งชิงอำนาจราชบัลลังก์ทั้งคู่มีศักดิ์เป็นอาหลาน แถมยังนางเอกอายุมากกว่า 3 ปี

เรื่องนี้เราสั่งจองโดยไม่ได้อ่านตัวอย่างก่อน คือรู้พล็อตคร่าว ๆ ก็ว่ามันน่าสนใจ ดราม่าแบบนี้นี่ใช่ทางเราเลย แถมการห้ำหั่นแย่งกันเป็นใหญ่ นี่ยิ่งชอบ......แต่พอได้อ่าน ให้ตายเถอะโรบิน

คือ ยังไงดีล่ะ เราว่าเรื่องนี้พล็อตใหญ่มันแรงนะ แต่วิธีการเล่าเรื่องของผู้เขียนมันเรียบเรื่อยเอื่อยจัง จนจบเล่มหนึ่งแล้วทั้งคู่ยังไม่ได้ออกจากวังไปสร้างขุมกำลังซะที คนอ่านอย่างเราก็ใจร้อนเนอะด้วยคิดว่า เมื่อออกไปแล้วมันคงจะเป็นฉากรบดุเดือด แต่กลับเป็นการเน้นไปที่ความรักที่แปรเปลี่ยนระหว่างอา-หลาน เพราะมีอีกหนึ่งชาย ฉินว่างเป่ยเข้ามาคั่นกลาง  เรื่องนี้นางเอกเป็นสายบู๊ ส่วนพระเอกเค้าเป็นสายบุ๋น  ดังนั้นเมื่อเรื่องนี้เน้นการสู้รบสลับฉากความสัมพันธ์  บทบาทความเก่งกาจของนางเอกจึงโดดเด่นกว่าพระเอก  

 กลวิธีการเล่าเรื่องของผู้เขียนเราอ่านแล้วโทนอารมณ์ไม่ค่อยสมูท  การเล่าเรื่องระหว่างฉากรบกับฉากรักมันไม่ค่อยลื่น  ยิ่งความสัมพันธ์ระหว่างคู่อาหลานอารมณ์มันมาไม่สุด    ซีนวัยเยาว์ที่ผูกพันของทั้งคู่ไม่ได้ถูกเน้น หรือเล่าไว้มากนัก  ดังนั้นพอเข้าช่วงที่ความรักหักเห  ความรู้สึกที่อ่านมันก็เลยไม่พีค  ( จริง ๆ ความรักต้องห้ามแบบนี้ ถ้าบิ้วมาดี ๆนี่จี๊ดเลยนะ ) ยิ่งจุดเปลี่ยนของนางเอกที่แปรจากความรักระหว่างอาหลานมาเป็นรักระหว่างหญิงชาย ผู้เขียนเองก็ยังสร้างได้ไม่ชัดเจนพอ มีแต่อารมณ์รู้สึกผิดอย่างเดียวเลย   แถมพอพระเอกเข้าโหมดโหดร้ายกับนางเอก  เราเลยเอาใจช่วยพระรองซะงั้น   อ่านจนจบแล้วอยากให้พระเอกผิดหวังตรอมใจตายไปเลย  ไม่น่าจะจบ Happy สักนิด 

ในส่วนของสำนวนแปล อันนี้ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะต้นฉบับหรือเปล่านะคะ เรารู้สึกว่าถ้อยคำค่อนข้างเยิ่นเย้อ ( ผู้แปลอาจจะพยายาม เก็บรายระเอียดอธิบายให้ครบ ) ยิ่งบทสนทนาด้วยแล้ว ถ้าทำให้กระชับได้กว่านี้ก็น่าจะดี (คหสตนะคะ ) ตัวเอกในเรื่อง เป็นทั้งจักรพรรดิ องค์หญิงใหญ่ ไทเฮา อ๋อง มันเลยมีการใช้ราชาศัพท์ ซึ่งในเรื่องนี้เรียกว่าใช้ได้อย่างประดักประเดิดมากค่ะ การใช้คำไทยแทน บางครั้งก็ดูตลก ๆและไม่เข้ากัน ต้นเรื่องใช้อย่างนึงท้ายเรื่องเรียกอีกอย่างนึง ( ปรู๊ฟตกหรือเปล่าคะ )

เล่ม 1

หน้า 144 ในบทพูด“...กระหม่อมเพียงอยากจะทราบถึงพระปณิธานและความมุ่งมั่นตั้งพระทัยเพื่อใช้เป็นแนวทางในการอบรมสั่งสอนให้เป็นไปตามพระอัจฉริยภาพและอุปนิสัยใจคอ พยายามนำเอาสิ่งที่ทรงมุ่งหวังตั้งใจว่าจะได้รับมา...”

หน้า 184  แม้รุ่ยหยูจะเป็นสุขภาพของไทเฮา..........เอิ่มตกคำอะไรไปหรือเปล่าคะ

หน้า 257 การปฏิวัติในวังครานี้..........เอิ่มคำว่า ปฏิวัติ อยู่กับวังของจีนโบราณแล้วแปร่งๆ นะคะ

กองทหารของนางเอก ในเล่ม1 ใช้คำว่าขบวนหงสา แต่ในท้าย ๆ เรื่องเปลี่ยนไปใช้กองกำลังหงสา (ใช้คำว่ากองกำลังดูดีกว่าเยอะค่ะ )

มีกองทัพบก กับราชนาวี.........ส่วนตัวแล้วชอบคำว่ากองทัพเรือมากกว่า (คำว่า ราช มันเป็นคำสันสกฤต )

เล่ม 2

หน้า 55  อีกสองวันก็เป็นเพลาปลดมวยผม /  หน้า 72  ข้าซึ่งดำรงตำแหน่งฮ่องเต้แล้วในเพลานี้ ..... เพลา คำนี้เจออีกหลายที่นะคะ คืออ่านแล้วมันลิเกมากเลยอ่ะ 

เล่ม 3 

หน้า 126  ไม่ว่าเขา(ตำแหน่งอ๋อง)จะประสบกับปัญหาใดเพียงแค่เอื้อมมือออกมา...ก็จะมีสองหัตถ์ของนางคอยประคับประคองและสนับสนุน.....จุดนี้ไม่แน่ใจว่าจริงๆ แล้วศักดิ์ของนางเอกสูงกว่าหรืออย่างไร แต่อ่านแล้วมันแปร่ง ๆ พิกล ( ใช้มือ ทั้งสองคำน่าจะอ่านแล้วดีกว่านะ )

มีอีกหลายคำนะคะที่แปลก ๆก็เข้าใจว่ามันคงหาคำไทยแทนไม่ได้หรือเปล่า ...ไม่ว่าจะเป็น ทหารครองดาบ , หนังสือสำมะโนครัว