ภายใต้ความฝัน ผมเห็นดวงจันทร์กลมโตสีขาวตัดกับท้องฟ้ายามค่ำคืนสีดำสนิท และเธอคนนั้นอีกครั้ง

"เธอกลับมายังสังสารวัฎ"

ผมไม่ได้ตอบอะไร ยังจ้องไปที่เธออยู่ในอย่างนั้น ในหัวของผมว่างเปล่า

"เธอไม่ควรจะกลับมาที่นี่"

สิ้นเสียงของเธอคนนั้น เหมือนสิ่งต่างๆรอบตัวของผมบิดเบี้ยว ร่างของเธอผู้นั้นแตกกระจายหายไปในอากาศ เสียงกรีดร้องดังโหยหวนดังขึ้น มิติต่างๆบิดเป็นเกลียวเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานและสีดำ ผมรู้สึกขยับตัวไม่ได้แม้จะขัดขืนเพียงใดก็ตาม เหมือนพลังชีวิตและร่างกายของผมกำลังจะหมดไป ร่างของผมถูกตรึงอยู่กับใยสีขาวๆ ทีถูกทำให้ลอยสูงขึ้น

ที่ตรงนั้น ผมเห็นใครซักคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา ร่างของเขาถูกคลุมด้วยผ้าคลุมสีแดงฉาน ใบหน้าถูกปกปิดด้วยหน้ากากที่ทำมาจากกระโหลกศรีษะของสัตว์ เขายาวสองข้างของหน้ากากปิดเป็นเกลียวไปมา มืออีกข้างของเขากำลังถือหนังสือที่ดูเก่าและหนัก ราวกับถูกมนต์สะกดแต่ผมก็รับรู้ได้ว่านัยน์ตาของเข้ากำลังจ้องมาที่ผม

ผมทำอะไรไม่ได้ ในใจได้แต่หวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังเห็น เขาค่อยๆยกมืออีกข้างนึงขึ้น ราวกับมิติรอบตัวกำลังกรีดร้อง หนังสือเล่มนั้นในมือเขาเหมือนกำลังจะสั่นและเรืองแสงขึ้น ความเจ็บปวดพุ่งแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายผม เหมือนกับวิญญาณของผมกำลังจะหลุดออกจากร่าง ผมได้แต่กรีดร้องด้วยน้ำเสียงทั้งหมดที่ผมมี

ทันใดนั้นอัศวินสีขาวพุ่งตรงแวกออกมาจากอากาศ เข้าใช้ดาบเล่มใหญ่ผ่าลงมายังกลางตัวของชายคนนั้น มิติสีแดงฉานพร้อมเสียงกรีดร้องแตกกระจายกลายเป็นควัน ทุกสิ่งทุกอย่างหายกลับกลายเป็นท้องฟ้าสีดำสนิทที่สงบราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

ร่างของผมกำลังร่วงลงมาจากฟ้า ผมเห็นอัศวินคนนั้นลางๆ เขายืนอยู่ตรงนั้นผมกับใครซักคนหนึ่งภายใต้ผ้าคลุมยาวที่มีลวดลายหลากสี สติและตัวผมค่อยๆร่วงหล่น เร็วขึ้นและเร็วขึ้น ราวกับพลังในการประคองชีวิตของผมกำลังหายไป นัตน์ตาของผมพร่ามัวและค่อยๆหลับลง

แสงอาทิตย์ยาวเช้าลอดหน้าต่าง ผมลืมตื่นขึ้นที่ห้องนอนห้องเดิมที่ผมจำได้ว่าผมได้เผลอหลับไปเมื่อคืน แม้สติของผมจะตื่นขึ้นทั้งหมดแต่ผมยังนอนอยู่ตรงนั้น คำพูดของเธอยังคงก้องอยู่ในหัวของผมซ้ำไปซ้ำมา

"สังสารวัฎ"